Ἄν ἔχουμε μέσα μας τήν ἀληθινή ζωή τοῦ Χριστοῦ, τότε ἔχουμε κοινωνία μέ τούς πάντες. Δέν κλείνεται δηλαδή κανείς στόν ἑαυτό του, δέν ἀπομονώνεται. Ὄχι! Ὁ ἀληθινός χριστιανός εἶναι ἀνοιχτός πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν. Μέ κανέναν δέν παρεξηγεῖται, σέ ὅλους μπορεῖ νά προξενεῖ ὠφέλεια, νά εἶναι ἐποικοδομητικός, νά εἶναι χρήσιμος, χωρίς ὁ ἴδιος νά τό κάνει αὐτό ὀργανώνοντάς το, γιά νά καμαρώνει τόν ἑαυτό του. Ὄχι. Μόνο του γίνεται, ἐπειδή ἔχει κανείς τήν ἀληθινή ζωή τοῦ Χριστοῦ μέσα του. Ὅπως αὐτός πού ἔχει ἀνοιχτά τά μάτια, ὁπωσδήποτε θά βοηθήσει ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δέν τά ἔχουν ἀνοιχτά. Καί αὐτό συμβαίνει, ἐπειδή ὅταν ὑπάρχει ἡ ἀληθινή ἀγάπη, τότε ὑπάρχουν ἀληθινές σχέσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων.

Τό πνεῦμα πού ἐπικρατεῖ σήμερα εἶναι αὐτό: Ἄνθρωπος πετυχημένος θεωρεῖται ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος βγάζει πολλά χρήματα, ὁ ὁποῖος μεγαλώνει τήν ἐπιχείρησή του, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔχει ὅλες τίς σύγχρονες ἀνέσεις στό σπίτι του. Ἄνθρωπος πετυχημένος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος φτιάχνει πολλά διαμερίσματα, ὁ ὁποῖος μπορεῖ καί σπουδάζει καί παίρνει πολλά πτυχία. Αὐτό εἶναι τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς. Δέν εἶναι βέβαια κακό νά σπουδάσεις οὔτε εἶναι κακό νά ἔχεις στό σπίτι σου ὅ,τι χρειάζεται· ἀλλά δέν εἶναι αὐτό ἡ ζωή. Δυστυχῶς, ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι αὐτό εἶναι ἡ ζωή. Ἔχουμε τήν ἐντύπωση ὅτι τά κρίνουμε σωστά ὅλα, τά καταλαβαίνουμε ὅλα, καί ἔξω ἀπό αὐτό τό πνεῦμα δέν μποροῦμε νά καταλάβουμε τίποτε. Ἔτσι μπλέξαμε μέσα σ᾿ αὐτή τήν πλεκτάνη τῆς εὐμάρειας, τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, μέσα σ᾿ αὐτό τό ὁποῖο μᾶς πνίγει, μᾶς καταστρέφει, μᾶς ὁδηγεῖ στόν μηδενισμό. Καί εἴδηση δέν παίρνουμε.

Συνήθως γίνεται λόγος γιά τή νεότητα. Ἔ, οἱ γέροι πάει πιά..., ἑπομένως τή νεότητα νά προσέξουμε. Ἀπό χριστιανικῆς ἀπόψεως τούς ἡλικιωμένους πρέπει νά προσέξουμε. Οἱ νέοι, κατά τό μᾶλλον ἤ ἧττον, θά ζήσουν ἀρκετά χρόνια καί κάποιοι θά τούς φροντίσουν. Οἱ γέροντες ὅπου νά ᾿ναι φεύγουν. Πόσο καλό εἶναι, γιά μᾶς, νά τούς κάνουμε νά φύγουν χωρίς τόν ἰδιαίτερο πόνο, τήν ἀνασφάλεια, τή λύπη, τήν κατάθλιψη. Ἀνέκαθεν, ὅταν ἔπαυε κανείς νά εἶναι χρήσιμος καί δέν τόν εἶχαν ἀνάγκη, ἔμενε στό περιθώριο. Μήπως θά ἤθελε ὁ Θεός νά νοιαστοῦμε μέ αὐτό τό πνεῦμα γιά τούς ἡλικιωμένους, πού αἰσθάνονται ἔλλειψη ἀγάπης, σάν περιφρονημένοι, σάν λησμονημένοι; Δέν ἔχουν τίς δυνάμεις πού εἶχαν, δέν ἀνακατεύονται στή ζωή ὅπως πρίν καί εἶναι παραμελημένοι. Πόσο θά τούς χαροποιοῦσε νά εἶναι ἡ στάση μας ἔτσι, πού νά τούς ἐμπνέει τό αἴσθημα ὅτι δέν εἶναι μόνοι· εἴμαστε μαζί τους, τούς ἀγαποῦμε!

Δέν εἶναι σωστό νά μένουμε ἁπλῶς στό νά λέμε: «Χάλασε ὁ κόσμος. Ἔτσι πού εἶναι σήμερα οἱ ἄνθρωποι, δέν βρίσκεις τίποτε σωστό, δέν ἔμεινε τίποτε ὄρθιο» κτλ. Αὐτά τά ξέρει ὁ Θεός. Ἐσύ ὅμως, ἔστω καί μόνος, μονώτατος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νά μήν ἐπηρεαστεῖς ἀπό τό τί γίνεται γενικότερα, ἀλλά νά εἶσαι ὅπως σέ θέλει ὁ Θεός. Αὐτό εἶναι κατ᾿ ἀρχήν σωτηρία γιά σένα, ἀλλά εἶσαι καί μιά μονάδα, ἄν ἐπιτρέπεται νά ποῦμε ἔτσι, ὑγιής. Καί πιό πέρα θά εἶναι μιά ἄλλη καί πιό πέρα μιά ἄλλη καί μιά ἄλλη καί μιά ἄλλη. Οὔτε θά φοβηθοῦμε οὔτε θά ἀπογοητευθοῦμε. Ἀλλά χρειάζεται νά μήν ἀφήσουμε τόν ἑαυτό μας νά μᾶς πάρει τό ρεῦμα, νά μήν τόν ἀφήσουμε νά κινηθεῖ ὅπως πάει τό ποτάμι τῆς σημερινῆς κοινωνίας. Συνεχῶς νά εἴμαστε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, σάν νά γίνεται ἡ Δευτέρα Παρουσία. Τελικά, εἶναι φοβερό τό μυστήριο τῆς σωτηρίας. Γιά τόν καθένα θά γίνουν τά πράγματα κατά τήν καρδίαν του.

Ὁ π. Τιμόθεος –πνευματικός τοῦ π. Συμεών– πού κοιμήθηκε σάν σήμερα 48 ἐτῶν, ἦταν πολύ προσεκτικός, ὄχι μόνο ἀπό ἀνθρώπινη πλευρά, ἀλλά ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Σάν νά ἔλεγε πάντοτε: «Λάλει, Κύριε, ὁ δοῦλος σου ἀκούει». Γι’ αὐτό, κι ἄν ἀκόμη συνέβαινε κάτι γιά τό ὁποῖο ἀνθρωπίνως θά ἔπρεπε νά ἀνησυχήσει, δέν μποροῦσες νά διαπιστώσεις ἀνησυχία ἀπό μέρους του. Εὐαισθησία εἶχε· ζοῦσε τό καθετί πολύ θερμά. Ἀλλά δέν εἶχε ἀνησυχία. Εἶχε πολλή πίστη στόν Θεό. Εἶχε καλά καταλάβει ὅτι ὅλα γίνονται διά τῆς πίστεως. Τό ζοῦσε αὐτό καί καλλιεργοῦσε τήν πίστη αὐτή. Ἡ πίστη σέ κάνει νά ζεῖς ἐν Θεῷ, νά εἶσαι πιασμένος ἀπό τόν Θεό κάθε στιγμή. Ἐπιπλέον σ᾿ αὐτόν ἦταν ἀδιανόητο νά φανεῖ σέ ὁποιαδήποτε κίνησή του, ὅτι ἄφηνε νά περνάει ὁ χρόνος. Ἡ κάθε ὥρα εἶχε τό ἔργο της. Φαίνεται πώς ὁ π. Τιμόθεος πολύ νωρίς ἑτοιμάστηκε γιά τόν οὐρανό καί γι’ αὐτό ἴσως τόν πῆρε ὁ Θεός τόσο νέο κοντά του.

Γενικά μποροῦμε νά ποῦμε μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι, ἄν ἀρχίσουμε καί φωνάζουμε τόν Χριστό νά μᾶς ἐλεήσει –ὅπως ὁ τυφλός τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς– θά μᾶς ἐλεήσει. Ἴσως λίγοι χριστιανοί ἔχουν αὐτή τήν πείρα, ὅτι τούς ἐπισκέφθηκε ὁ Χριστός καί ἄνοιξε πραγματικά τά μάτια τῆς ψυχῆς τους. Ἀνοίγει ὁ ἐσωτερικός κόσμος καί βλέπει κανείς τόν Χριστό, βλέπει τά κάλλη τοῦ Θεοῦ καί ὅλα ἐκεῖνα τά ἀγαθά πού δίνει ὁ Κύριος. Τά βλέπει κανείς, τά βιώνει, τά ἀπολαμβάνει. Ὅλο τό θέμα εἶναι νά πιστέψεις ὅτι εἶσαι τυφλός πνευματικά. Καί νά ἐπιμείνεις νά ἐπικαλεῖσαι τόν Κύριο, ἕως ὅτου βεβαιωθεῖ ὅτι ἐσύ πιστεύεις καί μένεις ἐκεῖ νά κράζεις. Καί ἀκριβῶς τότε πραγματοποιεῖται ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε. Ὄντως ἀνοίγει ἡ ψυχή σου, ἡ καρδιά σου, βρίσκεις τόν Χριστό· ὄχι ἁπλῶς βλέπεις τόν Χριστό, ἀλλά ἔρχεται μέσα σου διά τῆς χάριτός του, διά τοῦ θείου φωτός.

Ὅσοι θέλουν, δέχονται αὐτά πού λέει ἡ Ἐκκλησία καί μέ τά ὁποῖα ἀνετράφησαν καί ἁγίασαν γενεές γενεῶν, ἑκατομμύρια ψυχές. Κάνουμε μεγάλο λάθος πού παίρνουμε ὡς δεδομένο ὅτι, ὅλοι ὅσοι θά ἀκούσουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, θά ἀποδεχθοῦν αὐτά πού λέει καί θά πιστέψουν. Καί ἀνησυχοῦμε μήν τυχόν δέν μᾶς ἀκούσουν καί δέν ἀποδεχθοῦν τό κήρυγμα. Δέν εἶναι ἔτσι. Ὅσοι θέλουν, ὡς ἐλεύθερα καί λογικά ὄντα πλασμένα ἔτσι ἀπό τόν Θεό, θά πιστέψουν στόν Χριστό καί θά ζοῦν κατά τίς ἐντολές του. Δέν θέλουν; Δέν χρειάζεται νά καταβάλουμε ἐμεῖς προσπάθεια σάν νά θέλουμε νά τούς ξεγελάσουμε γιά νά ἀποδεχθοῦν τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Ἕνας πετεινός, γιά παράδειγμα, καθώς σκαλίζει τήν κοπριά, μπορεῖ νά βρεῖ μιά λίρα καί οὔτε νά δώσει σημασία, ἐπειδή ἀκριβῶς αὐτός δέν ξέρει ἀπό τέτοια. Αὐτός ἀπό σκουλήκια μόνο ξέρει, ἄσχετα ἄν μέ μιά λίρα θά ἀγόραζε τοῦ κόσμου τά σκουλήκια!