Ὅποιος στίς ἡμέρες μας θά σωθεῖ ἀπό τά σαρκικά ἁμαρτήματα –καλό εἶναι νά μήν πέσει ποτέ ἤ, ἄν ἔπεσε, νά μετανοήσει– αὐτός θά εἶναι μακάριος. Οἱ πατέρες μιλοῦν γιά τήν ἐποχή μας, τίς ἔσχατες αὐτές ἡμέρες, πού θά γίνει τοῦτο, ἐκεῖνο, καί θά εἶναι πολύ δύσκολα τά πράγματα.

Ὁ ἄνθρωπος πάντοτε παραμένει ξεχωριστή ὀντότητα

Σύμφωνα μέ τήν ὅλη διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων σχετικά μέ τή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ἔφηβος – θά τό τονίσω καί σήμερα – ἔχει αὐτό τό χαρακτηριστικό: θέλει νά ἐνηλικιωθεῖ. Τό μικρό ἀγόρι θέλει νά γίνει ἄνδρας, καί τό μικρό κορίτσι θέλει νά γίνει γυναίκα. Ἡ πορεία πρός τήν ἐνηλικίωση ἀρχίζει κυρίως μέ τήν εἴσοδό τους στήν ἐφηβική ἡλικία, στήν περίοδο τῆς ἐφηβείας. Αὐτό τό ξεκίνημα πρός τήν ἐνηλικίωση, πρός τήν ὡριμότητα, δέν γίνεται ἐρήμην τοῦ Θεοῦ ἤ ἄσχετα ἀπό τό θέλημα πού ἔχει ὁ Θεός γιά τόν ἄνθρωπο. Εἶναι μέσα στό σχέδιο καί στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ὁ νέος, ὁ ἔφηβος νά πορεύεται πρός τήν ἐνηλικίωση. Μάλιστα, αὐτή ἡ ἐνηλικίωση, αὐτή ἡ ὡρίμανση δέν εἶναι ἄσχετη ἀλλά πολύ σχετική μέ τή γενικότερη ὡρίμανση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό πνευματική ἄποψη· ἀπό τήν ἄποψη τῆς κοινωνίας του καί τῆς σχέσεώς του μέ τόν Θεό.

Ὁμιλία τῆς γερόντισσας Φιλοθέης γιά τούς γονείς καί τά παιδιά

Ἡ ἀληθινή χριστιανική οἰκογένεια μέσα στόν σύγχρονο κόσμο

Ὁμιλία τῆς Γερόντισσας Φιλοθέης μο­ναχῆς (νῦν Προηγουμένης) τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου «Γενέσιον τῆς Θεοτόκου», ἡ ὁποία ἔγινε στόν αὔλειο χῶρο τῆς Ἱ. Μονῆς ἁγίου Γεωργίου στή Ρητίνη Κατερίνης καί ἡ ὁποια ὀργανώθηκε ἀπό τόν ἐπιχώριο ἐπίσκοπο κ. Γεώργιον.

Τό θέμα μέ τό ὁποῖο θά ἀσχοληθοῦμε φέτος στή σύναξή μας αὐτή εἶναι: «Γονεῖς καί παιδιά».

Τό θέμα αὐτό θά τό ἐξετάσουμε ἀπό ψυχολογική ἄποψη, ὅπως ἐπίσης καί ἀπό χριστιανική ἄποψη. Σήμερα, προπαντός αὐτές τίς ἡμέρες, πού θά γιορτάσουμε τήν ἑβδομάδα, ὅπως λέγεται, τοῦ παιδιοῦ, λέγονται πάρα πολλά γιά τούς γονεῖς καί γιά τά παιδιά ἀπό ψυχολογικῆς καί παιδαγωγικῆς ἀπόψεως.

Καμιά φορά ὅμως ὅλα αὐτά εἶναι χωρίς τή χριστιανική ἄποψη, χωρίς τό χριστιανικό φῶς, τό εὐαγγελικό φῶς, χωρίς τήν ἀλήθεια τοῦ Κυρίου. Καί χωρίς αὐτή τήν ἀλήθεια εἶναι ἄψυχα καί δέν προσφέρουν τόσα, ὅσα ἐπαγγέλλονται καί ὑπόσχονται ὅτι μποροῦν νά προσφέρουν. Ὁ κόσμος ὅμως ἐλπίζει σ ̓ αὐτά. Ἐγώ προσωπικά πιστεύω ὅτι μόνη της ἡ ψυχολογία ἤ μόνη της ἡ παιδαγωγική, ἄν δέν ἁλατισθοῦν μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τελικά δέν κάνουν τίποτε καί ἴσως βλάπτουν κιόλας.

«Ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς»

Αἰσθάνομαι πρῶτα τήν ἀνάγκη νά εὐχαριστήσω τόν Παναγιώτατο καί διότι θέλησε καί φέτος νά ὀργανώσει ὁμιλίες πάνω σ᾿ ἕνα τέτοιο θέμα, ὅπως εἶχε γίνει καί πέρσι, καί δείχνει ἔτσι τή μεγάλη φροντίδα πού ἔχει γιά ὅλους μας, ὄχι μόνο γενικά ἀλλά καί εἰδικά, καί τήν ἀγάπη καί τή στοργή. Νά εὐχαριστήσω ἐπίσης πού θέλησε νά μᾶς συμπεριλάβει μεταξύ τῶν ὁμιλητῶν γιά τό μεγάλο αὐτό καί τόσο σπουδαῖο θέμα. Νά εὐχαριστήσω καί τόν π. Δημήτριο, πού εἶχε τήν καλοσύνη νά μέ παρουσιάσει στήν ἀγάπη σας. Ἀλλά ἀμέσως κιόλας νά πῶ ὅτι, ὅπως τό ξέρετε καί ἀπό ἄλλες φορές, ἐγώ δέν εἶμαι ὁ κατάλληλος γιά νά ἀνεβῶ σ᾿ αὐτό τό βῆμα, οὔτε μπορῶ νά συγκριθῶ μέ τούς ὁμιλητές πού θά ἀναπτύξουν καί θά παρουσιάσουν αὐτό τό μεγάλο θέμα. Καί ὅπως συνήθως –μήν παραξενευτεῖτε γι᾿ αὐτό πού λέω– θά τή φτιάξουμε ἐδῶ μαζί τήν ὁμιλία τώρα. Ἄν βοηθήσετε καλά, θά γίνει καλή, ἄν δέν βοηθήσετε… Μέ τήν προσευχή σας δηλαδή νά βοηθήσετε.

Δέν ξέρω, ἀδελφοί μου, ἐσεῖς τί θά λέγατε μέ βάση αὐτά πού ξέρετε, πού βλέπετε, πού μαθαίνετε, ἀλλά ὑποθέτω πώς θά συμφωνήσετε μαζί μου, ἄν πῶ ὅτι ἡ ζωή πού ζοῦμε σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο ἀλλά καί πολλά τῆς ζωῆς αὐτῆς εἶναι ἕνα μυστήριο.

Ὁ ἄνθρωπος βέβαια προσπαθεῖ νά ἔχει πολλές γνώσεις καί κυρίως, θά ἔλεγα, προσπαθεῖ νά γνωρίσει τόν ἑαυτό του, τούς ἄλλους ἀνθρώπους, τά τῆς καθημερινῆς ζωῆς, ὥστε νά μήν καλύπτονται ὅλα αὐτά ἀπό ἕνα μυστήριο. Τό παράδοξο ὅμως εἶναι ὅτι ἐκεῖ πού νομίζει ὁ ἄνθρωπος ὅτι κατάλαβε τόν ἑαυτό του, τούς ἄλλους, κατάλαβε τήν καθημερινή πραγματικότητα, πάλι γιά μιά στιγμή βρίσκεται μπροστά σέ ἕνα μυστήριο, καί ὡς πρός τόν ἑαυτό του καί ὡς πρός τούς ἄλλους.

Τήν περασμένη φορά τονίσαμε ὅτι τό βασικότερο στοιχεῖο στήν οἰκογένεια, μεταξύ τῶν γονέων καί μεταξύ τῶν γονέων καί τῶν παιδιῶν, εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη ἡ ἀληθινή, ἡ ὁποία βγάζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν ἑαυτό του καί τόν κάνει νά δίνεται στόν ἄλλο. Ὄχι ἡ ἀγάπη ἐκείνη ἡ ὁποία κάνει τόν ἄνθρωπο νά πράττει τό πᾶν, προκειμένου νά κάνει τούς ἄλλους νά τόν ὑπηρετήσουν, νά τόν εὐχαριστήσουν, νά τόν ἱκανοποιήσουν.

Στή σύναξή μας αὐτή θά ἀσχοληθοῦμε μέ ἕνα σοβαρό θέμα, πού περιλαμβάνει τρεῖς ἐπί μέρους ἑνότητες: «Ἐφηβεία, γάμος, ἀγαμία».

Δέν εἶναι ἕνα τυχαῖο θέμα. Βγῆκε μέσα ἀπό τή ζωή καί μέσα ἀπό προβλήματα, τά ὁποῖα καλούμαστε καθημερινά νά ἀντιμετωπίζουμε, νά συζητοῦμε καί νά δίνουμε μιά λύση. Προσωπικά, ζυγίζοντας τά πράγματα καί λαμβάνοντας ὑπ᾿ ὄψιν ὅλα ἐκεῖνα πού, τέλος πάντων, ξέρω, βρίσκω πώς μέσα ἐδῶ, μέ τίς τρεῖς αὐτές λέξεις, μποροῦμε νά συμπεριλάβουμε, ἄν ὄχι ὅλα τά προβλήματα πού καῖνε τούς νέους σήμερα, πάντως ἀρκετά ἀπό αὐτά.