Μετάνοια γιά τίς σαρκικές ἁμαρτίες
Ὅποιος στίς ἡμέρες μας θά σωθεῖ ἀπό τά σαρκικά ἁμαρτήματα –καλό εἶναι νά μήν πέσει ποτέ ἤ, ἄν ἔπεσε, νά μετανοήσει– αὐτός θά εἶναι μακάριος. Οἱ πατέρες μιλοῦν γιά τήν ἐποχή μας, τίς ἔσχατες αὐτές ἡμέρες, πού θά γίνει τοῦτο, ἐκεῖνο, καί θά εἶναι πολύ δύσκολα τά πράγματα.
Σήμερα ἡ ἁμαρτία δέν ἔρχεται μέ τό ξίφος, μέ τή φωτιά, ὁπότε κάποια στιγμή σέ βοηθάει ἡ χάρη, καί γίνεσαι παλικάρι καί μαρτυρεῖς καί σώζεσαι, ἁγιάζεσαι. Δέν εἶναι ἁπλῶς ὅτι ἀγωνίζεσαι μερικές ὧρες ἤ ἡμέρες καί τά παίζεις ὅλα γιά ὅλα, ὅπως συνέβαινε μέ τούς μάρτυρες. Χρειάζεται νά ἀγωνίζεσαι μιά ζωή· καί δέν ξέρουμε πόσο θά ζήσει ὁ καθένας.
Ἡ ἁμαρτία σήμερα ἔρχεται γλυκά γλυκά. Καί, ὅσο κι ἄν σᾶς φαίνεται παράξενο, εὐκολότερα μπορεῖ νά πεῖ κανείς «Χτύπα μέ τό ξίφος», παρά νά πεῖ ὄχι στήν ἁμαρτία αὐτή, πού δελεάζει, αἰχμαλωτίζει τόν ἄνθρωπο πρίν κάν προλάβει νά σκεφθεῖ καί νά ἀντιδράσει.
Καί ἄνθρωποι πού εἶναι μέσα στήν Ἐκκλησία, ὄχι ἁπλῶς ἁμαρτάνουν σέ σχέση μέ τά ἠθικά θέματα, ἀλλά ἁμαρτάνουν μέ ἕνα πνεῦμα σάν νά μήν εἶναι τίποτε σημαντικό καί βαρύ αὐτό. «Τό ἐξομολογοῦμαι», λένε, «ἀλλά δέν μπορῶ νά τό καταλάβω, νά τό νιώσω ὅτι εἶναι ἁμαρτία». Τόσο πολύ ἔχει διαφθαρεῖ ὁ ἄνθρωπος εἰδικά ὡς πρός τό θέμα αὐτό.
Ἔτσι, δέν ὑπάρχει καί ἐλπίδα μετανοίας. Διότι μετανοεῖς, ὅταν νιώσεις ὅτι ἔκανες κάτι πού δέν τό θέλει ὁ Θεός, κάτι πού εἶναι φοβερή ἁμαρτία. Ὅταν ἔχεις κάποια πίστη καί γνώση, θά ἔρθει ἡ ὥρα πού θά μετανοήσεις. Τώρα καί χριστιανοί ἀκόμη ἔχουν ἔτσι ἐπηρεασθεῖ, πού καί ὅταν ἀκόμη εἴτε ἀπό συνήθεια εἴτε ἀπό μικροτύψεις ἐξομολογηθοῦν ἁμαρτία τέτοιου εἴδους, στό βάθος δέν μποροῦν νά νιώσουν ὅτι πρόκειται περί σοβαροτάτης ἁμαρτίας, καί ὅτι πρέπει νά μετανοήσουν. Αὐτό ἀπό μιά πλευρά εἶναι ἀκόμη χειρότερο ἀπό τήν ἴδια τή διάπραξη τῆς ἁμαρτίας.
Κανένας νά μήν ἀφήσει τόν ἑαυτό του, χωρίς νά τόν τακτοποιήσει γενικῶς ὡς πρός ὅλες τίς ἁμαρτίες ἀλλά πρῶτα ἀπό ὅλα ὡς πρός τίς σαρκικές ἁμαρτίες. Καί ἡ τακτοποίηση δέν γίνεται ἁπλῶς μέ τό νά πεῖς: «Νά, ἔκανα καί αὐτό καί μετανοῶ, Θεέ μου». Χρειάζεται ἡ μετάνοια νά εἶναι βαθιά καί ἀληθινή. Νά σκεφθεῖς καί νά πεῖς: «Ἐγώ στή ζωή μου ἔκανα καί αὐτά τά πράγματα. Καί βέβαια μετενόησα, ἐπέστρεψα στόν Θεό· ἀλλά ἄραγε ἡ μετάνοιά μου ἦταν καί εἶναι ὅπως τή θέλει ὁ Θεός;» Ἔτσι τακτοποιοῦνται αὐτά τά ἁμαρτήματα. Ὄχι ἁπλῶς μέ τό νά πεῖς: «Ἔ, νά, ἔκανα καί αὐτό».
Χρειάζεται ἀληθινή μετάνοια πού καρφώνεται ἐκεῖ στήν ψυχή καί μένει γιά πάντα· μέχρι τέλους. Νά φύγεις ἀπό αὐτόν τόν κόσμο ἔχοντας γενικῶς τή μετάνοια στήν ψυχή σου, ἀλλά καί εἰδικά γιά τά ἁμαρτήματά σου αὐτά. Μετά ἅγιος γίνεσαι. Ὅπως ἔγιναν τόσοι ἅγιοι πού εἶχαν διαπράξει τέτοια ἁμαρτήματα.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), “Πνευματικά Μηνύματα 2021”, σελ. 331, 332, 340.