Εἶναι ὁ Θεός ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ καί διαλέγει τόν Ἰωάννη τόν Πρόδρομο πρίν κάν τόν φέρει στήν ὕπαρξη. Καί τόν φέρνει κατά θαυμαστό τρόπο. Ἀλλά καί ὕστερα πού γεννιέται, πάλι δέν εἶναι ὁ Ἰωάννης πού κάνει τό ἔργο πού κάνει ἐπειδή τό σκέφτηκε ὁ ἴδιος καί τό βρῆκε ὅτι ἦταν καλό. Εἶναι ὁ Θεός πού καλεῖ. Γενικότερα αὐτό τό ὁποῖο παρατηροῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι ὅτι κατά κανόνα οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι, οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, δέν τολμοῦν νά θέσουν τόν ἑαυτό τους –ὅπως συνηθίζουμε νά λέμε– στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ. Κανείς δέν εἶναι πού τό σκέπτεται ἐξ ἰδίων, ἀπό μόνος του καί, ἄς ποῦμε, ἑτοιμάζεται, καταρτίζεται γιά νά προσφέρει τό ὁποιοδήποτε ἔργο στόν Θεό, γιά νά γίνει ὑπηρέτης τοῦ Ὑψίστου· κανείς. Ὅλοι εἶναι κεκλημένοι. Ὅλους τούς καλεῖ ὁ Θεός. Ἐκεῖνος εἶναι πού τούς διαλέγει, πού τούς καλεῖ, πού τούς ἑτοιμάζει. Εἶναι ὁ Θεός πού λαμβάνει πρόνοια, φροντίδα γιά τόν καθένα καί τόν καλεῖ.

Λέει ὁ Κύριος: «Μή φοβᾶσαι, μικρό μου ποίμνιο». Ἔχει μεγάλη σημασία νά νιώθουμε ὅτι εἴμαστε μέσα σ᾿ αὐτό τό μικρό ποίμνιο, πρός τό ὁποῖο ἀπευθύνεται ὁ Κύριος καί τό θεωρεῖ ποίμνιό του· τό βλέπει καί δέν αἰσθάνεται, ἄς ποῦμε, μειονεκτικά πού εἶναι μικρό. Ὁ Θεός θέλει ὅλοι νά σωθοῦν, ὅλοι νά γνωρίσουν τήν ἀλήθειά του. Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν. Ἀλλά τελικά, πολλοί, πάρα πολλοί, ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων δέν θά πᾶνε στόν Θεό, δέν θά τόν γνωρίσουν. Δέν θέλουν νά γνωρίσουν τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, δέν θέλουν νά ἀκολουθήσουν τόν Χριστό, δέν θέλουν νά εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι τελικά, αὐτοί πού ἀπό τήν ἀρχή-ἀρχή μέχρι τό τέλος-τέλος θά ἀκολουθήσουν τόν Κύριο εἶναι λίγοι. Καί ἔτσι τό ποίμνιο τοῦ Κυρίου εἶναι μικρό. Θά λέγαμε ὅμως ὅτι ὁ Κύριος ἀγαπᾶ τό ποίμνιό του ἀκόμη περισσότερο, καθώς τό βλέπει νά εἶναι μικρό.

Ἀκούσαμε στήν εὐαγγελική περικοπή τόν Κύριο νά καλεῖ τούς πρώτους ἀποστόλους μέ τή φράση Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Μέσα σ᾿ αὐτά τά λόγια κρύβεται ὅλο τό μυστήριο, ὅλο τό μυστικό τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό μόνος του νά φτιάξει τόν ἑαυτό του ὅπως τόν θέλει ὁ Θεός. Ὅ,τι θά γίνει θά τό κάνει ὁ Θεός. Ὁ Θεός μᾶς ἔφερε ἀπό τό μηδέν στήν ὕπαρξη καί ὁ Θεός εἶναι πάλι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀναγεννᾶ, ἀναδημιουργεῖ, ἀναπλάσσει τόν πεπτωκότα ἄνθρωπο. Αὐτό τό «ποιήσω» σημαίνει τή δημιουργία ἀπό τό μηδέν. Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν· ἐποίησεν ἀπό τό μηδέν. Εἶναι λάθος νά νομίζουμε ὅτι ὁ Θεός ἁπλῶς περιμένει νά τοῦ προσφέρουμε, νά διαθέσουμε τά προσόντα μας, τίς ἱκανότητές μας, καί νά τόν ὑπηρετήσουμε. Ὄχι, δέν εἶναι ἔτσι. Μᾶς καλεῖ νά τόν ἀκολουθήσουμε, γιά νά μᾶς φτιάξει, νά μᾶς ἀναδημιουργήσει ἐκεῖνος.

Καί περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς ὅλην τήν Γαλιλαίαν διδάσκων καί κηρύσσων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν τό εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ἦταν τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, αὐτό εἶναι τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας: πάντοτε νά ἀκούγεται, νά κηρύσσεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν, καί ἐν σχέσει μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί ἐν σχέσει μέ τήν καθεμιά ψυχή. Καί οἱ πάντες δηλαδή νά ἀκούσουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τά πάντα, ὅλα τά μέρη τῆς ψυχῆς νά ἀκούσουν, νά ἀκοῦν συνεχῶς τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, καί ἡ ὅλη ψυχή νά ἀναβαπτίζεται στόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά δέχεται τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία κηρύσσεται διά τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Καί ἐμεῖς ὀφείλουμε νά ἔχουμε καημό, πρίν φύγουμε ἀπό αὐτόν τόν κόσμο, νά γίνει σ᾿ ἐμᾶς πρωτίστως αὐτό τό ἔργο, ὁ ἐπανευαγγελισμός τῆς ὑπάρξεώς μας, καί ὅσο περνάει ἀπό τό χέρι μας νά τό μεταφέρουμε αὐτό τό ἔργο καί πρός ἄλλους.

Δέν εἶναι τίποτε γιά τόν Θεό νά σέ ἀπαλλάξει ἀπό αὐτό ἀπό τό ὁποῖο πάσχεις· δέν τοῦ εἶναι δύσκολο, ἀλλά δέν σέ συμφέρει. Ἄν ὄντως ἀγαπᾶς τήν ἀλήθεια, τόν Θεό καί ἄν ὄντως θέλεις νά σωθεῖς τελικά, δέν θά δυσκολευτεῖς νά καταλάβεις ὅτι ὅλα αὐτά πού παθαίνεις κάνουν μεγάλο καλό στήν ψυχή σου. Ὅλα συντελοῦν στό νά λεπτυνθεῖ ἡ ψυχή σου, νά μαλακώσει, νά ἔρθει μετάνοια καί ταπείνωση στήν ψυχή σου, νά ἔρθει ἀληθινή ἐμπιστοσύνη καί ἀληθινή ἀγάπη πρός τόν Θεό. Ὁπότε, ὄντως τό βλέπει κανείς καί τό ζεῖ μετά αὐτό, ὅτι δηλαδή, ἄν ἦταν ὠφέλιμο νά πάρει ὁ Θεός τόν πόνο καί τήν ὅποια ταλαιπωρία, θά τά ἔπαιρνε. Εἶναι ὅμως ὠφέλιμο νά μείνει ὁ ὅποιος πόνος, καί γι᾿ αὐτό τόν ἀφήνει ὁ Θεός. Ἀπολύτως καμιά ἀνάγκη μας δέν μένει ἔξω ἀπό τήν πρόνοιά του. Οἱ δοκιμασίες εἶναι μιά καλή εὐκαιρία νά τακτοποιηθῶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Γράφει κάπου ὁ π. Βασίλειος Γοντικάκης, ὁ ἄλλοτε ἡγούμενος τῆς Μονῆς Ἰβήρων: Γιά τόν ληστή ὁ ὁποῖος εἶναι πάνω στόν σταυρό δέν ὑπάρχει θέμα νά φοβᾶται ἤ νά μή φοβᾶται τόν θάνατο· πεθαίνει, τελείωσε. Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ἐλεύθερος πιά –καθώς βαθύτερα ἔχει καλή διάθεση βέβαια– θεολογεῖ, ὁμολογεῖ καί κερδίζει τόν παράδεισο. Ὁ Πέτρος, ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ, εἶδε καί ἄκουσε τόσα, ἀλλά ἀκόμη δέν ξεπέρασε τόν φόβο τοῦ θανάτου. Γι᾿ αὐτό, ὅταν μιά παιδούλα ἐκεῖ τόν ρώτησε, κατατρόμαξε καί ἔφθασε στό σημεῖο νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό. Ἄλλο τώρα, ὅτι ὅλα ὁ Θεός τά οἰκονομεῖ γιά τή σωτηρία μας. Ἐπέτρεψε νά πέσει ὁ Πέτρος, καί αὐτό συνετέλεσε στό νά ταπεινωθεῖ, νά μετανοήσει ἀληθινά καί νά γίνει πιά τοῦ Χριστοῦ ἀληθινά. Ἔτσι, ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νά τόν σταυρώσουν, παρακάλεσε νά τόν σταυρώσουν ἀνάποδα, γιατί σεβόταν, ἄς ποῦμε, τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο σταυρώθηκε ὁ Χριστός.

Καί τούς δώδεκα ἀποστόλους ὁ Κύριος τούς ἐξέλεξε καί τούς ἀπέστειλε νά συνεχίσουν τό δικό του ἔργο. Ἀλλά ὅμως καί στόν Πέτρο ὁ Κύριος λέει ὅτι θά ἔχει μαρτυρικό θάνατο καί στόν ἀπόστολο Παῦλο λέει κάτι παρόμοιο. Καί σχεδόν ὅλοι οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι μαρτύρησαν. Ὅλο τό θέμα εἶναι νά μᾶς καλέσει ὁ Θεός, καί ἐμεῖς νά ἀνταποκριθοῦμε σ᾿ αὐτή τήν κλήση. Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα, ἐκεῖνος θά κανονίσει τί θά γίνει μ᾿ ἐμᾶς. Ἐκεῖνος θά μᾶς στείλει, ὅπου θά μᾶς στείλει, ἐκεῖνος θά μᾶς βοηθήσει νά κάνουμε ὅ,τι θέλει αὐτός νά κάνουμε. Ἐκεῖνος θά μᾶς ἀξιώσει νά πάθουμε ὑπέρ αὐτοῦ. Διότι ἄν χρειάστηκε νά πάθει ὁ ἴδιος καί ἔπειτα οἱ ἴδιοι οἱ ἀπόστολοί του καί οἱ μεγάλοι ἅγιοι, πόσο μᾶλλον χρειάζεται νά πάθουμε ἐμεῖς γιά τόν Κύριο. Ἄλλο εἶναι νά προσπαθεῖς νά εἶσαι τοῦ Θεοῦ, καί ἄλλο εἶναι νά ἔλθει ἡ ὥρα νά αἰσθανθεῖς ὅτι σέ κάνει ὁ Θεός δικό του.