Ποιός σήμερα ἀναλαμβάνει δυσκολίες μέ τή θέλησή του; Καί ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά μᾶς συμβαίνουν τά πιό παράξενα πράγματα. Δέν τά δημιουργεῖ ὁ Θεός, ἀλλά τά ἐπιτρέπει, τά οἰκονομεῖ ἔτσι ὁ Θεός· πράγματα τά ὁποῖα προσκρούουν στή λογική σου, στή σύνεσή σου, προσκρούουν στήν ὁμαλότητα. Καί ὅμως, μέσα στόν κόσμο αὐτόν θά τά ὑπομείνεις, θά τά δεχθεῖς, θά τά σηκώσεις, θά κάνεις ὑπομονή. Ἄς πονέσεις, ἄς ζοριστεῖς. Θά ἁγιάσεις, ἐάν τά πάρεις τά πάντα σάν ἀπό τό χέρι τοῦ Θεοῦ. Καθόλου ὅμως, ἴχνος δέν θά ὑπάρχει μοιρολατρίας. Αὐτή ἡ στάση δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τήν κατάθλιψη, μέ τή μεμψιμοιρία καί τά παρόμοια. Θά τά πάρουμε ἔτσι τά πράγματα ἐντελῶς ἐλεύθερα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Πανηγύρι μετά εἶναι ἡ ζωή· πανηγύρι. Ἔχεις κατάνυξη μέσα σου, πένθος, χαροποιόν πένθος, χαρμολύπη, φόβο Θεοῦ, ζεῖς προσεκτικά, καί ὅλο αὐτό εἶναι πανηγύρι.

Μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῆς ἁγίας Ἄννης, τῆς μητέρας τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία μάλιστα γιά μεγάλο χρονικό διάστημα δέν ἔφερνε στόν κόσμο παιδί καί ὕστερα ἀπό πολλή προσευχή ἔλαβε ὡς δῶρο τήν Παναγία, νά ποῦμε κάποιες σκέψεις. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι οἱ γονεῖς –πατέρες, μητέρες– δέν θέλουν ἁπλῶς νά γεννήσουν παιδιά, ἀλλά καί νά εἶναι κάτι αὐτά τά παιδιά τους. Καί κατά κανόνα καμαρώνουν οἱ γονεῖς πού ἔχουν παιδιά πού προκόπτουν στήν κοινωνία, ἀναδεικνύονται, καταλαμβάνουν θέσεις, τιμῶνται. Ἔτσι κοντά στά παιδιά τιμῶνται καί οἱ γονεῖς. Σπανίως ὅμως οἱ γονεῖς ἔχουν καημό τό παιδί τους νά εἶναι ὄχι ἁπλῶς ἕνα παιδί τό ὁποῖο θά γίνει τοῦτο ἤ ἐκεῖνο, ἀλλά νά εἶναι παιδί τοῦ Θεοῦ καί νά γίνει ὅ,τι θέλει ὁ Θεός· καί ἡ χαρά τῶν γονέων νά εἶναι ἀκριβῶς ὅτι τό παιδί τελικά εἶναι ὄχι αὐτό πού τούς περιποιεῖ τιμή, ἀλλά αὐτό πού θέλει ὁ Θεός.

Ὅλο τό θέμα γιά ὅλους τούς ἁγίους ἦταν νά γνωρίσουν τόν Χριστό καί νά διδαχθοῦν τήν πίστη. Καί κάνει ἐντύπωση ὅτι ὅλοι αὐτοί –ἄλλος εἶναι στήν ἄγνοια, ἄλλος στήν πλάνη, ἄλλος εἰδωλολάτρης, ὄχι σπάνια ἄλλος εἶναι καί δήμιος– ὅλοι λοιπόν αὐτοί μόλις διδαχθοῦν καί γνωρίσουν τήν ἀλήθεια, ἀπό ἐκεῖ καί πέρα γίνονται ἅγιοι. Πόσοι πίστεψαν, ἀκόμη καί ἁγίασαν ἀπό τή διδαχή καί τό μαρτύριο τῆς ἁγίας Παρασκευῆς! Μήπως ἐμεῖς κάπου ἐδῶ χωλαίνουμε; Ἀντί νά διερωτόμαστε τί φταίει καί μπερδευόμαστε καί δυσκολευόμαστε στόν ἀγώνα μας, νά καθίσουμε κάτω καί εἰλικρινά νά ἀπαντήσουμε στήν ἐρώτηση: Θέλουμε νά ἀκολουθήσουμε τόν Χριστό ὅ,τι κι ἄν στοιχίσει ἤ δέν θέλουμε; Ἄν ναί, ἀπό ἐκεῖ καί πέρα κατά ἀπόλυτο τρόπο νά τόν ἀκολουθήσουμε, νά κάνουμε σέ κάθε περίπτωση τό θέλημά του, καί τά ἄλλα –τίς χίλιες δυό δικαιολογίες καί προφάσεις πού βρίσκουμε– νά τά ἀφήσουμε στήν ἄκρη.

Ἡμέρα χειροτονίας τοῦ πατρός Συμεών. Τόνιζε ὁ πατήρ: Κάθε κληρικός –ἀλλά ἐγώ θά ἔλεγα ὡς ἱερομόναχος– κάθε ἱερομόναχος, μοναχός καί κληρικός, ἐάν ἤξερε πρίν μπεῖ σ᾿ αὐτόν τόν δρόμο τί θά συναντήσει, δέν θά τό ἀποφάσιζε. Τά πιό ἀπίθανα πράγματα μπορεῖ νά συναντήσει! Τό τί σουβλιές μπορεῖ νά δώσει ἀπό παντοῦ ὁ διάβολος καί ἐπίσης τί μαρτύριο ἐσωτερικό ἔχει νά περάσει κανείς! Ἀπό τό ἄλλο μέρος ὅμως, ἐάν ἤξεραν ὅλοι οἱ νέοι χωρίς ἐξαίρεση –τουλάχιστον ὅσοι δέν ἔχουν κωλύματα– τί περιμένει ἕναν κληρικό σ᾿ αὐτή τή ζωή, κανείς δέν θά ἔμενε πού δέν θά ἀποφάσιζε νά μπεῖ σ᾿ αὐτόν τόν δρόμο, κανείς δέν θά ἤθελε νά χάσει αὐτή τήν εὐλογία, αὐτή τή δωρεά τοῦ Θεοῦ, αὐτό τό μυστήριο. Διότι εἶναι ἕνα μυστήριο· δέν ἐννοῶ τή χειροτονία, ἀλλά γενικότερα τά ἀγαθά τῆς ἱερωσύνης, τό μυστήριο αὐτό πού ἀποκαλύπτει ὁ Θεός, πού ἐμπιστεύεται ὁ Θεός σ᾿ αὐτές τίς ψυχές.

Ἕνεκα τῆς ἁμαρτίας κυβερνᾶ στόν κόσμο ὁ διάβολος, «ὁ θεός τοῦ αἰῶνος τούτου». Ἀλλά εἰδικότερα εἶναι κανονικά κατακτητής καί κατέχει τόν δαιμονισμένο ἄνθρωπο. Ἔτσι, παραξενεύονται οἱ δαιμονιζόμενοι τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς πού βλέπουν τόν Κύριο. «Τί δουλειά ἔχεις ἐσύ μ᾿ ἐμᾶς, καί ἐμεῖς μ᾿ ἐσένα, Υἱέ τοῦ Θεοῦ; Γιατί ἦλθες τώρα;» Τό λένε ὅμως κατατρομαγμένοι. Καί αὐτό φαίνεται ἀπό τό ὅτι λένε στή συνέχεια: «Ἦλθες ὧδε πρό καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;» Πᾶς στόν Θεό μέ ἕναν φόβο καί μιά ταπείνωση ὅτι βρίσκεσαι κάτω ἀπό δαιμονική ἐπήρεια καί ἑπομένως χρειάζεται νά προσέχεις; Διότι τό δαιμόνιο μόνο μέ τήν ταπείνωση φεύγει ἀπό τόν ἄνθρωπο. Οὔτε μέ ἐξυπνάδες φεύγει οὔτε μέ ἄλλα πράγματα. Μόνο ἄν ταπεινωθεῖ κανείς, καίγεται, κατακαίγεται τό δαιμόνιο. Δαιμονίζεται, ἄν μποροῦμε νά ποῦμε ἔτσι, τό δαιμόνιο, ὅταν ἀντικρίζει ταπείνωση.

«Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν». Ὁ Θεός εἶναι ἐπάνω ἀπό τόν χρόνο, ἐπάνω ἀπό ὅλα καί ἀποφάσισε νά κάνει τό σύμπαν, καί δημιούργησε τόν οὐρανό καί τή γῆ. Ὁ οὐρανός, τά οὐράνια σώματα, ὅλα αὐτά, πού ἄκρη δέν ἔχουν, τό ἀπέραντο σύμπαν, ἕνα νεῦμα ἔκανε ὁ Θεός καί ἔγιναν ὅλα, καί μέ ἕνα νεῦμα αὐτά ὅλα θά ἐξαφανιστοῦν, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τους. Τό πᾶν εἶναι ὁ Θεός, λοιπόν. Ποιός δέν μπορεῖ νά πιστέψει ἁπλά-ἁπλά ἔτσι; Ὅποιο λουλουδάκι, ὅποιο χορταράκι, ὅποιο πουλάκι κι ἄν πᾶς νά ρωτήσεις, ὅποιο βλασταράκι στήν ἔρημο, μέσα στήν ἄμμο, τί θά σοῦ πεῖ; Ὑπάρχουν λουλουδάκια πού δέν φαίνονται μέ γυμνό μάτι. Καί ὅταν τά μεγεθύνει τό μικροσκόπιο, βλέπεις ὅτι ἔχουν καί πέταλα καί χρώματα ὡραῖα καί στήμονες καί γύρη. Ὅλα, ὅλα, ὅλα μιλοῦν γιά τόν ἕνα Θεό αὐτόν, τόν Πλάστη. Εἶναι κανείς πού δέν μπορεῖ νά πιστέψει; Ἄν δέν πιστεύεις, σημαίνει ὅτι δέν θέλεις.

Ὅλα τά θεϊκά βιώματα ἡ εὐγνωμοσύνη τά κρατάει, τά ἀσφαλίζει, ἄν ἐπιτρέπεται νά ποῦμε. Πῶς βάζεις τόν θησαυρό σου μέσα στό ταμεῖο καί τό κλείνεις, τό ἀσφαλίζεις. Ἡ εὐγνωμοσύνη σέ κρατάει καί στήν ταπείνωση καί στήν ἀληθινή μετάνοια· δέν ξιπάζεσαι, δέν παίρνεις ἀέρα. Καί δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει εὐγνωμοσύνη, ἄν δέν ὑπάρχει ταπείνωση καί ἀληθινή σχέση μέ τόν Κύριο. Σύμφωνα μέ αὐτά, θά ἔλεγε κανείς στήν καθεμιά ψυχή: «Εὐφραίνου καί ἀγάλλου». Βρῆκες τόν Κύριο, πού δίνει τά ἀγαθά του, βρῆκες ἀκριβῶς τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτή εἶναι ἡ πηγή. Εἶναι κίνδυνος θάνατος νά ἔχεις διάθεση καί τάση νά ἀποθηκεύσεις τά ἀγαθά. Τά ἔχασες! Τήν ὥρα ἀκριβῶς πού τά ἔχεις σάν νά μήν τά ἔχεις –ἀκριβῶς διότι εἶναι τοῦ Χριστοῦ καί εἶναι ὁ Χριστός ἡ πηγή ἀπό ὅπου αὐτά πηγάζουν καί δέν τά ἁρπάζεις ἐσύ– τήν ὥρα αὐτή τά ἔχεις ἐν ἀσφαλείᾳ καί ζεῖς αὐτή τήν εὐγνωμοσύνη.