Ὅλα τά βάσανα πού μᾶς ἔρχονται, καί τά νιώθουμε βαριά καί δυσκολευόμαστε, τά νιώθουμε ἔτσι, διότι δέν κάνουμε αὐτό τό ἕνα: νά ἀπαρνούμαστε συνεχῶς τόν ἑαυτό μας. Τό νά ἀπαρνεῖσαι τόν ἑαυτό σου καί νά τρέχεις στόν Χριστό εἶναι σάν σταυρός. Ὅταν τόν δέχεσαι εὐχαρίστως αὐτόν τόν σταυρό, ὤ τοῦ θαύματος, ὅλα τά ἄλλα δέν εἶναι τίποτε μετά. Αὐτό πού μοιάζει νά εἶναι σταυρός καί σάν νά σέ σταυρώνουν –ὁ σταυρός εἶναι σταυρός– μετά δέν εἶναι τίποτε. Εἶναι λοιπόν σταυρός ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀλλά αὐτός πού σηκώνει τό ἕνα αὐτό, δέν σηκώνει ὅλα τά ἄλλα. Ἐμεῖς, θέλουμε δέν θέλουμε, μέσα στή ζωή σηκώνουμε τόν σταυρό τῶν διαφόρων θλίψεων, ἀλλά κλωτσοῦμε. Ἀφοῦ κλωτσοῦμε, ματώνουμε καί πονᾶμε περισσότερο καί δέν ὠφελούμαστε. Ἐνῶ ἄν τόν ἀγκαλιάσουμε τόν σταυρό, γίνεται ἐλαφρύς. Αὐτή εἶναι ἡ ζωή· ἄς τό πάρουμε ἀπόφαση.

Ἡ θραύση πού κάνει ἡ ἁμαρτία δέν ἔχει ὅρια. Ἡ θραύση πού γίνεται στήν ὅλη ὑπόστασή μας, στή λογικότητά μας, στήν ἀνθρωπιά μας, στό εἶναι μας εἶναι πολύ χειρότερη ἀπό μιά ἐπιδημία πανώλης· πεθαίνουν, χάνονται 99,9% ψυχές καί κανείς δέν λέει τίποτε! Ὅλοι μας φέρουμε εὐθύνη καί γιά τόν ἑαυτό μας καί γιά τούς ἄλλους, γιά ὅλους. Ἡ ἁμαρτία κατατρώγει τά σωθικά μας, τόν νοῦ μας, τήν καρδιά μας, τήν ἠθική μας ὑπόσταση. Μᾶς ἔχει ρημάξει, ὅπως τό σκουλήκι ἤ ἡ κάμπια τά δένδρα. Ἀλλά αὐτό εἶναι καί ἕνα ἀφιόνισμα, δηλαδή σάν νά μᾶς ἀρέσει. Μέσα στήν καρδιά μας πρέπει νά γίνει ἡ πάλη. Νά βγεῖ ἀπό τά βάθη τῆς ὑπάρξεώς μας ἀγανάκτηση καί μίσος πρός τόν ἀέρα αὐτόν τῆς ἁμαρτίας πού ἀναπνέουμε, καί σάν μή συμβαίνει τίποτε! A Μετανοῶ σημαίνει: δέν θέλω πιά νά ζῶ τή ζωή πού δέν τή θέλει ὁ Θεός.

Πόσο εὔκολα λέμε ἤ πιστεύουμε ὅτι τάχα δοκιμαζόμαστε, μᾶς συκοφαντοῦν, μᾶς ἀδικοῦν. Τί εἶναι αὐτά! Εἶναι καί ἁμαρτία, σύν τοῖς ἄλλοις, νά πιστεύει κανείς ἔτσι. Πόσα πράγματα μέσα μας κάπως ἔτσι τά ἔχουμε καταχωρήσει καί κολακεύουμε τή φιλαυτία μας, κανακεύουμε τόν ἑαυτό μας. Ὅταν τό ζεῖς κάτι στραβά, γίνεται βάρος, ἄχθος, ἄγχος καί τυραννία. Τό ἴδιο γεγονός καί βίωμα καί ὅ,τι ἄλλο βαραίνει τήν ψυχή, ἄν τό δεῖς μέσα στό φῶς τοῦ Θεοῦ καί στήν πρόνοιά του, ἀλλά μέ τό φῶς καί τό μάτι τοῦ Θεοῦ, γίνεται βάρος σωτήριο, σάν ἕνα βαρίδιο πού σέ καθίζει κάτω μέ ἀσφάλεια· σέ ταπεινώνει ἀληθινά καί σέ κάνει μέ μεγαλύτερη ἐμπιστοσύνη νά πλησιάσεις καί νά ἀφεθεῖς στόν Χριστό πού μέ τόση ἄγρυπνη καί ἀδιάλειπτη φροντίδα παρακολουθεῖ, ὡς ἐπίσκοπος τῶν ψυχῶν μας, τήν ὅλη ἀγωνία καί κίνηση καί ἄχνα τῆς ψυχῆς μας καί ὅλο τή βοηθάει νά ἀναπνεύσει πιό ἐλεύθερα.

Ὅ,τι κι ἄν μᾶς συμβαίνει, ὀφείλουμε νά ἀγωνιζόμαστε. Ποτέ νά μήν ἀπελπιστεῖ κανείς, ποτέ νά μήν κάνει πίσω, νά μήν ὑποχωρήσει. Καί τραυματισμένος ἀκόμη νά σηκώνεται καί νά ἀγωνίζεται. Καμιά φορά, ἐπειδή ἀποτυγχάνεις στόν ἀγώνα σου, ἐπειδή δέν ἔρχονται τά πράγματα ὅπως τά περιμένεις, ἀπογοητεύεσαι, ἀπελπίζεσαι, ραθυμεῖς καί χάνεις καί αὐτό πού σοῦ ἔμεινε. Εἶναι μεγάλη ὑπόθεση τό ὅλο δράμα τοῦ ἀνθρώπου, ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, καί δέν πρέπει νά τήν παίρνουμε ἀψήφιστα. Ὀφείλει κανείς συνεχῶς νά εἶναι ἀνασκουμπωμένος, πρόθυμος νά ἀγωνίζεται. Ὅμως, δέν ἀντέχει ὁ ἄνθρωπος, καί θά ἔρθει ὥρα πού θά ἀποθαρρυνθεῖ, πού θά πεῖ «δέν μπορῶ ἄλλο». Θά τά ἐγκαταλείψει, ἄν δέν εἶναι πιασμένος ἀπό τό: «Ξέρει ὁ Θεός. Τά ἔχει οἰκονομήσει ἔτσι ὅλα, ὥστε τά πάντα θά νικηθοῦν, ὅλα θά ξεπεραστοῦν. Εἶναι μαζί μας. Θά βοηθηθοῦμε μέχρι τέλους. Θά σωθοῦμε».

Ὁ ἄνθρωπος μόνος του δέν μπορεῖ νά καθαρίσει τόν ἑαυτό του οὔτε νά φωτίσει, νά ἀναγεννήσει τόν ἑαυτό του. Μένει ἐκεῖ στήν ἀκαθαρσία του, στή βρωμιά του, στήν ἁμαρτία του. Ὅμως ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά μένουμε ἐν αὐτῷ καί μᾶς ὑπόσχεται, ἀλλά καί τό κάνει ὄντως: μᾶς κάνει καί ἐμᾶς ὅ,τι εἶναι ἐκεῖνος. Σύν τοῖς ἄλλοις, μᾶς κάνει καί καθαρούς. Ἑπομένως, ὁ κάθε χριστιανός, ἐάν βλέπει ἀκαθαρσία στόν ἑαυτό του, νά ἀνησυχήσει. Κατ᾿ ἀρχήν εἶναι ἡ σωματική ἀκαθαρσία. Ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ὁ πορνεύων εἰς τό ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει. Καί τό σῶμα εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ, ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού κατοικεῖ μέσα μας». Πῶς ἐσύ ἔτσι, ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, δίνοντας διάφορες δικές σου ἑρμηνεῖες ἤ νομίζοντας ὅτι τάχα δέν μπορεῖς, ἀφήνεις τόν ἑαυτό σου νά μολύνεται βουλιάζοντας μέσα σ᾿ αὐτή τή βρωμιά; Ἄς παρακαλέσουμε τήν καθαρότατη Παναγία νά μᾶς βοηθήσει.

Θέλει ὁ Κύριος διά Πνεύματος Ἁγίου νά ἔλθει στήν καρδιά μας. Καί γιά νά γίνει αὐτό τό θαῦμα, πάντοτε περιμένει ἀπό μᾶς στήν πράξη, στήν καθημερινή ζωή, νά ἀνταποκριθοῦμε ὅπως ἡ Παναγία· νά ποῦμε, ἀλλά καί νά ζήσουμε μιά ζωή ὁλόκληρη, αὐτό: «Ἰδού ὁ δοῦλος Κυρίου· γένοιτό μοι κατά τό ῥῆμά σου». Λίγο πολύ ὁ κάθε ἄνθρωπος θά βρεθεῖ, ὅπως ἡ Παναγία, σ᾿ αὐτή τήν κρίσιμη ὥρα νά πεῖ τό ναί ἤ νά μήν πεῖ τό ναί στόν Θεό. Σέβεται ὁ Θεός τή λογικότητα πού μᾶς ἔδωσε, τήν ἐλευθερία μας, καί περιμένει τό ναί. Ὅλη ἡ ζωή μας αὐτό εἶναι: ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, πού ἐνεργεῖ ἔτσι ὥστε νά ἀναγεννήσει τήν καθεμιά ψυχή, ἀπό ἐδῶ, ἀπό ἐκεῖ μᾶς περιτριγυρίζει καί προσπαθεῖ νά μᾶς πείσει νά ποῦμε τό ναί· καί ἅμα τό ποῦμε, ὁ Λόγος γίνεται σάρξ. Ὁ Χριστός ὄντως ἔρχεται μέσα μας, ὄντως ἀρχίζει νά κυοφορεῖται μέσα μας, ὄντως μᾶς ἀναλαμβάνει, καί ἔτσι χριστοποιούμεθα καί αὐξανόμεθα ἐν Κυρίῳ.

Ὅ,τι κι ἄν συμβαίνει, ὅταν τά πάρει κανείς σωστά τά πράγματα, βλέπει στήν πράξη ὅτι δέν γίνεται ἀλλιῶς· πρέπει νά πάθει, νά πονέσει, νά ἀπογοητευθεῖ ξανά καί ξανά, νά πιεστεῖ, νά πρεσαριστεῖ. Καί μολονότι πονάει κανείς, παρακαλεῖ τόν Θεό νά μήν τόν λυπηθεῖ καθόλου. Ὅ,τι θέλει ὁ Θεός ἄς ἐπιτρέψει, μόνο στό τέλος νά σωθεῖ. Γι᾿ αὐτό μερικοί ἅγιοι, μερικές ψυχές, ὅπως διαβάζουμε στήν Κλίμακα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, καθώς περνοῦσαν διάφορες δυσκολίες, ἔλεγαν: «Ἀκόμη κι ἄν χρειαστεῖ νά χάσω τά λογικά μου, νά τρελαθῶ δηλαδή, προκειμένου νά σωθῶ, ἄς γίνει καί αὐτό». Ἄν δέν τά πάρει κανείς ἔτσι, ἄν δέν μυηθεῖ ἔτσι στήν ἀλήθεια, ὄχι ἁπλῶς αἰσθάνεται τόν πνευματικό ἀγώνα ἄχαρο καί πολύ δύσκολο, ἀλλά ἔχει συχνά πυκνά τόν πειρασμό νά τόν ἐγκαταλείψει, καί καμιά φορά ὑποκύπτει στόν πειρασμό. Πολλοί τό κάνουν αὐτό καί βολεύονται. Εἶναι ψευτοχριστιανοί.