Τό ὅτι λέμε: «Δέν γίνονται αὐτά πού ζητάει ὁ Χριστός», καί μᾶς φαίνονται δύσκολα τά πράγματα, ὀφείλεται στό ὅτι θέλουμε νά πᾶμε στόν Χριστό μέ τόν παλαιό ἄνθρωπο, μέ αὐτόν πού μᾶς ἔβγαλε ἀπό τόν παράδεισο.
Κάνουμε μεγάλο λάθος πού δέν προσέχουμε τί λέει ὁ Χριστός καί περιμένουμε ἁπλῶς νά μᾶς πεῖ ὁ ἑαυτός μας: «Τώρα ἔχεις τή διάθεση νά πᾶς νά προσευχηθεῖς· νά πᾶς! Τώρα αἰσθάνεσαι τήν ἀνάγκη νά πᾶς στήν ἐκκλησία· νά πᾶς! Τώρα θέλεις νά κάνεις κάποια ἐντολή τοῦ Χριστοῦ· νά τήν κάνεις!» Ἐνεργεῖς κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπο, ἀλλά ἐπειδή σοῦ ἀρέσει, ἐπειδή σέ βολεύει. Δέν πῆρες τήν ἀπόφαση, μπορεῖς δέν μπορεῖς, νά κάνεις αὐτό πού λέει ὁ Χριστός.
Πάρε τήν ἀπόφαση καί μή φοβᾶσαι. Ἄς σέ τραβάει ὁ ἐχθρός, ἄς σέ τραβάει ὁ παλαιός ἄνθρωπος, ὁ ὅλος ἑαυτός σου πρός τό ἀρνητικό, πρός τό ἀντίθετο. Δέν θά τοῦ δίνεις σημασία.

Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Ἡ φράση αὐτή τοῦ Κυρίου σημαίνει: «Ἐγώ θά σᾶς κάνω ἁλιεῖς ἀνθρώπων· καί θά σᾶς κάνω ἐκ τοῦ μηδενός».
Μπορεῖ νά θαυμάζουμε τούς ἐπιστήμονες, πού κάνουν ὄντως θαυμαστά πράγματα, ἀλλά ὅ,τι κι ἄν κάνει ὁ ἄνθρωπος, τό κάνει ἔχοντας κάποια δεδομένα. Ἐκ τοῦ μηδενός δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτε. Ἐδῶ, ἐκ τοῦ μηδενός «ποιεῖ» ὁ Κύριος ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Δηλαδή, δέν στηρίζεται ὁ Κύριος σέ προσόντα ἀνθρώπινα, σέ ἱκανότητες καί ἐξυπνάδες ἀνθρώπινες γιά νά καλέσει κάποιους νά τούς κάνει μαθητάς του, ἀποστόλους του. Ἔτσι, καί ὅποιος θά ἀποφασίσει ἀληθινά νά μπεῖ στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, σιγά-σιγά θά ἀρχίσει νά καταλαβαίνει ὅτι, ἄν γίνεται κάτι μέσα του, αὐτό γίνεται ἐκ τοῦ μηδενός. Καί γίνεται ὄχι ἐπειδή τό ἀξίζει ἤ ἐπειδή εἶναι κάτι ὁ ἴδιος, ἀλλά ἐπειδή ἀκολουθεῖ τόν Χριστό.

Ἄν θέλουν νά ἔχουν ἀληθινή ἀγάπη τά ἀνδρόγυνα, πρέπει νά ἔχουν μιά ἀπόσταση μεταξύ τους· δηλαδή πρέπει νά σέβεται ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Τότε λειτουργεῖ σωστά ἡ ἀγάπη, ἡ κοινωνία, ἡ ἐπικοινωνία, τότε ἔχουμε ψυχική καί πνευματική ἕνωση.
Αὐτά βέβαια ἔχουν τίς προϋποθέσεις τους· δέν μποροῦν νά γίνουν ἔτσι αὐτόματα. Ἡ τάση στόν καθένα εἶναι νά κατακτήσει τόν ἄλλο σάν νά εἶναι ἕνα πράγμα, σάν νά εἶναι τοῦ χεριοῦ του. Καί ἰσοπεδώνει, τρόπον τινά, κανείς ὅλα ἐκεῖνα πού θά βοηθοῦσαν νά αἰσθάνεται τόν ἄλλο ὡς ξεχωριστό πρόσωπο, τό ὁποῖο σέβεται. Ἀληθινή ἀγάπη ὑπάρχει μεταξύ προσώπων, μεταξύ τοῦ ἐγώ καί τοῦ ἐσύ. Ἀληθινή ἀγάπη εἶναι ὅταν τό κάθε ἐγώ δέν σκέπτεται τόν ἑαυτό του, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς. Ἡ ἀγάπη εἶναι προσφορά. Μόλις τό ἄλλο πρόσωπο δεχτεῖ τήν ἀγάπη, ἀμέσως ἐκπέμπει καί ἐκεῖνο τήν ἀγάπη του.

Οἱ γονεῖς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου εἶχαν τό ὄνειδος τῆς ἀτεκνίας, τό ὁποῖο ἰδιαίτερα ἐκείνη τήν ἐποχή ἦταν ἀβάσταχτο. Καί τό σήκωσαν μέ ὑπομονή, μέ ταπείνωση, εὐλογώντας καί δοξάζοντας τόν Θεό καί ἐλπίζοντας σ᾿ αὐτόν. Γι᾿ αὐτό καί ἔλαβαν τή μεγάλη εὐλογία νά γεννήσουν τόν Πρόδρομο τοῦ Χριστοῦ.
Ὅλοι ἐμεῖς ὁπωσδήποτε ἔχουμε νά σηκώσουμε ἕνα ὄνειδος, ἔχουμε ἕναν καημό πού βαραίνει μέσα μας. Μποροῦμε καί ὀφείλουμε ὅμως ὄχι ἁπλῶς νά ὑπομένουμε, ἀλλά νά πιστεύουμε καί νά ἐλπίζουμε ὅτι ἐκεῖ κρύβεται μεγάλη εὐλογία. Ἔτσι, θά νιώσουμε ἀνάλαφροι, καί ἀπό ἐδῶ καί πέρα θά εἶναι τέτοια ἡ ζωή μας, πού θά εἴμαστε σάν τά πουλάκια πού πετοῦν χωρίς νά νιώθουν βάρος. Καί μόνο πού θά ἀντιμετωπίσει κανείς ἔτσι τό βάρος καί τό ὄνειδος, εἶναι εὐλογία, ἀλλά θά ἔρθει καί ἡ εἰδική εὐλογία γιά τόν καθένα, ὅταν, ὅπως καί ὅσο θά θελήσει ὁ Κύριος.

Κάποτε τό χάρισμα πού ἔδινε ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους ἦταν τό μαρτύριο, ὕστερα ἦταν ὁ ἐρημητισμός, ὁ ἀναχωρητισμός. Σήμερα, ἐξ ὅσων ἐγώ καταλαβαίνω –μπορεῖ ἡ μαρτυρία μου νά εἶναι φτωχή, μπορεῖ νά εἶναι λαθεμένη, ἀλλά ἔτσι τό πιστεύω καί τό λέω μέ ὅλη μου τή δύναμη– σήμερα τό χάρισμα εἶναι ἡ ὑπακοή.
Θέλεις νά δεῖς πρόσωπο Θεοῦ; Θέλεις νά ξεπεράσεις τόν ἑαυτό σου; Θέλεις πράγματι νά ὑπακοῦς στό θέλημα τοῦ Χριστοῦ; Κάνε ὑπακοή. Πάρε αὐτό τό σύγχρονο χάρισμα, τό ὁποῖο μᾶς δίνει ὁ Θεός πλούσια, χωρίς τσιγκουνιά καθόλου: τό χάρισμα νά ὑπακοῦς, νά μαθητεύεις. Δέν εἶναι ἁπλῶς τυπικό καί θεωρητικό, ἀλλά ἀληθινό· ἕνα χάρισμα, τό ὁποῖο τό δίνει ὁ Θεός. Καί ἐάν θέλεις ὄντως νά μπεῖς στήν ὑπακοή, νά ὑπακούσεις, νά γίνει ὅλο αὐτό τό ἀνασκάλεμα τῆς ὑπάρξεώς σου διά μέσου τῆς ὑπακοῆς, θά σοῦ δώσει ὁ Θεός αὐτό τό χάρισμα. Καί θά προκόψεις πνευματικά.

Στηρίζονται οἱ ἄνθρωποι στίς ἀνθρώπινες δυνάμεις, πού ὅμως εἶναι ἐκτός Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλάσμα τοῦ Θεοῦ, καί ὡς πλάσμα ἔχει καλή κοινωνία μέ τόν Θεό καί ὁ Θεός μέ τόν ἄνθρωπο. Ὅταν ὅμως κανείς κρατάει μέσα του τή δική του θεότητα, δέν μπορεῖ νά ἔχει σχέση μέ τόν Θεό. Καί δέν εἶναι δύσκολο νά τό καταλάβουμε αὐτό: Ὅσο καλός κι ἄν εἶναι κάποιος, λίγο ἅμα θιγεῖ –πού σημαίνει ὅτι θίγεται μέσα του τό κατεστημένο, τό εἴδωλο πού ἔχει– δέν εἶναι πιά καλός. Καί αὐτό, γιατί ἔχει τόν δικό του θεό.
Μόνο ὁ ἀληθινά ταπεινός ἄνθρωπος θά αἰσθανθεῖ τή διάθεση νά λατρεύσει τόν ἀληθινό Θεό καί θά ἀρχίσει νά ἔχει ἀληθινή κοινωνία μαζί του. Ὁ ἄλλος, ἄς κάνει τόν χριστιανό. Ἀκόμη καί ἔργα σπουδαῖα νά κάνει, δέν ὠφελοῦν, ἄν κρατάει μέσα του τήν ἔπαρση, τόν θεό αὐτόν, πού πῆρε ἡ ἀνθρωπότητα ἀπό τόν διάβολο καί τόν ἔβαλε μέσα της καί τόν κρατᾶ περίζηλα.

Ὅταν δέχεται κανείς κάποιον στό σπίτι του, καί ἄν ἀκόμη ἐκεῖνος ἀπό συστολή δέν ἔχει πολλή διάθεση, ἄς ποῦμε ἔτσι, νά παραμείνει, θά μπορούσαμε νά ἐνεργήσουμε σάν νά τόν πιέζουμε –ἄν μπορεῖ νά λεχθεῖ αὐτό– γιά νά τόν ἀναπαύσουμε. Δηλαδή, ὁ ἄλλος εἶναι ὁ ἄλλος, εἶναι ἕνας ξένος, εἶναι συνεσταλμένος, ἐπιφυλακτικός. Ἐμεῖς δέν πρέπει νά παρασυρθοῦμε ἀπό τήν ἐπιφυλακτικότητά του καί νά εἴμαστε καί ἐμεῖς ἀπέναντί του ἐπιφυλακτικοί, ἀλλά, ἄς ποῦμε, νά ἐπιμείνουμε καί νά τόν κρατήσουμε κοντά μας γιά νά τόν ἀναπαύσουμε.
Ὅπως, ὅταν πῆγαν οἱ ἄγγελοι στά Σόδομα, σάν νά μήν ἤθελαν νά μείνουν στόν Λώτ γιά νά μήν τόν φέρουν σέ δυσκολία. Ὅμως ἐκεῖνος τούς πῆρε μέσα, ἄς ποῦμε, διά τῆς βίας –μέ τήν καλή ἔννοια– δηλαδή τούς εἶπε: «Ὄχι, δέν θά φύγετε, εἶναι ἀδύνατον· θά μείνετε, τελείωσε». Καί ἔτσι τούς φιλοξένησε καί τούς ἀνέπαυσε.