Ἄν προσέξουμε τή ζωή μας, θά δοῦμε ὅτι δέν πιστεύουμε. Ἄν πιστέψεις, ἀμέσως ἀλλάζεις, ἀμέσως τρέχεις στόν Χριστό. Εἶναι ἀδιανόητο μετά νά ἁμαρτάνεις μέ τόν τρόπο πού ἁμαρτάνει ὁ σημερινός ἄνθρωπος· πού ἁμαρτάνει σάν νά μή συμβαίνει τίποτε. Ἐάν φυτοζωοῦμε ὡς χριστιανοί, ἄν εἴμαστε χλιαροί, εἶναι γιατί δέν πιστεύουμε. Ἄν ὅμως πιστέψεις ἀληθινά –πού ἡ πίστη αὐτή ἔχει ἀγάπη μέσα· τό πᾶν γιά σένα εἶναι ὁ Θεός– μόνο πού κινεῖσαι ἔτσι, ἀλλάζεις· πόσο μᾶλλον πού τήν ὥρα πού πιστεύεις ἔτσι, ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Χριστοῦ μέσα σου καί σέ ἐνδυναμώνει καί, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, σέ κάνει νά μπορεῖς νά κάνεις ὅσα κάνει ὁ Χριστός.

Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τό δικό του σκαρί. Γιά παράδειγμα, τό ὅλο σκαρί τοῦ ἄλφα, ἡ ὅλη κατάστασή του εἶναι ἔτσι, πού εὐκολότερα θά πέσει στήν ἁμαρτία ἀπό ὅ,τι ἕνας ἄλλος. Δέν μποροῦμε νά ποῦμε ἐδῶ ὅτι εἶναι ἄδικος ὁ Θεός· ὄχι. Ἀλλά καί δέν ἀναπαύεται κανείς, παρά μόνο ἄν τό δεῖ μέσα στή σοφία τοῦ Θεοῦ: «Ξέρει ὁ Θεός». Ὁ Θεός οἰκονομεῖ κάποιος, ἄς ποῦμε, νά εἶναι ἄνθρωπος ἀπό καλή πάστα καί ὁ ἄλλος νά εἶναι βεβαρημένος κληρονομικά ἀπό τήν ὥρα πού κυοφοροῦνταν ἀκόμη. Ἀλλά δέν κάνει διακρίσεις ὁ Θεός. Οἰκονομεῖ μάλιστα ἔτσι τά πράγματα ὁ Θεός, ὥστε ὁ πολύ ἁμαρτωλός νά εὐλογηθεῖ, τρόπον τινά, περισσότερο· ὅπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις. Ὅταν λοιπόν τά πάρεις ἔτσι καί πεῖς: «Ξέρει ὁ Θεός· δέν εἶναι ἄδικος», δέν βουλιάζεις, δέν σέ πιάνει τό παράπονο: «Γιατί ἐγώ νά εἶμαι ἔτσι;» Καί ἔχεις ἀνάπαυση.

Ὅταν ὁ Ναθαναήλ ἦταν κάτω ἀπό τή συκιά καί πῆγε καί τόν φώναξε ὁ Φίλιππος, εἶπε γι᾿ αὐτόν ὁ Χριστός: «Νά ἕνας Ἰσραηλίτης, ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι». Δέν ὑπῆρχε δόλος σ᾿ αὐτόν, εἶχε μιά ἀγαθότητα, εἶχε τό ἄδολον. Φάνηκε ὅτι εὐχαριστήθηκε ὁ Χριστός μέ τόν Ναθαναήλ καί ὅτι ἔτσι πρέπει νά εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος. Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ὅλα θά τά δώσει στόν καθένα ὁ Θεός. Τό πᾶν εἶναι νά μήν ἔχεις δόλο. Εἶναι καλό λοιπόν νά ἀφήσει κανείς λίγο­λίγο κατά μέρος τίς πονηριές πού ξέρει ὅτι ἔχει καί πού ἀνακαλύπτει μέσα του. Διότι ὅλοι μποροῦν νά μήν ἔχουν δόλο· νά ἔχουν εἰλικρίνεια. Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα τά φτιάχνει ὅλα ὁ Θεός. Ἀλλά χρειάζεται νά σέ βρεῖ ἔτσι. Αὐτός πού δέν ἔχει δόλο δέχεται τόν Θεό. Ὁ ἄλλος, καί νά τόν πλησιάσει ὁ Θεός, δέν καταλαβαίνει τίποτε καί τόν διώχνει. Ὅμως δέν προσωποληπτεῖ ὁ Θεός. Περιμένει νά εἴμαστε ἄδολοι, γιά νά καλέσει κι ἐμᾶς κατά εἰδικό τρόπο.

Λίγο νά σκεφτόταν ὁ κάθε ἅγιος: «Ἐγώ γενναῖος εἶμαι, θά τά βγάλω πέρα», δέν θά ἔκανε τίποτε. Ὁ ἅγιος ἀφήνεται στόν Χριστό, καί ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι μέσα του ἐνεργεῖ. Ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἡ χάρις τοῦ Χριστοῦ ἡ σύν ἐμοί, αὐτή εἶναι πού ἔκανε ὅ,τι ἔκανε. Ἐμεῖς δέν ἔχουμε τέτοια ἐμπειρία, καί μᾶς πιάνει φόβος μπροστά καί στά πιό ἁπλά ἀκόμη. Πῶς νά ποῦμε; Ἕνα φύσημα τοῦ διαβόλου, ἕνας πειρασμός, ἕνα κάτι πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά μᾶς συμβεῖ στή ζωή, καί τό βάζουμε στά πόδια. Δέν ἔχουμε ἐμπειρία τέτοια πού εἶχαν οἱ ἅγιοι, ἐπειδή ἀκριβῶς δέν θέλουμε νά τά πάρουμε ἔτσι τά πράγματα. Νά σκεφτοῦμε δηλαδή ὅτι, ἀφοῦ πιστέψαμε στόν Χριστό, θά ἀφήσουμε τόν Χριστό νά μᾶς ὁδηγήσει καί νά μᾶς χρησιμοποιήσει ὅπως θέλει. Καί ἐμεῖς ὡς πλάσματα πού ἔχουμε μέσα μας ζῆλο καί πόθο νά πάθουμε ἐν Χριστῷ, θά ἀκολουθήσουμε, ὅπως ἔκανε ὁ κάθε ἅγιος.

Νά νιώσουμε πολύ δικό μας τόν ἅγιο Λάζαρο, καθώς εἶναι πολύ φίλος τοῦ Χριστοῦ, καί ὁ Κύριος τοῦ ἔκανε τή μεγάλη χάρη νά τόν ἀναστήσει. Εἶναι ἡ μοναδική περίπτωση πού ἀνέστησε ἕναν μεγάλο στήν ἡλικία, μάλιστα ἀφοῦ τόν εἶχαν θάψει καί ἦταν στόν τάφο τέσσερις ἡμέρες. Ὁ Λάζαρος μετά τήν ἀνάστασή του, καθώς εἶδε πῶς εἶναι στήν ἄλλη ζωή, δέν γέλασε ποτέ πιά. Ἐδῶ εἶναι ὅλο τό θέμα: νά ζεῖς, στή ζωή αὐτή πού ζεῖς, μέ γνώση. Μέσα στήν ἀλήθεια νά εἶσαι. Χριστιανοί ἐμεῖς τώρα πού ξέρουμε πολλά καί ὅμως δέν διάγουμε μέ γνώση. Σάν νά μήν ξέρουμε τά τῆς πίστεώς μας, τό Εὐαγγέλιο. Καί κάνουμε τή ζωή μας. Ὄχι μόνο μέ τήν ἔννοια ὅτι διαπράττουμε συγκεκριμένες ἁμαρτίες, ἀλλά καί μέ τήν ἔννοια ὅτι ἔχουμε αὐτό τό ἀνέμελο στή σχέση μας μέ τόν Θεό· σάν νά μή μᾶς ἐνδιαφέρει τό ὅτι θά βρεθοῦμε ἐνώπιόν του καί θά δώσουμε λόγο.

Ὁ κόσμος ἔχει τίς δικές του φροντίδες καί ἀσχολίες, καί ὁ ἕνας κλέβει τόν ἄλλο, ὁ ἕνας ἀδικεῖ τόν ἄλλο, ὁ ἕνας σκοτώνει τόν ἄλλο. Ὅλο τό θέμα γιά μᾶς τούς χριστιανούς εἶναι νά ἀγαποῦμε τόν Χριστό, νά ἔχουμε κοινωνία μαζί του. Καί νά αἰσθάνεται κανείς μέσα στή ζωή αὐτή –μέ ὅποιους ἀνθρώπους κι ἄν ἔχει νά κάνει καί μέ ὅποιες δουλειές καί νά ἀσχολεῖται– ὅτι εἶναι μέ τόν Χριστό, ἀγαπᾶ τόν Χριστό, προσεύχεται στόν Χριστό, πάσχει μέ τόν Χριστό καί γιά τόν Χριστό. Θά ἦταν πολύ σημαντικό ὁ καθένας ἀπό μᾶς νά ζοῦμε ἔτσι, μέ τόν Κύριο ὁ ὁποῖος πάσχει, καί νά συμπάσχουμε, νά συμπορευόμαστε μαζί του καί νά τόν φροντίζουμε. Βλέπετε, καταδέχεται ὁ Χριστός ὁρισμένες φορές νά ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίς φροντίδες μας· νά ἐκδηλώνουμε ἔτσι τήν ἀγάπη μας, τόν σεβασμό μας, τή λατρεία μας, ὅπως ἔκανε ἡ Μαρία, ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, πού ἄλειψε τά πόδια τοῦ Κυρίου μέ μύρο.

Τέτοιοι ἄνθρωποι νά εἴμαστε: ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ σάν τόν Πάγκαλο Ἰωσήφ. Μή φοβεῖσθε, τοῦ γάρ Θεοῦ εἰμι ἐγώ. Τί ὡραία ἀπάντηση δίνει στούς ἀδελφούς του, οἱ ὁποῖοι πρίν ἀπό πολλά χρόνια εἶχαν τέτοια καρδιά πού τόν πούλησαν, μά τώρα στέκονται ταπεινωμένοι, φοβισμένοι μπροστά στόν ἰσχυρό πλέον ἄνδρα! Mήπως τώρα πού πέθανε ὁ πατέρας τους μνησικακήσει καί τούς ἐκδικηθεῖ; «Μή φοβάστε!» Ἀληθινά, τί ἔχεις νά φοβηθεῖς ἀπό ἕναν γνήσιο ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ; Ἔτσι νά νιώθουν καί οἱ ἄλλοι γιά μᾶς: Νά μή φοβοῦνται μήν τυχόν τούς ἀδικήσουμε, μήν τυχόν πονηρευτοῦμε, μήν τυχόν μνησικακήσουμε ἐναντίον τους, μήν τυχόν κάνουμε κάτι γιά τό ὁποῖο πρέπει νά λάβουν μέτρα. Νά μποροῦν νά ἔχουν ἐμπιστοσύνη, νά εἶναι σίγουροι πώς ὅ,τι θά κάνουμε, θά εἶναι κάτι πού τό θέλει ὁ Θεός, καί δέν θά ἀδικηθεῖ κανένας· καί αὐτό θά συμβεῖ, γιατί ἐμεῖς εἴμαστε ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ.