Σάν νά ζηλεύει κανείς τόν Θεό

Ἡ δεύτερη ὁμιλία μας εἶναι ἀπό τόν βίο τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, τόν ὁποῖο βίο ἔγραψε ὁ Νικήτας Στηθᾶτος. Εἴμαστε στήν εἰκοστή παράγραφο. Εἶναι ὁ ἅγιος Συμεών δόκιμος στή Μονή Στουδίου, ὅπου ἡγούμενος εἶναι κάποιος Πέτρος, καί ὁ πνευματικός τοῦ ἁγίου Συμεών εἶναι ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Εὐλαβής. Νά τονίσουμε κι αὐτό: Ὁ ἅγιος Συμεών πῆγε στό μοναστήρι γιά νά γίνει μοναχός, καί πῆγε σ᾿ αὐτό τό συγκεκριμένο μοναστήρι, ἐπειδή ἀκριβῶς ἦταν ὁ πνευματικός του ἐκεῖ, ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Εὐλαβής.

Ὁ ἅγιος Συμεών μᾶς ἔδειξε πρῶτος τήν ἀγάπη του

Θεωρῶ κάπως ἀπαραίτητο, μιά καί εἶναι αὔριο ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου –εἶναι ἡ ἡμέρα δηλαδή τῆς κοιμήσεώς του, ἀλλά τήν ἑορτή τήν κάνουμε τόν Ὀκτώβριο, ἀκριβῶς διότι τώρα πέφτει μέσα στή Σαρακοστή– θεωρῶ ὅτι εἶναι καλό, ἄς μήν πῶ ἀπαραίτητο, νά θυμηθῶ πρωτίστως ἐγώ καί νά θυμίσω καί γενικότερα πῶς ξεκινήσαμε νά ἑορτάζουμε τή μνήμη του. Πρέπει νά ἦταν κάπου τό 1968 –εἶναι 33 χρόνια ἀπό τότε, ὅσα καί τά χρόνια τοῦ Κυρίου– πού ἔγινε ἡ ἀρχή. Βέβαια, ἀρκετές φορές πιό μπροστά θυμηθήκαμε τόν ἅγιο Συμεών, ἀρκετές φορές μιλήσαμε γι᾿ αὐτόν, ἀρκετές φορές λειτουργήσαμε τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς του. Ἀλλά τότε, τό 1968, ἔγινε μιά ἀρχή κατά εἰδικότερο τρόπο. Πρέπει νά ἦταν τό φθινόπωρο ὅμως τότε, στίς 12 Ὀκτωβρίου, καί νομίζω ὅτι ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Συμεών ἦταν ἡμέρα Τρίτη. Δέν τά ἐνθυμοῦμαι πολύ καλά. Πήγαμε λοιπόν τή Δευτέρα τό ἀπόγευμα καί ζητήσαμε μιά πρόχειρη ἄδεια ἀπό τή Μητρόπολη, νά μᾶς ἐπιτρέψουν νά κάνουμε ἑσπερινό στόν Ἅγιο Νικόλαο πού εἶναι στήν πλατεία Δικαστηρίων. Κάναμε τόν ἑσπερινό μέ ὅλη τήν ἄνεση· μείναμε ἐκεῖ δυό ὧρες, ἄν θυμᾶμαι καλά.

Σκέφθηκα ὅτι σήμερα θά ἦταν καλό νά διαβάσουμε κάτι ἀπό ἕναν ὕμνο τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου. Οἱ ὕμνοι τιτλοφοροῦνται: «Τῶν θείων ὕμνων οἱ ἔρωτες τοῦ ἁγίου καίμεγάλου πατρός ἡμῶν Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, ἡγουμένου καί πρεσβυτέρου γεγονότος μονῆς τοῦ ἁγίου Μάμαντος τῆς Ξηροκέρκου». Ὁ ἅγιος ἔχει γράψει πενήντα ὀκτώ ὕμνους, οἱὁποῖοι εἶναι προσευχές πού ἀπευθύνονται στόν Χριστό.