https://toperivoli.gr/product/οι-γενετήσιες-σχέσεις-στην-εποχή-μας/
Οἱ γενετήσιες σχέσεις στήν ἐποχή μας
Περιεχόμενα
Ἀναφορά τοῦ ἀποστόλου Παύλου στίς παρά φύσιν σχέσεις . . . . . . . 9
Ἐντελῶς ἄλλο πνεῦμα σέ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς σήμερα. . . 12
Εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἀλλά θά μᾶς γιατρέψει ὁ Κύριος. . . 14
Εἶναι ὀργή Θεοῦ νά σέ ἀφήσει στά πάθη σου. . . . . 17
Χρειάζεται νά κάνει τόν ἀγώνα του. . . . . . . . 20
Ὅλα νά τά βλέπουμε μέσα στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. . . . 24
Δυό φορές σάν μάρτυρα θά τόν λογαριάσει ὁ Θεός. . . . . . 26
«Ξέρεις ἐσύ, Θεέ μου». . . . . . . . . . . 29
Δέν μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νά εὐλογήσει τό ἀφύσικο. . . . . . . 31
Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ζήσει καί χωρίς γάμο. . . . . . . 33
Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν μή φυσιολογικῶν τάσεων στό γενετήσιο θέμα.37
Στίς μέρες μας ἐνθαρρύνονται οἱ διαστροφές αὐτές καί ἀπό τούς ἰθύνοντες. . . . . . . . 41
Νά ἀγωνισθοῦμε· δέν ὑπάρχει ἁμαρτία πού δέν νικιέται. . . . . . . . . . . . . 43
Λίγα, σχετικά μέ τήν ἐγκράτεια μέσα στόν γάμο. . . . . . . . . . . . . 46
Τό πνεῦμα τῶν πατέρων: νά σέβεσαι τό πῶς ὁ Θεός ἔκανε τό καθετί. . . 48
Θέλουμε νά ἔχουμε διπλή ζωή· προσωπεῖο καί κρυφή ζωή. . . . . . 53
Ποιός ἀντέχει ἕναν ἅγιο;. . . . . . . . . 55
Ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο
Θά ἔλεγε κανείς ὅτι ποτέ ἄλλοτε ἴσως σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, ἐδῶ στή γῆ, στίς κοινωνίες τίς ἀνθρώπινες, ποτέ ἴσως οἱ ἄνθρωποι δέν εἶχαν ἐκτραπεῖ σέ φοβερά παραπτώματα πάνω στό θέμα αὐτό, ὅσο στήν ἐποχή μας· ποτέ ἴσως. Δηλαδή τώρα ὑπάρχει ἀπό πάσης ἀπόψεως κάτι τό ἀχαλίνωτο. Δέν ὑπάρχει κανένας φραγμός. Μάλιστα, ὅπως ἐσεῖς γνωρίζετε ἴσως καλύτερα, μέ ὅλους τούς τρόπους λέγεται καί διακηρύσσεται ὅτι σέ ὅλους τούς τομεῖς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά κάνει ὅ,τι τοῦ ἀρέσει, ἀλλά ἰδιαίτερα σ᾿ αὐτό τό θέμα, πού εἶναι δικό του καί προσωπικό καί, ἄς ποῦμε, δέν βλάπτει κανέναν, δέν κάνει κακό σέ κανέναν, ὅπως λένε.
«Διά τοῦτο παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμίας» (Ρωμ. 1, 26). Τό νά μένεις στήν ἁμαρτία καί νά μή γιατρεύεσαι τελικά εἶναι καί μιά ὀργή Θεοῦ. Σέ παραδίδει ὁ Θεός, σέ ἀφήνει ὁ Θεός ἐκεῖ στήν ἁμαρτία. Ἐάν μένεις στήν ἁμαρτία, εἶναι σάν νά σέ ἀφήνει ὁ Θεός νά μένεις, γιατί πονηρά τά πῆρες τά πράγματα· δέν πίστεψες στόν Θεό, δέν κατέφυγες σ᾿ αὐτόν μέ ἐμπιστοσύνη καί δέν ἔδειξες αὐτή τήν ἐμπιστοσύνη. Μπορεῖ νά λές ὅτι ἔχεις ἐμπιστοσύνη καί ἐλπίδα στόν Χριστό, ἀλλά δέν τά δείχνεις αὐτά στήν πράξη, νά κάνεις τόν ἀγώνα σου, νά ματώσει ἡ ψυχή σου κτλ. Δέν βλέπει τέτοια πράγματα ὁ Θεός καί σέ ἀφήνει· σέ ἀφήνει στήν ἁμαρτία σου, στά πάθη σου. Εἶναι ὀργή Θεοῦ αὐτό, εἶναι φοβερό αὐτό, νά σέ ἀφήσει ὁ Θεός στά πάθη.
Ἐδῶ ἔχουμε δύο σημεῖα, καί πρέπει νά τά προσέξουμε. Τό ἕνα εἶναι τό ἑξῆς: Τό ἀφύσικο εἶναι πάντοτε πολύ δυνατότερο ἀπό τό φυσιολογικό· τό μή φυσιολογικό εἶναι πολύ πιό ἰσχυρό ἀπό τό φυσιολογικό. Δηλαδή, ἕνας νέος πού εἶναι φυσιολογικότατος ὡς πρός τό θέμα αὐτό, μιά νέα πού εἶναι φυσιολογικότατη ὡς πρός τό θέμα αὐτό, πολύ εὐκολότερα καί πολύ ἀποτελεσματικότερα μποροῦν νά παλέψουν αὐτή τήν πραγματικότητα, καθώς μπαίνουν στήν ἐφηβική ἡλικία, καί νά μή συμβεῖ τίποτε. Ὄντως, τίποτε μπορεῖ νά μή συμβεῖ, καί οὔτε θά πάθει τίποτε κανείς, ἀρκεῖ ἔτσι θαρραλέα νά τό παλέψει· οὔτε νά ἀπωθήσει τήν κατάσταση καί νά δημιουργηθοῦν τά κόμπλεξ οὔτε νά ἀφεθεῖ στήν ἐκπλήρωση τῶν ἐπιθυμιῶν. Καί νά ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ γάμου καί νά τακτοποιηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, εἴτε νέος εἶναι εἴτε νέα. Εὐκολότερα καί ἀποτελεσματικότερα μπορεῖ νά ἀγωνισθεῖ ὁ νέος ὁ ὁποῖος ἔχει φυσιολογικές τάσεις ὡς πρός τό θέμα αὐτό, ἀλλά πολύ δυσκολότερα παλεύεται τό μή φυσιολογικό.
Ὅμως καί αὐτό τό θέμα (τό μή φυσιολογικό) πρέπει νά τό δοῦμε μέσα στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Σ᾿ αὐτή τήν περίπτωση θά πεῖ κανείς: «Ἐπέτρεψε ὁ Θεός, οἰκονόμησε ὁ Θεός ἐγώ νά ἔχω αὐτή τήν ἀδυναμία, ἡ ὁποία γιά νά ἀντιμετωπισθεῖ εἶναι πάρα πολύ δύσκολο»· ὅπως ἀκοῦτε σήμερα. Κάποιος δηλαδή μπορεῖ νά πεῖ: «Νά, καί ὁ πάτερ μᾶς εἶπε ὅτι εἶναι δύσκολο». Δύσκολο, δύσκολο· τό ἀφύσικο, ἐπαναλαμβάνω, εἶναι πολύ‑πολύ δυσκολότερο. Ἄν αὐτός ὅμως τό δεῖ ἔτσι, μέσα στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, καί δέν σκανδαλισθεῖ μέσα του: «Γιατί ὁ Θεός…», ἀλλά πεῖ: «Γιά νά τό ἐπιτρέψει ἔτσι ὁ Θεός, ἔχει τόν λόγο του· γιά καλό μου εἶναι», καί κάνει τόν ἀγώνα του, τήν πάλη του ἔτσι πού οὔτε νά τό ἀπωθεῖ αὐτό τό πράγμα καί νά κομπλεξάρεται μιά ζωή ὁλόκληρη οὔτε ὅμως καί νά ἀφεθεῖ στό νά ἐκπληρώσει τίς ἐπιθυμίες αὐτές τίς ἀφύσικες πού ἔρχονται, σάν μάρτυρα θά τόν λογαριάσει ὁ Θεός.
Μή βλέπουμε τά πράγματα μόνο ἁπλῶς ἐδῶ, σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο. Νά τά δοῦμε μέσα στό φῶς τῆς αἰωνιότητος, μέσα στό φῶς καί στήν πραγματικότητα τῆς ζωῆς πού ἀρχίζει μετά θάνατον. Πόσοι καί πόσοι ἐδῶ ζορίστηκαν, δυσκολεύτηκαν, τούς φάνηκε: «Ἄχ, Θεέ μου, ὅλοι ἔχουν αὐτό, ἔχουν ἐκεῖνο –τά καλά δηλαδή τά διάφορα– καί ἐγώ δέν ἔχω τίποτε νά χαρῶ» ἤ «Ὅλοι εἶναι γεροί, εἶναι καλά, καί ἐγώ νά, ἔχω αὐτό τό κουσούρι». Πολλές φορές ἔρχεται ὥρα πού θά τό πεῖ κανείς. Ὅμως ἄν κάνει ὑπομονή καί ἄν δέν σκανδαλισθεῖ μέσα του νά τά βάλει μέ τόν Θεό: «Γιατί, Θεέ μου;», ἀλλά πεῖ: «Ξέρεις ἐσύ, Θεέ μου· γιά νά ἐπιτρέψεις νά εἶναι ἔτσι τά πράγματα σ᾿ ἐμένα, ξέρεις γιατί», στήν ἄλλη ζωή θά πεῖ: «Θεέ μου, ἐμένα αὐτό τό πράγμα μέ ἔσωσε. Αὐτό πού κατ᾿ ἀρχήν εἶχα νομίσει ὅτι ἦταν ἡ συμφορά μου, αὐτό ἦταν ἡ σωτηρία μου». Γιατί βοηθάει νά εἶναι ταπεινός κανείς, νά εἶναι προσγειωμένος, νά εἶναι συγκρατημένος· βοηθάει νά βρεῖ τόν Θεό, νά ἐμπιστευθεῖ στόν Θεό· νά ἀποσπασθεῖ, ἄς ποῦμε, νά ἀπαγκιστρωθεῖ ἀπό τήν παρούσα ζωή, νά ἐπιθυμήσει τή μέλλουσα ζωή.
Νά βεβαιώσουμε ὅτι, καθώς θά βοηθηθεῖ κανείς –πρέπει κάποιος νά βρεθεῖ νά βοηθήσει, καί πάντοτε μέσα στήν Ἐκκλησία ὑπάρχει ἐκεῖνος πού θά μᾶς βοηθήσει– νά θελήσει νά παλέψει, καί τελικά ὄχι μόνο δέν θά εἶναι αὐτός πού θά κλαίει τή μοίρα του: «Κρίμα πού ἐγώ ἔτυχε νά εἶμαι ἔτσι καί ἔχασα τή ζωή μου καί δέν χάρηκα», ἀλλά καί θά στεφανωθεῖ δυό φορές ἀπό τόν Κύριο.
Τώρα νά ποῦμε ὅλη τήν ἀλήθεια: Στίς φυσιολογικές καταστάσεις, ἀρχικά κανείς –ὁ φυσιολογικός ἄνθρωπος, ὁ νορμάλ ἄνθρωπος– ἔχει τίς τάσεις αὐτές, ὅπως κάθε ἄνθρωπος. Ἄν ὅμως ἀποφασίσει νά μπεῖ στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, νά πιστέψει στόν Θεό, νά ἀφιερώσει τή ζωή του στόν Θεό, φεύγουν ὕστερα αὐτά. Ἔ, ὅπως φεύγουν τά φυσιολογικά, φεύγουν καί τά ἀφύσικα μετά. Δέν σημαίνει ὅτι φτάνει κανείς στά γηρατειά του καί ἔχει τέτοια πράγματα ἤ προχωράει ἡ ἡλικία καί ἔχει τέτοια. Ὅταν πάρει αὐτή τήν ἀπόφαση, φεύγουν. Ἀλλά νά τήν πάρει· νά μήν πεῖ μέσα του: «Κρίμα πού ἐγώ δέν μπορῶ νά παντρευτῶ. Γιατί μέ ἔκανες, Θεέ μου, ἔτσι, νά μήν μπορῶ καί ἐγώ νά κάνω οἰκογένεια;» Ὄχι· μή σκανδαλίζεσαι. Πές: «Γιά νά τό κάνεις ἐσύ ἔτσι, Θεέ μου, ἔχεις τόν λόγο σου· γιά καλό μου εἶναι». Καί νά τό ἀγκαλιάσει κανείς, νά ἀγκαλιάσει τήν περίπτωσή του δηλαδή μέ πολλή ἐμπιστοσύνη: «Θεέ μου, σέ εὐχαριστῶ». Ἅμα κινηθεῖ ἔτσι, λυτρώνεται σιγά‑σιγά καί ἁγιάζεται.
Δέν ὑπάρχει τίποτε τό ὁποῖο νά μήν παλεύεται, τίποτε τό ὁποῖο νά μήν μπορεῖ νά τό συγκρατεῖ κανείς μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Καί ἔτσι ἀνενδοιάστως θά ἔλεγα: Ὅπως μπορεῖ νά γίνει ἅγιος ἐκεῖνος πού ἔχει φυσιολογικές καταστάσεις στόν γενετήσιο τομέα καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ σιγά‑σιγά τά ξεπερνάει αὐτά καί εἶναι σάν ἀνύπαρκτα ἔπειτα, ἔτσι καί ὁ ἄλλος πού ἔχει μή φυσιολογικές τάσεις, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά τίς ξεπεράσει. Ὄχι νά ξεπεράσει τή μή φυσιολογική κατάσταση καί νά γίνει ἀπό μή φυσιολογική φυσιολογική. Ὄχι· νά τήν ξεπεράσει ἐντελῶς, ὅπως καί ὁ ἄλλος, καί νά ἁγιάσει. Καί ὁ ἕνας μπορεῖ νά ἁγιαστεῖ καί ὁ ἄλλος μπορεῖ νά ἁγιαστεῖ. Καί ὁ ἕνας μπορεῖ νά σωθεῖ καί ὁ ἄλλος.
Ἰδιαίτερα σ᾿ αὐτόν τόν τομέα οἱ χριστιανοί νά ἀγωνισθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ πολύ-πολύ-πολύ, ὥστε νά μείνουμε καθαροί ἀπό τά πιτσιλίσματα αὐτῆς τῆς βρωμιᾶς. Ἄλλο εἶναι τό ὅτι ἔχει κανείς μέσα του τόν πειρασμό, τήν ἁμαρτία, καί τό ὅτι ὁ διάβολος, τό κακό γενικῶς, ἡ ἁμαρτία ἐκμεταλλεύεται τίς ὅποιες τάσεις ἔβαλε μέσα μας ὁ Θεός γιά νά λειτουργήσει ἡ ζωή. Καί μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὁ καθένας νά ἔχει τόν ἀγώνα του, νά ἔχει τόν πόλεμό του, τούς πειρασμούς του, ἀλλά δέν εἶναι καθόλου ὑποχρεωτικό νά πέσει κανείς. Θά παλέψει στῆθος μέ στῆθος. Θά παλέψει στηριζόμενος στή χάρη τοῦ Θεοῦ, στή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί θά νικήσει.
Δέν ὑπάρχει ἁμαρτία πού δέν νικιέται. Δέν ὑπάρχει ἁμαρτία στήν ὁποία εἶναι ὑποχρεωτικό νά πέσουμε. Ἀλίμονο, ἄν ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δέν μᾶς βοηθοῦσε, δέν εἶχε τή δύναμη νά μᾶς βοηθήσει, ἔτσι ὥστε νά μήν πέφτουμε στήν ἁμαρτία. Τί εἴδους βάπτισμα κάναμε τότε, τί εἴδους ἀναγέννηση εἶναι αὐτή; Πῶς λέμε ὅτι μέ τό βάπτισμα ἔρχεται καί ζεῖ μέσα μας ὁ Χριστός καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μέσα μας ἀγωνίζεται ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας; Τί ἀξία ἔχουν αὐτά, ἄν τάχα εἴμαστε χριστιανοί, ἀλλά –δέν γίνεται ἀλλιῶς– θά πέσουμε; Ὄχι! Μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ μπορεῖ κανείς νά μήν πέσει, νά μείνει καθαρός, νά μείνει ἁγνός καί ἔξω ἀπό τόν γάμο καί μέσα στόν γάμο.