Ἄν πάρεις τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, θά καταλήξεις στήν εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό». Νά ἐπιμείνεις σ᾿ αὐτό. Ἄν κάνεις σωστά τήν εὐχή, αὐτό φέρνει τήν ταπείνωση καί τή μετάνοια. Ἀκόμη καί μιά φορά νά πεῖς τήν εὐχή, πές την ἀληθινά, μέ τήν καρδιά σου! Καί θά ἔλθει πόθος νά τήν πεῖς πάλι καί πάλι. Πράγματι, τέχνη τεχνῶν ἡ πνευματική ζωή! Ὅλα πρέπει νά γίνονται ἔτσι, πού νά μήν παίρνουν χαρακτήρα τυπικό. Εἴτε προσεύχεσαι μέσα στήν καρδιά σου εἴτε κάνεις ἀγώνα νά ὑπομείνεις ὅ,τι σοῦ συμβαίνει καί νά ἀντέξεις, πρέπει ὅλες οἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς νά ἐπιστρατεύονται καί νά εἶναι δοσμένες στήν προσπάθεια νά ὑπομείνεις τόν πόνο, στήν προσπάθεια, καθώς ἀγωνίζεσαι, νά μή νικηθεῖς· δοσμένες στήν προσευχή. Νά προσευχόμαστε ὡς παιδιά τοῦ Θεοῦ.

Τί ψάχνει, τί κυνηγάει, τί θέλει ὁ ἄνθρωπος; Κάτι γυρεύει, κάτι ψάχνει. Σάν δηλαδή νά μήν τοῦ φτάνει ὁ Θεός, ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Σάν νά μήν τοῦ φτάνει ὅτι μπορεῖ νά πάει νά κοινωνήσει, νά πάρει τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Σάν νά μήν τοῦ φτάνει αὐτό καί ζητάει… Τί ζητάει; Ἀντί νά καθίσουμε κάτω, νά στρωθοῦμε ἐκεῖ –ὅσοι εἴμαστε· ἕνας, δύο, τρεῖς, ὅπου κι ἄν εἴμαστε: στό σπίτι, στήν οἰκογένεια– καί νά γίνουμε τό μικρό ποίμνιο τοῦ Θεοῦ, ἀντί ἡ ὅλη ζωή μας, ἡ ὅλη κοινωνία μας, ἡ ὅλη ἀγάπη μας νά κάνει τόν Θεό νά εὐδοκεῖ καί νά μᾶς χαρίζει τή βασιλεία του, δέν ξέρω τί ζητοῦμε. Νά θυμηθοῦμε ἐδῶ τόν πετεινό ὁ ὁποῖος, καθώς σκαλίζει στήν κοπριά, βρίσκει χρυσά νομίσματα, μέ τά ὁποῖα μπορεῖ νά ἀγοράσει τροφή γιά νά φάει ὅσο θέλει. Ἀλλά δέν ξέρει. Κρίτς, κρίτς, τά πετάει πέρα, καί μόλις βρεῖ κανένα σκουλήκι, σκύβει καί τό τρώει.

Ποιό εἶναι τό βαθύτερο μυστικό καί τό βαθύτερο χαρακτηριστικό τῆς ἀρετῆς τῆς ὑπακοῆς; Εἶναι αὐτό πού βλέπουμε πρωτίστως στήν Παναγία μας, πού γιορτάζουμε αὐτές τίς ἡμέρες. Ὑπακούει ἡ Παναγία, ὄχι μόνο μέ τήν ἔννοια ὅτι φροντίζει νά κάνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἔχοντας ὅμως τά σχέδιά της γιά τή ζωή της. Ὑπακούει, κάνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καί μέ τήν ἔννοια ὅτι καλεῖται νά βγεῖ, τρόπον τινά, ἐντελῶς ἀπό τά προγράμματά της, ἀπό τά ὅποια σχέδιά της καί ἀπό τά ὅποια ὄνειρά της –ἄν μποροῦμε νά τό ποῦμε αὐτό– καί νά παραδοθεῖ στόν Θεό. Καί βλέπουμε ὅτι αὐτό συμβαίνει σέ ὅλους τούς ἁγίους. Εἶναι ὅπως εἶναι τοποθετημένοι, εἶναι ὅπως εἶναι ἡ ζωή τους, ἀλλά ὅταν τούς καλεῖ ὁ Θεός σέ κάτι ἄλλο, αὐτοί ὑπακούουν. Τό βλέπουμε αὐτό κατά χαρακτηριστικό τρόπο στή ζωή ὅλων ἐκείνων πού ὁ Θεός τούς ἔκανε ὄργανά του. Ἀλλά καί κάθε χριστιανός κάπως ἔτσι πρέπει νά εἶναι.

Ὁ οὖν εἰσαγωγικός φόβος τῆς καταστάσεως ἡμῶν ἐστιν· οὗτος φυλάττει τήν ψυχήν ὥσπερ ἡ γάνωσις ἀπό πάσης κακίας, μᾶς λέει ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος. Στά χωριά παλαιότερα, μόλις ἔφευγε ἡ γάνωση ἀπό ἕνα σκεῦος, ἔτρεχαν ἀμέσως στόν γανωτή νά τό ἐπιδιορθώσει, γιατί ἄν κάνει κανείς φαγητό σέ μή γανωμένο σκεῦος, θά πάθει δηλητηρίαση μέχρι θανάτου. Ἡ γάνωση γιά τήν ψυχή, σύμφωνα μέ τόν ἀββᾶ, εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι οἱ ἅγιοι ἀπό ἐκεῖ ἄρχισαν πρῶτα: ἀγωνίζονταν νά ἔχουν αὐτόν τόν πρῶτο φόβο, πού πράγματι φοβεῖται κανείς τόν Θεό. Ἀρχίζει κανείς νά πιστεύει, σκέπτεται ὅτι θά δώσει λόγο στόν Θεό γιά τίς ἁμαρτίες του, γιά τίς παραβάσεις του, καί ἔρχεται αὐτός ὁ ἀρχικός φόβος, ὁ ὁποῖος πολύ ὠφελεῖ τήν ψυχή. Πολύ νά καλλιεργήσουμε μέσα μας τόν φόβο, γιά νά ὠφεληθοῦμε. Ἁπλά-ἁπλά ἀπό ἐκεῖ νά ἀρχίσουμε. Καί θά ἀκολουθήσουν ὅλα τά ἄλλα.

Ἄν ἀκολουθεῖς τόν Χριστό, ναί μέν μπορεῖ ὡς ἄνθρωπος νά εἶσαι πότε ἔτσι, πότε ἀλλιῶς, ἀλλά τελικά θά θυμᾶσαι πάλι τόν Κύριο, θά κράζεις, θά ξαναπιάνεσαι ἀπό αὐτόν, καί ὁ Κύριος θά σέ σώζει, ὅπως ἐδῶ τόν Πέτρο, ὁ ὁποῖος, καθώς ἄρχισε νά καταποντίζεται, ἔκραξε: Κύριε, σῶσόν με. Καί ὁ Κύριος ἐκτείνας τήν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ. Τόν ἔπιασε ἀπό τό χέρι καί τόν ἔβγαλε ἀπό τό βύθισμα αὐτό στά κύματα, ἀλλά δέν τόν ἄφησε ἔτσι. Τοῦ εἶπε: Ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας; Ἀπό τό ἕνα μέρος ὁ Πέτρος εἶναι ἀδύναμος ἄνθρωπος καί δικαιολογεῖται νά σκεφτεῖ ἔτσι, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀρχίσει νά καταποντίζεται. Ἀπό τό ἄλλο μέρος ὅμως δέν δικαιολογεῖται, γι᾿ αὐτό καί ὁ Κύριος τόν ἐλέγχει. Γενικά, δέν δικαιολογεῖται ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι ἄπιστος, νά δείχνει ὀλιγοπιστία. Αὐτό εἶναι βέβαια μέσα στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ἀλλά δέν δικαιολογεῖται. Καί ὁ Κύριος μᾶς ἐλέγχει κάθε φορά γιά τήν ὀλιγοπιστία μας.

Μᾶς καλεῖ ἡ Παναγία νά γιορτάσουμε αὐτό τό φοβερό μυστήριο: ὅτι ἐκείνη μέ τήν ὅλη ἀνταπόκρισή της, μέ τήν ὅλη ἁγιότητά της, μέ τήν ὅλη ζωή της, ἡ ὁποία ὁλοκληρώθηκε μέ τήν κοίμησή της καί τή μετάστασή της στόν οὐρανό, μᾶς ἔφερε οὐσιαστικά καί πραγματικά κοντά στόν Θεό, μᾶς φανέρωσε τόν ἀληθινό Θεό. Τί ἄλλο θέλει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό νά συνειδητοποιήσει πλήρως καί βαθιά μέσα του ὅτι ὑπάρχει πράγματι ὁ ἀληθινός Θεός, πού εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, τόν ὁποῖο μᾶς φανέρωσε ἡ Παναγία μέ τό νά τοῦ δώσει τήν ἀνθρώπινη φύση ἀπό τή σάρκα της, καί νά εἶναι εἰς τόν αἰώνα τόν ἅπαντα ὁ Κύριος χειροπιαστός! Νά προσέξουμε καί νά καταλάβουμε αὐτό τό μεγάλο μυστήριο. Ὅλο αὐτό τό ὁποῖο ἦταν ἡ Παναγία, τῆς τό ἔδωσε ὁ Θεός, ἀλλά αὐτή τό δέχθηκε. Δέχθηκε νά ἀνταποκριθεῖ στήν κλήση τοῦ Θεοῦ, δέχθηκε νά γίνει μητέρα του. Ἐμεῖς ἄραγε ἀνταποκρινόμαστε στήν κλήση τοῦ Θεοῦ;

Χωρίς κανέναν δισταγμό θά ἔλεγα, ἀδελφοί μου, ὅτι, ἄν ἔχουμε λίγη προκοπή στήν πνευματική ζωή, τήν ὀφείλουμε βέβαια καί στήν προσπάθεια πού κάνουμε καί στόν κόπο πού καταβάλλουμε, ἀλλά ἐν πολλοῖς τήν ὀφείλουμε σ᾿ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι προσεύχονται γιά μᾶς, τούς ὁποίους μπορεῖ νά μήν τούς ξέρουμε κάν. Καμιά φορά μάλιστα νομίζουμε ὅτι κάτι κάναμε ἐμεῖς, καί γι᾿ αὐτό ἔρχονται οἱ εὐλογίες. Ὄχι. Οἱ εὐλογίες ὀφείλονται ἐν πολλοῖς σ᾿ αὐτούς πού προσεύχονται γιά μᾶς. Πολλές φορές μπορεῖ νά προσεύχεται ἕνας ἄνθρωπος –χωρίς κάν νά ξέρουμε ἐμεῖς, χωρίς κάν νά τοῦ τό ἔχουμε ζητήσει– διότι μᾶς γνωρίζει, διότι ἔμαθε ἀπό ἄλλον τήν ἀνάγκη στήν ὁποία βρισκόμαστε. Νά ζητοῦμε τήν προσευχή ἐκείνων πού καταλαβαίνουμε ὅτι θά πιάσει ἡ προσευχή τους, ὅσο μποροῦμε νά τή ζητοῦμε, ἀλλά καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νά μάθουμε νά προσευχόμαστε γιά τόν ἑαυτό μας ἀλλά καί γιά τούς ἄλλους.