Xρειάζεται νά δεῖ κανείς καί τό θέμα τοῦ γάμου καί τήν ὅλη ζωή μας μέσα σέ ἕνα τέτοιο πνεῦμα: Ὅτι ἔχουμε ἀδυναμίες, ἐλαττώματα, ἔχουμε· καί δέν ξεγλιτώνουμε μέ τίποτε ἀπό αὐτά. Νά, ὅμως πού ὁ Θεός τά κανονίζει ἔτσι καί ξεπερνᾶς τίς ἀδυναμίες σου, τόν παλαιό ἄνθρωπο, ξεπερνᾶς τήν ὅλη φιλαυτία σου καί γίνεσαι τοῦ Θεοῦ. Αὐτό γίνεται διά μέσου τοῦ γάμου γενικότερα καί γιά κάποιες ψυχές εἰδικότερα γίνεται ἀπευθείας, καθώς μπαίνει κανείς στήν ὑπακοή ὡς μοναχός καί ἀφοσιώνεται στόν Θεό. Δέν εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς νά ἀπολαύσουμε τή ζωή. Ἡ ζωή εἶναι γιά νά ἀπολαύσουμε τόν Θεό. Ὅποια κι ἄν εἶναι ἡ ζωή, εἴτε ἔχει τά εὐχάριστά της εἴτε ἔχει τά μή εὐχάριστα, εἶναι γιά νά βροῦμε τόν Θεό. Καί τότε ὅλα τά κτίσματα τοῦ Θεοῦ τά ἀπολαμβάνει κανείς, ἀλλά μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί μέσα στήν ἀπόλαυση τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἅγιος Γεώργιος δέν ἔγινε ἅγιος ἐπειδή τό θέλησε αὐτός ἤ, ἔστω, ἐπειδή ἔκανε καί ὑπεράνθρωπες πράξεις. Ὁ Θεός τόν ἔκανε ἅγιο. Κάθε ἄνθρωπος εἶναι πλάσμα τοῦ Θεοῦ, προέρχεται ἀπό τόν Θεό καί ἀνήκει στόν Θεό. Πρίν ἀπό τήν πτώση, ὁ Θεός ἄφησε ἐλεύθερους τούς πρωτοπλάστους νά ἀποφασίσουν ἄν θά μείνουν ἤ ὄχι κοντά του. Μετά τήν πτώση πολύ-πολύ περισσότερο ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται, ἄν μποροῦμε νά ποῦμε ἔτσι, σ᾿ αὐτό τό δίλημμα: θά μείνει μακριά ἀπό τόν Θεό καί θά ἀνήκει στόν ἑαυτό του ἤ κάπου ἀλλοῦ, ἤ θά ἐπιστρέψει στόν Θεό; «Ἰδού δέδωκα ἐνώπιόν σου τήν ζωήν καί τόν θάνατον, ἔκλεξον», λέει ἡ Ἁγία Γραφή. Πολλοί διαλέγουν τόν θάνατο καί θά πᾶνε στόν θάνατο. Πάντοτε ὅμως θά βρίσκονται καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θά διαλέγουν τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὅπως τόν διάλεξε ὁ ἅγιος Γεώργιος καί ὅλοι οἱ ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ἔτσι τά κατάλαβαν, ἔτσι τά πίστεψαν, ἔτσι τά ἔζησαν.

Ἄνθρωποι μέ καλή διάθεση, πού κάνουν ἕναν ἀγώνα, καθώς βλέπουν τά ἐλαττώματά τους, τίς ἁμαρτίες τους, θέλουν νά ἐξομολογηθοῦν, ὅμως καθόλου δέν εἶναι ἀπαγκιστρωμένη ἡ ψυχή τους καί ὁ νοῦς τους ἀπό τήν ὅλη κατάστασή τους. Πέρα γιά πέρα σάν νά ἔχει συνυφανθεῖ ἡ ψυχή τους μέ αὐτή τήν κατάσταση· ὅπως εἶναι τό στημόνι καί τό ὑφάδι, πού καί τά δύο μαζί γίνονται ἕνα ὕφασμα. Ἔτσι ὅλα αὐτά πού ὑπάρχουν στήν ψυχή συνυφαίνονται μέ αὐτήν καί γίνονται ἕνα πράγμα. Ὁ σκοπός εἶναι νά κοποῦν τά νήματα. Γιά νά γίνει αὐτό, ὁ καθένας στό μέτρο του θά μαρτυρήσει. Θά χύνεται αὐτό τό αἷμα, πού θά στάξει ἀπό μέσα. Θά γίνει τομή ἐκεῖ μέσα, καί θά πληγωθεῖ ἡ ψυχή. Καί ὅλο αὐτό θά εἶναι πόνος, μαρτύριο. Τί ἔκαναν οἱ νεομάρτυρες ἐπί τουρκοκρατίας; Μόλις συνειδητοποιοῦσαν ὅτι ἀρνήθηκαν τόν Χριστό, πήγαιναν κατευθείαν στό μαρτύριο· δέν προσπαθοῦσαν νά τά μπαλώσουν.

Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί πρέπει νά ρεγουλάρουμε, νά βάλουμε σέ ἕναν τέτοιο δρόμο τή ζωή μας, πού συνέχεια νά εἴμαστε μέ τόν Χριστό. Ὅπως δέν βαριέται κανείς νά ἀναπνέει καί θεωρεῖται ὅ,τι φυσιολογικότερο αὐτό γιά νά ζεῖ, μέ αὐτή τήν ἔννοια νά ἐνθυμούμαστε τόν Χριστό καί νά ἔχουμε ἔτσι ὄντως ζωή ἐν Χριστῷ. Ὁπότε, δέν θά μᾶς ἀπασχολεῖ μετά τί θά κάνουμε γιά τό ἕνα, πῶς θά μπορέσουμε νά ἐπιτύχουμε ἤ νά φέρουμε εἰς πέρας τό ἄλλο καί μήν τυχόν ζημιωθοῦμε. Ἁπλῶς θά ζοῦμε καί θά δοῦμε ὅτι, κατά θαυμαστό τρόπο, ὅλα θά μᾶς τά δίνει ὁ Θεός. Δέν θά μᾶς λείπει τίποτε. Πρό τοῦ πάθους ὁ Κύριος θύμισε στούς μαθητάς του ὅτι, ὅταν τούς εἶχε στείλει σέ ἀποστολή, τούς εἶχε πεῖ τίποτε νά μήν ἔχουν μαζί τους. Καί τούς ρωτάει: «Μή τινος ὑστερήθητε; Οὐθενός», ἀπαντοῦν οἱ ἀπόστολοι. Τίποτε δέν θά στερούμαστε, ἀλλά δέν θά εἶναι αὐτά πού θά ἔχουν ἀξία στή ζωή μας σάν νά εἶναι αὐτά ἡ ζωή μας. Ἡ ζωή μας θά εἶναι ὁ Χριστός.

Κατά τήν ἑβδομάδα τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου πλήθη κόσμου θά γεμίσουν τούς ναούς. Θά συγκινηθοῦν καί πάλι, καθώς θά ἀντικρίζουν τόν Χριστό νά πάσχει καί νά ὑποφέρει. Ἕνα μυστικό ὅμως συνήθως μᾶς ξεφεύγει. Προσέχουμε τά ἐξωτερικά καί μᾶς διαφεύγει τό βαθύτερο νόημα. Τόν σταυρό ὁ Χριστός ὡς Θεός μποροῦσε νά τόν ἀποφύγει. Ἀλλά δέν μποροῦσε νά ἀποφύγει τόν ἐσωτερικό πόνο γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν· ὁ ὁποῖος εἶναι αὐτός πού τόν ἔφερε καί στόν σταυρό. Ἡ ψυχή του ἦταν «περίλυπος... ἕως θανάτου.» Καί «ὁ ἱδρώς αὐτοῦ ὡσεί θρόμβοι αἵματος» ἔπεφτε στή γῆ, καθώς «ἐγένετο ἐν ἀγωνίᾳ». Αὐτός ὁ πόνος του διαπερνᾶ καί σήμερα ἀκόμη τίς σκληρές καρδιές μας καί τίς ἀναγεννᾶ. Νά πονέσεις ἐν Θεῷ γιά τά δικά σου καί γιά τόν ἄλλο. Νά τόν συμπονέσεις, νά ἔλθεις στή θέση του. Αὐτό τρέφει τήν ψυχή. Εὐφραίνεται ἔτσι ἡ ψυχή καί καθαρίζεται.

Ὁ ἅγιος Λάζαρος εἶναι πολύ δικός μας, καταδικός μας, καθώς ἔχουμε ἐδῶ τεμάχιο τοῦ ἁγίου λειψάνου του. Καί καθώς εἶναι φίλος τοῦ Χριστοῦ, καί ἐμεῖς διά μέσου τοῦ ἁγίου εἴμαστε φίλοι τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν βρεῖ κανείς ἕναν φίλο πού μπορεῖ νά τοῦ ἔχει πλήρη ἐμπιστοσύνη, καί ἀνταποκρίνεται ὁ φίλος ὅσο μπορεῖ ὡς ἄνθρωπος, εἶναι κάτι σημαντικό. Οἱ δύο φίλοι δέν ἔχουν κοινωνία, ἐπικοινωνία ἁπλῶς θεωρητική. Ἔχουν ἕνα βίωμα. Ἤ, ὅπως ἡ μάνα ἔχει τό παιδί της· τό βιώνει αὐτό. Ἔχουμε πολλά τέτοια μέσα στή ζωή τήν ἀνθρώπινη. Βέβαια, δέν εἶναι αὐτά ἡ πνευματική ζωή. Ἀλλά ἔχει ἔτσι κανείς μιά κάποια ἰδέα, μιά ἐμπειρία, γιά νά καταλάβει τί σημαίνει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός καί ὅτι ἀνεπιφύλακτα μᾶς δίδεται καί μᾶς δέχεται καί ὅτι αὐτός εἶναι τό πᾶν. Ὁ ἅγιος θά πρεσβεύσει ὑπέρ ἡμῶν, γιά νά γίνει στήν ψυχή μας ὅ,τι χρειάζεται.

Ὁ Χριστός ἔλεγε ὅτι θά ἔρθει ἡ ὥρα πού θά σταυρωθεῖ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου. Νά την, ἔρχεται –«ἐλήλυθεν ἡ ὥρα»– εἶναι οἱ τελευταῖες ἡμέρες, ἤδη ἀνεβαίνει στά Ἰεροσόλυμα. Καθώς πλησιάζουμε τή Μεγάλη Ἑβδομάδα καί τό Πάσχα, νά συνειδητοποιήσουμε, σᾶς παρακαλῶ, ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα νά ἀλλάξουμε, νά γίνει στόν καθένα μας αὐτό τό θαῦμα πού ἔγινε σέ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πίστεψαν στόν Χριστό καί ἄλλαξαν, καί ὁ Χριστός τούς συγχώρησε, τούς ἔσωσε, τούς καθάρισε, τούς ἁγίασε. Δέν εἶναι κάτι γιά τό ὁποῖο ἔχουμε ἀκόμη καιρό, ἀλλά εἶναι τώρα αὐτή ἡ ὥρα. Ἐμεῖς μπορεῖ νά τό λέμε αὐτό, ἀλλά πάντοτε ἀναβάλλουμε, νομίζουμε πώς ἔχουμε καιρό, πώς κάπως ἀλλιῶς θά τά βολέψουμε. Ὄχι. Ἦρθε ἡ ὥρα νά πάρουμε αὐτή τή γενναία ἀπόφαση καί νά βουτήξουμε, ἄν θέλετε νά πῶ ἔτσι, νά ὁρμήσουμε στόν θάνατο. Ἀποφασίζουμε νά πεθάνει ὁ παλαιός ἄνθρωπος μέσα μας, νά θανατωθεῖ ἡ ἁμαρτία.