… καί παραχρῆμα ἀνέβλεψε, καί ἠκολούθει τῷ Ἰησοῦ δοξάζων τόν Θεόν. Στήν κάθε συγκεκριμένη περίπτωση εἶναι παρών ὁ Κύριος καί μᾶς λέει αὐτό πού ἔχει νά μᾶς πεῖ. Μένει στόν καθένα νά εἶναι ἕτοιμος νά ἀκούσει, νά καταλάβει καί νά ἀνταποκριθεῖ. Κάθε φορά πού ἀντιμετωπίζεις τήν ὅποια δυσκολία, ὁ Κύριος εἶναι ἐκεῖ μαζί σου. Καί μέσα ἀπό τά βάσανα πού περνᾶς, σέ προσεγγίζει κατά χειροπιαστό τρόπο. Ἄν ἔχεις ἀληθινή κοινωνία μέ τόν Θεό, τό νιώθεις αὐτό καί τό πρῶτο πού θέλεις νά κάνεις εἶναι νά τόν δοξάσεις, νά τόν εὐχαριστήσεις· ὅπως ἀκριβῶς ὁ τυφλός πού θεραπεύθηκε. Διότι πάντοτε ὁ Θεός δίνει περισσότερο ἀπό αὐτό πού θά ζητήσεις. Καί ὁ καθένας πού δέχεται τή δωρεά τοῦ Θεοῦ αἰσθάνεται ὅτι περισσότερο ἀπό ὅ,τι μποροῦσε νά ἐπιθυμήσει τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός. Ὁπότε ἀνάλογη εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη, ἡ διάθεσή του νά τόν δοξολογήσει. Εἶναι μιά πραγματικότητα αὐτό. Πίστεψέ το.

Ὁ ἀγαθός Θεός οἰκονόμησε ἔτσι τά πράγματα, ὥστε νά φθείρεται πέρα γιά πέρα ὁ ἄνθρωπος καί νά μή μένει τίποτε, παρά μόνο τά ὀστά του, καί μέσα ἀπό αὐτή τήν ἔσχατη κατάσταση ὁ Θεός νά φτιάχνει τόν καινούργιο ἄνθρωπο. Ὅταν θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία, ὁπότε θά ἀναστηθοῦν οἱ πάντες, τά σώματα ἐκείνων πού πίστευαν στόν Χριστό, θά εἶναι λαμπρά, φωτεινά, ὡραῖα, χαριτωμένα. Τά σώματα αὐτά θά ἑνωθοῦν μέ τίς ψυχές, οἱ ὁποῖες θά εἶναι καί αὐτές λαμπικαρισμένες, φωτεινές καί καλυμμένες μέ τή δόξα τοῦ Θεοῦ, καθώς θά κρύβεται ἐκεῖ μέσα ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἔδωσε μαρτυρία γι᾿ αὐτή τήν ἀλήθεια, κατά τήν ὁσιακή κοίμηση τῆς ἁγίας Ξένης: στό μέσον τῆς ἡμέρας φάνηκε στόν οὐρανό σταυρός, πού σχημάτιζαν λαμπροί ἀστέρες, καί γύρω του ἄλλοι φωτεινοί ἀστέρες· ὅταν πιά τό σῶμα τῆς ἁγίας ἐναποτέθηκε στή γῆ, χάθηκε καί ὁ σχηματισμός αὐτῶν τῶν ἀστέρων.

Γιά τούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἦταν ἀδιανόητο αὐτό πού ἐμεῖς ἔχουμε πάρα πολύ εὔκολο σήμερα. Δηλαδή, τό ὅτι χωρίς νά ἔχουμε ἐμπειρία πνευματική –ὄχι ἁπλῶς νά ἔχουμε πείρα στή ζωή, ὄχι μόνο νά ἔχουμε μιά κάποια ἡλικία, ἀλλά νά ἔχουμε πείρα πνευματική– ἀναλαμβάνουμε νά βοηθήσουμε πνευματικά τούς ἄλλους. Γιά μᾶς, θά ἔλεγε κανείς, εἶναι ἀδιανόητο τό ἀντίθετο, δηλαδή τό νά μήν ἀναλάβει κάποιος πνευματικό ἔργο, ἁπλῶς καί μόνο γιατί τό θέλει, τό σκέφθηκε ὁ ἴδιος, ἔχει διάθεση νά πάει νά βοηθήσει τάχα νά καθαρθοῦν καί νά ἁγιασθοῦν οἱ ἄλλοι. Γιά τούς πατέρες αὐτό εἶναι ἀδιανόητο, ὅσο κι ἄν μᾶς φαίνεται παράξενο. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τό λέει καθαρά: Πρῶτα θά φωτισθεῖς, καί ἔπειτα θά φωτίσεις· πρῶτα θά ἁγιασθεῖς, καί ἔπειτα θά βοηθήσεις νά ἁγιασθοῦν ἄλλοι· πρῶτα θά καθαρθεῖς ἀπό τά πάθη, καί ἔπειτα θά φροντίσεις νά καθαρθοῦν καί ἄλλοι.

Ἡ ὑπακοή εἶναι δίκοπο μαχαίρι: μπορεῖ νά κάνει πολύ καλό, μπορεῖ ὅμως νά κάνει καί πολύ κακό, ἐάν δέν λειτουργεῖ κατά σωστό τρόπο. Ἐάν μιά ψυχή ἔχει αἴσθημα μειονεκτικότητος, ἐάν ἔχει μιά ἀνεπάρκεια καί νιώθει τήν ἀνάγκη ἀπό κάπου νά κρεμαστεῖ ψυχολογικῷ τῷ τρόπῳ, ὅταν βρεῖ ἕναν πνευματικό ὅπως τόν θέλει, ἀφοσιώνεται, ὑποτάσσεται ἐκεῖ μέ προθυμία πολλή, καί ὅλο αὐτό ἔχει ἀρρωστημένο χαρακτήρα. Ἐνδέχεται δηλαδή νά ἔχει αὐτή ἡ ἐπικοινωνία κάτι τό ἀρρωστημένο καί νά εἶναι ὄχι ἁπλῶς μιά προσκόλληση, ἀλλά κάτι περισσότερο. Καί ἄν δέν καταλάβει ὁ πνευματικός περί τίνος πρόκειται, μπορεῖ νά γίνει πάρα πολύ μεγάλη ζημιά στήν ψυχή. Καί τό μεγαλύτερο φταίξιμο τό ἔχει ὁ πνευματικός. Καί ὁ ἴδιος φυσικά θά πάθει ζημιά, διότι θά ἐλπίζει σέ μιά ψυχή πού δέν εἶναι ἔτσι ὅπως νομίζει αὐτός. Ἀλλά καί ἡ ψυχή αὐτή θά νομίζει ὅτι κάνει ὑπακοή, κόβει τό θέλημα καί ὅτι θά ἔχει εὐλογία, ἐνῶ δέν θά συμβεῖ αὐτό.

Γιά τό καθετί νά νιώθουμε εὐγνωμοσύνη καί εὐχαριστία πρός ὅλους. Νά νιώθουμε τά πάντα ὡς δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἰδιαίτερα τό ὅτι ὁ Κύριος μᾶς δίνει τή χάρη του διά τῶν μυστηρίων, καί κυρίως διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας. Εὐχαριστία λοιπόν πού μετατρέπεται σέ εὐγνωμοσύνη. Ἡ εὐγνωμοσύνη ἴσως εἶναι κάτι ἀκόμη βαθύτερο, ἀκόμη πιό ὡραῖο. Ἔχοντας ὑπ᾿ ὄψιν ὅλες τίς εὐλογίες πού μᾶς δίνει ὁ Θεός, ἐάν μέσα μας εἶναι μονίμως θρονιασμένη ἡ εὐγνωμοσύνη, ἡ εὐχαριστία πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν, πιθανόν αὐτό νά τά καλύπτει ὅλα. Τό λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Νά εὐγνωμονεῖς τόν Θεό, πού, ὅπως εἶσαι ἀδιάφορος, ὅπως εἶσαι μέ τίς ἁμαρτίες σου καί ἀμετανόητος, δέν ρίχνει κεραυνό νά σέ θανατώσει, ἀλλά σέ ἀφήνει νά ζεῖς καί σέ εὐλογεῖ περιμένοντας τή διόρθωσή σου». Εἶναι πολύ σημαντικό λοιπόν νά ἔχει κανείς μέσα του εὐγνωμοσύνη, νά ἔχει αὐτή τή διάθεση τῆς εὐχαριστίας.

Λέει ὁ ἅγιος Ἐφραίμ: «Ὁ σατανάς πολεμᾶ τούς ἀνθρώπους κρυφά καί μέ δόλο· ἀλλά ὁ Χριστός διασκορπίζει φανερά ὅλα τά σχέδιά του καί μᾶς δίνει δύναμη νά τόν νικήσουμε. Ὅποια φορά νικηθεῖς, νά μή μείνεις στήν ἥττα σου. Ἀμέσως σήκω ἐπάνω καί πολέμα ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ· διότι εἶναι ἕτοιμος ὁ ἀγωνοθέτης νά σοῦ δώσει τό χέρι του, ὥστε νά σέ σηκώσει ἐπάνω. Καί ὁ ἄθλιος ἐχθρός δείχνει ὅλη του τήν προθυμία, ὥστε νά σέ φέρει σέ ἀπελπισία, ὅταν ἁμαρτήσεις». Νά τό προσέξουμε αὐτό. Συχνά, ἐπειδή ἀποτυγχάνεις στόν ἀγώνα σου, ἀπογοητεύεσαι, ἀπελπίζεσαι, ραθυμεῖς καί χάνεις καί αὐτό πού σοῦ ἔμεινε. Ὀφείλεις συνεχῶς νά εἶσαι πρόθυμος νά ἀγωνίζεσαι. Ὅμως δέν ἀντέχει ὁ ἄνθρωπος. Θά ἔρθει ὥρα πού θά πεῖ «δέν μπορῶ ἄλλο» καί θά τά ἐγκαταλείψει. Γι᾿ αὐτό, νά εἶσαι πιασμένος ἀπό τό: «Ξέρει ὁ Θεός. Εἶναι μαζί μας. Μᾶς εἶπε ὅτι σίγουρα θά μᾶς σώσει, ἀρκεῖ ἐμεῖς νά ἐμπιστευθοῦμε τόν ἑαυτό μας σ᾿ αὐτόν».

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος καταδικάστηκε νά τόν ρίξουν στά θηρία, καί ἤθελε νά ἔρθει τό γρηγορότερο ἡ ὥρα αὐτή, πού θά βρεθεῖ στό στόμα τῶν θηρίων. Ἄνθρωπος εἶναι καί αὐτός, σάρκα ἔχει. Καί δέν παραλογίζεται· ξέρει τί εἶναι τά θηρία καί πῶς δαγκώνουν. Καί ὅμως, θέλει τό γρηγορότερο νά βρεθεῖ ἐκεῖ στή Ρώμη, στό στάδιο, νά τόν φᾶνε τά θηρία· νά τόν ἀλέσουν μέ τά δόντια τους, γιά νά γίνει ἄρτος Χριστοῦ. Δέν ἀφήνει κανέναν νά ἐμποδίσει τό μαρτύριό του. Αὐτή εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό, ἡ ἀληθινή σχέση μέ τόν Θεό. Αὐτά πρέπει νά διαβάζουμε, νά προσέχουμε καί ἀπό ἐδῶ νά παρακινούμαστε. Καί ἔχοντας ὑπ᾿ ὄψιν αὐτά, νά ζυγίζουμε, νά μετροῦμε καί τή δική μας ζωή καί νά τήν ἀκτινογραφοῦμε. Ἐμεῖς θέλουμε νά εἴμαστε χριστιανοί, ἀλλά μήν τυχόν πάθουμε τίποτε. Γι᾿ αὐτό εἶναι τόσο ἄχαρο πράγμα σήμερα τό νά εἶναι κανείς χριστιανός. Λείπει ὁ πόθος τοῦ μαρτυρίου.