Γνωρίζουμε λίγο πολύ ὅλοι μας ὅτι μέσα στά κείμενα τῶν ἁγίων πατέρων συναντοῦμε συχνά αὐτή τήν προτροπή: Νά βάζεις ἀρχή, νά βάλεις ἀρχή· ἤ, βάζω ἀρχή, ἔβαλα ἀρχή, θά βάλω ἀρχή. Συναντοῦμε αὐτή τή φράση, αὐτή τήν προτροπή, αὐτή τή συμβουλή, ἀλλά καί οἱ σύγχρονοι χριστιανοί πότε-πότε τή λένε αὐτή τή φράση. Φοβοῦμαι ὅμως ὅτι δέν ξέρουμε ἀκριβῶς τί σημαίνει, καί τί θέλει νά πεῖ κανείς ἀναφέροντάς την. Δέν βγαίνει τίποτε μέ τό νά ἀναφέρει ἁπλῶς κανείς κάποια φράση πού τήν ἔλεγαν οἱ πατέρες ἤ πού τή λένε καί σήμερα κάποιοι ἅγιοι ἄνθρωποι. Ὅλα τά θέματα πρέπει νά τά γνωρίζει κανείς, ὅσο γίνεται, στό βάθος καί μετά, φυσικά, νά προσπαθεῖ νά τά οἰκειωθεῖ, νά τά ἀφομοιώσει, νά τά ζήσει. Χωρίς καί τή γνώση δέν γίνεται τίποτε.