Ἄν ὅλα τά καλά πού λέτε στό παιδί σας, τά λέτε ὀργισμένη, μέ αὐταρχικότητα, ἄν, σώνει καί καλά, θέλετε νά τά κάνει αὐτά καί γίνεστε φορτική, τό παιδί ὅλο θά κλωτσάει, δέν θά τά πολυθυμηθεῖ καί δέν θά τό πολυωφελήσουν. Ἐνῶ ἄν τά λέτε ἁπλῶς ὡς ἀλήθειες, θά θυμηθεῖ κάποτε καί θά σκεφθεῖ: «Καλά μοῦ ἔλεγε ἡ μητέρα μου». Μπορεῖ νά μή ζεῖτε ἐσεῖς, ἀλλά τό παιδί τότε θά ὠφεληθεῖ πολύ περισσότερο ἀπ᾿ ὅ,τι θέλετε ἐσεῖς τώρα νά ὠφεληθεῖ, καί θά ἁγιάσει πολύ περισσότερο ἀπ᾿ ὅ,τι ἐσεῖς. Τό γνήσιο χριστιανικό πνεῦμα εἶναι αὐτό πού εἶχαν οἱ μάρτυρες. Τούς ἔνοιαζε ἡ σωτηρία. Ὄχι νά κερδίσουν κάποια πράγματα. Ἄν ἦταν ἔτσι, ὅλοι θά ἀρνοῦνταν τόν Χριστό καί δέν θά πήγαινε κανένας νά μαρτυρήσει. Καί ἐμεῖς τώρα, ἐάν ἔρχονταν ἔτσι τά πράγματα, πού θά χαλοῦσε ἡ ζωή μας καί θά καλούμασταν νά ζήσουμε σάν νά μήν ἔχουμε τίποτε, ἕνα θά ἔπρεπε νά μᾶς νοιάζει: ἡ σωτηρία.

Ἄν οἱ ἄνθρωποι πάρουν τόν στραβό δρόμο, ἄν ἀρχίσουν νά ἐπηρεάζονται ἀπό πνεύματα καί ρεύματα πού ὁδηγοῦν στήν κατάπτωση, στόν κατήφορο, στήν καταστροφή, δέν γυρίζουν μέ τίποτε. Ἐπέτρεψε λοιπόν ὁ Θεός νά ἔρθουν ἔτσι τά πράγματα, ὅπως ἦρθαν, καί δέν ἀποκλείεται νά ἐπιτρέψει νά χειροτερέψουν. Ἡ ταπεινή μου γνώμη εἶναι νά μή φοβηθοῦμε, ἀλλά νά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό, διότι ὅλα δείχνουν ὅτι σκύβει ἐπάνω μας. Ὅλα δείχνουν ὅτι δέν μᾶς ἐγκατέλειψε, μολονότι ἤμασταν γιά κάτι τέτοιο. Καθώς ὅμως εἶναι εὔσπλαχνος καί πανάγαθος ὁ Θεός, σκύβει ἐπάνω μας καί ἐκδηλώνει τήν ἀγάπη του μέ τό νά βρίσκει τρόπο νά μᾶς συνεφέρει, νά μᾶς συνετίσει, νά μᾶς κάνει νά καταλάβουμε αὐτά ἀκριβῶς πού ἀλλιῶς δέν θά τά καταλαβαίναμε. Ὅλα δείχνουν ὅτι ὁ Θεός –ἀκόμη καί πού ἐπιτρέπει νά πάθουμε κάτι– εἶναι κοντά μας, ἀσχολεῖται μ᾿ ἐμᾶς καί περιμένει τή μετάνοιά μας, τήν ἐπιστροφή μας.

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μετέβαλε τόν ἅγιο Ἀνδρέα ἀπό συνηθισμένο ἄνθρωπο σέ ἀπόστολο τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖνο ἦταν πού τόν ἄλλαξε ἐντελῶς. Καί ἀκριβῶς ὡς καινούργιος πλέον ἄνθρωπος, ὡς πνευματέμφορος, ὡς ὁδηγούμενος ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἔκανε αὐτά πού ἔκανε, ὑπακούοντας στόν Χριστό. Στήν ὅλη ζωή του ὁ κάθε χριστιανός ἔχει αὐτό τό χρέος: νά ἀκολουθεῖ τόν Χριστό. Ἀκολουθῶ τόν Χριστό σημαίνει μιμοῦμαι τή ζωή καί τήν ὑπακοή τοῦ Χριστοῦ. Ὅσα καλά κι ἄν κάνεις, τί ἀξία μποροῦν νά ἔχουν; Ἔχει ἀξία μόνο τό νά τρέχεις πίσω ἀπό τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος ἔτρεξε, ἄν ἐπιτρέπεται νά ποῦμε, πίσω ἀπό τόν Οὐράνιο Πατέρα κάνοντας τό θέλημά του. Ἀκολουθοῦμε καί ἐμεῖς τόν Χριστό, γιά νά θανατωθεῖ τό θέλημά μας καί νά γίνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό σημαίνει πόνο, θυσία, μάτωμα. Σημαίνει κόπο, ἄσκηση, ἱδρῶτες, στερήσεις. Ἔτσι θά φέρει καί τό δικό μας ἔργο τή σφραγίδα τοῦ Θεοῦ.

Δέν εἶναι δυνατόν ὅλοι νά εἶναι ὅπως εἶσαι ἐσύ. Ἐσύ ἀγαπᾶς τήν ἐλεημοσύνη περισσότερο, ὁ ἄλλος τήν ἄσκηση, ὁ ἄλλος τήν προσευχή, ὁ ἄλλος τή νηστεία, ὁ ἄλλος τήν ἱεραποστολή, ὁ ἄλλος κάποιο ἄλλο ἔργο. Ἐπειδή οἱ ἄλλοι δέν εἶναι σάν ἐσένα, δέν πρέπει νά μήν τούς βλέπεις σάν ἀδελφούς, καί νά τούς βλέπεις ἔτσι, μόνο ἄν γίνουν σάν ἐσένα. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο δίνει τή χάρη του καί τά χαρίσματά του, τά ὁποῖα ἐκδηλώνονται στόν καθένα κατά διαφορετικό τρόπο. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νά σεβόμαστε καί νά ἀγαποῦμε τούς πάντες καί τά πάντα. Δέν μποροῦμε νά βάλουμε τό Ἅγιο Πνεῦμα σέ καλούπια, ὅπως θέλουμε ἐμεῖς μέ τό φτωχό μας μυαλό. Διότι τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ, ὅπως θέλει πνέει. Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος, πού ἀρχίζει λίγο-λίγο νά ἀναγεννᾶται, ὅλους τούς βλέπει ὡς ἁγίους, γιατί βλέπει μέ ἄλλα μάτια.

Ὁ ὅσιος Πορφύριος μᾶς λέει: «Μέ τό βάπτισμα μπαίνουμε στή χαρά τοῦ Χριστοῦ. Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε». Καθόλου δέν ἐμποδίζεσαι, ὅποιος καί νά εἶσαι, ὅ,τι κι ἄν αἰσθάνεσαι, ἀντί νά τρώγεσαι μέ τόν ἑαυτό σου, νά στραφεῖς πρός τόν Χριστό. Εἶναι πάρα πολύ σοβαρό ἀπό ἀπόψεως πνευματικοῦ ἀγῶνος τό νά ἀφήνεις τό κακό καί νά στρέφεσαι πρός τόν Χριστό. Νά μήν ἀσχολούμαστε μέ τόν διάβολο, ἀλλά μέ τόν Χριστό. Ἄλλο εἶναι, γιά παράδειγμα, νά εἶμαι ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ καί νά ἀγωνίζομαι νά διώξω ἕναν ἐχθρό, καί ἄλλο εἶναι νά μπῶ μέσα στό σπίτι μου καί νά εἶμαι μέσα ἐν ἀσφαλείᾳ. Ἀπό πνευματικῆς ἀπόψεως τό νά εἶσαι «μέσα στό σπίτι σου» σημαίνει ὅτι τρέχεις στόν παντοδύναμο Χριστό, πού ἔγινε ἄνθρωπος ἀκριβῶς γιά νά βρεῖ τόν κάθε πονεμένο, τόν κάθε μετανοημένο ἄνθρωπο, τόν καθένα πού ἔχει ἀνάγκη, νά τόν ἑλκύσει καί νά τοῦ δώσει τή χάρη του.

Ποῦ νά βροῦμε κάποιον σήμερα, ὁ ὁποῖος νά ἔχει μιά τέτοια διάθεση καί νά ἐνεργεῖ ἔτσι ὅπως ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός πού γιορτάζει αὔριο; Ἐνῶ ἦταν ὁ πιό ἁρμόδιος, ὁ πιό κατάλληλος γιά νά ψάλλει, καθώς ἦταν πολύ καλός γνώστης τῆς ψαλτικῆς τέχνης, παρά ταῦτα «ἐπροστάχθη» ἀπό τόν γέροντά του νά μή χρησιμοποιεῖ ὅλη αὐτή τήν τέχνη τῆς μουσικῆς πού γνώριζε. «Διό καί ὁ Ἰωάννης ἐφύλαξεν ἀδιακρίτως τήν προσταγήν τοῦ γέροντος εἰς χρόνους πολλούς». Τότε οἱ ἅγιες ψυχές ἔπιαναν τήν οὐσία τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί δέν τούς ἐπηρέαζαν ἄλλα πράγματα. Ἄς εἶχαν καί προσόντα, ἄς εἶχαν καί τάλαντα. Ὅλα αὐτά τά ἄφηναν στόν Θεό διά τῆς ὑπακοῆς στό μοναστήρι, στήν Ἐκκλησία, ὥστε, ὅταν ἤθελε ὁ Θεός, νά τά χρησιμοποιήσει. Καί δέν ἀφήνει κανείς διά τῆς ὑπακοῆς ἁπλῶς τά πάντα, ἀλλά καί τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, τό ἴδιο τό θέλημά του, ἔστω κι ἄν εἶναι ἅγιο θέλημα!

«Ὁ ἀρχισυνάγωγος ὅμως, ἀγανακτισμένος πού ὁ Ἰησοῦς ἔκανε τή θεραπεία (τῆς συγκύπτουσας) τό Σάββατο…» Τάχα νοιάζεται γιά τό Σάββατο. Καμιά φορά ἔχουμε οἱ χριστιανοί κάτι τέτοιες παράξενες ἰδέες καί ἐνέργειες, πιανόμαστε δηλαδή ἀπό τόν τύπο. Ὁ Χριστός, πού εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ, σάν νά μήν ξέρει τί πρέπει νά κάνει, ἐνῶ ὁ ἀρχισυνάγωγος ξέρει καί θέλει νά τόν συμβουλεύσει. Ὅμως, ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ζωάκι ἀλλά λογικό πλάσμα, ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖ λογικό ἐπιχείρημα, γιά νά δώσει στόν ἀρχισυνάγωγο νά καταλάβει ὅτι ὑποκρίνεται, καθώς νοιάζεται τάχα γιά τήν τήρηση τοῦ Σαββάτου. Ὁ ἄνθρωπος δέν λέει τά ἀνόητα πράγματα, ὅπως ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἔτσι ἐν ψυχρῷ, ἀλλά κάτι παθαίνει ἐκείνη τήν ὥρα. Ἀνάλογα τί εἶναι ὁ καθένας μας, ὅταν δοῦμε κάποιον νά κάνει κάτι τό ὁποῖο μᾶς μειώνει, τρόπον τινά, κυριευόμαστε ἀπό κακία· ἀλλά ἡ κακία τυφλώνει τόν ἄνθρωπο καί λέει ἀνοησίες μετά.