Ὁ παλαιός ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ὑποψιασθεῖ τήν ἀλήθεια, γιατί ἐπιζητεῖ ὅ,τι τόν βολεύει καί τόν εὐχαριστεῖ. Καί μοιάζει σάν νά στέλνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός δύναμη πλάνης σ᾿ αὐτόν πού ἀγαπᾶ τό ψέμα, ὥστε τελικά νά μή δεῖ τήν ἀλήθεια. Ὅταν στήν καθημερινή σου ζωή καημός σου εἶναι νά εὐχαριστηθεῖ ὁ ἑαυτός σου, πῶς τήν κρίσιμη ὥρα θά μπορέσεις νά διακρίνεις τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψέμα; Ἤδη τό μίασμα τῆς ἀνομίας ἐνεργεῖται μέσα μας, κάθε φορά πού ἀφηνόμαστε στήν εὐχαρίστηση, στήν καλοπέραση, στήν ἱκανοποίηση τοῦ ἐγώ. Δρᾶ ὅπως τό ναρκωτικό: σιγά-σιγά ἀλλά καταλυτικά. Σέ ἀποκοιμίζει καί σέ κάνει τόσο νά ταυτισθεῖς μέ αὐτό, ὥστε ὄχι μόνο νά μήν μπορεῖς, ἀλλά καί νά μή θέλεις κάν νά τό ἀφήσεις. Ἑπομένως, πρέπει ἀπό τώρα νά μήν ἀφηνόμαστε στό πνεῦμα τοῦ ψεύδους καί τῆς πλάνης, νά μήν ἐπηρεαζόμαστε ἀπό αὐτό, ὥστε, ὅταν θά βασιλεύει ὁ ἀντίχριστος, νά μή βρεθοῦμε ἀνέτοιμοι καί χαθοῦμε.

Ἀπό τό ἕνα μέρος ὁ Θεός, ὁ δημιουργός τῶν πάντων. Ἀπό τό ἄλλο μέρος ὁ διάβολος. Ποιό εἶναι τό κύριο χαρακτηριστικό τοῦ διαβόλου; Δέν θέλει τόν Θεό. Καί κάθε ἁμαρτωλός δέν θέλει τόν Θεό, ἐνοχλεῖται ἀπό τόν Θεό, καθώς ἐπηρεάζεται ἀπό τόν διάβολο. Ὁ Χριστός ὅμως μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων συνεχῶς θά ζητάει τόν ἁμαρτωλό. Ἄν εἴμαστε σέ τίμιο ἀγώνα, θά δοῦμε ὅτι κάθε στιγμή ὁ Χριστός μᾶς ἐπισκέπτεται –μέ κάποια ἀσθένεια, μέ κάποιο πρόβλημα, μέ μιά κακή συμπεριφορά τῶν ἄλλων– καί μέ τή στάση μας τόν διώχνουμε. Δέν τό παίρνουμε ὅλο αὐτό πού μᾶς συμβαίνει ὡς ἐπίσκεψη τοῦ Χριστοῦ ἀλλά ὡς ἐνόχληση. Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Χριστοῦ στήν περίπτωση τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονισμένου τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἔχει ὡς συνέπεια νά πνιγεῖ τό κοπάδι τῶν χοίρων. Νά ξέρουμε ὅτι πάντα τό ἄγγιγμα τοῦ Χριστοῦ στοιχίζει, μᾶς βγάζει ἀπό τά νερά μας. Κρύβει ὅμως τή σωτηρία μας.

Ὁ Θεός μᾶς ἀφήνει καί ζοῦμε. Εἶναι πολύ σημαντικό αὐτό· ἀλλά δέν σημαίνει ὅτι τελικά ὁπωσδήποτε θά σωθοῦμε. Ὁ Θεός μακροθυμεῖ καί περιμένει τή μετάνοιά σου. Ἐάν δέν σοῦ ἔρχεται νά μετανοήσεις, νά μαλακώσει ἡ καρδιά σου καί νά πεῖς: «Πολύ πονηρό πλάσμα εἶμαι, Θεέ μου», τί θά γίνει ἡ ψυχή σου; Ὅσο κι ἄν ἔρχονται ἀπό μέσα σου λογισμοί: «Μοῦ συνέβη αὐτό, ἐκεῖνο, κληρονόμησα τό ἕνα, τό ἄλλο καί γι᾿ αὐτό εἶμαι ἔτσι», δέν δικαιολογεῖσαι. Ὁ Θεός ξέρει γιατί οἰκονόμησε νά τά ἔχεις αὐτά. Ποιός ξέρει πόσο χειρότερα θά ἤσουν, ἄν δέν εἶχες καί κάποιες μή καλές καταστάσεις μέσα σου πού σέ ταπεινώνουν. Νά καταδικάσει κανείς τόν ἑαυτό του, ἐνόσῳ ζεῖ, ἐνόσῳ ὑπάρχει, ἐνόσῳ ἔχει ἀνοιχτά τά μάτια του. Μήν πεῖς: «Αὔριο». Δέν ξέρεις ὥς αὔριο τί μπορεῖ νά γίνει. Ὄχι μόνο μέ τήν ἔννοια: ἄραγε θά ζήσεις ὥς αὔριο; Ἀλλά καί μέ τήν ἔννοια ὅτι αὔριο μπορεῖ νά εἶναι σκληρότερη ἡ καρδιά σου.

Ἡ Ἁγία Γραφή τά σαρκικά ἁμαρτήματα τά θεωρεῖ βαρύτατα. Ἴσως γιά ἄλλα δέν ὁμιλεῖ τόσο συγκεκριμένα καί ἀπόλυτα ὅσο γι᾿ αὐτά. Δέν θά μπεῖ στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ αὐτός πού κάνει αὐτό, αὐτό, αὐτό· καί ἀπαριθμεῖ κυρίως σαρκικά ἁμαρτήματα. Πῶς κατόρθωσε ὁ διάβολος τώρα καί τά ἀποχρωμάτισε αὐτά τά ἁμαρτήματα! Κάνουν ὅ,τι κάνουν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά δέν θεωροῦν ὅτι πρόκειται γιά ἁμαρτίες. Δέν ὑπάρχει χειρότερο πράγμα ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἀλλά τό νά μήν τή νιώθεις ὡς ἁμαρτία, καί ἑπομένως νά μήν ὑπάρχει ἐλπίδα μετανοίας ἤ νά ὑπάρχει κάποια ψευτομετάνοια, αὐτό εἶναι πολύ χειρότερο. Ἁμάρτησες; Ἄν μετανοήσεις, ὁ Θεός θά σέ σώσει. Ἄν δέν μετανοήσεις, κάνε ὅσα θέλεις ἄλλα καλά πράγματα. Καί ἄν ἀκόμη μαρτυρήσεις, χωρίς ὅμως νά μετανοήσεις γιά τήν ἁμαρτία αὐτή, δέν ἔκανες τίποτε. Ἡ ἁμαρτία μένει.

Ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος στήν Καθολική του Ἐπιστολή μᾶς λέει: «Πᾶσαν χαράν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες ὅτι τό δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν». Αὐτό εἶναι τό χριστιανικό πνεῦμα. Ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα τέτοιο πνεῦμα; Δέν ἔχουμε. Πόσο σοβαρά, σᾶς παρακαλῶ, πρέπει νά σκεφτοῦμε! Πάρα πολύ συνέχομαι ἀπό αὐτό, ὅτι εἴμαστε μακριά ἀπό τό ἀληθινό χριστιανικό πνεῦμα. Καί βέβαια, ἄν δέν μᾶς διορθώσει ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ἄν δέν μᾶς ἐμπνεύσει καί δέν μᾶς φωτίσει, τί μποροῦμε νά κάνουμε ἐμεῖς; Τουλάχιστον ὅμως νά τό καταλαβαίνουμε ὅτι, ἐνῶ εἴμαστε χρόνια χριστιανοί, δέν ἔχουμε καμία σχέση μέ τό ἀληθινό χριστιανικό πνεῦμα. Τότε, ὅταν δεῖ ὁ καθένας αὐτή τήν ἀμαύρωση πού ἔχει στό βάθος ἡ ψυχή του, ἀρχίζει νά καταλαβαίνει ὅτι, ἄν δέν τόν σώσει ὁ Χριστός, δέν σώζεται. Καί ὅλο καί βεβαιώνεται ἡ ψυχή ὅτι τή σώζει ὁ Κύριος.

Ἐμφανίζεται ἕνας ἄγγελος στήν ἁγία Σεβαστιανή, ἀλλά δέν τή σώζει ἀπό τά μαρτύρια. Ἐμεῖς θά θέλαμε κάτι νά γίνει, ὥστε νά ξεφύγει ἀπό τούς στρατιῶτες. Δέν γίνεται ἔτσι. Ἡ ἁγία θά παλέψει ἐκεῖ. Τῆς λέει ὅμως ὁ ἄγγελος: «Μή φοβᾶσαι. Ἐγώ θά εἶμαι μαζί σου». Αὐτό τό βλέπουμε στή ζωή ὅλων τῶν ἁγίων, εἰδικότερα τῶν μαρτύρων. Ἀπό τό ἕνα μέρος τούς ἀφήνει ὁ Θεός, σάν νά εἶναι ἕρμαια, ἐγκαταλελειμμένοι. Καί τούς συλλαμβάνουν, τούς βασανίζουν. Ἀπό τήν ἄλλη ἐπεμβαίνει ὁ Θεός κατά θαυμαστό τρόπο, ἀνάλογα πῶς τό κανονίζει κάθε φορά: τούς ρίχνουν στή φωτιά καί δέν καίγονται, τούς προκαλοῦν πληγές καί θεραπεύονται. Οἱ πληγές ὅμως γίνονται, ἡ φωτιά ὑπάρχει. Ὅλα αὐτά πού εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ὑποστοῦμε στή ζωή, ἀκριβῶς διότι εἴμαστε πεπτωκότες καί κληρονομοῦμε τήν ἀσθένεια -ἁμαρτία, μέσα στά χέρια τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ σταυρός μας, διά τοῦ ὁποίου ἀνασταινόμαστε.

Ὅσοι τά φέρνουν βόλτα στή ζωή καί τούς ἀρέσει ἡ ζωή –ἱκανοποιοῦνται ἀπό αὐτήν, εὐχαριστιοῦνται, ἀπολαμβάνουν τά ἀγαθά της– αὐτοί κάνουν καί λίγο τόν χριστιανό, ἀλλά δέν ὑπάρχει διάθεση, ζῆλος, αὐτό τό κάτι βαθύτερο, πού μπορεῖ νά ὑπάρχει στήν καθεμιά ψυχή. Νά πεῖ δηλαδή ἡ ψυχή: «Ὅτι κι ἄν μοῦ στοιχίσει, Κύριέ μου, ἐγώ ἐσένα ζητῶ. Ὅ,τι κι ἄν χάσω, ἐγώ ἐσένα θέλω νά βρῶ, νά σέ ἀγαπήσω, νά σέ ἀκολουθήσω καί ἐσύ νά μέ ὁδηγήσεις μέχρι τέλους». Πολλοί χριστιανοί χρησιμοποιοῦν τά ὅποια καλά τῆς θρησκευτικῆς ζωῆς –τό νά προσευχηθοῦν λίγο, νά διαβάσουν, νά κάνουν μερικά ἄλλα καθήκοντα– ὄχι ὅμως γιά νά ἀνοίξει ἡ πόρτα τῆς ψυχῆς, ὥστε νά μπεῖ ἐκεῖ μέσα ὁ Θεός, νά βάλει τή σφραγίδα στήν ψυχή καί νά τῆς ψιθυρίσει: «Σέ καλῶ στήν αἰώνια ζωή». Ἔτσι ὅμως θά ἀνοίξει ἡ πόρτα αὐτή πρός τόν Θεό: ἄν ἀφεθοῦμε ἐν λευκῷ στά χέρια του. Καί τότε θά ἔρθει νά κατοικήσει μέσα μας ὁ Θεός.