Εἶναι ἀνάγκη, πέρα ἀπό τό ὅτι πρέπει γενικότερα νά προσευχόμαστε καί μάλιστα νά λέμε τήν εὐχή παντοῦ καί πάντοτε, νά ἔχει ὁ καθένας μας καί συγκεκριμένη ὥρα πού θά σταθεῖ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιά νά προσευχηθεῖ. Εἶναι ἀνάγκη νά γίνει αὐτό, διότι οἱ σημερινοί χριστιανοί ἔχουμε φθάσει σέ τέτοιο σημεῖο, πού μπλέξαμε τά πνευματικά μέ τήν κοσμική ζωή. Καί σέ τελευταία ἀνάλυση, ἡ ὅλη χριστιανικότητά μας εἶναι σάν ἕνα νάυλον πού ἔχει περιτυλίξει τήν ψυχή μας, σάν μιά κρούστα ἤ μιά κόρα πού λειτουργεῖ σάν ἕνα τεῖχος ἀμύνης, καί δέν ἀφήνει τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά μπεῖ βαθύτερα στήν καρδιά μας. Ἔτσι φυτοζωοῦμε ὡς χριστιανοί.
Ὅμως ὁ καθένας μας κάτι καλό προσδοκοῦμε νά γίνει στήν ψυχή μας καί αὐτό τό κάτι σάν νά τό διαισθανόμαστε λίγο μερικές φορές. Ἀλλά πρέπει νά σπάσει αὐτό τό κέλυφος, ὥστε νά εἰσρεύσει ἡ χάρη ἀνεμπόδιστα.

Κάπου ὁ Κύριος, μιλώντας γιά τά μικρά παιδιά, λέει ὅτι οἱ ἄγγελοί τους βλέπουν συνεχῶς στόν οὐρανό τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Ἐπίσης λέει ὅτι χαρά γίνεται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι. Μεταξύ τῶν ἀγγέλων γίνεται χαρά, πανηγυρίζουν οἱ ἄγγελοι, ὅταν μετανοεῖ ἕνας ἄνθρωπος καί σώζεται. Καί αὐτό, ὄχι ἁπλῶς διότι μᾶς ἀγαποῦν, ἀλλά διότι τούς στέλνει ὁ Θεός νά κάνουν αὐτό τό ἔργο: νά βοηθήσουν τόν ἄνθρωπο νά σωθεῖ. Καί γι᾿ αὐτό ὁ καθένας μας ἔχουμε ἕναν φύλακα ἄγγελο.
Ὁ ἄγγελός μας εἶναι πάντοτε μαζί μας. Ἄν δέν τό καταλαβαίνουμε, εἶναι ἐπειδή μᾶς λείπουν οἱ πνευματικές αἰσθήσεις. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πιστέψει στόν Θεό καί ἀρχίσει λίγο-λίγο νά ἀποκτᾶ πνευματικές αἰσθήσεις, τότε αἰσθάνεται τούς ἀγγέλους, τούς βλέπει, τούς ἀκούει, παρακινεῖται στό καλό ἀπό αὐτούς· ἀλλιῶς, δέν παίρνει εἴδηση.

Σπάνιο νά βρεῖς χριστιανό σήμερα μέ πίστη ἀληθινή, πού νά ζεῖ μέσα στήν πίστη, πού νά εἶναι ἄνθρωπος τῆς πίστεως, ὥστε νά μπορεῖ ὁ Θεός νά τοῦ πεῖ, ὅπως εἶπε στήν αἱμορροοῦσα: Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε. Δέν τῆς λέει: «Ἐπειδή μέ εἶδες, γιατρεύτηκες». Καί ἄλλοι τόν βλέπουν. Ἤ: «Ἐπειδή μέ ἄγγιξες ἁπλῶς, θεραπεύτηκες». Καί ἄλλοι τόν ἀγγίζουν τόν Χριστό. Ἀλλά ἡ αἱμορροοῦσα πίστεψε στόν Χριστό. Βρῆκε τό κλειδί καί ἔβγαλε τή δύναμη ἀπό τόν Χριστό. Ἐγώ γάρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ.. Ὁ Χριστός εἶναι πανταχοῦ παρών, εἶναι ἐν μέσῳ ἡμῶν, μᾶς ἀγαπάει, ὅλα τά ἔχει γιά μᾶς. Ἀλλά πρέπει νά βροῦμε τό κλειδί. Καί τό κλειδί εἶναι ἡ πίστη. Ἐάν μπορεῖ ὁ Θεός νά πεῖ καί σ᾿ ἐσένα: «Ναί, πιστεύεις. Πάρε αὐτό πού ζητᾶς», θά τό πάρεις. Ἀλλά μπορεῖ ὁ Θεός νά πεῖ ὅτι πιστεύεις; Μπορεῖ νά τό ἀναγνωρίσει αὐτό καί νά διακηρύξει γιά σένα ὅτι πιστεύεις; Τότε μάλιστα. Ἀλλά αὐτό θά φανεῖ ἀπό τά πράγματα.

Πολλοί χριστιανοί εἶναι ἀνίσχυροι, ἀδύναμοι· δέν μποροῦν νά τά βγάλουν πέρα στή ζωή. Γιατί; Ὁ Θεός οἰκονόμησε, ἐπέτρεψε νά εἶναι ἔτσι γιά καλό τους. Διότι, ὅταν πιστεύει κανείς ὅτι μέ τά προσόντα του, μέ τίς ἱκανότητές του, μέ τή μόρφωση πού ἔχει μπορεῖ λίγο πολύ νά τά καταφέρει, παγιδεύεται ἐκεῖ. Καί θέλει νά ἀντιμετωπίσει καί τόν διάβολο, τό κακό μέ τήν ἐξυπνάδα του, μέ τή δύναμή του. Τίς περισσότερες φορές, ὅσοι ἀγωνίζονται πνευματικά, τό κάνουν στηριζόμενοι στίς ἱκανότητές τους, στόν ἑαυτό τους· καί δέν τό καταλαβαίνουν, καί τούς τουμπάρει ὁ διάβολος. Πολύ σπάνια, ἀφοῦ πάθει πολλά κανείς καί νιώσει τήν ἀδυναμία του καί ἀποκτήσει ζωηρή πείρα στό θέμα αὐτό, ἀφήνεται ἐν λευκῷ στόν Χριστό. Καί ὅταν ἔτσι κάνει τόν ἀγώνα του, ὅ,τι κι ἄν γίνει, τελικά εὐλογεῖται, ἁγιάζεται, διότι ζεῖ ὁ Χριστός μέσα του.

Μεγάλο μυστήριο ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, μεγάλο μυστήριο τό νά γίνει ὁ ἄνθρωπος ἀληθινά πιστός. Πολλές φορές φαίνεται νά κάνει κανείς κάτι γιά τόν Θεό, ἀλλά, σέ τελευταία ἀνάλυση, τό κάνει γιά νά προβάλει τόν ἑαυτό του. Ὅταν παρακολουθεῖ κανείς τόν ἑαυτό του καί διαπιστώνει ὅτι διαρκῶς ξεγλιστράει ἀπό ἐδῶ, ἀπό ἐκεῖ καί παντοῦ εἶναι παρών ὁ ἐγωισμός, τά χάνει. Ὅμως, δέν πρέπει. Ἁπλά εἶναι τά πράγματα. Ταπεινώσου ἀληθινά, καί σέ ἀναλαμβάνει ὁ Θεός νά σέ φτιάξει. Θά σέ προστατεύσει, θά σέ στηρίξει. Ἐσύ ταπεινώσου γιά τήν ἀγάπη του, πιστεύοντας στόν Χριστό. Μήν παρασύρεσαι ἀπό τόν ἑαυτό σου, πού σοῦ φαίνεται ἔτσι, πού νομίζεις ἀλλιῶς. Καί ὁ Θεός εἶναι ἕτοιμος· περιμένει τόν ἄνθρωπο γιά νά τόν ἀναλάβει, νά τόν φωτίσει, νά τόν ἐμπνεύσει. Καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος κινεῖται τῇ ἐμπνεύσει τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἐλευθερωμένος ἀπό σκοπιμότητες καί συμφέροντα.

Ἅμα θέλεις νά διακρίνεις πότε ἔχεις κατά Θεόν λύπη, πόνο καί συμπόνια καί πότε αὐτά δέν εἶναι κατά Θεόν, αὐτό φαίνεται ἀπό τό ἑξῆς: Ἄν σέ καταλαμβάνει ἄγχος, δέν εἶναι κατά Θεόν· ἀποκλείεται. Τό ἄγχος, σέ τελευταία ἀνάλυση, δημιουργεῖται, ἐπειδή δέν γίνεται τό δικό μας. Ἀλλιῶς, δέν ἄγχεται ὁ ἄνθρωπος. Ἐκείνη τήν ὥρα πού ἔχεις ἄγχος γιά ὁποιοδήποτε θέμα, μόλις ταπεινωθεῖς καί πεῖς: «Θεέ μου, νά ᾿ναι εὐλογημένο· νά γίνει ὅπως θέλεις ἐσύ», καί ὅλα τά ἀφήσεις στόν Θεό, ἀμέσως πάει τό ἄγχος, ἐξαφανίστηκε· σάν νά εἶναι ἀνύπαρκτο. Διότι ὄντως εἶναι ἀνύπαρκτο.
Τό ἄγχος προέρχεται ἀπό τό ὅτι τελικά δέν γίνεται αὐτό πού θέλω ἐγώ, αὐτό πού θέλει τό ἐγώ μου, δηλαδή δέν ἱκανοποιεῖται ἡ φιλαυτία μου. Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος ἀποκλείεται νά ἔχει ἄγχος. Ἄν θέλεις, λοιπόν, νά διαπιστώσεις σέ τί κατάσταση πνευματική βρίσκεσαι, ἀπό τό ἄγχος σου θά τό καταλάβεις.

Στή θεία Λειτουργία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἐπαναλαμβάνουμε συχνά τήν αἴτηση: Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.
Ὅλα τοῦ Θεοῦ εἶναι, καί ἐκεῖνο πού χρειάζεται νά κάνουμε εἶναι νά ἀφεθοῦμε στόν Θεό· καί ὅλα ἐπίσης νά τά ἀφήσουμε στόν Θεό. Ἀπό ὅλα νά ξενοιάσουμε. «Θά γίνει πόλεμος, δέν θά γίνει;» Ἐμεῖς τό ἀφήνουμε στόν Θεό. Καί φυσικά, αὐτό δέν σημαίνει –προσέξτε– αὐτοδικαίωση ἀπό τήν πλευρά μας. Ὅταν ἐμπιστεύεσαι τόν ἑαυτό σου στόν Θεό, αἰσθάνεσαι τήν ἀνάγκη νά ταπεινωθεῖς, νά μετανοήσεις, νά κλάψεις, νά ζητήσεις συγχώρηση· νά πεῖς κιόλας: «Θεέ μου, ὅλα νά μᾶς συμβοῦν, μᾶς ἀξίζουν». Δέν ἔχουμε, λοιπόν, νά φοβηθοῦμε οὔτε ἀπό πολέμους οὔτε ἀπό οἰκονομικά προβλήματα· ἀπό τίποτε. Ὅλα τοῦ Θεοῦ εἶναι καί ὅ,τι ἐπιτρέψει ὁ Θεός, καλῶς το νά ἔρθει· γιά καλό μας εἶναι.