Κάθε μέρα ὅλο καί περισσότερο μᾶς φανερώνει ὁ Θεός ὅτι ἡ ὅλη στάση μας ἐνώπιον του δέν εἶναι ἡ ἐνδεδειγμένη. Καί αὐτό εἶναι τό μεγάλο θέμα. Καί τό ζητούμενο εἶναι αὐτό πού εἶπε ὁ Κύριος πολύ κατηγορηματικά: Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα–δέν ἐξαιρεῖται τίποτε– καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.

Βλέπετε, ἔτσι ὅπως τά ζοῦμε ἐμεῖς τά πράγματα, συνέχεια εἴμαστε μέ τήν ἀγωνία, μέ τόν προβληματισμό, μέ τήν προσμονή, μέ τήν ἔγνοια νά γίνουν τά ἄλφα, τά βῆτα, ὅ,τι ἔχει ὁ καθένας μας, ἐνῶ δέν εἶναι αὐτό τό ζητούμενο. Γιά τόν Θεό δέν εἶναι αὐτό τό πρόβλημα. Ὁ Θεός παρέδωκε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του εἰς θάνατον. Γιά νά ρθεῖ ἀληθινά μέσα μας, ἔπρεπε νά θανατωθεῖ. Ἔπρεπε νά πονέσει, ὅπως πονάει ἕνας ἄνθρωπος, νά ματώσει ὅπως ματώνει ἕνας ἄνθρωπος.

ἩἘκκλησία εἶναι τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ

Στίς μέρες μας, μέ τίς τόσες ἐκδοτικές προσπάθειες στό θέμα τῶν ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων, ἴσως περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά ἔχουμε μέσα στήν Ἐκκλησία καί τήν Ἁγία Γραφή–καί στό πρωτότυπο καί σέ μεταφράσεις καί ἑρμηνεῖες πού κυκλοφοροῦν– καί τά συγγράμματα τῶν Πατέρων καί τούς βίους τῶν ἁγίων καί ἄλλα βιβλία· τά πάντα ἔχουμε. Ὅλα αὐτά εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ.

ἩἘκκλησία εἶναι αὐτή καθ᾿ἑαυτήν τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ, καί ταυτόχρονα μέσα στήν Ἐκκλησία ἀποκαλύπτεται αὐτό τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ. Αὐτά τά εἴπαμε πολλές φορές, ἀλλά αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά τά λέω συνέχεια. Μέσα ἐκεῖ, δηλαδή στήν Ἐκκλησία, θά βρεῖ κανείς τό ἀληθινό νόημα τῶν Ἁγίων Γραφῶν, τήν ἀληθινή ἑρμηνεία τῶν Πατέρων, τήν ὅλη ἀλήθεια. Δέν ὑπάρχει ἀλήθεια ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ὅπως δέν ὑπάρχει ὁ ἀληθινός Θεός ἔξω ἀπό τόν Χριστό, ἔτσι δέν ὑπάρχει ὁ Χριστός ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, καί δέν ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία. Δέν μπορεῖ νά τά ξεκόψει –τόν Θεό, τόν Χριστό, τήν ἀλήθεια– νά τά ἀπομονώσει κανείς ἀπό τήν Ἐκκλησία καί νά τά πάρει ὅπως θέλει. Ὅσο κι ἄν θελήσει νά καταλάβει, νά βρεῖ τόν Θεό ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, δέν θά τόν καταλάβει, δέν θά τόν βρεῖ. Καί τόν Χριστό ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία δέν θά τόν βρεῖ. Καί τό Εὐαγγέλιο ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά τό καταλάβει κανείς· θά πέσει ἔξω. Τό ἴδιο καί ὅλα τά τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Καί δέν ὑπάρχει τίποτε πού λείπει ἀπό τήν Ἐκκλησία· ὄχι βέβαια μέ τήν ἔννοια πού ἐμεῖς τό ἐννοοῦμε, ἀλλά ὅπως ὁ Θεός τό οἰκονόμησε.

Κάθε μέρα ὅλο καί περισσότερο μᾶς φανερώνει ὁ Θεός ὅτι ἡ ὅλη στάση μας ἐνώπιον του δέν εἶναι ἡ ἐνδεδειγμένη. Καί αὐτό εἶναι τό μεγάλο θέμα. Καί τό ζητούμενο εἶναι αὐτό πού εἶπε ὁ Κύριος πολύ κατηγορηματικά: Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα –δέν ἐξαιρεῖται τίποτε– καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.

Βλέπετε, ἔτσι ὅπως τά ζοῦμε ἐμεῖς τά πράγματα, συνέχεια εἴμαστε μέ τήν ἀγωνία, μέ τόν προβληματισμό, μέ τήν προσμονή, μέ τήν ἔγνοια νά γίνουν τά ἄλφα, τά βῆτα, ὅ,τι ἔχει ὁ καθένας μας, ἐνῶ δέν εἶναι αὐτό τό ζητούμενο. Γιά τόν Θεό δέν εἶναι αὐτό τό πρόβλημα. Ὁ Θεός παρέδωκε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του εἰς θάνατον. Γιά νά ρθεῖ ἀληθινά μέσα μας, ἔπρεπε νά θανατωθεῖ. Ἔπρεπε νά πονέσει, ὅπως πονάει ἕνας ἄνθρωπος, νά ματώσει ὅπως ματώνει ἕνας ἄνθρωπος.

Σήμερα θά πῶ λίγα λόγια γιά τόν μέγα ἁγιασμό. Γι᾿ αὐτό τό θέμα ἔχω πεῖ ὄχι μόνο παλιά, πού μιλήσαμε γιά τά πρακτικά αὐτά θέματα, ἀλλά καί παρεμπιπτόντως ἄλλες φορές καί στή θεία Λειτουργία καί τήν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων μπορεῖ νά εἴπαμε. Ὅμως ὁρισμένοι πιθανόν νά μήν ἔχετε ἀκούσει, γι᾿ αὐτό, παρακαλῶ, νά προσέξετε μερικά πού θά ποῦμε σύντομα-σύντομα.

Πρῶτα θά ἤθελα νά ἐκφράσω τήν μεγάλη μου χαρά, γιά ὅσα γίνονται αὐτές τίς μέρες πρός τιμήν τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Συμεών, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τόν ὁποῖο συμπαθῶ καί τιμῶ ὡς Ἅγιο μέσα στήν καρδιά μου ἀπό τά φοιτητικά μου ἀκόμη χρόνια.

Ὕστερα θά ἤθελα νά ἐκφράσω τίς ταπεινές εὐχαριστίες μου πρός τόν Παναγιώτατο, πού ἡ πατρική του ἀγάπη κάθε τόσο μᾶς κάνει αὐτές τίς εὐλογημένες ἐκπλήξεις. Αὐτήν τήν φορά μᾶς συνήγειρε στόν δίκαιο πανηγυρισμό τοῦ Ἁγίου Συμεών.

Ἐν πρώτοις αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκην νά εὐχαριστήσω τόν Παναγιώτατον Μητροπολίτην μας, ὅστις μοί ἔκαμε τήν τιμήν νά μοί ἀναθέσῃ τήν ἀνάπτυξιν τοῦ σπουδαιοτάτου τούτου θέματος καί οὕτω μοί ἔδωκε τήν εὐκαιρίαν, ἐν τῇ προσπαθείᾳ μου νά ἑτοιμάσω τήν εἰσήγησιν ταύτην, μεγάλως νά ὠφεληθῶ. Εὐχαριστῶ ἐπίσης πάντας ὑμᾶς, σεβαστοί πατέρες, οἵτινες θά ἔχητε τήν ὑπομονήν καί ἀγάπην νά μέ ἀκούσητε.

Δέν ξέρω ἐάν ὁ Θεός μέ φώτισε, πού σκέφθηκα νά ἀφήσουμε τά θέματα μέ τά ὁποῖα ἀσχολούμαστε στίς ἀγρυπνίες αὐτές καί νά ἀναφερθοῦμε σέ κάποιο ἄλλο θέμα. Πιστεύω ὅτι ἔτσι πρέπει νά εἶναι.

Διαπιστώνω κάθε μέρα ὅλο καί πιό πολύ, ἀδελφοί μου, ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, καί οἱ χριστιανοί, βρίσκονται σέ κάποια ἀνάγκη, ἔχουν κάποιο πρόβλημα, ἔχουν κάποια δυσκολία, ἔχουν κάτι πού τούς πιέζει. Καί ὅλοι θά ἤθελαν νά μποροῦσαν νά ζητήσουν κάτι ἀπό τόν Θεό, καί νά τούς τό κάνει. Βλέπω, π.χ., τήν προθυμία, ἄν θέλετε, καί τόν καημό, μέ τόν ὁποῖο ἐρχόμαστε νά χρισθοῦμε μέ τό ἅγιο ἔλαιο τοῦ εὐχελαίου. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὅλοι περιμένουμε κάποια θεραπεία. Κάτι μᾶς βασανίζει, μᾶς δημιουργεῖ ὁλόκληρη ἱστορία, πρόβλημα μεγάλο, κάτι μᾶς κάνει νά ὑποφέρουμε, νά πονᾶμε, καί θέλουμε νά θεραπευθοῦμε.

Εἴπαμε ἀρκετά τήν περασμένη Κυριακή πιό εἰδικά γιά τό θέμα τῆς νοερᾶς προσευχῆς καί νά προσπαθήσουμε, ὅσο γίνεται, νά συμπληρώσουμε σήμερα καί νά ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα καλύτερα.

Τό θέμα βέβαια δέν εἶναι μόνο νά κάνει κανείς κάτι. Τό θέμα εἶναι νά ξέρει τί κάνει. Καί ἐπίσης, νά ξέρει ποιός εἶναι αὐτός πού τό κάνει καί γιατί τό κάνει. Ὅλα ξεκινοῦν ἀπό τό ὅτι εἴμαστε πλάσματα τοῦ Θεοῦ, εἴμαστε πλασμένοι «κατ᾿ εἰκόνα» Θεοῦ. Ὅσο καί ἄν ἁμάρτησε ὁ ἄνθρωπος, ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ δέν ἔσβησε ἀπό μέσα του. Ἀμαυρώθηκε ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὅμως δέν χάθηκε. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος «κατ᾿ εἰκόνα» Θεοῦ, ἀλλιῶς δέν θά μποροῦσε νά ἔχει ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, νά ἔχει ἀναφορά στόν Θεό ἤ δέν θά μποροῦσε νά προσπαθεῖ νά ἐπικοινωνήσει μέ τόν Θεό, δηλαδή νά ἔχει ἐλπίδες ὅτι προσπαθώντας θά τό πετύχει αὐτό.