Προσέξτε. Ὁ Κύριος δέν λέει νά ἀπαρνηθοῦμε τό ἄλφα, τό βῆτα, ἀλλά τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας, τό ἐγώ· ἐκεῖνο κάνει τό κακό. Ἔρχονται, ἄς ποῦμε, τά πράγματα ἔτσι, πού λίγο θίχτηκες, λίγο πόνεσες, λίγο ἀδικήθηκες· δέν ἦρθαν ὅπως τά περίμενες. Εἶναι μιά καλή εὐκαιρία νά πεῖς: «Καλύτερα ἔτσι, ὥστε τό ἐγώ νά μείνει νηστικό καί νά πεθάνει σιγά­σιγά». Νά γίνει δηλαδή αὐτό ἀκριβῶς πού λέει ὁ Κύριος: νά ἀπαρνηθεῖς τόν ἑαυτό σου. Ἐσύ δέν κάνεις ἔτσι. Χαλᾶς τόν κόσμο. Τί εἴδους θρησκευτικότητα καί χριστιανική ζωή εἶναι αὐτή; Δέν θέλουμε νά καταλάβουμε αὐτό πού λέει ὁ Χριστός: Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ. Καί σταυρός δέν εἶναι ἁπλῶς τά βάσανα· ὄχι. Σταυρός εἶναι τό νά ἀπαρνεῖσαι τόν ἑαυτό σου. Εἶναι δύσκολο, μοιάζει σάν νά σταυρώνεσαι, ἀλλά δύσκολο ξεδύσκολο πρέπει νά τό κάνεις. Καί ὁ Χριστός πού ἀνέβηκε στόν σταυρό, αὐτό δέν ἔκανε;

Σήμερα εἶναι ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Συμεών, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. Μεγάλος ἅγιος. Παραδόξως, δέν εἶχε ἀναγνωριστεῖ ἐπισήμως. Ἐμεῖς βέβαια πού μελετούσαμε τά συγγράμματά του –ὑπάρχει ἕνας ὁλόκληρος τόμος στήν Ἑλληνική Πατρολογία, πού ἔχει δικά του ἔργα καί εἶναι ὅλα λειτουργικά· γράφει γιά τά πάντα: γιά τόν ναό, τά ἄμφια, τά μυστήρια, καί εἰδικότερα γιά τή θεία Λειτουργία– τόν εἴχαμε σέ πολλή εὐλάβεια, πολύ πρίν τόν ἀναγνωρίσουν ὡς ἅγιο. Ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης (Παντελεήμων ὁ Β΄) ἐνήργησε καί ἐνεγράφη εἰς τάς δέλτους τῶν ἁγίων, στά δίπτυχα, ἀλλά πάντοτε τόν ἀποκαλοῦσα: ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης. Εἶναι τά ἔργα του ὅλο Πνεῦμα Ἅγιο. Θεωρεῖται ὁ μεγαλύτερος ὀρθόδοξος λειτουργιολόγος. Νά ἔχουμε τήν εὐχή του, τίς πρεσβεῖες του, τήν ὅλη ἀγάπη πού εἶχε πρός τό ποίμνιό του. Καί ἐμεῖς ἐδῶ στή Θεσσαλονίκη, τρόπον τινά, ἀνήκουμε στό ποίμνιό του.

Ἄς ἔχουμε πίστη στόν Θεό. Καί νά παραδοθοῦμε σ᾿ αὐτόν. Εἶναι πολύ σημαντικό ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἀνά τήν οἰκουμένη νά νιώθουμε ὅτι εἴμαστε ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, ὅτι μᾶς ἔχει ἀναλάβει ὁ Θεός καί θά μᾶς προστατέψει. Οὔτε κατά διάνοιαν νά περάσει ἀπό τό μυαλό τῆς ἁγίας Εὐφημίας ἡ σκέψη ὅτι κάποια στιγμή θά τήν ἐγκαταλείψει ὁ Θεός. Ὡς δούλη τοῦ Θεοῦ ἀκολουθεῖ τό θέλημά του, δέν φοβᾶται, ὑφίσταται τό ἕνα, τό ἄλλο, δέχεται τά πάντα. Καί κάθε τόσο βλέπει ὅτι ἐπεμβαίνει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, καί ἐνῶ ἄλλα θέλουν νά κάνουν οἱ διῶκτες της, ἄλλα γίνονται. Ἀντί νά τήν κάψει ἡ κάμινος, ἐκεῖνοι καίγονται· ἡ ἴδια τή νιώθει ὡς δρόσον, λέει τό συναξάρι της. Νά γίνουμε τοῦ Θεοῦ, ἀδελφοί μου! Αὐτό ὁ Θεός θά τό κάνει. Καί δίνει βεβαιότητα καί πληροφορία στίς ψυχές. Ἀφοῦ δέν τό νιώθουμε ἀκόμη, σημαίνει ὅτι δέν μᾶς βρίσκει ὅπως μᾶς θέλει. Δέν πρέπει νά προβληματισθοῦμε;

Κάποιος, κάποια κάνουν σχέδια, ὄνειρα, προγράμματα μέσα στό μυαλό τους μέ καλή διάθεση: τό δικό μας σπίτι θά εἶναι ἔτσι, θά ζοῦμε κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπο, ἐμεῖς δέν θά κάνουμε ὅπως κάνουν ἄλλοι, τά παιδιά μας θά τά βάλουμε στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Καί ὅταν δέν πραγματοποιοῦνται τά ὄνειρα, τά σχέδια, πέφτει κανείς νά πεθάνει· βρίσκεται σέ ἀδιέξοδο. Ἐδῶ εἶναι τό μεγάλο λάθος. Μπορεῖ νά εἶσαι καλός χριστιανός, νά τά ξέρεις καλά τά πράγματα, ἀλλά ὅμως ὀνειρεύτηκες, σχεδίασες, χωρίς νά λάβεις ὑπ᾿ ὄψιν ὅτι τό κύριο ἔργο σου εἶναι νά ἀπαρνηθεῖς καί νά ἀπαρνεῖσαι συνεχῶς τόν ἑαυτό σου· νά σταυρώνεσαι καί νά ἀκολουθεῖς τόν Χριστό. Ἔχεις βέβαια καλή διάθεση, ἀλλά δέν καταλαβαίνεις ὅτι ὑποκλέπτεσαι ἀπό τόν παλαιό ἑαυτό σου, ὁ ὁποῖος ζεῖ καί βασιλεύει καί εἶναι ὅλος φιλαυτία καί ἐγωισμό. Καί ὅλα τά κάνει γιά νά αἰσθανθεῖ ὅτι πέτυχε, ὅτι δέν εἶναι σάν τούς ἄλλους. Αὐτό ὅμως δέν ἀρέσει στόν Θεό.

Τί ἔχουν ὅλοι οἱ σημερινοί ὀρθόδοξοι χριστιανοί γονεῖς νά ἀφήσουν στά παιδιά τους; Τί ἄλλο ἀπό τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας; Νομίζω ὅτι πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του, ἤ καί νωρίτερα, μπορεῖ νά τούς πεῖ ὁ γονέας: «Παιδιά μου, δέν ξέρω τί θά κάνετε στό μέλλον, πῶς θά ζήσετε τή ζωή σας· ἕνα μόνο πράγμα θέλω: νά μοῦ δώσετε τόν λόγο σας ὅτι δέν θά πάψετε ποτέ νά πιστεύετε ὡς ὀρθόδοξοι στόν Θεό καί ὅτι θά ἀνήκετε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία· διότι δέν ὑπάρχει τίποτε ἀληθινότερο σ᾿ αὐτή τή ζωή ἀπό αὐτό». Ὁ Ἰακώβ πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του ἐπέμενε λέγοντας στόν Ἰωσήφ: «Ἅμα πεθάνω, νά μέ πᾶς νά μέ θάψεις στόν τάφο τῶν πατέρων μου· νά μοῦ ὁρκιστεῖς ὅτι θά τό κάνεις». Ἤθελε νά βεβαιωθεῖ ὁ Ἰακώβ ὄχι μόνο ὅτι ὁ γιός του θά μεταφέρει ἐκεῖ τό σκήνωμά του, ἀλλά καί ὅτι ὅλοι οἱ ἀπόγονοί του θά ξαναγυρίσουν κάποτε στή γῆ τῶν πατέρων τους.

«Ὅποιος θέλει νά μέ ἀκολουθήσει, ἄς ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του, ἄς σηκώσει τόν σταυρό του καί ἄς μέ ἀκολουθεῖ». Αὐτά τά λόγια τοῦ Χριστοῦ εἶναι τά βασικά λόγια πού ἀπευθύνονται στόν καθένα καί πού δέν γίνεται χωρίς αὐτά. Ἐγώ ἀναλογίζομαι τί εὐθύνη φέρουμε ὅλοι μας, καθώς οἱ ἁρμόδιοι καί οἱ ὑπεύθυνοι δέν διδάσκουμε στόν λαό τίς ἀλήθειες αὐτές. Κάνουμε μεγάλο λάθος πού θέλουμε νά καλοπιάσουμε τόν λαό, ὅπως κάνουν οἱ πολιτικοί, προκειμένου νά καταλάβουν τήν ἐξουσία. Τά ἀνθρώπινα ἔτσι εἶναι, ὄχι ὅμως καί τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ! Καί ὅμως, ὄχι λίγες φορές καί οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νά καλοπιάσουν τόν κόσμο, τάχα γιά νά τόν φέρουν στόν Χριστό, κηρύττουν τό Εὐαγγέλιο ἔτσι πού ἀρέσει, ὄχι ἔτσι πού εἶναι στήν πραγματικότητα καί πού σώζει. Λίγο πολύ νομίζω ὅλοι μας ἔχουμε αὐτό τό ἀδύνατο σημεῖο. Καί τί κάνουμε ὕστερα;

Γιατί ἦρθε ὁ Χριστός, ἔγινε ἄνθρωπος, ἐσταυρώθη καί ἀπέθανε; Διότι ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα καί ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἀπόγονοι τῶν πρωτοπλάστων θεόν ποιοῦμεν τόν ἑαυτόν μας. Αὐτό εἶναι τό μέγα θέμα. Ἄς τολμήσει ἕνας νά ἐμφανιστεῖ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί νά πεῖ ὅτι δέν ἔχει τέτοια σπέρματα μέσα του· δηλαδή ἔτσι ἤ ἀλλιῶς νά θεοποιεῖ τόν ἑαυτό του. Γι᾿ αὐτό καί ὁ καθένας, ὅσο χριστιανός κι ἄν εἶναι, τελικά κάνει μόνο αὐτά πού τοῦ ἀρέσουν καί τόν εὐχαριστοῦν. Πεθαίνει ὅμως ὁ Κύριος ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό. Ἀναλαμβάνει αὐτή τήν ἁμαρτία, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔκανε θεό τόν ἑαυτό του, ἐγωιστεύτηκε, ὑπερηφανεύτηκε, ἔγινε φίλαυτος. Στόν σταυρό ὁ Θεάνθρωπος Κύριος θανάτωσε τόν θεό αὐτόν πού πίστεψαν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα καί πού ἔχει ὁ κάθε ἁμαρτωλός. Αὐτός εἶναι ὁ Σταυρός πού γιορτάζουμε καί ἔχει χάρη καί δύναμη, ἄν τόν προσκυνήσεις μέ τό πνεῦμα νά πεθάνει μέσα σου ἡ ἁμαρτία· ἡ θεότητα, τό εἴδωλο αὐτό.