Ἡ ἁγία Πελαγία, καθώς δέν γνώριζε τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ἔδωσε τόν ἑαυτό της στίς χειρότερες ἁμαρτίες. Ὅμως μετενόησε. Καί ἡ μετάνοιά της ἦταν τέτοια, πού ἔγινε ἁγία. Μπορεῖ νά δυσκολεύεται κανείς νά βάλει τόν ἑαυτό του στή θέση τῆς ἁγίας ἀπό πλευρᾶς ἁμαρτίας. Ὡστόσο, ἐάν δοῦμε τόν ἑαυτό μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δέν διαφέρει πολύ ἡ ζωή μας ἀπό τή δική της. Πολλές φορές στή ζωή μας μετανοήσαμε καί μετανοοῦμε· ὅμως πόσο ἡ μετάνοιά μας εἶναι μιά τέτοια ἀλλαγή, μιά τέτοια μεταστροφή, πού νά φαίνεται καί νά ἀποδεικνύεται καί στήν πράξη; Κατά κανόνα ἡ μετάνοια τῶν σημερινῶν χριστιανῶν εἶναι μιά ψευτομετάνοια. Εἶναι ἕνα κάτι, ἀλλά μόλις καί μετά βίας εἶναι ἕνα κάτι. Γι᾿ αὐτό χωλαίνουμε πνευματικά. Διότι δέν ἔχει ἡ μετάνοιά μας ἕναν τέτοιο χαρακτήρα, πού ὄντως κανείς παύει νά ζεῖ ὅπως ζοῦσε. Μετάνοια θά πεῖ ἀλλαγή τοῦ νοῦ, τῆς ὅλης νοοτροπίας καί τῆς ὅλης πορείας μας.

Ἄλλο εἶναι νά λέμε σάν ἱστορίες ὅτι ὁ ἕνας ἅγιος σταυρώθηκε, τόν ἄλλο τόν ἔριξαν στή φωτιά, τόν ἄλλο στά θηρία, καί ἄλλο εἶναι νά τά ὑφίστασαι αὐτά. Γιά, νά σκεφθοῦμε ὅτι κάποτε ἦλθε ἡ ὥρα αὐτή πού κάρφωσαν τόν ἀπόστολο Ἰάκωβο στόν σταυρό –κι ἄς πονοῦσε– καί οὔτε τόν νάρκωσαν, γιά νά μήν πονέσει, ὅπως κάνουν σήμερα, προκειμένου νά χειρουργήσουν κάποιον. Ἀκόμη καί μιά μικρή ἐπέμβαση νά κάνουν, θά ναρκώσουν τό σημεῖο ἐκεῖνο, γιά νά μήν πονέσει ὁ ἄρρωστος. Ὅλοι τό θέλουμε αὐτό. Δέν εἶχε τέτοια τότε στά μαρτύρια τῶν χριστιανῶν. Καί δέν δίστασε ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος νά σταυρωθεῖ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Δέν εἶναι κάποιες πράξεις πού κάνουν κάποιον ἅγιο. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, πού ἔρχεται σ᾿ αὐτούς, εἶναι ἐκείνη πού τούς κάνει ἁγίους. Καί ὡς ἅγιοι, ὡς χαριτωμένοι ἔχουν τή δύναμη νά σηκώσουν τά μαρτύρια.

Ἄν ἀρχίσουμε νά ἀπαρνούμαστε τόν ἑαυτό μας, θά ἔρθει ὁ καημός μέσα μας νά ἀγαπήσουμε ἀληθινά τόν Χριστό. Καί τότε δέν θά χορταίνεις τά νοήματα, τίς ἀλήθειες τοῦ Χριστοῦ. Καί θά θέλεις εὐχαρίστως νά πάσχεις γιά τόν Χριστό, ἀλλά καί νά μπαίνεις στή θέση τοῦ ἄλλου. Δέν κάνει κάτι ὁ ἄλλος; Θά τό κάνεις ἐσύ εὐχαρίστως· ἄς πονέσεις, ἄς στερηθεῖς κάτι. Ἔτσι στήν πράξη ἀπαρνεῖσαι τόν ἑαυτό σου, δέχεσαι νά θανατωθεῖ ἡ φιλαυτία σου. Ἔτσι θά μποῦμε στόν δρόμο τῶν ἁγίων. Δέν γινόταν κάτι μαγικό στούς ἁγίους. Παραδόθηκαν στόν Χριστό, καί ἐκεῖνος ἄναψε φωτιά γιά μαρτύριο στίς καρδιές τους. Καί εἶχε ὅλη τήν εὐχέρεια ὁ Κύριος τήν ὥρα τοῦ μαρτυρίου νά κάνει καί θαύματα. Ἔβαλαν τούς ἁγίους αὐταδέλφους Εὐλάμπιο καί Εὐλαμπία στόν λέβητα, καί ἐπενέβη ὁ Θεός· δέν ἔπαθαν τίποτε. Μή φοβᾶσαι, λοιπόν, δέν θά πάθεις τίποτε. Ὅμως σ᾿ αὐτόν τόν δρόμο, ἡ φιλαυτία, τό ἐγώ θά πεθάνει.

Ὅλοι ἔχουμε μιά κάποια προσωπική πείρα ὅτι, ὅταν μέσα μας ὑπάρχει ἡ χάρη, τό φῶς τοῦ Θεοῦ, μιά καλή κατάσταση, τότε τά βλέπουμε καί τά ἐκτιμοῦμε ἀλλιῶς τά πράγματα, τά ζυγίζουμε καί τά καταλαβαίνουμε ἀλλιῶς. Καί ἀπορεῖ κανείς τότε μέ τόν ἑαυτό του, πῶς ἄλλες ὧρες αἰσθάνεται ὅτι εἶναι σέ ἕνα σκοτάδι, σέ μιά ἀναισθησία καί σάν νά μήν καταλαβαίνει τά τοῦ Θεοῦ. Ὅσο ἀνάξιοι κι ἄν εἴμαστε, ὁ Θεός θέλει νά μᾶς φιλοτιμήσει, νά μᾶς παρακινήσει νά ξεπεράσουμε μέ τή θέλησή μας, μέ τό φιλότιμό μας αὐτή τή συνηθισμένη κατάσταση, πού δέν εἶναι εὐαισθητοποιημένη ἡ ψυχή μας, πού εἶναι χωρίς τό φῶς, χωρίς τή χάρη. Ποῦ καί ποῦ, λοιπόν, βρίσκει τρόπο νά ἔρθει μιά ἀκτίνα χάριτος καί φωτός μέσα μας, μιά ἀκτίνα αὐτῆς τῆς ἄλλης, τῆς οὐράνιας καταστάσεως, γιά νά λάβουμε μιά γεύση ὅτι ὑπάρχει αὐτό τό κάτι ἄλλο πού δέν γνωρίζουμε, ὥστε νά τό ποθήσουμε.

Ὁ ἅγιος Συμεών καί σήμερα καί κάθε μέρα αὐτά θά ἤθελε νά μᾶς πεῖ: «Τί σᾶς ὠφελεῖ πού πᾶτε καί ἔρχεστε στόν ναό, στίς ἀκολουθίες, πού ἔχετε ἐξωτερικά ἕνα σχῆμα χριστιανικό, ἄν μέσα βαθιά στήν ψυχή σας βράζουν τά πάθη, δέν ἔφθασε ἀκόμη ἡ μετάνοια καί δέν "βαπτίστηκε" ἡ ψυχή διά τῆς ἐλεύσεως τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;» Τουλάχιστον νά ἔρθει ὁ καημός νά ἀποκτήσουμε τή χάρη. Ὅταν ἤμασταν νήπια, τήν πήραμε, ἀλλά τή διώξαμε. Τώρα ὁ Θεός δέν μπορεῖ νά μᾶς τήν ἐμπιστευθεῖ γιά δεύτερη φορά, χωρίς νά εἶναι σίγουρος ὅτι θά τή δεχτοῦμε, θά τήν ἐκτιμήσουμε, θά τή φυλάξουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, καί δέν θά χαθοῦμε ἀπό ἐδῶ καί ἀπό ἐκεῖ προτιμώντας, ἀγαπώντας καί κυνηγώντας ἄλλα πράγματα. Ὁ Θεός θέλει νά εἶναι βέβαιος ὅτι θά τοῦ ποῦμε: «Αὐτό ἤθελα, Θεέ μου. Τίποτε ἄλλο», καί ὅτι ὅλη ἡ ψυχή μας θά ἔχει τή φροντίδα νά φυλάξει καί νά αὐξήσει τή χάρη.

Λίγο πολύ, γιά νά ἔχουμε μιά κάποια εὐσέβεια, γιά νά πηγαίνουμε στήν ἐκκλησία, σημαίνει ὅτι κάτι ἔχουμε μέσα μας· ἀλλά αὐτό εἶναι πιό πολύ ἐπιφανειακό, ἐξωτερικό, πάνω-πάνω. Ἄν δέν παίρνεις στά σοβαρά τίς ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἐπιπόλαια, πρόχειρα καί ἐπιφανειακά τίς δέχεσαι, δέν θά καρποφορήσουν. Ἄν δέν πάει βαθιά ὁ σπόρος στό χωράφι, δέν θά φυτρώσει, θά ξεραθεῖ, ὅπως μᾶς λέει ὁ Κύριος στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή: «Ἄλλοι σπόροι ἔπεσαν στίς πέτρες καί, ὅταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν, γιατί δέν εἶχε ὑγρασία». Νά βάλεις βαθιά μέσα στήν καρδιά σου τά λόγια τοῦ Χριστοῦ καί νά τά κρατήσεις ἐκεῖ μέσα βαθιά, ὥστε νά ριζώσουν· ἀλλιῶς, ἄλλα πράγματα θά φυτρώνουν ὕστερα στήν καρδιά. Ἄς δεχθοῦμε, λοιπόν, μέσα μας τίς ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ μέ ἐκτίμηση, ἄς τίς μελετήσουμε λίγο καί ἄς τίς κρατήσουμε, ὥστε νά καρποφορήσει ἡ ψυχή μας, ἡ ὕπαρξή μας.

Θά ἤθελα νά πάω ἔτσι κρυφά στά δημοτικά σχολεῖα, νά δοῦμε· ὑπάρχει κανένας δάσκαλος πού λέει στά παιδιά: «Παιδιά, νά μάθετε νά σέβεστε τούς γονεῖς σας, νά τούς ἀγαπᾶτε, νά τούς ἀκοῦτε καί νά ἀφήνετε τά τάχα δικαιώματά σας. Δέν πειράζει ἄν ἀδικεῖστε. Ἀλλά ὅσο κι ἄν διεκδικεῖτε τά δικαιώματά σας, ἄν δέν εἶστε ἄνθρωποι, δέν εἶστε τίποτε». Ἄραγε ὑπάρχει κανένα σχολεῖο πού λέγονται αὐτά; Ποῦ πᾶμε; Σάν νά μᾶς ἔχουν ἀφιονίσει. Μπορεῖ καί νά θεωρεῖται ὅ,τι χειρότερο, ἄν τυχόν κάποιος θά τολμήσει νά πεῖ: «Παιδιά, ἐντάξει τά δικαιώματά σας, ἀλλά χρειάζεται ὅμως νά ἔχουμε σεβασμό ὁ ἕνας στόν ἄλλο, καί ἰδιαιτέρως στούς μεγαλυτέρους». Δέν εἶναι τυχαῖα μεγαλύτεροι αὐτοί. Κάποιος τά κανόνισε ἔτσι: νά εἶναι οἱ μεγαλύτεροι, νά εἶναι οἱ μικρότεροι, οἱ ὁποῖοι μικρότεροι θά γίνουν μεγαλύτεροι ἀργότερα καί θά χρειαστεῖ νά φερθοῦν ἀνάλογα πάλι στούς πιό μεγάλους, στούς γεροντοτέρους.