Ἄλλο εἶναι νά εἶσαι ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος καί ἄλλο νά εἶσαι εὐλογημένος ἀπό τόν Θεό. Αὐτό δέν σημαίνει πώς ὁ Θεός ἐνεργεῖ αὐθαίρετα ἤ σάν νά χαρίζεται σέ κάποιους. Ὁ Θεός ἐνεργεῖ ἀνάλογα μέ τό πῶς ἀνταποκρίνεται ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά ἀνταποκριθεῖ, καθώς ἔχει νοῦν, καρδίαν, βούληση. Γνωρίζει ὡς Θεός τά μύχια τοῦ ἀνθρώπου, τήν ὅλη ἀνταπόκριση καί πορεία τοῦ καθενός· γνωρίζει ὅτι αὐτό πού δέν ἔγινε ἀκόμη, θά γίνει, ὅτι θά ἀνταποκριθεῖς. Καί σέ εὐλογεῖ, σέ χαριτώνει. Ἄν ἐσύ τό λάβεις αὐτό ὑπ᾿ ὄψιν σου καί δέν ἀποκάμεις –καθώς ὁ Θεός σέ ἔβαλε σέ ἕναν δρόμο, πού ἤξερε ὡς Θεός ὅτι θά τόν πάρεις αὐτόν τόν δρόμο– τότε πόσο διαφορετικά θά ἀγωνίζεσαι καί θά ἀνταποκρίνεσαι! Διότι ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν πλευρά του δέν εἶναι μιά μηχανή, ἕνα ρομπότ. Καί πρέπει ἀνά πᾶσαν στιγμήν νά φανερώνει τόν πόθο του, τήν ἀφοσίωσή του στόν Θεό.

Σέ ὅλες τίς περιπτώσεις τῶν μαρτύρων, τῶν μαρτυρίων, τῶν βασανισμῶν πού ἔκαναν οἱ ἡγεμόνες στούς χριστιανούς, ἐνεργοῦσαν «μανικῶς», ἦταν μανιασμένοι δηλαδή, σάν νά τούς εἶχαν κάνει οἱ χριστιανοί τό μεγαλύτερο κακό, χωρίς ἐκεῖνοι νά τούς ἔχουν κάνει τίποτε. Δέν ἔχουμε πουθενά σημάδια ὅτι κάπου τούς ἔφταιγαν οἱ χριστιανοί. Καί ὅμως, αὐτοί δέν ἐδίωκαν ἁπλῶς τούς χριστανούς ἐπειδή τούς θεωροῦσαν παράνομους καί ἐκτός νόμου, δέν τούς ἔφερναν στά δικαστήρια νά τούς δικάσουν μέ ἀνθρωπιά καί νά βγάλουν τίς ἀποφάσεις τους. Βέβαια, οἱ χριστιανοί πίστευαν σέ ἄλλον Θεό καί ὄχι στούς θεούς πού πίστευαν αὐτοί. Ὁπωσδήποτε ἡ πράξη τους αὐτή τούς ἐνοχλοῦσε, τούς ἐρέθιζε, ἀλλά ὄχι καί νά φτάνουν στό σημεῖο νά συμπεριφέρονται μέ μανία, χωρίς νά ἐλέγχουν τόν ἑαυτό τους καί ἀφήνοντας νά βγαίνει ὅλη ἡ κακία ἀπό μέσα τους. Νά τό ἔχουμε αὐτό ὑπ᾿ ὄψιν μας καί σήμερα ἀκόμη.

Ἄς ἔχω τά ἐλαττώματά μου, ἄς ἔχω τά δικά μου –καί καλά ἀκόμη– ὅ,τι κι ἄν ἔχω. Ἅμα συναισθάνομαι ὅτι δέν κάνω τίποτε ἄλλο παρά νά ἐμποδίζω τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί ταπεινώνομαι, τότε κυριαρχεῖ ἡ χάρη μέσα μου καί μέ ζωντανεύει, μέ ἁγιάζει, μέ χαριτώνει. Γεμίζει τήν ψυχή μου μέ χαρά καί γλυκαίνομαι. Καί ἔτσι μαθαίνω ἀκόμη πιό πολύ νά περιφρονῶ αὐτά τά δικά μου, νά τά νεκρώνω μέσα μου καί νά ἐμφανίζομαι ὅλο καί περισσότερο ὡς κενό καί καθαρό δοχεῖο στή χάρη τοῦ Θεοῦ. Οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶχαν πάρα πολλά καλά καί θά μποροῦσαν λίγο νά τά προσέξουν. Ὅμως, ὄχι. Τά νέκρωσαν ὅλα αὐτά. Κατά τό παράδειγμα αὐτῶν, καί ἐμεῖς πρέπει ὅλα νά τά νεκρώσουμε, ὥστε μαζί μέ αὐτά νά φύγει ἡ θολούρα ἀπό μέσα μας καί νά γεμίσει τήν ψυχή μας, τήν κενή, τήν καθαρή ψυχή μας ἡ καθαρή καί ἀνόθευτη χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Παρακαλῶ νά προσέχουμε αὐτά πού λέγονται ἐδῶ. Δέν εἶναι ἱστορίες· εἶναι ἀλήθειες. Καί εἶμαι τῆς ταπεινῆς γνώμης πώς ὅταν προσέχουμε, μποροῦμε νά ὠφεληθοῦμε. Μοῦ ἔλεγαν πρόσφατα ὅτι πρίν ἀπό καιρό κάποιος, πού ἦρθε στή Θεσσαλονίκη ἀπό ἄλλη πόλη, εἶχε ἀκούσει ὁμιλίες μας, καί καθώς δέν μιλοῦσα ἀπό γραπτό κείμενο, ἔλεγε: «Τί πρόχειρα λόγια εἶναι αὐτά!» Τοῦ φάνηκαν αὐτά πού λέγαμε πρόχειρα. Καί εἶναι ἔτσι. Πραγματικά δηλαδή εἶναι πρόχειρα. Πρόχειρα ἀπό τήν πλευρά τήν ἀνθρώπινη, μέ τήν ἔννοια ὅτι δέν κάθισε κανείς νά τά φτιάξει νά εἶναι ὡραῖα. Ἀλλά μπορεῖ νά μήν εἶναι πρόχειρα ἀπό ἄλλη πλευρά. Δηλαδή ὅλες οἱ λέξεις, ὅλες οἱ φράσεις πού λέγονται, ὅλα τά νοήματα ἔχουν τόν λόγο τους. Νομίζω ὅτι ὅποιος τά προσέξει μπορεῖ νά ὠφεληθεῖ. Ὅποιος μείνει ἁπλῶς στό νά ἀκούει καί τελικά πάλι ἐπιστρέφει στά δικά του, δέν θά ὠφεληθεῖ.

Ἡμέρα κοιμήσεως τοῦ π. Συμεών. Καταθέτει ὁ π. Κωνσταντίνος Κόμαν: Ὁ π. Συμεών δέν ἔγραψε βιβλία. Τό γεγονός ὅτι δέν ἔγραψε ἔχει μεγάλη σημασία! Τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, νά ποῦμε ὅτι οὔτε ὁ Κύριος ἔγραψε τίποτε. Διερωτώμενος ὁ ἱερός Χρυσόστομος γιατί ἄραγε δέν ἔγραψε ὁ Κύριος τίποτε, ἀπαντᾶ: Δέν ἄφησε τίποτε γραμμένο, διότι ὑποσχέθηκε καί ἔστειλε τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, μέσα στό ὁποῖο ἐμπεριέχεται ὅλη ἡ θεογνωσία. Ὁ π. Συμεών δέν ὑπῆρξε διδάσκαλος, καθηγητής –οἱ καθηγητές γράφουν βιβλία– ἀλλά Πατήρ. Παρέλαβε ἀπό τόν πνευματικό του πατέρα τήν ἀποστολή καί ἀσχολήθηκε κυριολεκτικά ὄχι μέ τό νά διδάσκει, ἀλλά νά γεννᾶ ἀνθρώπους ἐν Χριστῷ. Ἡ ὅλη του πνευματική καί κατηχητική προσπάθεια, ἡ ὅλη του λειτουργική προσπάθεια, ἡ ὅλη του θυσία εἶχε ἐν ὄψει αὐτό τό πράγμα. Καί τό πέτυχε. Ὁ π. Συμεών ἦταν ἕνας μεγάλος πνευματικός πατήρ.

Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ Πατήρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί, μᾶς λέει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Νά εἶστε σπλαχνικοί, ὅπως σπλαχνικός εἶναι καί ὁ Θεός. Ἀλλοῦ λέει: Γίνεσθε ἅγιοι, ὅπως ἅγιος εἶναι ὁ Θεός. Σέ τελευταία ἀνάλυση ἐκεῖνο πού τά συγκεντρώνει ὅλα εἶναι νά κάνουμε ὅ,τι κάνει ὁ Θεός. Αὐτή πρέπει νά εἶναι ἡ προσπάθεια. Γιά νά τό λέει ἐδῶ ὁ Χριστός, σημαίνει ὅτι γίνεται. Καί ἀφοῦ γίνεται, ὅταν πιστέψεις ἔτσι καί ἀρχίσεις ἔτσι νά ἐνεργεῖς, ὄντως λίγο-λίγο θά ὁμοιάζεις μέ τόν Θεό. Οἰκτίρμων, σπλαχνικός ὁ Κύριος, καί ἐσύ τό ἴδιο. Ὁ Θεός ἀγαπᾶ τούς ἐχθρούς, τούς ἁμαρτωλούς, τούς πάντες, ἄσχετα τί εἶναι, ὅμως θά πρέπει νά δεχθοῦν τήν ἀγάπη του. Ἀλλά ὅταν δεχθεῖς τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλάζεις, γίνεσαι καί ἐσύ ὅπως ὁ Θεός. Ἐάν δέν θά σωθοῦν κάποιοι ἄνθρωποι, δέν σημαίνει ὅτι δέν τούς ἀγαπᾶ ὁ Θεός· αὐτοί δέν δέχονται τήν ἀγάπη του.

Ὁ λόγος τοῦ π. Συμεών ἦταν θεολογικός. Δέν παραμελοῦσε τό δόγμα, δέν περιοριζόταν σέ ξηρά ἠθικολογία, δέν εἶχε βερμπαλισμούς καί κορῶνες. Στρωτός, κατανοητός, χρησιμοποιοῦσε τή θεολογία ὄχι ὡς σύστημα γνώσεων, ἀλλά ὡς οὐσία ζωῆς, πού διαποτίζει ὅλη τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Κέντρο τῆς θεολογίας του ἦταν ἡ Βίβλος, τήν ὁποία κατεῖχε σέ βάθος. Τά κηρύγματά του ἦταν βιβλικά κατά βάσιν, καί τήν ἀνάγνωση τῆς Γραφῆς συνιστοῦσε στά «παιδιά» του, ὁρίζοντας τήν ἀνάγνωση ἑνός κεφαλαίου ἀπό τήν Καινή Διαθήκη κάθε μέρα, κοινό γιά ὅλους. Ὁ ἴδιος μελετοῦσε τή Γραφή ἐρευνητικά, διαλεγόμενος μέ τό κείμενο καί ἐντρυφώντας στά ἑρμηνευτικά ὑπομνήματα, πατερικά καί σύγχρονα. Ὁ θεολογικός του λόγος δέν ἦταν ἐπιφανειακός. Ἐγνώριζε τή θεολογία εἰς βάθος, ἦταν ἐνήμερος γιά τή θεολογική βιβλιογραφία, παρακολουθοῦσε τίς ζυμώσεις στόν χῶρο τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης. (Γ. Γαλίτης)