Ὁ ἀγαθός Θεός οὔτε λίγο οὔτε πολύ δίνει στόν καθένα τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μέ ὅλα τά χαρίσματα, δίνει ὅλη τή χάρη, ὅλη τήν οὐράνια πραγματικότητα καί χριστοποιεῖ τόν καθένα. Ἐάν σ᾿ ἐσένα δέν γίνεται ἔτσι, αὐτό σημαίνει ὅτι ὑπάρχει πρόβλημα στή σχέση σου μέ τόν Χριστό. Ἐφόσον δέν νιώθεις νά ἔρχεται μέσα σου ἡ οὐράνια χάρη, δέν νιώθεις ὅτι εἶσαι παιδί τοῦ Θεοῦ καί ὅτι σέ ὁδηγεῖ στήν αἰώνια ζωή, ἀλλά σέ τρώει τό παράπονο, σημαίνει ὅτι εἶσαι κατασκανδαλισμένος μέ τόν Θεό, καί ἑπομένως ἡ σχέση σου μαζί του δέν εἶναι σωστή. Ὅποιου ἁγίου τή ζωή κι ἄν δοῦμε, θά διαπιστώσουμε ὅτι δέν ἔχει ὁ ἅγιος μέ κανέναν τίποτε, ἀκριβῶς διότι ἔχει καλή κοινωνία μέ τόν Θεό, ἔχει ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί δέν σκανδαλίζεται ἡ ψυχή του μέ τόν Θεό. Μέσα του εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιο καί ἑπομένως καί μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους εἶναι ἁγιασμένη καί εὐλογημένη ἡ ὅλη ἀναστροφή του.

Τήν ὥρα πού ὁ πνευματικός σοῦ κάνει μιά παρατήρηση, δέν σημαίνει ὅτι σέ κάποιο θέμα τόν στενοχώρησες, τόν πίκρανες, τόν ἔφερες σέ δυσκολία· ὄχι. Ἀλλά τί; Ἔτσι πού εἶσαι, ἔτσι πού μιλᾶς, πού συμπεριφέρεσαι, κάνεις κακό στόν ἑαυτό σου· γι’ αὐτό σοῦ τό λέει. Ἐδῶ συμβαίνει ὅπως ὅταν συναντᾶσαι μέ ἕναν φίλο σου, καί καθώς μιλᾶτε, βλέπεις ὅτι κάτι ἔχει εἴτε στό ροῦχο του εἴτε στό πρόσωπό του –μιά μαυρίλα, μιά κάπνα. Καί καταλαβαίνεις ὅτι θά ἤθελε πολύ νά τοῦ ἔλεγες: «Αὐτό κι αὐτό σοῦ συμβαίνει» καί ὅτι θά στενοχωριόταν πού μέχρι ἐκείνη τήν ὥρα ἐκτέθηκε σέ ἀνθρώπους. Καί τοῦ τό λές ἀπό ἀγάπη, χωρίς νά θέλεις βέβαια νά τόν προσβάλεις ἤ νά τόν ἐκθέσεις· καί τό καθαρίζεις. Ἔτσι πρέπει νά ἐκλαμβάνουμε καί τά λόγια τοῦ πνευματικοῦ. Ἀλλιῶς, κάνεις ζημιά στόν ἑαυτό σου, ὅταν σκέφτεσαι: «Νά, ὁ πνευματικός ἤθελε νά μέ ἐκθέσει, νά μέ κατηγορήσει», ἐνῶ αὐτός σοῦ τό εἶπε γιά καλό σου.

Νά μή δοῦν οἱ ἄνθρωποι χάρη Θεοῦ σέ μιά ψυχή! Καθώς μέσα τους –ἄς εἶναι χριστιανοί– δέν ἔχουν τή χάρη, τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ ἀλλά δουλεύουν στόν παλαιό ἄνθρωπο, ἡ παρουσία τῆς χάριτος τούς ἐνοχλεῖ, καί γι᾿ αὐτό πέφτουν ἐπάνω στόν ἄνθρωπο πού ἔχει Πνεῦμα Θεοῦ, στόν ἅγιο ἄνθρωπο. Δέν ἦταν μόνο στά χρόνια τῶν διωγμῶν πού οἱ εἰδωλολάτρες ἔκαναν αὐτά πού ἔκαναν στούς χριστιανούς· καί μέχρι σήμερα καί σέ ὅλους τούς αἰῶνες τό ἴδιο συμβαίνει. Θρησκευτικοί δέν ἦταν οἱ γραμματεῖς, οἱ Φαρισαῖοι, οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ ἄλλοι πού σταύρωσαν τόν Κύριο; Πιστοί δέν ἦταν στόν Θεό; Καί ὅμως, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά δοῦν ὅτι ἐδῶ ἔχουν νά κάνουν ὄντως μέ τόν Μεσσία, ποῦ νά τό δοῦν! Δέν φτάνει ἁπλῶς νά θρησκεύουμε, νά εἴμαστε χριστιανοί ἤ νά συνηθίσουμε νά κάνουμε μερικά πράγματα πού δέν στοιχίζουν. Χρειάζεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ νά μπεῖ μέσα στήν ψυχή μας καί νά ἐργασθεῖ.

Αἰσθάνεσαι ὅτι σέ κυριεύει ὁ ἐγωισμός; Ἁπλά­ἁπλά ἐσύ τρέξε νά ἀγαπήσεις τόν Χριστό λέγοντας τήν εὐχή, σκεπτόμενος τόν Χριστό. Ὁπότε, ἀφ᾿ ἑνός μαραίνεται, ξηραίνεται ἡ κατάσταση ἡ ἀρνητική, ἀφ᾿ ἑτέρου ἡ ὅλη δύναμη τῆς ψυχῆς στρέφεται πρός τόν Χριστό. Διότι ὁ ἄνθρωπος εἶναι φτιαγμένος ἀπό τόν Θεό νά ἀγαπήσει τελικά τόν Θεό. Καί προκόπτει χωρίς νά καταβάλλει ἰδιαίτερο κόπο καί χωρίς νά πηγαίνει χαμένος ὁ ὅποιος ἀγώνας του. Αὐτό ἰσχύει γιά τόν καθένα. Ἐφόσον εἴμαστε βαπτισμένοι, ντυθήκαμε τόν Χριστό. Καί καθόλου δέν ἐμποδίζεσαι, ὅποιος καί νά εἶσαι καί ὅ,τι κι ἄν αἰσθάνεσαι, νά στραφεῖς πρός τόν Χριστό. Ἀντί νά τρώγεσαι μέ τόν ἑαυτό σου καί τάχα νά θέλεις νά τόν διορθώσεις, πήγαινε στόν Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι δικός σου· εἶσαι τοῦ Χριστοῦ πλάσμα. Λοιπόν, λέει ὁ ἅγιος Πορφύριος, στρέψε πρός τά ἐκεῖ τόν ἑαυτό σου μέ ἁπλότητα, μέ ταπείνωση, μέ καλή διάθεση.

Ὁ διάβολος θέλει πάρα πολύ νά μᾶς κάνει νά νιώσουμε ὅτι κουραστήκαμε, ὁπότε νά ἀθυμήσουμε. Ὅπως ἐπίσης, ὅταν ἐμεῖς ἀπό δική μας αἰτία καί ἀδιαφορία ἀθυμήσουμε καί δείξουμε ὅτι κουραστήκαμε, νά τος ὁ διάβολος ἔρχεται. Δηλαδή, καί ὁ ἴδιος προσπαθεῖ νά μᾶς κάνει νά νιώσουμε ἔτσι καί νά ἀποθαρρυνθοῦμε, νά ἀφήσουμε τόν ἀγώνα καί νά χαθοῦμε, ἀλλά καί ὅταν ἀπό δική μας αἰτία πάθουμε κάτι τέτοιο, ἐκεῖνος παραφυλάγει. Καί μόλις δεῖ ὅτι ἀθυμοῦμε, μᾶς κάνει ὅ,τι θέλει. Κανέναν ἄλλο ἴσως δέν πειράζει τόσο ὁ διάβολος καί δέν ἔχει στό χέρι του καί δέν τόν ἐπηρεάζει, ὅσο τόν ἀθυμοῦντα, τόν ἄκεφο, τόν χαλαρό, τόν κουρασμένο. Ὁ ἅγιος Ἀντώνιος προέτρεπε τούς μοναχούς νά εἶναι χαρούμενοι καί νά ἔχουν αὐτή τήν καλή διάθεση καί τόν ζῆλο πού κάνει πέρα τήν ἀθυμία, τονίζοντάς τους ὅτι, ὅταν ἀθυμοῦν, ὅταν εἶναι ἄκεφοι, εὐκολότερα ὁ διάβολος τούς πλησιάζει καί μπορεῖ νά τούς ἐπηρεάσει.

Νά ἔχουμε κατά νοῦν ὅτι ὁ καθένας μας ἔχει ἕναν εἰδικό προστάτη ἅγιο στόν οὐρανό, μέσα στόν παράδεισο. Εἶσαι φτωχός; Ἔχεις ὄχι ἕναν ἀλλά πολλούς, θά ἔλεγα, εἰδικούς προστάτες στόν οὐρανό. Εἶσαι ἐγγράμματος, εἶσαι ἀγράμματος; Εἶσαι τοῦ ἄλφα ἤ τοῦ βῆτα ἐπαγγέλματος; Εἶναι ἡ ζωή σου δύσκολη, ἔχεις πειρασμούς στή ζωή, ἔχεις βάσανα, ἔχεις ἐμπόδια; Ὁπωσδήποτε ἔχεις κάποιον εἰδικό προστάτη ἅγιο, πού τά ξέρει αὐτά ἕνα­ἕνα ὅλα ὅσα περνᾶς, καθώς τά πέρασε ὁ ἴδιος, τά ξεπέρασε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί εἶναι ἕτοιμος τώρα νά σέ βοηθήσει. Ὁ καθένας μας ἴσως λέει: «Καλά ὅλα, ἀλλά μέ τοῦτο ἐδῶ τό ἀδύνατο σημεῖο πού ἔχω –ὅποιο ἀδύνατο σημεῖο κι ἄν ἔχει κανείς– τί θά γίνει;» Ἔχει μεγάλη σημασία νά νιώσει ὁ καθένας μας, ἀνάλογα μέ τήν ἀνάγκη στήν ὁποία βρίσκεται, ἀνάλογα μέ τό ἀδύνατο σημεῖο πού ἔχει, ὅτι ὑπάρχει γι᾿ αὐτόν εἰδικός προστάτης ἅγιος.

Ὥς ἕνα σημεῖο εἶναι φυσιολογικό νά τά θέλουμε ὄμορφα καί καλά ὅλα στή ζωή, ἀλλά ὡς χριστιανοί πρέπει νά τά βλέπουμε ὅλα μέσα στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Καί νιώθεις τό ἄγγιγμα τοῦ Θεοῦ, ἄν πεῖς: «Γιά νά ἀφήνεις αὐτό τό δυσάρεστο ἐσύ, Θεέ μου, ἔχεις τόν λόγο σου. Νά ᾿ναι εὐλογημένο».