Ὁ ἅγιος Διονύσιος εἶχε παρατηρήσει τήν ἔκλειψη τοῦ ἡλίου πού ἔγινε στήν Ἰερουσαλήμ κατά τή σταύρωση τοῦ Κυρίου. Προηγουμένως, αὐτό τοῦ ἦταν ἁπλῶς μιά ἀπορία, ἕνα περίεργο φαινόμενο. Ἀκούγοντας ὅμως τόν ἀπόστολο Παῦλο, ξαναθυμᾶται τό γεγονός, τό σκέπτεται καί καταλαβαίνει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Καθένας ἔχει μιά τέτοια ἐμπειρία. Κάποια στιγμή, εἴτε στό σπίτι σου εἴτε στήν ἐκκλησία ἤ ὅπου ἀλλοῦ, ἀκοῦς κάποιες λέξεις, φράσεις, κάποιο τροπάριο χιλιοειπωμένο, ἀλλά ἐκείνη τή μέρα, τήν ὥρα, ἐκείνη τή στιγμή σάν νά ἄνοιξε ὁ οὐρανός γιά σένα. Ὄχι ἁπλῶς σάν νά τό ἀκοῦς πρώτη φορά, ἀλλά αἰσθάνεσαι ὅσο μπορεῖς ὅτι διά μέσου τῶν λέξεων φανερώνεται τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἀπό τό ὁποῖο εἶναι ἐμπνευσμένα αὐτά. Καί τώρα σέ φωτίζει αὐτό τό ἴδιο Πνεῦμα καί καταλαβαίνεις, αἰσθάνεσαι· λίγο πολύ σέ μεταφέρει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ σέ ἄλλη πραγματικότητα. Καί μεθᾶς!

«Παράλληλα μέ τή λειτουργία, τίς λοιπές ἀκολουθίες καί τίς ὁμιλίες ὁ π. Συμεών ἔκανε καί συνάξεις "σιωπηλές". Κανείς δέν μιλοῦσε. Μᾶλλον, κανείς δέν ἄκουγε, ἄν καί ὅλοι μιλοῦσαν –ἀλλά μιλοῦσαν μυστικά, μέ τόν Θεό, κάνοντας "κομποσχοίνι" καί λέγοντας τή νοερά προσευχή: "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με". Ὅλοι καθιστοί στόν ναό, μέ σκυμμένο κεφάλι, κρατώντας τό κομποσχοίνι ζητοῦσαν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτές οἱ συνάξεις διαρκοῦσαν ἀκόμη καί μία ὥρα. Αὐτές οἱ "σιωπηλές" συνάξεις εἶναι ἕνα μικρό δεῖγμα τοῦ πόθου του νά διδάξει τή μέθοδο τῆς νοερᾶς προσευχῆς στούς μαθητές του. Τό ὄφελος ἀπό αὐτές ἦταν μέγα, γιατί διαδόθηκε ἡ ἴδια ἡ χρήση τῆς νοερᾶς προσευχῆς καί τό κομποσχοίνι, κάτι πού ἦταν μέχρι τότε ἄγνωστο στό εὐρύ κοινό ἤ καί παραμελημένο ἤ θεωρούμενο ὅτι προσιδιάζει μόνο σέ μοναχούς». (Γ. Γαλίτης, καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν)

Ὅταν ὁ Κλαύδιος, ὁ αὐθέντης τῆς ἁγίας Χαριτίνης κατάλαβε τί θά γίνει, λυπήθηκε πάρα πολύ. Καί τόν παρηγορεῖ ἡ παιδούλα αὐτή, ἡ Χαριτίνη. Ἐνῶ ὁ Κλαύδιος, καίτοι εἶναι ἄνδρας, ἄρχισε νά λυπᾶται καί ἴσως φοβήθηκε, ἡ ἴδια ἔχει μέσα της γενναῖο φρόνημα. Γιατί; Διότι ἀκριβῶς εἶναι ὁλοπρόθυμη νά προσφέρει τόν ἑαυτό της θυσία στόν Θεό διά τοῦ μαρτυρίου, ὅπως καί ἔγινε. Εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι οἱ πιό ἀδύναμοι ἄνθρωποι ἔγιναν πολύ ἄφοβοι καί πολύ τολμηροί, ὅταν πίστεψαν στόν Χριστό. Καί δέν φοβήθηκαν οὔτε τίς φωτιές οὔτε τά θηρία μέσα στά ὁποῖα τούς ἔριξαν. Δέν ἦταν ἀπό ἄλλη πάστα ἐκεῖνοι. Ἦταν ἀπό σάρκα, ὅπως εἴμαστε καί ἐμεῖς, καί εἶχαν νεῦρα καί ὀστά. Ἄν δέν εἶχαν μέσα τους τή νέα δύναμη πού δίνει ὁ Χριστός, δέν θά μποροῦσαν νά ἀντισταθοῦν, νά ἀντέξουν. Ἦταν συχνά κοριτσάκια, γυναικοῦλες, παιδάκια, ἀδύναμοι ἄνδρες, καί ἄντεξαν. Εἶχαν κατιτί ξένο, μιά ξένη δύναμη, εἶχαν θεία χάρη.

Ὁ Χριστός σέ τιμᾶ, ὅταν, χωρίς νά περιμένεις νά δεῖς κάτι θαυμαστό, ἐσύ πιστεύεις. Αὐτή εἶναι ἡ πίστη πού μετακινεῖ βουνά, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος· ἡ πίστη πού θανατώνει τήν ἁμαρτία, τό ἐγώ, τήν ἀπιστία καί γίνεται ὁ ἄνθρωπος πραγματικά οὐράνιος ἄνθρωπος. Αὐτό εἶναι γιά τόν καθένα μας. Σέ καμιά περίπτωση δέν μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι μόνο γιά κάποιους εἶναι ἡ πίστη. Ὅλοι ὅσοι εἴμαστε βαπτισμένοι χριστιανοί καί ἔχουμε διάθεση, μποροῦμε νά ἔχουμε αὐτή τήν ἀληθινή πίστη. Νά μήν ὑπάρχει μέσα μας ἡ περιέργεια, πρῶτα νά θέλουμε νά καταλάβουμε τάχα, νά δοῦμε κάποιο σημάδι. Ἀκόμη καί πού προσεύχεσαι καί περιμένεις νά νιώσεις κάτι, οὔτε αὐτό εἶναι καλό. Πιστεύεις στόν Χριστό. Τίποτε δέν μᾶς ἐμποδίζει νά πιστέψουμε ἀπόλυτα στόν Χριστό καί νά ζοῦμε μέ αὐτή τήν πραγματικότητα μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὁπότε εἴμαστε μακάριοι, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος στόν ἀπόστολο Θωμᾶ.

Εἶναι μερικοί ἄνθρωποι, ἐλάχιστοι, πού δέν ἔχουν σχεδόν ποτέ αἴσθημα φόβου. Ἐνῶ εἶναι ἄλλοι, πού δέν λείπει ποτέ ἀπό τήν ψυχή τους τό αἴσθημα τοῦ φόβου. Ὅλο κάτι φοβοῦνται. Ὅπως κι ἄν ἔχει τό πράγμα, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀδύναμος. Ἑπομένως, ὅταν συλλαμβάνουμε τόν ἑαυτό μας νά εἶναι ἀδύναμος, δέν πειράζει· ἀνθρώπινο εἶναι. Εἶναι πάρα πολύ κακό αὐτό πού μέ πολλή τέχνη τά μέσα ἐνημερώσεως βάζουν μέσα στήν ψυχή τῶν παιδιῶν· πού παρουσιάζουν τούς γίγαντες, τούς ἀκατανίκητους, τούς superman –πῶς λέγονται– τούς ὑπερανθρώπους, καί ὅλα τά παιδιά ξετρελαίνονται καί πολύ θά ἤθελαν νά τούς ἁλωνίζουν ὅλους, νά τούς κάνουν ὅ,τι θέλουν καί νά μήν παθαίνουν αὐτά τίποτε. Αὐτό εἶναι πάρα πολύ ἄσχημο. Γίνεται ὑπερφίαλος ὁ ἄνθρωπος. Νά εἶναι τολμηρός κανείς, θαρραλέος, γενναῖος, νά εἶναι ἰσορροπημένος· ἔ, δέν πειράζει, ἄς φοβηθεῖ καί λίγο· δέν πειράζει, ἄς φανεῖ κάπως ἡ ἀδυναμία του. Ὁ Θεός σώζει.

Λένε οἱ πατέρες γιά τά δικά μας χρόνια, πού εἶναι τόσο δύσκολο νά ζήσει κανείς χριστιανικά, ὅτι αὐτοί πού τελικά θά ἀποδειχθοῦν δόκιμοι –εἴτε θά ἀγωνιστοῦν καί δέν θά παρασυρθοῦν, εἴτε, ἄν παρασύρθηκαν, θά μετανοήσουν ἀληθινά– θά θεωρηθοῦν ἀπό τόν Θεό ὡς μάρτυρες. Ἔτσι θά τούς λογαριάσει ὁ Θεός. Καί πρέπει νά τό δοῦμε καί ἀλλιῶς. Σήμερα ἤ θά εἶσαι μάρτυρας ἤ θά πέσεις στήν ἁμαρτία. Ἤ θά εἶσαι μάρτυρας ἤ θά εἶσαι αἰχμάλωτος τῆς ἁμαρτίας. Φαίνεται ὅτι δέν ὑπάρχει μέση ὁδός. Μόνο ἐκεῖνος πού ἔχει αὐτό τό πνεῦμα μέσα του, πού ἔχει τή γενναιότητα, τό κουράγιο νά ζήσει ζωή κατά Θεόν σάν νά μαρτυρεῖ, μόνο αὐτός θά σωθεῖ· ἤ ὅποιος, ἀφοῦ συνέβη ὅ,τι συνέβη, μετανοήσει, ὅπως μετενόησαν οἱ δύο αὐτές πολύ ἁμαρτωλές γυναῖκες, ἡ ἁγία Πελαγία καί ἡ ἁγία Ταϊσία, πού γιορτάζουμε σήμερα.

Τήν ὥρα πού ἔχεις τόν ὅποιο πόνο, ἀλλά ἰδιαίτερα ἕναν πόνο πού δέν δικαιολογεῖται καί σάν νά σοῦ τόν φόρτωσαν ἔξωθεν, καί πονᾶς ἀβάσταχτα, ἀπαρηγόρητα, ἐκείνη τήν ὥρα κάνε κουράγιο νά δεῖς τόν Κύριο ὅτι σέ σπλαχνίζεται, ὅπως συνέβη μέ τή χήρα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Καί στήν περίπτωση ἐκείνη βέβαια ἀνέστησε τόν νεαρό γιό της. Δέν ὁλοκληρώθηκε αὐτή ἡ κηδεία ἐκείνη τήν ἡμέρα. Ἀλλά καί γιά μᾶς, αὐτή εἶναι ἡ χειροπιαστή ἀλήθεια: Ὅποιος κάνει κουράγιο, κουράγιο ὄχι ἁπλῶς νά μή λυγίσει ἀπό τόν πόνο, ἀλλά νά αἰσθανθεῖ ὅτι ὁ Κύριος τόν σπλαχνίζεται καί νά ἀκούσει τή φωνή τοῦ Κυρίου πού φτάνει στά κατάβαθα: «Μήν κλαῖς, ἐγώ ἐδῶ εἶμαι», αὐτός αἰσθάνεται μιά ἀνάσταση μέσα του. Καί ὅσο κι ἄν φανεῖ παράδοξο, καμιά φορά μιά τέτοια ἀνάσταση εἶναι πολύ μεγαλύτερη ἀπό τό νά ἀναστηθεῖ ἕνα παιδί πού εἶναι μέσα στό φέρετρο. Ἀνασταίνεται ἡ ψυχή σου.