https://toperivoli.gr/product/θαρσείτε-εγώ-νενίκηκα-τον-κόσμον-παρ/
«Θαρσεῖτε!
Ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον»
Παρατηρώντας
τά σημεῖα τῶν καιρῶν
Περιεχόμενα
Εἰσαγωγικό σημείωμα.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15
Ἀντί προλόγου. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 21
«Δέν θά σᾶς ἀφήσω ποτέ». . . . . . . . . . . . . . . . . . 21
Τό ψέμα ὡς πρός τά πνευματικά
εἶναι μιά πιό γυαλιστερή ἀλήθεια. . . . . . . . . . . 21
Πολύ παρασυρόμαστε οἱ χριστιανοί.. . . . . . . . 24
Ὁ Θεός πάντοτε ἐνεργεῖ μέ ἀγάπη
ἀπέναντι στόν ἄνθρωπο. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25
Κεφάλαιο A’
«Ὁ Κύριος ἐγγύς».. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 29
…ὅπου νά ᾿ναι θά ἔλθει ὁ Κύριος. . . . . . . . . . . . 29
Ζεῖς μέ τήν προσμονή
τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ;. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32
«…ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων».. . . . . . . . . . . . . 35
Νά ἀφήνουμε τόν ἑαυτό μας
στήν πρόνοια τοῦ Χριστοῦ.. . . . . . . . . . . . . . . . . 37
Τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ
καί τό πνεῦμα τοῦ ἀντιχρίστου.. . . . . . . . . . . . . 39
Μέσα στήν καρδιά μας·
ἐκεῖ θά γίνει ἡ ἀληθινή μάχη
καί ἐκεῖ θά νικήσουμε. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
Μᾶς ζητοῦν νά ἀρνηθοῦμε τόν Χριστό;.. . . . . 46
Περί τοῦ γραμμωτοῦ κώδικα.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 48
…γιά νά ταρακουνηθοῦμε λιγάκι,
νά ξυπνήσουμε.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 48
«Μέ τόν Χριστό νά ἀσχολεῖστε,
ὄχι μέ τόν ἀντίχριστο».. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 51
Τά πάντα κρίνονται
ἀπό τή συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου.. . . . . . . . . . . 53
«Μείζων ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ».. . . . . . . . 55
Ἀναλαμβάνω πλήρως τήν εὐθύνη.. . . . . . . . . . . 58
Πᾶμε στόν Χριστό.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59
…σάν νά κυνηγοῦμε σκιές.. . . . . . . . . . . . . . . . . . 63
Ἄν δέν σέ φυλάξει ὁ Θεός,
ἄν δέν σέ φωτίσει ὁ Θεός… .. . . . . . . . . . . . . . . . 65
Τήν ὥρα πού κυνηγάει κανείς τόν λύκο
μπορεῖ νά κάνει ζημιά στό κοπάδι.. . . . . . . . . . 66
Μήπως ἀρνούμαστε τόν Χριστό
μέ τήν ὅλη ζωή μας;. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69
«Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί».. . . . . . . . . . . . . . . . . 69
Νά γίνουμε πιό ἀληθινοί,
πιό τίμιοι μέ τόν Θεό.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71
«Ἔρχεται ὥρα … καί νῦν ἐστι».. . . . . . . . . . . . . . 74
Ἀσφαλέστερο εἶναι νά περιμένουμε
τήν πραγματοποίηση τῆς προφητείας. . . . . . . 76
Ὅσοι ἀγαποῦν τήν ἀλήθεια ἀντιλαμβάνονται
τί εἶναι ἀντίχριστος καί τί δέν εἶναι. . . . . . . . . 79
Παθαίνει κανείς,
ὅταν ζεῖ χωρίς μετάνοια. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81
Τί δύναμη μπορεῖ νά ἔχει ὁ διάβολος;.. . . . . . . 81
Εὔκολα δέν ἀφήνει κανείς τήν πλάνη.. . . . . . . 83
Γιά τόν χριστιανό
δέν εἶναι τίποτε μολυσμένο. . . . . . . . . . . . . . . . . 86
Τί, ἔτσι στά τυφλά θά γίνουν τά πράγματα;.. . 89
Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ
εἶναι μέσα στίς ψυχές μας.
Καί ἔρχεται κιόλας. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92
Τά τῆς Ἀποκαλύψεως
ἔχουν συμβολικό χαρακτήρα.. . . . . . . . . . . . . . . 93
Μήπως εἶναι καλύτερα νά ἡσυχάσουμε;.. . . . . 99
Νά δοῦμε τί λέει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. . . . . . . . . . 102
Μήπως μᾶς περιπαίζει ὁ διάβολος;.. . . . . . . . 102
Δέν εἴμαστε γι᾿ αὐτόν τόν κόσμο. . . . . . . . . . . 104
Μόνο ὁ Πατέρας γνωρίζει… .. . . . . . . . . . . . . . 108
Ὁ κίνδυνος εἶναι μέσα στήν καρδιά μας. . . . 110
Τελικά θά νικήσει ὁ Χριστός.. . . . . . . . . . . . . . . . . . 112
Κανείς νά μήν προκαταλαμβάνεται.. . . . . . . . 112
Μέσα ἀπό τό ἀνθρώπινο λάθος
ὁ Κύριος βοηθάει τήν Ἐκκλησία… . . . . . . . . . 114
Ὅταν μπορεῖς νά μήν προκαλέσεις,
γιατί νά προκαλέσεις;.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 115
Κάνει ὑπομονή κανείς, ὅταν ξέρει… .. . . . . . . 119
Κάθε μέρα μποροῦμε νά ἁγιάζουμε
ὅλο καί περισσότερο.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 122
Κεφάλαιο Β’
Ὁ ἄνθρωπος εὔκολα πέφτει ἔξω.. . . . . . . . . . . . . . . 127
«Ἐσχάτη ὥρα ἐστίν».. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 127
…γιά νά ριζώσει καλά
τό δένδρο τῆς Ἐκκλησίας.. . . . . . . . . . . . . . . . . 129
«Εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι,
μηδέ ἐσθιέτω».. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 131
Οἱ πατέρες πῆγαν πολύ πιό πέρα
ἀπό ἐκεῖ πού ἔφθασαν οἱ φιλόσοφοι.. . . . . . . 133
«Μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ
κατά μηδένα τρόπον».. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 136
Τό σημεῖον: ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας.. . . . . 139
Ἀγαπᾶς τήν ἀλήθεια;.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 140
«Ἐλέησέ με καί μένα, Κύριε».. . . . . . . . . . . . . . 142
Εἶναι ἀρχοντιά
νά παραδέχεσαι τί εἶσαι καί… . . . . . . . . . . . . . 144
Ὁ Θεός θά ἀποφασίσει
πότε εἶναι τό τέλος τοῦ κόσμου.. . . . . . . . . . . . . . . . 147
Ὁ ἀντίχριστος θά θελήσει
νά θεοποιήσει τόν ἑαυτό του.. . . . . . . . . . . . . . 147
Προτυπώσεις τοῦ ἀντιχρίστου.. . . . . . . . . . . . . 149
Θέλει νά ἐπιβληθεῖ στήν Ἐκκλησία
καί νά ὑποτάξει τούς χριστιανούς.. . . . . . . . . 150
Πολλοί χριστιανοί δέν πίστεψαν στόν Χριστό
καί περιμένουν ἄλλα… .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 152
Ποιό εἶναι «τό κατέχον».. . . . . . . . . . . . . . . . . . 154
Τό μεγάλο κακό: ἡ τέλεια ἀκυβερνησία.. . . . 156
Θά κηρυχθεῖ τό Εὐαγγέλιο σέ ὅλη τήν κτίση
καί ὕστερα θά ἔρθει τό τέλος.. . . . . . . . . . . . . . 158
«Τό κατέχον» εἶναι ἀκριβῶς
ὅλο αὐτό πού ἔχει κανονίσει ὁ Θεός.. . . . . . . 160
Ἐσύ συμπορεύεσαι μέ τόν Θεό
καί εἶσαι ἀναπαυμένος. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 163
Ποιό εἶναι τό ἔργο τοῦ ἀντιχρίστου;.. . . . . . . 165
Ὁ Θεός «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι»,
ἀλλά… .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 167
Θά τά πάει ὁ Θεός τά πράγματα
ὅπου θέλει, ὅταν θέλει, ὅπως θέλει.. . . . . . . . . 168
Νά σφίξουμε πιό πολύ τό χέρι μας
πάνω στόν Χριστό.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 171
«Οὐκ ἀγνοοῦμεν τά νοήματα αὐτοῦ».. . . . . . . 171
Ἤρεμα, νηφάλια, χωρίς κανένα φόβο… .. . . . 173
Μήπως ὅλοι περνοῦμε ἀπό μιά «κρισάρα»;.. . 176
…γιά νά δοῦμε κάτι
πού δέν ὑποψιαζόμαστε ὅτι ὑπάρχει.. . . . . . . 178
…καί θά μᾶς πιάσει ἀπό ἐκεῖ
πού δέν περιμένουμε.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 180
Βλέπετε ποῦ πέφτει τό βάρος;.. . . . . . . . . . . . . 182
Ὅποιος ἔχει μάθει
αὐτόν τόν μυστικό δρόμο… .. . . . . . . . . . . . . . . 183
Χαρά σ᾿ ἐκείνους
πού ἀναμένουν τόν Κύριο.. . . . . . . . . . . . . . . . . 186
Θά τόν ἐξολοθρεύσει
μέ τήν πνοή τοῦ στόματός του.. . . . . . . . . . . . . . . . . 188
Θά κορυφωθεῖ τό ὅλο ἔργο τοῦ διαβόλου,
ἀλλά γιά νά νικηθεῖ κατά κράτος.. . . . . . . . . . 189
Σέ ὅποια ἐποχή κι ἄν ζήσει κανείς,
τήν ἴδια ἀπειλή δοκιμάζει. . . . . . . . . . . . . . . . . 191
Δωρεάν μᾶς σώζει ὁ Κύριος,
ἀφοῦ ὅμως ἐμεῖς θά μποῦμε ἑκουσίως
στήν ὁδό τοῦ μαρτυρίου. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 193
Θά ἔρθει ὥρα πού θά ἀντιμετωπίσεις
τήν ὅλη δύναμη τοῦ ἐχθροῦ.. . . . . . . . . . . . . . . 197
Σάν νά σέ γλυκαίνει
τό ἀνυπότακτο πνεῦμα. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 199
Μακάριος ὅποιος δεῖ
τήν ὅλη κακία πού ἔχει μέσα του
καί τρέξει στόν Κύριο. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 200
Ἔχει νά ξεγελαστεῖ κόσμος!.. . . . . . . . . . . . . . . 203
Ὅταν εἶσαι ἔξω ἀπό τή βάση σου,
θά πέσεις ἔξω.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 206
Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ δέν ψάχνει…
Τοῦ φτάνει ὁ Χριστός. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 208
Ἐδῶ εἶναι τό κλειδί. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 209
Ὁ Κύριος γνωρίζει
τήν καρδιά τοῦ καθενός. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 211
Ἄρα κάπου σφάλλουμε. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 215
Εἴμαστε ἐν ἀληθείᾳ;.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 216
«Αὐτό θέλεις; Ἐκεῖ πήγαινε».. . . . . . . . . . . . . . 218
Πόσο εὔκολα πιστεύει κανείς στό ψέμα!. . . . 220
Κεφάλαιο Γ’
Ἀνά πᾶσαν στιγμήν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου
ὅπως μᾶς θέλει.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 225
Ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου.. . . . . . . . . . . . . . . . . . 225
Ὁ ἕνας σώζεται καί ὁ ἄλλος χάνεται. . . . . . . 229
Ὑπάρχει μέσα στόν ἄνθρωπο
ἡ κλίση πρός τό κακό, πρός τήν ἁμαρτία. . . 231
Δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε τίποτε.. . . . . . . . . . 233
Ἔτσι θά μᾶς ἔλεγε ὁ Χριστός!.. . . . . . . . . . . . . . . . . 236
Μήπως ὁ Θεός θέλει
ὅλους νά μᾶς ταρακουνήσει;. . . . . . . . . . . . . . . 236
Νά προσπαθήσουμε
νά τά προσεγγίσουμε.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 239
Θά πλανηθοῦν ἐκεῖνοι
πού δέν θά εἶναι ἕτοιμοι.. . . . . . . . . . . . . . . . . . 242
Τόν καθένα τόν βοηθάει ὁ Χριστός,
ἀλλά ἄν εἶναι δεκτικός. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 245
Ποιοί θά πλανηθοῦν;. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 247
Συνεχῶς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ,
σάν νά γίνεται ἡ δευτέρα παρουσία.. . . . . . . . . . . . 251
Ἡ καταστροφή τῆς Ἰερουσαλήμ
καί τό τέλος τοῦ κόσμου.. . . . . . . . . . . . . . . . . . 252
Δέν μποροῦμε νά ζοῦμε ἀνεύθυνα.. . . . . . . . . 253
Θά καταλάβει καί θά ἀνταποκριθεῖ
ὅποιος ἔχει καλή διάθεση.. . . . . . . . . . . . . . . . . 255
Θά ἔρθουν οἱ ὡραῖες ἡμέρες
τῆς λυτρώσεως.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 256
Ἄν δέν ὑπάρχει κάτι νά σέ κεντρίζει,
δέν συνέρχεσαι.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 259
Ἔτσι θέλει ὁ Κύριος
νά συντονιστοῦμε μαζί του.. . . . . . . . . . . . . . . . 261
«Τί κάνετε, ἄνθρωποι! Μετανοῆστε,
σέ ὅποια ἐποχή κι ἄν ζεῖτε».. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 265
Ἡ καταστροφή τῆς Ἰερουσαλήμ.. . . . . . . . . . . 265
Δέν ἀδικεῖ κανέναν ὁ Θεός. . . . . . . . . . . . . . . . 269
Μετανοεῖ ὁ ἄνθρωπος,
καί δίνει συγχώρηση ὁ Θεός. . . . . . . . . . . . . . . 272
Πόσο ὁ Κύριος εἶναι ἀνθρώπινος!. . . . . . . . . . 273
Φοβερό τό μυστήριο τῆς σωτηρίας!.. . . . . . . . 275
Ὁ Θεός ἀγαπᾶ τόν ἄνθρωπο μέχρι τέλους·
τρέχει πίσω του νά τόν βοηθήσει
νά συνέλθει.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 277
Τά ὅποια δεινά νά γίνονται ἀφορμή
νά τακτοποιούμαστε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.. . . . 280
Εἴμαστε ἕτοιμοι
νά ὑποδεχθοῦμε τόν Κύριο;. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 283
Ὁ Κύριος νοιάζεται γιά τούς ἐκλεκτούς. . . . 284
…σάν νά μᾶς χτυπάει ὁ Κύριος ἕνα καμπανάκι:
«Ἰδού ἔρχομαι».. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 286
Ὅταν θά ἐμφανιστεῖ ὁ Κύριος,
ὅλοι θά τόν δοῦν.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 288
Ὁ σημερινός ἄνθρωπος
ἕτοιμος εἶναι νά πλανηθεῖ.. . . . . . . . . . . . . . . . . 291
Μέσα ἀπό τό καμίνι τῶν θλίψεων
θά καθαρισθοῦμε.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 293
Ἀπό ποιόν νά προσέχουμε;
Ἀπό τόν ἑαυτό μας.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 295
Ὁ Κύριος ὅλα τά λέει γιά νά μᾶς σώσει.. . . . 297
Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος δέν ταράσσεται.. . . . . 299
Ὁ Κύριος θέλει
συνεχῶς νά εἴμαστε ἕτοιμοι,
σάν νά ἔρχεται τό τέλος.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 303
«Ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας».. . . . . . . . . . . . . . . 303
Ὁ Κύριος τά κάνει ἀκριβῶς ἔτσι
πού συμφέρει στήν ψυχή μας.. . . . . . . . . . . . . . 306
Ἄν εἶσαι τοῦ Χριστοῦ, μή φοβᾶσαι. . . . . . . . . 308
Ὅλη ἡ ζωή μας
μιά πρόγευση τῶν ἐσχάτων. . . . . . . . . . . . . . . . 310
Αὐτό εἶναι τό μυστικό
τῆς χριστιανικῆς ἐποχῆς:
«Ἔρχεται ὥρα, καί νῦν ἐστιν».. . . . . . . . . . . . . 312
Τότε ὅλοι θά συγκλονιστοῦν
καί θά σπεύσουν ἐκεῖ στόν Κύριο.. . . . . . . . . . 314
Ὁ Θεός θά βάλει τόν καθένα στή θέση του.. . 316
Νά ἔρθει μιά μετάνοια,
νά γίνει μιά μεταστροφή τῶν Ἑβραίων. . . . . 317
Ξύπνα! Σήκω ἐπάνω
καί ἀνταποκρίσου.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 321
Τά πιό ἀθῶα πράγματα,
ἄν τά κάνεις σάν νά ξεχνιέσαι σ᾿ αὐτά,
ἁμαρτάνεις. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 321
Ὁ Κύριος σκοπίμως τά κρύβει τά πράγματα,
γιά νά μή χαλαρώσουμε.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 323
Ἡ πορεία ἡ πνευματική
εἶναι γλυκό μαρτύριο.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 328
Προσέχετε μή σᾶς πιάσει ἀκεφιά, ἀκηδία,
χαύνωση, χαλάρωση… .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 330
…σάν νά μᾶς ἔστησε ὁ Θεός παγίδα. . . . . . . . 332
Ἄν θέλεις νά σωθεῖς…, τίμια πράγματα.
Τώρα, ὄχι ἀργότερα.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 336
Μιά πράξη μέ ἀξία μαρτυρίου: νά ἀκοῦς
τή φωνή τοῦ Θεοῦ καί νά ὑπακοῦς.. . . . . . . . 339
Ἄντε, λίγο ἀκόμη
καί θά γίνει τό θαῦμα στήν ψυχή μας!. . . . . . 341
Ἐν κατακλεῖδι. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 343
Ὥς πότε θά μᾶς περιμένει ὁ Θεός;.. . . . . . . . . 343
Ὅπου νά ᾿ναι φεύγουμε.
Μᾶς περιμένει ὁ οὐρανός.. . . . . . . . . . . . . . . . . 343
Ἔτσι ἔφτασαν στά ὕψη τῆς ἁγιότητος.. . . . . 346
…γιά νά ἔρθει ἡ οὐράνια γεύση
πού μεθάει τόν ἄνθρωπο.. . . . . . . . . . . . . . . . . . 348
Χρειάζεται νά προχωρήσουμε
ἐκεῖ πού ἴσως ἀκόμη δέν ὑποπτευόμαστε. . . 352
Νά, μιά τέτοια συνεργασία νά ἔχουμε,
μιά τέτοια ὑπακοή. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 353
Ἔτσι θά ἀνοίξει ὁ οὐρανός.
Θά ἀρχίσει ἄλλη γεύση
νά ἔρχεται στήν ψυχή μας. . . . . . . . . . . . . . . . . 356
«Ὅπου νά ᾿ναι φεύγω γιά τόν ἄλλο κόσμο.
Ἑτοιμάστηκα ἤ δέν ἑτοιμάστηκα;». . . . . . . . . 358
Ἀντί ἐπιλόγου.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 361
Ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 361
Νά ζήσουμε τήν ἀπόρριψη.. . . . . . . . . . . . . . . . 363
Οἱ χριστιανοί
δέν συσχηματίζονται μέ τόν κόσμο.. . . . . . . . 365
Δέν μπορεῖ νά γίνει κανείς χριστιανός,
ἄν δέν ἀπαγκιστρωθεῖ ἀπό τήν ἀσφάλεια.. . 367
Ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο
(σσ. 174-175) Ὅλα αὐτά τά ὁποῖα λέγονται περί ἀντιχρίστου καί περί τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ ἀντιχρίστου καί τοῦ θηρίου κτλ., ὅλα αὐτά εἶναι μιά καλή εὐκαιρία νά ξυπνήσουμε, ἀλλά ὄχι γιά νά ψάξουμε νά βροῦμε: «Ἦρθε ὁ ἀντίχριστος; Δέν ἦρθε ὁ ἀντίχριστος; Ποῦ εἶναι ὁ ἀντίχριστος; Πῶς θά ἔρθει, τί κάνει ὁ ἀντίχριστος;» Τά ἐπιτρέπει ὁ Θεός αὐτά –διότι ὅλα τά ἐπιτρέπει ὁ Θεός, ἀφοῦ ἐπιτρέπει στόν διάβολο νά ἁλωνίζει– καί εἶναι μιά καλή ἀφορμή γιά νά τρέξουμε στόν Χριστό.
Ἐκεῖνο πού πρέπει νά κάνουν οἱ χριστιανοί –ἄν θέλετε νά ποῦμε ἔτσι τήν καθαρή ἀλήθεια– καθώς παρακινοῦνται ἀπό ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν, εἶναι νά ἐρευνήσουν: Ἔχουν μετάνοια στήν ψυχή τους; Ἔχουν πίστη στήν ψυχή τους; Ἀγαποῦν τόν Χριστό; Μπῆκαν στόν δρόμο τοῦ Χριστοῦ; Θέλουν νά ἀκολουθοῦν τόν Χριστό; Ἀπαρνοῦνται τόν ἑαυτό τους, ἀπαρνοῦνται τόν παλαιό ἄνθρωπο; Κόβουν τό θέλημά τους; Ἀγωνίζονται νά κάνουν τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, νά ἀποκτήσουν τίς ἀρετές τοῦ Χριστοῦ; Αὐτό πρέπει νά ψάχνουν οἱ χριστιανοί. Ἔτσι ἤρεμα, νηφάλια, χωρίς κανένα φόβο. Τό ἄλλο εἶναι δαιμονικό: «Ἦρθε ὁ ἀντίχριστος, ἔρχεται ὁ ἀντίχριστος. Τί θά κάνουμε; Θά μᾶς κάνουν ἔτσι, θά μᾶς κάνουν ἀλλιῶς». Μήπως εἶναι αὐτό ἀκριβῶς μιά ἀπάτη; Ὁ Κύριος μᾶς θέλει νηφάλιους, μᾶς θέλει νά δείχνουμε στήν πράξη ὅτι ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στήν ἀγαθότητά του, ἔχουμε ἐμπιστοσύνη σ᾿ αὐτόν, στόν Κύριο, ὁ ὁποῖος εἶναι Σωτήρ καί σώζει. Ὅλα τά ἄλλα νά συντελοῦν ὥστε, ἄν ἐπιτρέπεται νά πῶ ἔτσι, νά σφίξουμε πιό πολύ τό χέρι μας ἐπάνω του καί νά τρέξουμε πιό πολύ πίσω του. Εὐκαιρία νά δοῦμε ἀκριβῶς ὅλα τά λάθη μας καί ὅλες τίς ἁμαρτίες, τίς πτώσεις καί τίς ἀδυναμίες μας, ὅλο τό κακό πού ἔκανε καί κάνει ὁ διάβολος μέσα μας. Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια.
(σ. 189) Μοῦ ἔρχεται ἐδῶ νά πῶ τό ἑξῆς: Ὅταν ἦρθε στή γῆ ὁ Χριστός, ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού ἐμφανίσθηκε, ὁ σατανάς ἐμποδίζει τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἐπιτρέπει ὁ σατανάς νά ἐπέμβει, ἄς ποῦμε, στό ὅλο ἔργο τοῦ Χριστοῦ καί στόν ἴδιο τόν Χριστό κατά τέτοιον τρόπο, ὥστε τελικά νά ἐκδηλωθεῖ ἡ ὅλη τέχνη, ἡ πανουργία καί ὅλη ἡ δύναμη τοῦ σατανᾶ, ἀκριβῶς τήν ὥρα πού κατορθώνει νά ἀνεβάσει στόν σταυρό τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ πού ἦρθε νά σώσει τόν κόσμο. Καί θριαμβεύει, θά λέγαμε, ὁ σατανάς, ἔχει τήν αἴσθηση ὅτι ἐπιτυγχάνει ἀπόλυτα. Ἀλλά ἀκριβῶς ἐκείνη τήν ὥρα συντρίβεται, νικᾶται κατά κράτος ἀπό τόν Κύριο.
Ἐπειδή ὅμως μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων πολλοί πρέπει νά δώσουν τή μάχη μέ τόν διάβολο, νά τόν νικήσουν μέ τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ καί νά σωθοῦν, νά ἁγιαστοῦν, γι᾿ αὐτό, καίτοι τόν συνέτριψε ὁ Κύριος ἐκεῖ στόν σταυρό τόν σατανά, τοῦ ἐπιτρέπει ὁ Θεός, παραχωρεῖ καί στό ἑξῆς νά ἁλωνίζει ὁ διάβολος. Καί ἐνεργεῖται ἔτσι τό μυστήριο τῆς ἀνομίας. Καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν (Α’ Ἰω. 2, 18), κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν εὐαγγελιστή.
Καί πάλι ὁ Θεός, γιά νά φανεῖ ἡ δύναμη ὄχι μόνο τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου ἀλλά καί ἡ δύναμη τῶν πιστῶν, ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι πιστεύουν σ᾿ αὐτόν, νά φανεῖ ἡ δύναμη πού λαμβάνουν ἀπό τόν Κύριο ὥστε νά μποροῦν νά συντρίβουν τόν διάβολο, θά ἐπιτρέψει λοιπόν νά κορυφωθεῖ τό ὅλο ἔργο τοῦ διαβόλου καί νά ἐκδηλωθεῖ μέ σημεῖα καί τέρατα στό πρόσωπο τοῦ ἀντιχρίστου, ἀλλά γιά νά νικηθεῖ κατά κράτος καί ὁριστικά πλέον ὁ διάβολος.
Κάνει ἐντύπωση ὅτι δέν σπεύδουμε νά τό δοῦμε ἔτσι τό θέμα, ἐνῶ τό ὅλο πνεῦμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅταν ἀναφέρεται στά ἔσχατα, εἶναι αὐτό: Ὅπως σέ ὅλες τίς περιπτώσεις, ὅταν εἶναι νά ἐξαφανιστεῖ τό κακό δίνει τίς τελευταῖες του ἀναλαμπές, παρουσιάζει τή μεγαλύτερη δύναμη πού μπορεῖ νά παρουσιάσει, ἔτσι καί ἐδῶ. Ὅταν θά ἔρθει τό τέλος τοῦ κόσμου, θά φανεῖ στό πρόσωπο τοῦ ἀντιχρίστου ἡ ἔσχατη προσπάθεια πού κάνει ὁ διάβολος, τό κακό νά κερδίσει τόν κόσμο, νά νικήσει, νά κατακτήσει τόν κόσμο, νά κάνει δικούς του τούς ἀνθρώπους. Ὅμως, πίσω ἀπό αὐτό κρύβεται ἡ καταστροφή τοῦ κακοῦ, κρύβεται ἡ θριαμβευτική νίκη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἡ θριαμβευτική νίκη τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ, τῶν χριστιανῶν.
(σ. 197) Ἀπό μιά πλευρά, θά λέγαμε ὅτι, ἄσχετα σέ ποιά ἐποχή ζεῖ κανείς, θά ἔρθει ὥρα στόν ἀγώνα πού κάνει τόν πνευματικό, νά κορυφωθεῖ ἡ πάλη του μέ τόν διάβολο. Θά ἔρθει ὥρα πού θά ἀντιμετωπίσει κανείς τήν ὅλη δύναμη τοῦ ἐχθροῦ. Ὅπως χτυπᾶς τό φίδι, καί, ἀκριβῶς ὅταν βλέπει ὅτι θά τό θανατώσεις, βάζει ὅλη τή δύναμή του. Καί τότε διατρέχεις τόν κίνδυνο νά σέ δαγκώσει· ἀκριβῶς διότι ὅπου νά ᾿ναι θά πεθάνει. Λίγο πολύ, λοιπόν, ἐπειδή ὁ καθένας μας, τρόπον τινά, θά νικήσει τόν ἐχθρό καί ὡς πρός τόν καθένα μας ὁ ἐχθρός θά νικηθεῖ, θά πεθάνει, γι᾿ αὐτό θά συναντήσουμε τήν ὅλη δύναμη τοῦ ἐχθροῦ. Καί σέ ὅποια ἐποχή κι ἄν ζοῦμε ὁ καθένας μας, θά εἶναι, τρόπον τινά, αὐτό μιά παρουσία τοῦ ἀντιχρίστου.
Στόν καθένα αὐτό γίνεται χωριστά, κάθε ἐποχή, σέ ὅποια ἐποχή κι ἄν ζεῖ, ἀλλά κάποτε ὅμως θά γίνει ὁλοκληρωτικά καί τελειωτικά γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα.
(σ. 285) Ὅλο τό θέμα εἶναι νά εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ. Καί ἐμεῖς νά ἔχουμε αὐτή τή διάθεση καί νά ἀκολουθοῦμε τόν Κύριο κάνοντας τίς ἐντολές του καί τηρώντας τό θέλημά του, ἀλλά ὅμως τελικά νά δέχεται ὁ Κύριος αὐτή τήν ἀνταπόκρισή μας. Καί τή δέχεται ὁ Κύριος, ἐάν εἶναι σωστή ἡ ἀνταπόκρισή μας. Ἑπομένως, δέν φτάνει ἁπλῶς νά κάνουμε ἐμεῖς κάτι, ἀλλά νά ἔχουμε κατά κάποιον τρόπο τή βεβαιότητα, τήν ἐγγύηση ὅτι ὁ Κύριος μᾶς δέχεται. Καί, ἐφόσον εἴμαστε δικοί του, οἱ ἐκλεκτοί του, ἐκεῖνος θά μᾶς φυλάξει. Ἐκεῖνος ἔχει καί τή δύναμη, ἔχει καί τή γνώση, γνωρίζει τά πάντα καί ἐλέγχει τά πάντα, ἐκεῖνος θά κανονίσει πότε θά γίνει ὅ,τι θά γίνει. Καί εἴμαστε πλέον ἤ βέβαιοι ὅτι στά χέρια του θά σωθοῦμε γενικά-γενικά, ἀλλά καί εἰδικότερα θά ξεπεράσουμε καί πολλές θλίψεις καί δυσκολίες.
(σσ. 345-346) Ἐδῶ σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο ὅσο κι ἄν προσέχει κανείς, ὅσο κι ἄν πιστεύει, ὅσο κι ἄν ἀγωνίζεται, ἐάν κατά κάποιον τρόπο δέν εἶναι ἀνοιχτός ὁ οὐρανός, ἐάν δέν εἶναι ἀνοιχτός αὐτός ὁ δρόμος, ἄν δέν ἐμπνέεται κανείς ἀπό τόν οὐρανό καί, ἑπομένως, ἄν κατά κάποιον τρόπο δέν φεύγει γιά τόν οὐρανό, δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀληθινός χριστιανός.
Πάντοτε δηλαδή κάτι συμβαίνει σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, πού συντελεῖ λίγο νά χαλαρώσει κανείς, λίγο νά κρυώσει, λίγο νά παγώσει, λίγο νά ξεχαστεῖ, λίγο νά ξεγελαστεῖ, λίγο νά αἰχμαλωτιστεῖ ἀπό τά ἐγκόσμια, ὅσο κι ἄν προσπαθεῖ νά τά δεῖ πνευματικά τά πράγματα. Γι᾿ αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά αἰσθάνεται κανείς ἀνοιχτό αὐτόν τόν δρόμο· καί ὄχι ἔτσι ἁπλῶς ἀνοιχτό. Ὄχι. Ἀνοιχτό μέ τήν ἔννοια ὅτι ὅπου νά ᾿ναι φεύγουμε, φεύγουμε· ὅπου νά ᾿ναι μᾶς περιμένει ὁ οὐρανός.
Δηλαδή, ἀφ᾿ ἑνός δέν μποροῦν τά ἐδῶ νά εἶναι ἔτσι πολύ ζωντανά, πολύ ζεστά, ἐάν δέν ἔρχεται συνεχῶς τό πνεῦμα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τῆς αἰώνιας βασιλείας νά τά ἐπηρεάζει καί, τρόπον τινά –βάσει τῶν συγκοινωνούντων δοχείων, ἄς ποῦμε ἔτσι– τά γήινα, τά ἀνθρώπινα ὅλο καί νά γίνονται οὐράνια, θεϊκά, θεανθρώπινα. Καί ἀφ᾿ ἑτέρου, λίγο πολύ ἡ ὅλη Ἐκκλησία κατά πρῶτον, καί ἡ καθεμιά ψυχή κατά δεύτερον, ἐάν δέν νιώσουν τά τοῦ οὐρανοῦ, τά τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τῆς αἰωνίου βασιλείας ἐκεῖ κοντά στόν Θεό, ἄν δέν τά νιώσουν ὅτι εἶναι μεθυστικά, γλυκύτατα, ὅτι εἶναι ἐκεῖνα ἀκριβῶς πού τόσο τά θέλει καί τά ἐπιθυμεῖ ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι εἶναι μιά μέθη, ἐάν δέν γλυκαίνεται κανείς ἀπό ἐκεῖ, πῶς δέν θά κολλήσει στά ἐδῶ; Πῶς δέν θά τρέξει σέ ψευτοπαρηγοριές; Καί πῶς νά εἶναι ἀποσπασμένος ἀπό τίς παρηγοριές καί ἀπό ὅλα αὐτά τά ὁποῖα ξεγελοῦν καί αἰχμαλωτίζουν τόν ἄνθρωπο, ἄν δέν ἔχει μιά γεύση ἀπό τά οὐράνια;
Γιά νά ἐνεργήσει ἀκριβῶς ἡ ὅλη Ἐκκλησία καί ἡ καθεμιά ψυχή σωστά, ἔτσι ὅπως πρέπει, φυσιολογικά, πρέπει νά ἔχει αὐτή τή γεύση τήν οὐράνια. Δηλαδή, ὄχι μόνο εἶναι ἀνοιχτός ὁ οὐρανός καί προοριζόμαστε γιά ἐκεῖ καί ἑτοιμαζόμαστε, ἀλλά ἔρχεται ἀπό ἐκεῖ τέτοια γεύση, ἔρχεται τέτοιο πνεῦμα, πού δέν μπορεῖ κανείς νά πεῖ οὔτε νά τά περιγράψει οὔτε νά τά ὁμολογήσει. Ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι (Β’ Κορ. 12, 4). Αὐτά ἡ καθεμιά ψυχή μπορεῖ καί πρέπει νά τά γευτεῖ. Δέν εἶναι νά τῆς τά ποῦν, δέν εἶναι ἁπλῶς νά τά ἀκούσει. Αὐτό εἶναι δουλειά τῆς χάριτος. Ὅσα κι ἄν ποῦμε γιά τή χάρη, ὅσα κι ἄν διαβάσουμε, ὅσα κι ἄν ἀκούσουμε, ἐάν ἡ χάρη αὐτή ἡ ἴδια δέν εἰσρεύσει στήν ψυχή, στήν καρδία τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε νά γλυκαθεῖ ἡ καρδία, δέν μπορεῖ νά καταλάβει κανείς. Τά ἄλλα εἶναι λόγια.