Συγκεντρωνόμαστε αὐτές τίς ἡμέρες στούς ναούς καί προσευχόμαστε στήν Παναγία, τήν παρακαλοῦμε. Λυπᾶται ὅμως ἡ Παναγία, ὅταν μᾶς βλέπει –ἄνδρες, γυναῖκες, χριστιανούς, χριστιανές– νά τήν παρακαλοῦμε γιά πολλά ἄλλα καί νά μή μᾶς νοιάζει γιά τή σωτηρία μας. Λυπᾶται ἡ Παναγία. Τόσο δέν καταλαβαίνουμε; Τόσο δέν ἐγκύπτουμε πάνω στό μέγα μυστήριο, ὅτι ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος ἀπό τήν Παναγία καί τήν ἀξίωσε νά γίνει αὐτή Μητέρα του ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό, γιά νά σωθεῖ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, καί ἄνδρες καί γυναῖκες καί μικροί καί μεγάλοι; Εἶναι φοβερό νά πιστεύεις στόν Χριστό, νά καταφεύγεις στήν Παναγία, νά προσεύχεσαι σ᾿ αὐτήν καί νά μή σέ νοιάζει καθόλου γιά τή σωτηρία σου, γιά τήν ὁποία ἔγιναν ὅλα ὅσα ἔγιναν. Ἄς χαροποιήσουμε τήν Παναγία μέ τό νά ἀρχίσουμε νά σκεπτόμαστε σωστά. Τά ἄλλα ὅλα θά τά ρυθμίσει ἡ Παναγία.

Ἡ ἁγία Θεοδώρα ἀφιέρωσε τήν ἑξαετή κόρη της στόν Θεό, σέ ἕνα μοναστήρι ὅπου ἔλαβε τό ὄνομα Θεοπίστη καί προόδευσε πολύ. Ἔφτασε μέχρι καί τό ἀξίωμα τῆς ἡγουμένης. Ὅταν ἐκοιμήθη ὁ σύζυγος τῆς ἁγίας Θεοδώρας, ἔγινε καί αὐτή μοναχή καί πρόκοψε πολύ στίς ἀρετές, ἰδιαίτερα στήν ταπείνωση καί τήν ὑπακοή. Ἡ ἁγία ἀπό μικρή ἀγαποῦσε τόν Κύριο καί διακαῶς ποθοῦσε αὐτόν. Καί ἔζησε περίπου πενήντα χρόνια ὡς μοναχή. Τί ἄσκηση ἔκανε, τί κόπους κατέβαλε, τί προθυμία ἔδειξε, τί ζῆλο, τί ἀγάπη στόν Χριστό! Ἔκανε θαυμαστή ὑπακοή ἀκόμη καί στή θυγατέρα της, πού ἔγινε ἡγουμένη. Τόσο μεγάλη ἦταν ἡ ἀρετή της, πού ἀφοῦ πέθανε καί ἐτάφη, ὅταν πέθανε καί ἡ ἡγουμένη, τό σκήνωμα τῆς ἁγίας Θεοδώρας παραμέρισε μέσα στόν τάφο, γιά νά κάνει χῶρο καί γιά τό λείψανο τῆς ἁγίας Θεοπίστης. Ἄς μυηθοῦμε στήν ἁγία ζωή της. Διότι ἡ χριστιανική ζωή εἶναι ἡ ἁγία ζωή.

Ἤδη γράφονται καί λέγονται φοβερά πράγματα σέ σχέση μέ τό λεγόμενο ρεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Τραγουδάει κάποια τραγουδίστρια καί, καθώς λέει τό τραγούδι της, κάπου ἐκεῖ μέσα ἔχει καί μηνύματα: «Ἦρθε ἡ ὥρα νά πιστέψουμε στόν διάβολο» καί ἄλλα τέτοια μηνύματα. Καί ἀκούει ὁ κόσμος. Σέ ξένα τραγούδια ἀκόμη χειρότερα εἶναι. Ἀναφανδόν κηρύσσεται πλέον ὁ σατανισμός· ὄχι μόνο εἶναι διαδεδομένος. Βλέπεις, δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού δέν εἶναι κολλημένος σ᾿ αὐτή τή μουσική, πού δέν θέλει νά τήν ἀκούει· δέν ὑπάρχει. Ἄν πεῖς σέ κάποιον, εἴτε νέος εἶναι εἴτε μεγαλύτερος, νά ἀκούσει λίγο μουσική πού ἐκφράζει τόν ἄνθρωπο, τήν ἀνθρωπιά, τοῦ φαίνεται παράξενο. Πά, πά, πά, πά! Ποῦ νά κάνει τέτοιο πράγμα! Μελετῆστε το λιγάκι καί θά δεῖτε: Ἀνεπαίσθητα, χωρίς νά τό καταλαβαίνουν, ἀκόμη καί οἱ χριστιανοί ἐπηρεάζονται ἀπό αὐτό τό πνεῦμα. Ποῦ πᾶμε;

Ἡ σχέση μας μέ τόν Θεό μοιάζει σάν νά εἶναι, τρόπον τινά, ἕνα λαχεῖο. Ὄχι βέβαια μέ τήν ἔννοια πού ἐννοοῦν οἱ ἄνθρωποι τά λαχεῖα, ἀλλά μέ τήν ἔννοια ὅτι ὁ Θεός σκύβει ἀπό τόν οὐρανό καί ψάχνει νά βρεῖ ἐκεῖνον στόν ὁποῖο θά σταθεῖ γιά νά ἀσχοληθεῖ μαζί του. Πιό πέρα θά βρεῖ τόν ἄλλο καί θά ἀσχοληθεῖ καί μέ αὐτόν, πιό πέρα τόν ἄλλο. Δέν θέλει νά βρεῖ καί τούς ὑπόλοιπους; Θέλει, ἀλλά ἐκεῖνοι εἶναι ἀδιάφοροι. Ἀπό αὐτῆς τῆς ἀπόψεως εἶναι τό καλύτερο λαχεῖο πού θά μποροῦσε νά σοῦ τύχει, τό νά σέ βρεῖ κάπου ὁ Θεός καί νά σέ ὁδηγήσει, ἔτσι ὅπως γνωρίζει ἐκεῖνος. Ἀλλά πάντοτε πρέπει νά ὑπάρχει ἡ καλή διάθεση στόν ἄνθρωπο. Νά, βλέπετε, εἴμαστε τόσοι ἄνθρωποι. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ὅλοι θά ἔπρεπε νά καταλαβαίνουμε καί νά νιώθουμε τά τοῦ Θεοῦ τό ἴδιο, νά ἀνοίγει ὁ ἴδιος δρόμος γιά ὅλους μας καί νά προχωροῦμε. Ἀλλά δέν γίνεται συνήθως ἔτσι. Αὐτό τελικά ἐξαρτᾶται ἀπό μᾶς τούς ἴδιους.

Πολλές εὐλογίες –οὐράνια ἀγαθά– μᾶς δίνει ὁ Κύριος. Ἀλλά ὁ ἄνθρωπος μένει πάλι ὁ ἴδιος, ἐάν δέν μπεῖ στόν δρόμο τοῦ νά ὑπακούει στόν Χριστό τηρώντας τίς ἐντολές του. Ὅταν οἱ μαθηταί βάδισαν πιά τόν δρόμο αὐτό καί ἔφθασαν, τρόπον τινά, στό τέλος, τότε ἦλθε ἡ Πεντηκοστή καί ἔπαψαν νά εἶναι αὐτό πού ἦταν πρῶτα καί ἔγιναν πλέον αὐτό πού ἤθελε ὁ Θεός. Λαχταροῦν οἱ ψυχές τά πνευματικά ἀγαθά. Καθώς διαβάζουμε στό Εὐαγγέλιο, στούς πατέρες, στούς βίους τῶν ἁγίων καί πληροφορούμαστε γιά τή δωρεά, τή χαρά, τήν ὅλη χάρη πού δίνει ὁ Θεός –καθώς ἀποκαλύπτει καί φανερώνει τή δόξα του– τά λιμπιζόμαστε, τά ποθοῦμε. Κι ἄν ἀκόμη ὅμως, ὅπως στό ὄρος Θαβώρ, σοῦ φανερωθεῖ ὁ Θεός, δέν ἔγινε τίποτε. Θά τό κάνει γιά νά σέ παρηγορήσει, γιά νά δεῖς ὅτι ὑπάρχει αὐτή ἡ πραγματικότητα. Ἀλλά καί τότε πάλι αὐτό λέει: νά ἀφήνουμε τό θέλημά μας καί νά ὑπακοῦμε στό θέλημα τοῦ Χριστοῦ.

Μπορεῖ νά πᾶς νά προσευχηθεῖς, ἐπειδή νιώθεις πληγωμένος, ἀναστατωμένος, ἀνήσυχος, ἐξουθενωμένος, καθώς σοῦ συνέβησαν μερικές ἀναποδιές, καί ὁ ἐγωισμός σου χτυπήθηκε, ὁ παλαιός ἄνθρωπος πληγώθηκε. Ἅμα εἶσαι ἔντιμος μέ τόν ἑαυτό σου καί μέ τήν πίστη σου, πρέπει νά πεῖς: «Καλά νά πάθω. Ἄ, πῶς τό χαίρομαι! Καλά μοῦ ἔκαναν». Καί νά ἔχεις τό κουράγιο νά τό βαστάξεις καί ἀνάλογη νά εἶναι ἡ προσευχή σου. Ἐσύ ὅμως ἀντί νά πεῖς αὐτό, ἀρχίζεις: «Πού δέν μέ λογάριασαν, πού μέ ἀδίκησαν, πού μέ πλήγωσαν, πού μοῦ εἶπαν αὐτά κι ἐκεῖνα!» Ἔτσι βαθαίνεις πιό πολύ τίς πληγές, ταλαιπωρεῖς τόν ἑαυτό σου καί χάνεις ὅλη τήν εὐλογία τῆς προσευχῆς. Τί χρειάζεται νά κάνεις; Νά πεῖς: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ὅταν ἔτσι βρεῖς τόν Χριστό, νιώθεις ὅτι ὅλα τά ἔχεις· τά βρίσκεις στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

...προσῆλθον αὐτῷ δύο τυφλοί... Τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατά τήν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. Καί ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί. Τό θέμα δέν εἶναι ἁπλῶς νά θεραπευθοῦμε ἀπό τίς ἀρρώστιες, ἀλλά νά βοηθηθοῦμε ἀπό αὐτές νά πιστέψουμε στόν Χριστό. Καί ὁ Κύριος θά μᾶς θεραπεύσει πρωτίστως ἀπό τό πνευματικό σκοτάδι. Ὁ Θεός πάντοτε σπλαχνίζεται τόν κόσμο καί τόν κάθε ἄνθρωπο· ἀλλά γιά νά ἐκδηλωθεῖ ἡ εὐσπλαχνία του, χρειάζεται νά πάρει καί ὁ ἄνθρωπος τήν ἀνάλογη στάση. Μποροῦμε διά τῆς πίστεως νά νιώσουμε ὅτι σέ κάθε περίσταση μᾶς σπλαχνίζεται ὁ Κύριος καί μᾶς λέει: «Κάνε κουράγιο. Ὅπου νά ᾿ναι ἔρχεται ἡ ὥρα πού θά περάσουν ὅλα αὐτά πού σέ τυραννοῦν». Καί αὐτό, γιατί ὁ Θεός παρακολουθεῖ τόν καθένα μας μέ ἀγάπη. Δέν ἀφήνει ποτέ νά πέσουν ἐπάνω μας περισσότερα ἀπό ὅσα μποροῦμε νά σηκώσουμε.