Συνάξεις Δεκαπενταυγούστου τόμος Γ’
«Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς»
Κεντρική διάθεση: Ἐκδόσεις «Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας»
https://toperivoli.gr/product/συνάξεις-δεκαπενταυγούστου-τόμος-γ΄/
Περιεχόμενα
Συνάξεις Δεκαπενταυγούστου 2001
«Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς»
Τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἔχει σωτηριολογικό χαρακτήρα
[Παράκληση 1η] 11
Τά πάντα εἶναι στά χέρια τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ
[Παράκληση 2η] 23
Νά πέσει τό εἴδωλο
[Παράκληση 3η] 33
Ἡ Μεταμόρφωση· γεύση πραγματική
στόν κάθε χριστιανό
Λίγα λόγια κατά τήν ἀγρυπνία τῆς Μεταμορφώσεως 44
Ὑπάρχουμε σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο,
γιά νά κερδίσουμε τήν αἰώνια ζωή
[Παράκληση 4η] 47
Δέν μποροῦμε νά παίζουμε
[Παράκληση 5η] 64
Δέν βιώνουμε τή χριστιανική ἀλήθεια
ὅπως τή βίωναν οἱ ἅγιοι
[Παράκληση 6η] 78
Ὅλα εἶναι ἀπό τόν Θεό
[Παράκληση 7η] 92
Δέν ἁμαρτάνει τυχαῖα κανείς
[Παράκληση 8η] 104
Νά ἐπιστρέψουμε ἀληθινά στόν Χριστό
[Παράκληση 9η] 124
Ἡ Παναγία μᾶς ἀνοίγει τόν δρόμο
Ἀγρυπνία Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου 134
«Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ
καί φυλάσσοντες αὐτόν»
Ἀπόδοση ἑορτῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου 144
Συνάξεις Δεκαπενταυγούστου 2002
«Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ»
«Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ»
[Παράκληση 1η] 149
Διά τῆς Χάριτος ὁ Θεός
εἶναι παρών μέσα στόν ἄνθρωπο
[Παράκληση 2η] 160
«Ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα,
ὅτι ὀψόμεθα αὐτόν καθώς ἐστι»
Ἀγρυπνία· Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου 170
Θεϊκό μήνυμα πρός τήν ὅλη ἀνθρωπότητα
[Παράκληση 3η] 187
Δέν ἀφήνουμε τίς ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ
νά μᾶς ἀγγίξουν
[Παράκληση 4η] 197
«Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί
καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου»
[Παράκληση 5η] 206
Ἀνάμεσα σ᾿ ἐμᾶς καί σ᾿ αὐτά ὑψώνεται τοῖχος
[Παράκληση 6η] 219
«Ἑνός ἐστι χρεία»
[Παράκληση 7η] 231
Μᾶς κατακλύζει ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ
[Παράκληση 8η] 242
«Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν,
καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς»
[Παράκληση 9η] 252
«Προεξομολογησάμενοι τάς ἁμαρτίας αὐτῶν»
(1η ὁμιλία)
Διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πραγματοποιεῖται
μέσα μας τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ
(2η ὁμιλία)
Ἀγρυπνία Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου 263
Ὅλο καί περισσότερο μᾶς συμμαζεύει ἡ Παναγία
Ἀπόδοση ἑορτῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου 276
Ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο
Ἔτσι ἀπόψε νομίζω θά εὐχαριστήσουμε τήν Παναγία, θά τή χαροποιήσουμε, ἄν νιώσουμε μέχρι τά κατάβαθα τῆς ψυχῆς μας τή γιορτή καί γιορτάσουμε. Μᾶς καλεῖ ἡ Παναγία νά γιορτάσουμε, νά γιορτάσουμε αὐτό τό φοβερό μυστήριο. Καταρχήν, ἄν ἐπιτρέπεται νά πῶ, νά γιορτάσουμε μέ τήν ἔννοια ὅτι ἐκείνη μέ τήν ὅλη ἀνταπόκρισή της, μέ τήν ὅλη ἁγιότητά της, μέ τήν ὅλη ζωή της, ἡ ὁποία ὁλοκληρώθηκε μέ τήν κοίμησή της καί τή μετάστασή της, μᾶς ἔφερε οὐσιαστικά καί πραγματικά κοντά στόν Θεό, μᾶς φανέρωσε τόν ἀληθινό Θεό. Τί ἄλλο θέλει τό πλάσμα αὐτό πού εἶναι στή γῆ ἀπό τό νά συνειδητοποιήσει πλήρως καί βαθιά μέσα του ὅτι ὑπάρχει πράγματι ὁ ἀληθινός Θεός, εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, τόν ὁποῖο μᾶς φανέρωσε ἡ Παναγία μέ τό νά τοῦ δώσει τήν ἀνθρώπινη φύση ἀπό τή σάρκα της, καί νά εἶναι εἰς τόν αἰώνα τόν ἅπαντα ὁ Κύριος χειροπιαστός!
Πέρα γιά πέρα ἔχει τόν τρόπο ἡ Παναγία, ἄν τήν πιστεύουμε καί καταφεύγουμε σ᾿ αὐτήν καί προσέχουμε ἐκεῖνα πού μᾶς παρέχει στήν ἀρχή γιά νά μᾶς γλυκάνει λίγο καί ἀνταποκρινόμαστε, ἡ Παναγία λοιπόν ἔχει τόν τρόπο νά μᾶς δώσει τήν πλήρη βεβαιότητα ὅτι ὑπάρχει ὁ ἀληθινός Θεός. Εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πού ἔγινε ἄνθρωπος καί μένει ἄνθρωπος, καί θά εἶναι εἰς τόν αἰώνα ἄνθρωπος γιά μᾶς.
Μήν τά ἀκοῦμε σάν λόγια. Δέν ἔχουν καμιά ἀξία τά λόγια. Αὐτό νά νιώσεις, καί νά σέ περάσει ἠλεκτρικό ρεῦμα τρόπον τινά σύγκορμα: Ὅτι ὑπάρχει ὁ ἀληθινός Θεός, εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, καί ἔκανε ὅλο αὐτό τό ἔργο, πού περίμενε αἰῶνες νά βρεῖ εὐκαιρία νά τό κάνει, καθώς περίμενε τό κατάλληλο πρόσωπο, πού ἦταν ἡ Παναγία. Καί φανερώθηκε ὁ ἀληθινός Θεός καί εἶναι ὅλος δικός μας. Θέλει νά εἶναι ἔτσι.
Καί γενικότερα οἱ πάντες πρέπει νά πιστεύουμε ὅτι ἡ Παναγία τό ἔκανε αὐτό. Ἀπό τήν ἀνθρώπινη πλευρά χρειαζόταν ἡ ἀνταπόκριση, χρειαζόταν τό κατάλληλο πρόσωπο, καί ἦταν μόνο ἡ Παναγία. Ἀλλά ὅπως ἐκεῖνο γενικότερα τό ἔργο τό ἔκανε ἡ Παναγία, ὅπως εἴπαμε, καί τό ἔφερε εἰς πέρας, ἔτσι καί εἰδικότερα φροντίζει γιά τήν καθεμιά ψυχή.
Ἄν πιστεύουμε ὅτι πράγματι ὑπάρχει ὁ Θεός, ὅτι πράγματι ἦρθε καί ὅτι πράγματι ἡ Παναγία συνετέλεσε σ᾿ αὐτό, γιατί ἔγιναν ὅλα αὐτά; Δέν ἔγιναν ἀκριβῶς γιά νά νιώσει ἡ καθεμιά ψυχή ὅτι μᾶς βρῆκε ὁ Θεός, μᾶς ἀνέλαβε, μᾶς ἀγαπᾶ, μᾶς ἑλκύει, μᾶς σύρει, ἄν ἐπιτρέπεται νά πῶ τή λέξη, μᾶς παίρνει πίσω του λίγο-λίγο, προσεκτικά; Γιατί ὁ ἄνθρωπος, αὐτό τό ὄν πού τό κάλεσε ὁ Θεός νά τό κάνει θεό, εἶναι φοβερό πλάσμα ἀπό τήν ἄλλη πλευρά. Καθώς ἔχει πείρα τῆς ἁμαρτίας, ἀνά πᾶσα στιγμή εἶναι ἕτοιμος τά πάντα νά ἀφήσει γιά νά ξαναπέσει μέσα στή λάσπη τῆς ἁμαρτίας. Ἔτσι λοιπόν βοηθάει ἰδιαίτερα ἡ Παναγία καί λίγο-λίγο, προσεκτικά ὁδηγούμαστε στόν τελικό σκοπό, πού εἶναι ἡ σωτηρία, καθώς μᾶς ἔχει βάλει στόν δρόμο τῆς σωτηρίας κατά συγκεκριμένο τρόπο ἡ Παναγία καί μᾶς ὁδηγεῖ, ἄν ἐπιτρέπεται νά ποῦμε, μέ γλυκούς ἀσπασμούς.
Ὅλα ὁ Θεός τά ἔκανε. Καί στήν Παναγία ὅλα ὁ Θεός τά ἔκανε. Ἀλλά αὐτό εἶναι τό συγκλονιστικό, ὅτι μποροῦσε νά πεῖ καί τό ὄχι· ἦταν ἐλεύθερη. Τό νά ἔχει τήν ἱκανότητα νά πεῖ τό ναί, ὁ Θεός τήν ἔκανε ἔτσι. Ἀλλά ὄντως νά τό πεῖ, ἦταν θέμα δικό της. Αὐτή εἶναι ἡ καλή προαίρεση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ καλή διάθεση, αὐτή ἡ ἀνταπόκριση τοῦ πλάσματος πρός τόν Πλάστη, πού τό περιμένει ὁ Θεός. Κι αὐτό τό μυστήριο συντελεῖται στόν καθένα. Ἄν προσέξουμε καλύτερα, θά δοῦμε ὅτι δέν καταλάβαμε ἀκόμη πῶς πρέπει νά σταθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τί νά κάνουμε ὡς πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Καί ἤ περιμένουμε νά γίνουν κάποια καλά πράγματα μαγικῷ τῷ τρόπῳ ἤ ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά τά κάνει ἔτσι πού νά εὐχαριστηθεῖ ὁ παλαιός ἄνθρωπος, καί φυτοζωοῦν οἱ ψυχές. Νά σταθεῖς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἔτσι, πού νά εἶναι ὅλα καθαρά, ὅλα ἁπλά καί ὅλα φανερά.
Ἔχουν προηγηθεῖ δυό χιλιάδες χρόνια, κατά τά ὁποῖα τόσοι καί τόσοι ἔκαναν αὐτό ἀκριβῶς πού ἔπρεπε νά κάνουν καί ἔγιναν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Νά σταθοῦμε λοιπόν ἁπλά, ταπεινά, καθώς ἀπό κάποια πλευρά ἀπ᾿ ὅλους τελικά περιμένει ὁ Θεός νά ἀνταποκριθοῦμε ὅπως ἡ Παναγία. Εἰλικρινά, ἐλεύθερα ἀλλά καί καθαρά νά ποῦμε τό ναί, καί ὄχι ἀπό δῶ κι ἀπό κεῖ νά θέλουμε νά ξεφύγουμε. Ἐκεῖ εἶναι ὅλο τό πρόβλημα, πού νομίζεις ὅτι σέ ἐμποδίζει ὁ ἕνας, σέ ἐμποδίζει ὁ ἄλλος, ὅτι εἶναι δύσκολα αὐτά πού ζητάει ὁ Θεός καί δέν μπορεῖς νά τά κάνεις. Βλέπεις τόν Θεό καί σέ βλέπει ὁ Θεός, ἀλλά βλέπεις μπροστά σου καί ὅλη αὐτή τήν πραγματικότητα, ὅτι χιλιάδες ἅγιοι ἔκαναν ἀκριβῶς αὐτό. Στάσου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἰλικρινά, τίμια καί πές τό ναί ἐλεύθερα ὅ,τι κι ἄν στοιχίσει. Οὔτε κάν νά σκεφθεῖς τί θά στοιχίσει. “Ἰδού ὁ δοῦλος Κυρίου, ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου”.
Ἡ Παναγία ἦταν ταπεινή, εἶχε ὅλες τίς ἀρετές. Τό Ἅγιο Πνεῦμα τήν καθάρισε ἀπό κάθε μῶμο, ἀπό κάθε ἁμαρτία. Ὡστόσο ὅμως ἦταν βουνό ἀσήκωτο νά δεχθεῖ ὅτι θά γίνει μητέρα τοῦ Θεοῦ. Καί τό δέχθηκε, τό δέχθηκε καί παραδόθηκε σ᾿ αὐτή τήν ἀλήθεια, σ᾿ αὐτό τό γεγονός. Ἀπό κεῖ καί πέρα εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, δέν ἀνήκει πιά στόν ἑαυτό της.
Τό ἴδιο ἰσχύει γιά τήν καθεμιά ψυχή πού λίγο-πολύ καλεῖται νά δεχθεῖ μέσα της τόν Θεό, νά θεωθεῖ, νά αἰσθανθεῖ μέσα της τόν ζῶντα Χριστό. Ἄλλο εἶναι ἁπλῶς νά λέει λόγια κανείς ἤ ἁπλῶς νά ἀκούει, ἀλλά νά μήν μπορεῖ νά περάσει αὐτό τό δύσκολο σημεῖο: δηλαδή νά πιστέψεις στόν Θεό ἐσύ ὁ ἁμαρτωλός, ἐσύ ὁ ἀχρεῖος –διότι δέν γίνεται ἀλλιῶς· ἀπό δῶ θά τό φέρει ὁ Θεός, ἀπό κεῖ θά τό φέρει, θά σοῦ δείξει ὅτι εἶσαι ἁμαρτωλός, δέν γίνεται περισσότερο, εἶσαι ἀχρεῖος, δέν γίνεται περισσότερο– καί νά πιστέψεις ὅτι ἐσένα ἦρθε νά βρεῖ ὁ Θεός, ἐσένα ἦρθε νά σώσει.
Καί ἰδού ἡ Παναγία ἀνοίγει τόν δρόμο, καί τό αἰσθάνεσαι ὅτι σέ παίρνει ἀπό τό χέρι καί σέ βάζει σ᾿ αὐτόν τόν δρόμο. Τό αἰσθάνεσαι ὅτι συμβαίνει αὐτό, καίτοι εἶσαι ἁμαρτωλός, ἀκριβῶς διότι εἶσαι ἁμαρτωλός, ἀλλά ἐπειδή τό δέχεσαι, τό παραδέχεσαι, τό ὁμολογεῖς, ταπεινώνεσαι, πιστεύεις ὅτι ἐσύ ὁ ἀνάξιος, ὁ περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον ἀνάξιος, μπαίνεις στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, εἰσέρχεσαι σ᾿ αὐτόν τόν δρόμο τόν ἅγιο, πού βαδίζεις μαζί μέ τόν Χριστό, καί σ᾿ ἔχει ἀπό τό χέρι ἡ Παναγία, καί μέρα μέ τήν ἡμέρα ὅλο καί περισσότερο μορφώνεται μέσα σου ὁ Χριστός, καί χριστοποιεῖσαι καί θεοποιεῖσαι. Αὐτό εἶναι. Κι ἄν δέν εἶναι πανηγύρι, κι ἄν δέν εἶναι γιορτή, κι ἄν δέν εἶναι χαρά μεγάλη, κι ἄν δέν εἶναι ἀσφάλεια γιά τήν ψυχή, κι ἄν δέν εἶναι σωτηρία γιά τήν ψυχή. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι λόγια, εἶναι ἐντελῶς ἐπιφανειακά, δέν ἔχουν καμιά ἀξία.
Χρειάζεται ὅμως τόλμη. Ὁ Θεός ἤξερε βέβαια ὅτι ἡ Παναγία θά πεῖ τό ναί καί ἔστειλε τόν ἀρχάγγελο καί τῆς εἶπε τά λόγια πού τῆς εἶπε, κι ἐκείνη τόλμησε καί εἶπε «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου». Εἶμαι τῆς ταπεινῆς γνώμης ὅτι αὐτό ἀκριβῶς θέλει ἡ Παναγία νά κάνει στόν καθένα μας: νά μᾶς μαζέψει, νά μᾶς περιμαζέψει, ὅπου εἴμαστε χαμένοι ὁ καθένας, νά μᾶς πάρει ἀπό τό χέρι καί νά μᾶς βάλει σ᾿ αὐτόν τόν δρόμο, καί νά νιώσουμε ὅτι βρῆκε τρόπο ὁ Θεός διά τῆς Παναγίας Μητρός του νά μᾶς βάλει μέ αὐτούς οἱ ὁποῖοι ταπεινώνονται, μετανοοῦν, συντρίβονται καί πιστεύουν ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός, ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, συγχωράει καί δέχεται τόν παναμαρτωλό –δέν ξέρω ἄν μπορῶ νά πῶ– ἄνθρωπο, τόν δέχεται καί τόν εἰσάγει στήν ὁδό τῆς καθάρσεως, τῆς σωτηρίας, τῆς θεώσεως.
Πῶς νά μή γιορτάσει κανείς, πῶς νά μήν πανηγυρίσει, πῶς νά μήν εὐγνωμονεῖ, πῶς νά μή χαρεῖ! Καί εἶναι αὐτό μιά πραγματικότητα. Ὅσο κι ἄν φανεῖ παράδοξο, ὅσο κι ἄν εἶναι ἐνδεχόμενο κάποιος νά παρεξηγήσει ἴσως αὐτά πού λέμε ἐδῶ τώρα, νομίζω ὅτι ὅλα, ὅ,τι κάνει ὁ Θεός ἀπό αἰώνων καί ὅ,τι συνεχίζει νά κάνει, ὅλα γίνονται ἀκριβῶς γιά νά γίνει τελικά αὐτό: νά πεισθεῖ ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἦρθε ὁ Θεός νά τόν σώσει, νά πεισθεῖ ὁ ἄνθρωπος ὅτι ὁ Θεός τόν δέχεται, τόν συγχωράει, ἁπλῶς καθώς θά πεῖ «ἰδού ὁ δοῦλος Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου», καί νά ἔχει αὐτό ὅλη τήν ταπείνωση, ὅλη τήν μετάνοια, ὅλη τή συντριβή, ὅλη τήν πίστη, ὅλη τήν ἀγάπη, καί σώζεται. Ὁ Θεός θά σ᾿ ἀφήσει νά ζήσεις ὅσο χρειάζεται, ξέρει ἐκεῖνος, ὥστε νά γίνει τό ἔργο τῆς σωτηρίας στήν ψυχή σου. Εἶναι πολύτιμη ἡ ζωή ἐδῶ, καί μιά μέρα παραπάνω νά ζήσεις, καί λίγα λεπτά παραπάνω νά ζήσεις, ὅταν εἶσαι σ᾿ αὐτόν τόν δρόμο, ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος εἶναι πεπερασμένος, φτωχός, ἁμαρτωλός· ὅση διάθεση, πόθο καί καημό κι ἄν ἔχει, εἶναι στενόψυχος, καί θέλει χρόνο νά ζήσει. Ἀλλά θά σοῦ δώσει ὁ Θεός, καί ἑκατό χρόνια ἄν χρειάζεσαι θά σοῦ δώσει, ὥστε νά γίνει ὅλο τό θαῦμα στήν ψυχή σου.
Ἀλλά νά προσέξουμε: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου». «Κατά τό ρῆμά σου». Χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος νά ὑπακούσει, ἀλλιῶς ὅταν ἁπλῶς τάχα ἀκούει ἀλλά μένει ἀπ᾿ ἔξω καί δέν βάζει τόν ἑαυτό του σέ μιά εὐθύνη ἐκεῖ νά ὑπακούσει, δέν γίνεται τίποτε. Δέν εἶναι τυχαῖο πού δέν ἦρθε ὁ ἴδιος ὁ Θεός νά πεῖ στήν Παναγία αὐτό πού εἶχε νά πεῖ· ἔστειλε τόν ἄγγελο. Κάποιος ἄγγελος θά μᾶς μιλήσει κι ἐμᾶς. Δέν ἵδρυσε τυχαῖα ὁ Θεός τήν Ἐκκλησία, δέν ὑπάρχει τυχαῖα ἡ Ἐκκλησία, δέν ὑπάρχει ἔτσι ἁπλῶς γιά νά ὑπάρχει κάποια διοίκηση, ἀλλά γιά νά ἀκούγεται τό ρῆμα τοῦ Θεοῦ, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, καί νά ἀκούγεται ἀπό τήν καθεμιά ψυχή αὐτό πού θέλει νά πεῖ ὁ Θεός· γιά νά πεῖ στήν καθεμιά ψυχή αὐτό πού πρέπει νά πεῖ διά κάποιου ἀγγέλου του, ἐντός εἰσαγωγικῶν καί χωρίς εἰσαγωγικά, καί νά ἀκούσει ἡ καθεμιά ψυχή ἔτσι ἁπλά, ταπεινά, στήν ὑπακοή, καί νά μήν περιμένει νά ἔρθει ὁ ἴδιος ὁ Θεός νά τῆς μιλήσει. Καί νά ἀπαντήσει ἔτσι, ἀλλά νά ἀπαντήσει ἀληθινά, ταπεινά, ὁριστικά καί νά μήν ξαναγυρίσει πίσω: «Ἰδού ὁ δοῦλος Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου». Καί τό θαῦμα θά ἀρχίσει νά γίνεται.
Ἤδη ἀπό καιρό κάπως ἔτσι φωτίζει ὁ Θεός νά τά λέμε, καί ἀπόψε ἤδη μᾶς ἀγγίζει αὐτό τό θαῦμα, καί θέλει ὁ Θεός νά νιώσουμε ὅλοι ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα νά ἀφήσουμε τά δικά μας καμώματα καί νά πειθαρχήσουμε, νά ὑπακούσουμε, νά σπεύσουμε, νά τολμήσουμε. Καί ὁ Θεός θά μᾶς δεχθεῖ καί θά μᾶς ὁδηγήσει στή βασιλεία του.