Νά ἀναμένουμε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ

Ἡ ὁλοκλήρωση τῆς σωτηρίας ἀναμένεται ἀπό τή δεύτερη ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, ποτέ πρίν ἀπό αὐτήν ἤ χωρίς αὐτήν. Γι᾿ αὐτό χρειάζεται νά ἀναμένουμε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, νά ἔχουμε συνεχή ἀναφορά στήν αἰώνια βασιλεία. Καί ὅταν ἀκόμη ἡ ὅλη ἐδῶ ζωή μας εἶναι ἁγία ζωή, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ζωή –ὄχι ἔτσι ὅπως εἶναι ἡ δική μας– καί ὅταν ἀκόμη εἶναι ὑπερπλήρης ἐδῶ στόν κόσμο αὐτόν, ὅσο μπορεῖ νά εἶναι, χρειάζεται νά ἀναμένουμε τήν ἔλευση τοῦ Κυρίου. Καί φυσικά, κάνοντας ἔτσι, ἀκόμη περισσότερο ποθοῦμε τήν οὐράνιο βασιλεία. Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί δέν πρέπει νά καλοστρωνόμαστε ἐδῶ, νά καλοβολευόμαστε, καί τό ὅλο πνεῦμα μας νά εἶναι αὐτό, πῶς νά καλοβολευτοῦμε στήν ἐδῶ ζωή, ἀλλά συνέχεια θά νιώθουμε, ἄν ἐπιτρέπεται νά πῶ, ὅτι ρουφοῦμε ἔτσι τό πνεῦμα πού ἔρχεται ἐξ οὐρανοῦ καί τό ὁποῖο μᾶς κάνει ἀκόμη περισσότερο νά τό ποθοῦμε, ἀκόμη περισσότερο νά διψοῦμε καί νά πεινοῦμε τήν οὐράνιο βασιλεία.

Διά τῆς πίστεως μυεῖται κανείς στά τοῦ Θεοῦ, γεύεται τά τοῦ Θεοῦ

Νομίζω ὅτι μιά ἀπό τίς πολλές εὐλογίες πού μᾶς δίδει ὁ Θεός σ᾿ αὐτήν ἐδῶ τήν εὐλογημένη γωνιά, ναί, συγκλονιστική εὐλογία, εἶναι καί αὐτή ἐδῶ, πού ἀξιωθήκαμε νά διαβάσουμε καί νά προσπαθήσουμε νά καταλάβουμε, ὅσο γίνεται κάπως καλά, τό βιβλίο αὐτό τῆς Ἀποκαλύψεως.

Ὅλα αὐτά (πού διαβάζουμε στήν Ἀποκάλυψη) σέ βοηθοῦν νά πιστέψεις στόν Θεό. Καί καθώς ὡς χριστιανοί ἔχουμε τήν ἀποκάλυψη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί πιστεύουμε ἀκόμη πιό πολύ, καί ἀκόμη πιό πολύ, ἔ, τότε λαμβάνεις πείρα, νιώθεις, γεύεσαι· μέσα στόν νοῦ σου καί μέσα στήν καρδιά σου τά βλέπεις ὅλα αὐτά, τά αἰσθάνεσαι, τά γεύεσαι. Δέν μπορεῖς νά τά ἐκφράσεις –δέν ἐκφράζονται– ἀλλά καταλαβαίνεις τί θέλει νά πεῖ τό κείμενο ἔτσι κατά βαθύτερο τρόπο. Ἕνας πού ἁπλῶς ἀρκεῖται σ᾿ αὐτά πού βλέπει, σ᾿ αὐτά πού διαβάζει, χωρίς νά ἀνοίγει ἡ καρδιά του μέ πίστη πρός τόν Χριστό, δέν καταλαβαίνει τίποτε, δέν γεύεται μέσα του τίποτε.

Πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του κανείς θά περάσει τόν μεγάλο πειρασμό

Ὁ σατανᾶς, καθώς λέει ἐδῶ, θά δεθεῖ γιά χίλια χρόνια καί ὕστερα θά ἀφεθεῖ πάλι γιά λίγο καιρό ἐλεύθερος. Καί αὐτός θά εἶναι ὁ μεγάλος πειρασμός τῆς ἀνθρωπότητος: ὅπως πρίν ἔρθει ὁ Χριστός ὁ σατανᾶς ἀλώνιζε γιά τά καλά τήν ὅλη ἀνθρωπότητα, ἔτσι καί λίγο πρίν τή Δευτέρα Παρουσία, τότε μέ τόν Ἀντίχριστο, θά ἀφεθεῖ τρόπον τινά ἐλεύθερος· γι᾿ αὐτό θά κάνει καί θαύματα τότε, ὥστε εἰ δυνατόν, ὅπως λέει, νά πλανήσει καί τούς ἐκλεκτούς.

Παραδίδεσαι στόν Θεό ἐν λευκῷ καί ἄνευ ὅρων;

Τά τῶν ἐσχάτων τά ἄφησε ὁ Θεός νά εἶναι ἀκαθόριστα, διότι ἔτσι συμφέρει, γιά νά εἴμαστε συνεχῶς ἕτοιμοι. Ἀφοῦ τά ἔκρυψε ὁ Θεός, εἶναι καί ἕνα εἶδος ἱεροσυλίας νά τά ψάχνουμε ἐμεῖς τάχα. Ἐκεῖνο πού θέλει ὁ Θεός εἶναι, ὅταν τά ἀκοῦμε, ὅταν τά σκεπτόμαστε αὐτά, νά μετανοοῦμε, νά εἴμαστε μαζί του, κοντά του. Τά ἄλλα εἶναι δικά του· πότε θά γίνουν, πῶς θά γίνουν καί ποιοί θά σωθοῦν.

«Καλά νά πάθεις, ἑαυτέ μου!»

Τίποτε ἄλλο νά μή σοῦ δώσει ἡ Ἀποκάλυψη, αὐτό μόνο φτάνει: ὅτι ἀνά πᾶσαν στιγμήν φεύγεις ἀπό αὐτόν τόν κόσμο καί τέλειωσαν ὅλα γιά σένα.

Ὁ καθένας, κάθε ἄνθρωπος, κάθε ἀνθρώπινο πλάσμα πού ἔρχεται στόν κόσμο, πρέπει νά αἰσθάνεται ὅτι εἶναι ἡ νύμφη τοῦ Χριστοῦ καί πρός τά ἐκεῖ πρέπει νά πηγαίνει καί νά ἑτοιμάζεται γι᾿ αὐτό. Καί ὅταν κανείς –ἔστω κι ἄν δέν εἶναι μέσα στήν ὅλη ἁμαρτωλή ζωή πού ζοῦν σήμερα οἱ ἄνθρωποι, καί ὑποτίθεται ὅτι εἶναι κάπως ἀποτραβηγμένος ἀπό αὐτά– δέν ζεῖ αὐτή τήν πραγματικότητα, ὅτι ὡς πλάσμα τοῦ Θεοῦ, ὡς ἄνθρωπος εἶναι προορισμένος νά γίνει νύμφη τοῦ Χριστοῦ, δέν ἔχει σχέση μέ τόν Χριστό. Διότι ὁ καθένας μεμονωμένα εἶναι νύμφη τοῦ Χριστοῦ –ὁ Χριστός εἶναι ὁ Νυμφίος– ἀλλά καί ὅλοι μαζί, ὅλη ἡ Ἐκκλησία, ὅσοι πιστεύουν στόν Χριστό, εἶναι νύμφη τοῦ Χριστοῦ.

«Εἶσαι ἐσύ, Θεέ, εἶμαι κι ἐγώ»

Ὁ Θεός, ἐκεῖνο πού κάνει καί τήν τελευταία ἀκόμη στιγμή ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν του, ἄς ποῦμε ἔτσι, τό κάνει μήπως μετανοήσουν. «Καί οὐ μετενόησαν». Αὐτό εἶναι τό μέγα θέμα. «Καί οὐ μετενόησαν».

Αὐτά ὅλα μπορεῖ νά τά μεταφέρει κανείς καί σέ προσωπικό ἐπίπεδο, στόν ἑαυτό του. Δηλαδή ἀπό κάποια πλευρά, κι ἄν δέν ἔχει κανείς μέσα του ἀντίθετες πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ δυνάμεις, πάθη. Κι ἄν δέν ἔχει. Καί ὅλα αὐτά θά τοῦ κατασπαράξουν τήν ψυχή.

Διά τῆς θείας Λειτουργίας εἴμαστε μέσα στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ

Γιά σκεφθεῖτε πόσο ἄφρονες εἴμαστε, πόσο ἀδικοῦμε τόν ἑαυτό μας, ἄς τό ποῦμε ἔτσι, πού αὐτή ἡ Λειτουργία ἡ οὐράνια, ἡ αἰώνια Λειτουργία γίνεται· ὁ Κύριος τά κανόνισε ἔτσι ὥστε νά γίνεται. Παρά τό ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοί, παρά τό ὅτι εἴμαστε ἀνάξιοι, ὁ Κύριος βρῆκε τρόπο νά κάνει τή Λειτουργία γιά τούς ἀνθρώπους, διά τῶν ἀνθρώπων, διά τῶν συγκεκριμένων ἀνθρώπων, τῶν ἱερέων, δίδοντάς τους μέ τό μυστήριο τῆς ἱερωσύνης, τῆς χειροτονίας, τήν εἰδική χάρη. Καί γίνεται ὅλο αὐτό γιά τούς ἀνθρώπους. Τί χάνουμε, ὅταν σάν νά φοβᾶται ὁ Θεός νά μᾶς φανερώσει, νά μᾶς ἀποκαλύψει, νά ποτίσει τήν ὕπαρξή μας μέ αὐτή τήν οὐράνια δρόσο, μέ τήν οὐράνια, τήν ἄκτιστη χάρη, μέ αὐτό τό πῦρ, μέ αὐτή τή φωτιά, μέ αὐτό τό φῶς! Σάν νά φοβᾶται. Διότι, πῶς μπορεῖ νά μᾶς ἔχει ἐμπιστοσύνη;

«Ἐγώ φταίω, Θεέ μου!»

Ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού γίνεσαι τοῦ Χριστοῦ, ἐάν εἶσαι πραγματικά τοῦ Χριστοῦ καί προκόπτεις σ᾿ αὐτόν τόν δρόμο, σ᾿ αὐτή τήν πορεία, ἀκοῦς αὐτήν τήν καινήν ὠδήν μέσα σου, τή νιώθεις αὐτήν τήν καινήν ὠδήν, τήν καινούργια ὠδή, τό ἄσμα αὐτό, τό οὐράνιο ἄσμα, τό θεϊκό ἄσμα, αὐτό τό ὁποῖο τό παράγει, ἄν ἐπιτρέπεται νά ποῦμε, ἡ ἄκτιστος χάρη τοῦ Θεοῦ. Νά, ἔτσι ἅμα θελήσουμε νά τά δοῦμε τά πράγματα, θά τά καταλάβουμε, ἀλλιῶς…

Τώρα πιό πολύ εἴμαστε στά χέρια τοῦ Θεοῦ

Ὅσα φοβερά συνέβησαν μέχρι σήμερα, ὄχι μόνο στήν Παλαιά Διαθήκη ἀλλά ἀπό τότε πού ἦρθε ὁ Χριστός, καί ὅσα θά συμβοῦν μέχρις ὅτου νά φθάσουμε στά χρόνια ἐκεῖνα πού θά προηγηθοῦν τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἀλλά καί ὅσα θά γίνουν τότε, ὅλα αὐτά μέ τήν ἄδεια τοῦ Θεοῦ γίνονται. Αὐτό πάντοτε νά τό ἔχουμε καλά στό μυαλό μας: γιά νά τά ἐπιτρέπει ὁ Θεός, σημαίνει ὅτι χρειάζονται. «Ἀνάγκη ἐλθεῖν τά σκάνδαλα, ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροί γένωνται». Ξέρει ὁ Θεός τί θά γίνει, ἐκεῖνος τά ἐπιτρέπει καί γίνονται, ἐκεῖνος τά ἐλέγχει, καί οἱ δικοί του δέν ἔχουν νά φοβηθοῦν. Σ᾿ αὐτή τή μάχη, στόν πόλεμο αὐτόν πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά κάνει μαζί μας ὁ διάβολος –καί ἑπομένως ἐμεῖς νά ἀμυνθοῦμε καί νά παλέψουμε– σ᾿ αὐτή τή μάχη ὁπωσδήποτε θά νικήσουμε, ἐπειδή ὁ Θεός πολεμᾶ μαζί μας καί ἐπίσης ἐμεῖς πολεμοῦμε μαζί του ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ.

Γιά τόν καθένα μας ἀνά πᾶσαν στιγμήν εἶναι ἡ ἐσχάτη ὥρα

Οἰκονομεῖ ὁ Θεός, ἐπιτρέπει ὁ Θεός στά πρῶτα χρόνια τῆς Ἐκκλησίας ἡ ὅλη χριστιανική κοινότητα νά ζοῦν ἔτσι ἐπί ποδός, μέ τήν πίστη ὅτι ὅπου νά ᾿ναι ἔρχεται ὁ Κύριος· «ὁ Κύριος ἐγγύς». Αὐτό ὅμως καθόλου δέν σημαίνει ὅτι ὅλα αὐτά δέν ἔχουν καί διαχρονική σημασία καί δέν φθάνουν μέχρι τό βάθος τοῦ χρόνου. Σέ κάθε ἐποχή ὁ Κύριος ἐπιτρέπει, πότε ἔτσι, πότε ἔτσι, νά ἔχουμε ἐπίγνωση ὅτι ὑπάρχει ὁ ἀντίχριστος, ὑπάρχει ἡ ἀντίχριστη διδασκαλία, ὑπάρχει ὁ δράκοντας, ὁ σατανᾶς, ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος ἔχει τούς ἀνθρώπους του καί κάνει αὐτά πού θέλει νά κάνει. Καί οἱ χριστιανοί πάρα πολύ ἐνισχύονται, ὅταν ἀκριβῶς τά παίρνουν ἔτσι τά πράγματα, ὅτι μπορεῖ νά εἶναι ἡ ἐσχάτη ὥρα. Καί χρειάζεται νά τό νιώθουμε ὅτι εἶναι ἡ ἐσχάτη ὥρα. Ἔτσι ὠφελούμαστε. Τώρα πότε θά εἶναι αὐτή ἡ ἐσχάτη ὥρα, ὁ Θεός τό ξέρει.

Δέν ἔχεις νά φοβηθεῖς τίποτε

Ἀπό κάποια πλευρά, ἄν καταλαβαίνω καλά, ὅταν ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, ὅταν ἔρχονται αὐτά τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἡ ζωή πού θά ζοῦν αἰώνια οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ στόν οὐρανό, στήν αἰώνια βασιλεία, ὅταν ἔρχονται αὐτά τά θεϊκά, ἡ ποιότητά τους εἶναι ἔτσι, ὅτι πάει, κυβερνάει ὁ Θεός, καί τέλειωσαν ὅλα καί γιά πάντα λοιπόν θά εἶναι αὐτή ἡ αἰώνια ζωή. Ἔχει δηλαδή μιά τέτοια γεύση κανείς, ἔχει ἕνα τέτοιο βίωμα –ὅσο μπορεῖ νά τό βιώσει ὁ καθένας· ὁ Θεός γνωρίζει. Ἀλλά ποιοτικά ὅμως εἶναι αὐτό ἀκριβῶς πού λέμε τώρα.

Τήν ὥρα πού θανατώνεται κανείς, τότε εἶναι πού ξεπερνᾶ τόν θάνατο τῆς ἁμαρτίας ὁριστικά

Κάποτε πέρασαν ἀπό τό μαχαίρι καί ἀπό χειρότερα πράγματα ὅλοι οἱ μάρτυρες· ὅλοι οἱ χριστιανοί περνοῦσαν. Τώρα ἐκεῖνα πᾶνε. Τώρα ἐπιτρέπει ὁ Θεός ἄλλα. Ὅποιος μπεῖ γιά τά καλά καί στά σοβαρά στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ καί ἀφήσει ἔτσι ἄνετα τόν ἑαυτό του στά χέρια τοῦ Θεοῦ, καί ὁ Θεός ἀφήσει νά βγεῖ τό ὅποιο κακό ὑπάρχει μέσα, ναί, θά νιώσει κανείς ὅτι σάν νά κινδυνεύει ἀπό λύκους, ἀπό θεριά πού ἔχει ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός του, πού θέλουν νά φᾶνε, νά καταστρέψουν τήν ψυχή του.

Σάν νά ἄνοιξαν οἱ οὐρανοί

Καί ψυχές ἀκόμη, ἄνθρωποι πού θά περίμενε κανείς νά ἔχουν μάθει κάτι, νά ἔχουν καταλάβει κάτι, ὥστε νά παίρνουν ταπεινή στάση καί εὐλαβή, ἀφήνουν νά βγαίνει ἀπό μέσα –καί μέ μιά πεποίθηση ὅτι καλά κάνουν– νά βγαίνει ἀπό μέσα αὐτή ἡ ἀνευλάβεια· νά μήν ποῦμε ἄλλη λέξη βαρύτερη. Πῶς λές μερικά πράγματα; Πῶς τολμᾶς καί τά λές; Πῶς τά βγάζεις ἀπό μέσα σου; Καί μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι… Ναί, μέρα μέ τήν ἡμέρα καταλαβαίνει κανείς γιατί τόσο χωλαίνουμε στήν πνευματική ζωή. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι ἔχει τό ὅποιο κατεστημένο ὁ καθένας καί λίγο πολύ τό ἔχει ἐξαγιάσει ‒κατεστημένο ὅμως‒ καί ὅλα ὅσα ἀκούει, ὅλα ὅσα παίρνει ἀπό τόν Θεό, τά χρησιμοποιεῖ ἀκριβῶς γιά νά ἐξαγιάσει τό κατεστημένο. Μήν τυχόν διασαλευθεῖ τό κατεστημένο, μήν τυχόν ἀλλάξει τό κατεστημένο πού ἔχει μέσα του. Εἶναι ἐπικίνδυνος ὁ σημερινός ἄνθρωπος· ἐπικίνδυνος στόν ἑαυτό του. Δέν θέλει νά ἀκούσει, δέν θέλει νά καταλάβει, νά ταπεινωθεῖ καί νά παραδοθεῖ ἔτσι: νά ᾿ναι εὐλογημένο, Θεέ μου.

Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ: μιά συνεχής Λειτουργία ἐν Θεῷ πρός τόν Θεό

Θεωρῶ ὅτι τό βιβλίο αὐτό τώρα μᾶς τό ἀποκαλύπτει ἐμᾶς ὁ Θεός· εἶναι μιά ἀποκάλυψη τῆς Ἀποκαλύψεως. Αὐτές τίς ἡμέρες ἡ Ἀποκάλυψη γιά μᾶς ἀρχίζει νά γίνεται Ἀποκάλυψη. Μᾶς ἀποκαλύπτεται ἡ Ἀποκάλυψη. Ἔτσι τά ἔφερε ὁ Θεός, καί ἑπομένως αὐτή τή φορά νά μήν ἀμελήσουμε, νά μήν ὀκνήσουμε, νά μήν γρήγορα τό ἐγκαταλείψουμε. Εἶναι τά πάντα ἐδῶ μέσα καί εἶναι ὅλα κατά σοφό τρόπο γραμμένα καί ἀπό τήν ἀνθρώπινη πλευρά καί παρουσιάζονται τόσο, μά τόσο ζωντανά, τόσο ζωηρά ὅλα. Καί αὐτά πού ἔγιναν καί αὐτά πού γίνονται καί αὐτά πού θά γίνουν. Δέν κρύβει τίποτε.

Σιωπή: ἕνας μυστικός δρόμος πρός τόν Θεό

Ἐάν δέν σιωπήσουμε βαθιά μέσα μας, ἐάν δέν μάθουμε νά σιωποῦμε, ὅλα δηλαδή νά σιωποῦν ὅπως στόν οὐρανό, δέν θά βροῦμε τόν ἀληθινό Θεό. Μπορεῖ, ὅταν ἔρχεται ὁ πειρασμός καί ἡ ὅποια προσβολή τοῦ ἐχθροῦ –καί γενικότερα ὅλα ἐκεῖνα πού θά ἐπιτρέψει ὁ Θεός, ὅπως αὐτά πού ἀναφέρει κι ἐδῶ ἡ Ἀποκάλυψη– νά γίνεται ὄντως μακελειό καί μέσα στήν ψυχή καί ἔξω ἀπό τήν ψυχή. Ἀλλά ὅμως αὐτή ἡ σιωπή, τό νά μάθει κανείς νά σιωπᾶ, σημαίνει ὅτι ἀνακάλυψε κανείς ἕναν μυστικό τρόπο, ἕναν μυστικό δρόμο, ἀνακάλυψε κάτι μέσα ἀπό τό ὁποῖο, ἄν ἐπιτρέπεται νά ποῦμε, εἶναι σίγουρο ὅτι θά ἔχει κοινωνία μέ τόν Θεό.

Εἴμαστε ἄλλου πνεύματος ἐμεῖς

Ἀλίμονο σ᾿ ἐκεῖνον πού θά πεῖ: «Ἐντάξει, ἐγώ σώθηκα. Ἐντάξει, ἐμένα μοῦ ἔβαλε σφραγίδα ὁ Θεός». Ὅλα εἶναι ὑπό αἵρεσιν. Χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος, ὅσο θά ζήσει σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, νά εἶναι σέ ἐπιφυλακή. Ὁ Θεός θά τόν προστατεύσει· κανείς δέν θά τόν πειράξει. Ἐκεῖνος πού θά κάνει κακό στόν ἑαυτό του εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός του. Ναί, θά σέ προστατεύσει ὁ Θεός. Ἀλλά μήν ὅμως τό κλείσεις τό θέμα: «Ἐντάξει, μέ διάλεξε ὁ Θεός, μέ ἔγραψε στό βιβλίο του ὁ Θεός, μοῦ ἔβαλε τή σφραγίδα του ὁ Θεός, εἶμαι δικός του». Γιατί τό βάπτισμα εἶναι σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ –σφραγίς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου– ἀλλά ὅμως ὅταν θά ζήσεις σύμφωνα μέ τό βάπτισμα καί μέχρι τέλους θά μείνεις ἐκεῖ πιστός. Ἀφοῦ σέ ἀφήνει ὁ Θεός νά ζήσεις, σημαίνει ὅτι χρειάζεται γιά νά κάνεις τόν ἀγώνα σου, νά σταθεροποιηθεῖς στήν πίστη σου, στήν ἀγάπη σου πρός τόν Θεό, στή μαθητεία αὐτή, στό ὅτι εἶσαι τοῦ Χριστοῦ.

Ὅταν μιλάει ὁ Θεός, σιωπᾶ κανείς, γίνεται μαθητής

Στίς σχέσεις μας μέ τόν Θεό, στά τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἐάν δέν βάλει κανείς τόν ἑαυτό του σέ τέτοια θέση –καί νά εἶναι συνεχής αὐτή ἡ θέση– νά ἀκούει τί λέει ὁ Θεός… Καί νά σιωπᾶς καί ὅταν ἀκόμη δέν καταλαβαίνεις. Δέν εἶναι τόσο ὅτι χρειάζεται νά ρωτήσεις τάχα ἤ νά σοῦ διευκρινίσουν αὐτά πού λέγονται. Ἐάν δέν καταλαβαίνεις, δέν εἶναι τόσο θέμα πρακτικό ἤ νοητικό. Χρειάζεται νά σταθεῖς ἐκστατικός ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί νά κυριευθεῖς ἀπό φόβο Θεοῦ, ἀπό συντριβή, ἀπό ταπείνωση, καί θά καταλάβεις ὕστερα.

Νιώθεις ὅτι εἶναι μαζί σου ὁ Κύριος.

Καί ἀφήνεσαι σ᾿ αὐτόν

Δέν καταβάλλει ὁ Θεός προσπάθεια νά μᾶς πείσει. Ἔχεις αὐτιά, ἔχεις νοῦ –σάν νά μᾶς λέει– γιά νά ἀκούσεις καί νά καταλάβεις. Ἔχεις ἄς ποῦμε νά ἀντιμετωπίσεις ἕνα θέμα. Ἄν ἀφεθεῖς ἁπλῶς στόν ἑαυτό σου, θά θυμώσεις, θά ὀργιστεῖς, θά στενοχωρηθεῖς, θά ἐκραγεῖς. Ἄν σκεφθεῖς ὅμως ὅτι αὐτό τό ξέρει ὁ Θεός, ὅτι ὁ Θεός εἶναι μαζί σου καί ὅτι ἐκείνη τήν ὥρα θέλει ὁ Θεός νά τό ἀντιμετωπίσεις αὐτό ὡς ἄνθρωπός του, ἀμέσως θά ἀλλάξεις· θά συγκρατηθεῖς, δέν θά ἀφήσεις τόν ἑαυτό σου νά παραφερθεῖ ἤ νά ἀπογοητευθεῖ καί νά ἀπελπιστεῖ, σάν ἐσύ νά διαφεντεύεις. Καί θά δεῖς στήν πράξη ὅτι ὅλα αὐτά πού ἔχεις εἶναι ὅ,τι χρειάζεται, ὥστε μέσα ἀπό αὐτά περνώντας νά γνωρίσεις τόν Θεό καλύτερα, νά ταπεινωθεῖς καλύτερα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νά τόν ἀγαπήσεις, νά πιστέψεις, νά τόν θυμᾶσαι, νά ἐνεργεῖς κατά τό θέλημά του, νά ἀνταποκρίνεσαι. Ἐνῶ νομίζεις ὅτι ὅλα αὐτά σέ ἐμποδίζουν, τελικά δέν σέ ἐμποδίζουν ἀλλά σέ ἁγιάζουν.

Τί θά μᾶς ἔλεγε σήμερα ὁ Χριστός;

Στό 2ο καί 3ο κεφ. ἔχουμε τίς ἑπτά ἐπιστολές πού ὁ ἴδιος ὁ Κύριος διά τοῦ Ἰωάννου ἀποστέλλει στούς ἑπτά ἐπισκόπους τῶν ἑπτά Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σάν νά κάθεται νά γράφει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τήν κάθε ἐπιστολή. Γιά, νά σκεφθοῦμε ὁ καθένας τί θά μᾶς ἔγραφε ὁ Χριστός, ἐάν μᾶς ἔστελνε μιά ἐπιστολή. Καί ὅσοι θέλουν, νά καθίσουν νά γράψουν ὅ,τι αἰσθανθεῖ ἡ καρδιά τους πώς θά τούς ἔγραφε ὁ Κύριος. Θά μᾶς κάνει πάρα πολύ καλό αὐτό. Ἄν ζορίσουμε λίγο τόν ἑαυτό μας νά ἔρθει σ᾿ αὐτή τή θέση, κάποια πράγματα ἀληθινά θά ποῦμε. Καί θά ἀρχίσουμε νά δεσμευόμαστε κιόλας. Τό μεγάλο κακό εἶναι ὅτι οἱ χριστιανοί δέν θέλουν νά δεσμευθοῦν. Ὁπότε, ἄν δέν δεσμευθεῖς, δέν μπορεῖς νά ἀνταποκριθεῖς.

Ὁ Θεός μᾶς κάνει βασιλεῖς καί ἱερεῖς

Στήν Ἀποκάλυψη ὁ Θεός ὁμιλεῖ διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί στή συνέχεια ὁ Ἰησοῦς Χριστός τά φανερώνει δι᾿ ἀγγέλου στόν εὐαγγελιστή Ἰωάννη.

Ἀπό τήν περασμένη Δευτέρα, πού ἦταν ἡ ἑπομένη τῆς Κυριακῆς μετά τήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἄρχισαν νά ἀναγινώσκονται στή θεία Λειτουργία εὐαγγελικές περικοπές ἀπό τό κατά Λουκᾶν εὐαγγέλιο. Ἡ σημερινή Κυριακή ὀνομάζεται πρώτη Κυριακή τοῦ Λουκᾶ, καθώς εἶναι ἡ πρώτη Κυριακή πού ἀναγινώσκεται εὐαγγελική περικοπή ἀπό τό κατά Λουκᾶν εὐαγγέλιο. Ἡ περικοπή αὐτή ἀναφέρεται στήν κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν, τήν ὁποία ἔχουμε καί στό κατά Ματθαῖον εὐαγγέλιο. Ὅπως ξέρουμε, στή διάρκεια τοῦ ἔτους ἀναγινώσκονται στή θεία Λειτουργία εὐαγγελικές περικοπές καί ἀπό τά τέσσερα εὐαγγέλια.

Σήμερα τό πρωί στόν Ὄρθρο διαβάστηκε τό Ε´ ἑωθινό εὐαγγέλιο, πού εἶναι ἀπό τό κατά Λουκᾶν εὐαγγέλιο (Βλ. Λουκ. 24, 12-35). Εἶναι ἡ μεγάλη αὐτή εὐαγγελική περικοπή, πού εἶναι συγκλονιστική, καί τήν ἀκοῦμε κάθε ἕνδεκα Κυριακές. Κάτι μοῦ ἔκανε πολλή ἐντύπωση σήμερα. Καί θέλω, παρακαλῶ, μαζί νά προσέξουμε αὐτό πού μοῦ ἔκανε ἐντύπωση.

Τό περιστατικό πού ἀναφέρει ἡ εὐαγγελική περικοπή, τήν ὁποία μόλις ἀκούσαμε (Ματθ. 17, 14-23), καί τό ξέρουμε καί ἀπό ἄλλη φορά, συνέβη μετά τήν κάθοδο τοῦ Κυρίου ἀπό τό ὄρος Θαβώρ, ὅπου εἶχε ἀνέβη καί μετεμορφώθη ἔμπροσθεν τριῶν μαθητῶν του. Ἴσως γι᾿ αὐτό ἡ Ἐκκλησία ὅρισε νά ἀναγινώσκεται αὐτή ἡ εὐαγγελική περικοπή τίς ἡμέρες αὐτές, πού εἶναι τά μεθέορτα τῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως. Τό περιστατικό αὐτό τό περιγράφει, θά λέγαμε, λεπτομερέστερα, μέ περισσότερα λόγια, ὁ εὐαγγελιστής Μάρκος (Μάρκ. 9, 14-29).