Βιώνοντας τή διδαχή τοῦ π. Συμεών στήν καθημερινή πραγματικότητα
Τό κοσμικό φρόνημα
Ἀπομαγνητοφωνημένες ὁμιλίες Φιλοθέης μοναχῆς
Κύρια θέματα τοῦ παρόντος τόμου: Τό μπλοκάρισμα πού προκαλοῦν στήν ψυχή οἱ ἀρρωστημένες καταστάσεις, ἰδίως τό κοσμικό φρόνημα, ἡ ἀτέλειωτη προσπάθεια νά γνωρίσουμε τόν ἑαυτό μας καί τά πάθη του, ἀπό τά ὁποῖα εἴμαστε κυριευμένοι, τό νά συνειδητοποιήσει κανείς ὅτι εἶναι τό τίποτε, πού ὅμως μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ γίνεται τό ἅπαν, τό νά παραδεχόμαστε τά λάθη μας ἀλλά καί τό νά ἀποδεχόμαστε τούς συνανθρώπους μας ὅπως εἶναι, εἶναι λίγα μόνο ἀπό τά πολλά καί ἐνδιαφέροντα θέματα πού ἀποτελοῦν τό περιεχόμενο τῶν ὁμιλιῶν τοῦ τρίτου τόμου τῶν συνάξεων κυριῶν μέ τή Γερόντισσα.
Περιεχόμενα
Ἀντί προλόγου……….15
Ἡ μύηση στό μυστήριο τῆς πνευματικῆς ζωῆς……….19
Πόθος μας τό βόλεμα σ᾽ αὐτή τή ζωή;
Ὁ Πατήρ εἶναι ἀπόλυτα παρών στόν λόγο του
Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ θά μᾶς σώσει
Μέ τό ἐγώ δέν περνᾶς εὔκολα ἀπό τήν πύλη τή θεϊκή
Ἡ ἀπάρνηση τοῦ θελήματος: βάση τῆς θεραπείας τῆς ψυχῆς μας
Ἀλλάζουμε τρόπο ζωῆς;
Θά πᾶμε ὡς ἁμαρτωλοί στόν Θεό
Τά παθήματα καί ὁ πόνος βοηθοῦν τόν ἄνθρωπο νά συνέρχεται
Ἡ ταπείνωση θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς
Ὅσο ἀντιδρᾶς καί θέλεις νά κατέβεις ἀπό τόν σταυρό, τόσο βαρύτερος γίνεται
Νά ἀναλάβουμε τήν εὐθύνη τῆς ζωῆς μας, τῶν λόγων καί τῶν πράξεών μας
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ τόν χριστιανό
Ὁ χριστιανός δέν ἐλπίζει στά κοσμικά
Ὁ Θεός δέν βιάζεται
Ὁ ἀληθινός χριστιανός εἶναι πρῶτα ἀληθινός ἄνθρωπος………57
Ὁ ἀγώνας πρέπει νά γίνεται ἐν Θεῷ
Ἡ παγίδα στήν πνευματική ζωή: ὁ καθωσπρεπισμός
Νά προσπαθοῦμε νά ἀναπαύσουμε τόν πλησίον
Συνεχῶς ἀνοιχτή ἡ γραμμή μέ τόν Θεό
Δέν μποροῦν νά ἀποδεχθοῦν ὅλοι τήν ἁγιότητα
…γι᾽ αὐτό ὀργιζόμαστε, παρεξηγούμαστε, παραπονούμαστε
Καί μόνο νά ὑποψιαστοῦμε ὅτι κάποιοι μᾶς ἀπορρίπτουν, παθαίνουμε
Θά βεβαιωθοῦμε ἀπό τήν πείρα…
Ἡ καταναγκαστική ὑπακοή βλάπτει τήν ψυχή, τήν ἀγριεύει
Ὅταν δέν ἔχεις κανένα στήριγμα, τότε θά βρεῖς ἀληθινά τόν Χριστό
Χριστιανοί χωρίς Χριστό;
Ὅσο πιό πολύ πιάνεις τόν ἑαυτό σου νά εἶναι μεῖον, τόσο ταπεινώνεσαι
Νά μή δείχνουμε ἐμπιστοσύνη στή συνείδησή μας……….92
Καθώς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ περνάει μέσα μας, ἀλλάζει στάση ἡ ψυχή
Βάζουμε τή λογική μας καί δέν ἀφήνουμε νά ἐνεργήσει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ
Ἀπό τήν αὐτοδικαίωση ξεκινάει ὅλη ἡ ἁμαρτία
Κατά πόσο ἡ συνείδησή μας εἶναι ὑγιής;
Ἡ λύτρωση θά ἔρθει ἀπό τόν Θεό
Ὅσο πιό ἀρνητικά εἶναι τά ἐρεθίσματα, τόσο πιό πολύ γρηγορεῖ ἡ ψυχή
Νά βλέπουμε τόν πλησίον μας ὅπως τόν ἑαυτό μας..
Τί γνώμη ἔχουν οἱ ἄλλοι γιά μένα;
«Ταπείνωση θά ἀποκτήσουμε, ὅταν ἀποκτήσουμε αὐτογνωσία»
Μηδέν+ἁμαρτωλότης=ταπείνωσις
Ἦρθε ἕνας ἀρνητικός λογισμός; «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»
Ὅταν κόβεις τό θέλημά σου, κάθε στιγμή περνᾶς τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως
Τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως εἶναι γλυκό μαρτύριο
Τότε ἔχεις πεποίθηση, ὅταν στηρίζεσαι στήν πεποίθηση τοῦ Θεοῦ……….127
Ἡ ὑπακοή ἔχει μαρτύριο
Ἔξω ἀπό τήν ὑπακοή δέν μπορεῖ νά θεραπευτεῖ ἡ ψυχή
Ὁ Θεός δέν εἶναι ἀπαιτητικός
Δέν μποροῦμε νά ἀκολουθοῦμε τόν Χριστό καί νά ἔχουμε δικά μας θελήματα
Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ ἑαυτός του
Στήν ὑπακοή μετράει νά κόβουμε τό θέλημά μας……
Μέ ἀγάπη νά τό πεῖτε, μέ κατανόηση
«Θεέ μου, ἐγώ δέν μπορῶ νά κάνω τίποτε· ἀνάλαβέ τα ὅλα ἐσύ…»
Ἄνευ ὅρων νά ἀφεθοῦμε στά χέρια τοῦ Θεοῦ
Πῶς ἐξασφαλίζεις τό καλύτερο εἰσιτήριο γιά τόν παράδεισο;
Ὁ Θεός, ὅταν δεῖ φιλότιμη διάθεση, μπορεῖ νά κάνει θαῦμα καί νά μᾶς σώσει
Νά γυρίσουμε στό σπίτι μέ καινούργια διάθεση
Πεῖτε μας γιά τό κατεστημένο…
Νά σεβόμαστε τήν ἐλευθερία τῆς ψυχῆς
Ἀγωνιζόμαστε ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό μας……….. 166
Νά ἀνακαλύψουμε σιγά-σιγά τό ἐσωτερικό τῆς ψυχῆς μας
Ἄν θέλεις νά προκόψεις πνευματικά, πρέπει νά ἀλλάξεις
Τά λάθη μας, οἱ γκάφες, οἱ παραλείψεις, οἱ πτώσεις μᾶς διορθώνουν
«Ποιό εἶναι τό δικό μου κατεστημένο;»
Χρειάζεται μέσα του ὁ ἄνθρωπος ὀντολογικά ἀπό τή ρίζα του νά ἀλλάξει
…γιατί ποτέ δέν ἔχουμε ἀπορρίψει τόν ἑαυτό μας…..
Δέν χρειάζεται νά ἀπογοητευόμαστε
Νά ξεβολευτοῦμε… Ἔτσι χαλάει τό κατεστημένο……
«Πόσα θά ἤθελα νά σᾶς πῶ, ἀλλά δέν μπορῶ νά τά πῶ»
«Γιατί νά γίνει τό δικό μου; Ἄς γίνει ὅπως ἐσύ θέλεις»
«Μήπως δέν σκέπτομαι καλά;»
Νά δεχόμαστε ὅ,τι μᾶς ποῦν, χωρίς νά χαλάει ἡ διάθεσή μας
Ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας μᾶς προδίδει συνεχῶς
Ὁ π. Συμεών δίδασκε πάντοτε ὡς ὁμοιοπαθής
Μόνο μέ τήν ἀγάπη θά κερδίσεις
Ὁ Θεός εἶναι ὁ μεγάλος διορθωτής……………… 207
…μήπως πάθουμε πνευματικό κορεσμό
Μέτρο συμπεριφορᾶς
Ὁ Θεός μακροθυμεῖ. Ἐμεῖς γιατί βιαζόμαστε;
«Μέ δέχθηκες ὅπως ἤμουν…»
Ἀντί νά διορθώνουμε τούς ἄλλους, ἄς διορθώνουμε τόν ἑαυτό μας
Εἶναι παγίδα ἡ πεποίθηση ὅτι ἐμεῖς βλέπουμε σωστά τά πράγματα
Γιατί βλέπεις μόνο τά μή καλά τοῦ ἄλλου;
Δινόμαστε ὁλοκληρωτικά σέ ἕναν ἄνθρωπο, ἐπειδή ἀκριβῶς εἰσπράττουμε τιμή
«Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν…»· τό ἐφαρμόσαμε ποτέ στή ζωή μας;
Ἄν δέν μπορεῖς νά ἀγκαλιάσεις τόν ἄνθρωπο ἔτσι ὅπως εἶναι…
Θαῦμα ἔγινε, ἀλλά δέν τό κάναμε ἐμεῖς
Ὁ Θεός ξέρει ἀπό τί ἔχουμε ἀνάγκη καί μᾶς τά δίνει πρίν τά ζητήσουμε
Νά δέχεται κανείς τήν ἀποτυχία του
«Χάλασε ὁ κόσμος. Τί θά κάνουμε;»
Νά βάλουμε τόν ἑαυτό μας στή θέση τοῦ ἄλλου
«Τό τίποτε……….250
Ἄς λησμονήσουμε τόν ἑαυτό μας, γιά νά πεθάνουμε ἐν Θεῷ
Νά βροῦμε τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καί νά ἐγκύψουμε σ᾽ αὐτή
Εἴμαστε τίποτε καί παίρνουμε ἀξία μόνο ἐν Θεῷ
Λές ὅτι εἶσαι τίποτε, κι ὅμως δίνεις συμβουλές καί γνῶμες
Ὁ Χριστός νίκησε τόν διάβολο μέ τήν «ἀδυναμία» τῆς ταπεινώσεως
Ἡ ἀντινομία τῆς πνευματικῆς ζωῆς
Νά ἀπιστήσεις στόν ἑαυτό σου, γιά νά ἐμπιστευθεῖς στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ
Πρέπει νά γίνουμε χριστοκεντρικοί
Νά ἀγκαλιάζουμε κάθε στιγμή ὅ,τι δείξει ὁ καλός Θεός
Θά τά κάνει ὅλα ὁ Θεός;
«Θεέ μου, φώτισέ με τί πρέπει νά κάνω, πῶς νά κατευθυνθῶ»
Παραδέχομαι, ἀποδέχομαι, καταδέχομαι
Ὁ Θεός δέν θά κάνει κάτι πού δέν εἶναι γιά τή σωτηρία μας……….286
Ὅλα ἔχουν θεραπευτικό χαρακτήρα
Μέ τό νά παραδεχθοῦμε ὅτι κάναμε λάθος, θανατώνουμε τό ἐγώ
Ἀκόμη δέν ἀφήσαμε τόν Θεό νά μᾶς θεραπεύσει…….
Ὁ Θεός δέν ἀφήνει νά δυσκολευτοῦμε περισσότερο ἀπό ὅσο ἀντέχουμε
…ὅμως ὑπάρχει ἕνα κλειδάκι, ὑπάρχει ἕνα μυστικό…
Ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά συμφιλιωθεῖ μέ τή θλίψη· θέλει τήν ἄνεση
Ἡ χαρά τοῦ χριστιανοῦ ἀγοράζεται μέ τόν πόνο
Ἐν Θεῷ τό «τίποτε» γίνεται τό ἅπαν
Ὁ πόνος εἶναι μυστήριο, γιατί ἔχει μέσα ὑπομονή…..
«Ἔκανα λάθος. Συγγνώμη!»
Ἡ ἀποτυχία εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἐπιτυχία
Νά θυμόμαστε τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ
Ἀντί προλόγου
Στήν ἀρχή τοῦ νέου κύκλου τῶν συνάξεων πού δημοσιεύονται ἐδῶ στήν παρούσα ἔκδοση, ἡ Γερόντισσα ἐξέφρασε τήν ἄποψη μήπως δέν ἦταν ἀναγκαῖο νά τίς συνεχίσουμε (ἄν καί ἡ προσέλευση παρέμενε ἀμείωτη). Ἡ ἀπάντηση ἦρθε στήν τρίτη συνάντηση μέ τό σημείωμα μιᾶς κυρίας (μέ τό πνεῦμα τοῦ ὁποίου συμφωνούσαμε καί ὅλες οἱ ὑπόλοιπες). Ἔγραφε ἡ κυρία αὐτή: «Ἐγώ προσωπικά ὠφελοῦμαι πολύ … καθώς πολλές φορές βουλιάζω σέ ἀρνητικά πράγματα μεγεθύνοντας κάποιες καταστάσεις καί ἑρμηνεύοντάς τες ὅπως ἐγώ θέλω. Ὅλα τά βλέπω ἀδιέξοδα καί μαῦρα. Μιά τέτοια κατάσταση ζοῦσα καί στήν τελευταία σύναξη καί ἦρθα φορτωμένη, ἀλλά ἔφυγα ἀνάλαφρη σάν πούπουλο. Κανένα πρόβλημα πού μέ ἀπασχολοῦσε δέν λύθηκε πρακτικά ἐκείνη τήν ὥρα, ὅμως βγαίνοντας τίποτε δέν μοῦ βάραινε τήν ψυχή».
Συνεχίσθηκαν λοιπόν οἱ συνάξεις, καθώς ἡ Γερόντισσα προσπαθεῖ νά μᾶς μεταδώσει τό πνεῦμα τοῦ μακαριστοῦ πατρός Συμεών πρός μεγάλη ὠφέλειά μας, πού προκύπτει μέ τό νά ἐπανερχόμαστε στήν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀξιοποιοῦμε ἔτσι τά γεγονότα τῆς καθημερινότητος.
Ἀπό τήν πλευρά μας νά ποῦμε ὅτι ἐμεῖς οἱ γυναῖκες ἔχουμε τή μεγάλη εὐκαιρία, παράλληλα μέ τήν παρουσία καί τούς λόγους τῶν τωρινῶν πνευματικῶν μας πατέρων, νά ἀκοῦμε τώρα ἀπό τά χείλη μιᾶς γυναίκας ὅσα ἀκούγαμε τόσα χρόνια ἀπό τόν π. Συμεών· τό ἴδιο χριστοκεντρικό πνεῦμα, ἡ ἴδια παραμυθητική ἀνακούφιση, ἡ ἴδια φιλάνθρωπη στάση ἀπέναντι στίς ψυχές, τό ἴδιο ἄφημα στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἡ σαφής γραμμή στόν πνευματικό ἀγώνα πού ἀκολουθεῖ ἡ Γερόντισσα περνάει μέσα ἀπό τό μονοπάτι «μήν ἀσχολεῖσαι μέ τό κακό, ἐπιδίωξε καί ἀκολούθησε τό καλό, δηλαδή τόν Χριστό», ὅπως ἀκριβῶς ἔλεγε ὁ ἅγιος Πορφύριος καί ὁ π. Συμεών. Δέν ἀσχολεῖται ἡ Γερόντισσα μέ περισπούδαστες ἀναλύσεις, ἀλλά δίνει πρακτικές ἀπαντήσεις σέ προβλήματα τῆς καθημερινότητος, προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει συνεχῶς μιά μητέρα, μιά σύζυγος, μιά ἐργαζόμενη. Δέν θίγονται δογματικά θέματα, δέν καταπιάνεται μέ τή θεωρητική θεολογία καί μέ φιλοσοφικούς στοχασμούς. Ὁ λόγος της προέρχεται ἀπό δοκιμασμένη πνευματική ἐμπειρία, εἶναι ἁπλός, λιτός, χωρίς φτιασίδια, δραστικός ὅμως, ἀκριβής καί πειστικός.
Στό βιβλίο αὐτό δημοσιεύονται ἀπομαγνητοφωνημένες (μέ μερικές ἐπεμβάσεις, ὅπου αὐτό κρίθηκε ἐντελῶς ἀπαραίτητο) ὀκτώ ὁμιλίες πού ἔγιναν στό διάστημα ἀπό 29-10-2014 ἕως 16-12-2014. Ἡ δομή τῶν ὁμιλιῶν παραμένει ἡ ἴδια: Εἴτε διαβάζει ἡ Γερόντισσα ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό κάποιο βιβλίο τοῦ π. Συμεών, καί ἀκολουθεῖ σχετική συζήτηση, εἴτε διαβάζει ἕνα σημείωμα πού ἔλαβε ἀπό κάποια κυρία μέ κάποια ἀπορία ἤ ἐρώτηση. Τοποθετεῖται ἡ Γερόντισσα, καί πάλι ἀκολουθεῖ συζήτηση.
Πιό συγκεκριμένα: Στήν πρώτη, δεύτερη, τρίτη καί πέμπτη σύναξη διαβάζει ἡ Γερόντισσα ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο Μέσα στήν ἔρημο τοῦ κόσμου. Χριστιανός τόν 21ο αἰώνα; Στήν πρώτη μάλιστα ὁμιλία ἡ Γερόντισσα ἐκτός ἀπό τά ἀποσπάσματα διαβάζει τόν πρόλογο ἀπό τή μετάφραση στά ρουμανικά τοῦ βιβλίου. (Τή μετάφραση ἐπιμελήθηκε ὁ π. Κωνσταντίνος Κόμαν, καθηγητής τῆς Καινῆς Διαθήκης στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βουκουρεστίου καί ἐκδότης.) Τά ἄλλα βιβλία, ἀποσπάσματα τῶν ὁποίων διαβάζει ἡ Γερόντισσα, εἶναι οἱ Συνάξεις Δεκαπενταυγούστου (τέταρτη σύναξη), Τό μυστήριο τοῦ πόνου (ἕκτη σύναξη), Ἀββᾶς Βαρσανούφιος (ἕβδομη σύναξη), Φιλάνθρωπη ὑπακοή (ὄγδοη σύναξη). Ἐπίσης, ἔγινε σχολιασμός καί ἑνός ἀπό τά Πνευματικά μηνύματα τοῦ π. Συμεών (ἕκτη σύναξη). Τέλος, πολύ καλή ἀπήχηση εἶχε στό ἀκροατήριο τό ἀνώνυμο κείμενο πού διάβασε ἡ Γερόντισσα ἀπό μιά φυλλάδα σχετικά μέ τήν ταπείνωση, μέ τό τίποτε (ἕβδομη σύναξη): Τό τίποτε δέν χρειάζεται τίποτε, δέν μπορεῖ τίποτε, δέν θέλει τίποτε…
Ἔκδηλη καί κύρια παραμένει καί σέ αὐτές τίς συνάξεις ἡ μέριμνα τῆς Γερόντισσας νά μᾶς βοηθήσει νά κατανοήσουμε καί νά ἀφομοιώσουμε τίς διδαχές τοῦ π. Συμεών μέ ἀπώτερο σκοπό τήν ψυχική μας σωτηρία. Τά κύρια σημεῖα τά ὁποῖα θίγονται στίς ὁμιλίες πού περιλαμβάνονται στήν παρούσα ἔκδοση ἔχουν ἀναφερθεῖ ἀπό τόν π. Συμεών καί σχολιάσθηκαν ἀπό τή Γερόντισσα στό παρελθόν. Ὅπως ὅμως ἐλέχθη ἤδη, βγαίνουν κάθε φορά κατά ἕναν διαφορετικό τρόπο, καί ἡ ἐπανάληψη ἐμφανίζει νέες πτυχές τῆς σωτηριώδους ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ. Ἡ μεγάλη σημασία τῆς ταπεινώσεως, πού ἀποτελεῖ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, ἡ ἐκκοπή τοῦ θελήματός μας, πού ἐπιτυγχάνεται διά τῆς ὑπακοῆς, τό μπλοκάρισμα πού προκαλοῦν στήν ψυχή οἱ ἀρρωστημένες καταστάσεις, ἰδίως τό κοσμικό φρόνημα, ἡ ἀτέλειωτη προσπάθεια νά γνωρίσουμε τόν ἑαυτό μας καί τά πάθη του, ἀπό τά ὁποῖα εἴμαστε κυριευμένοι, τό νά συνειδητοποιήσει κανείς ὅτι εἶναι τό τίποτε, πού ὅμως μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ γίνεται τό ἅπαν, τό νά παραδεχόμαστε τά λάθη μας ἀλλά καί τό νά ἀποδεχόμαστε τούς συνανθρώπους μας ὅπως εἶναι, εἶναι λίγα μόνο ἀπό τά πολλά καί ἐνδιαφέροντα θέματα πού ἀποτελοῦν τό περιεχόμενο τῶν ὁμιλιῶν τοῦ ἀνά χεῖρας βιβλίου.
Τελειώνοντας ξαναθυμόμαστε μία ἀπό τίς ἀγαπημένες σκέψεις τοῦ μακαριστοῦ π. Συμεών: «Καθένας μας», τόνιζε, «εἶναι ὑποψήφιος σωτηρίας. Ἐμεῖς προπαντός πού εἴμαστε μέσα στήν Ἐκκλησία καί γνωρίζουμε τό Εὐαγγέλιο, ἐφόσον ζοῦμε καί δέν φύγαμε ἀπό αὐτόν τόν κόσμο, εἴμαστε ὑποψήφιοι σωτηρίας. Καί εἶναι πάρα πολύ μεγάλο λάθος νά ἀμελήσει κανείς καί νά μήν ἐνεργήσει ἔτσι πού χρειάζεται νά ἐνεργήσει, ἀκριβῶς γιά νά σωθεῖ. Δέν θά σωθεῖ κανείς μαγικά» (Πνευματικά μηνύματα 26-4-2020).
Ἀλεξάνδρα Σωτηρούδη
Χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα
Εἶναι δυνατόν ὁ Χριστός ποτέ νά μᾶς ἀφήσει νά παιδευόμαστε ἔτσι χωρίς ἀποτέλεσμα, χωρίς ἀντίκρυσμα στόν οὐρανό; Σέ καμιά περίπτωση. Καί τά πάθη πού φαίνεται νά ἀφήνει ὁ Χριστός νά μᾶς ταλαιπωροῦν καί τά ὁποιαδήποτε ὀλισθήματα παθαίνει κανείς, τά παθαίνει πάλι γιά νά σωθεῖ, τά παθαίνει γιά νά βγεῖ ἀπό ὅλη αὐτή τήν τυραννία τήν ἄσχημη πού ἔχει μέσα του. Γι᾽ αὐτό πολλές φορές ὁ Πάτερ λέει ὅτι ἡ χριστιανική ζωή εἶναι τόλμη· τόλμη. Πρέπει νά τό τολμήσει κανείς. Τό ἀνδρεῖο φρόνημα πού λένε καί τά συναξάρια γιά τίς ἅγιες γυναῖκες. Μέ αὐτό τό φρόνημα ξεπέρασαν τό χαῦνο τῆς γυναικείας φύσεως, ἀνδρώθηκαν, ἔγιναν ἀνδρεῖες, ἔγιναν γενναῖες. Γιατί; Διότι πίστεψαν ὅτι μόνο μέ τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ μποροῦσαν νά ἐπιβιώσουν καί νά διορθωθεῖ καί νά θεραπευτεῖ ἡ ψυχή τους.
Κυρία: Ἅμα εἶναι συνεχόμενο, εἶναι δύσκολο.
Γερόντισσα: Μά συνεχόμενο θά εἶναι. Κάθε δευτερόλεπτο, κάθε στιγμή ἔχουν καί τή δική τους ἱστορία καί τό δικό τους βίωμα, ἀλλά καθώς εἶναι συνεχόμενος ὁ πειρασμός, συνεχόμενη θά εἶναι καί ἡ ὑπακοή μας, ἡ ὑπομονή μας. «Ἴδε τήν ταπείνωσίν μου καί τόν κόπον μου καί ἄφες πάσας τάς ἁμαρτίας μου». Ναί, γι᾽ αὐτό εἶναι δύσκολα, γιατί στηριζόμαστε στή γνώμη μας, στή δική μας δύναμη. Δέν κατάλαβε ὁ ἄνθρωπος πόσο ἀδύναμος εἶναι. Δέν ἔχουμε, ἀδελφές, δύναμη, καί αὐτό τό ἐλάχιστο πού ἔχουμε εἶναι τοῦ Θεοῦ. Σᾶς εἶπα καί ἄλλη φορά νομίζω –πάλι ὅ,τι λέμε εἶναι διδαχή τοῦ Πατρός– ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει τή δύναμη, λέει, οὔτε καί τήν ἁμαρτία νά κάνει μόνος του, ἄν δέν δώσει τήν ἄδεια ὁ Θεός. Σκεφθεῖτε δηλαδή, πόσο λίγη δύναμη ἔχει τώρα ὁ ἄνθρωπος μέσα του· εἶναι ἕνα μηδέν.
Τί λέγαμε στήν προηγούμενη σύναξη; Μηδέν σύν ἁμαρτωλότης, νά την, βγαίνει ἡ ταπείνωση μόνη της. Αὐτό ἅμα δέν τό καταλάβουμε, πολύ θά ὑποφέρουμε. Θά παθαίνουμε τζάμπα πάρα πολλά παθήματα καί δέν θά μαθαίνουμε, ἄν δέν καταλάβουμε ὅτι εἴμαστε τελείως ἀδύναμοι καί ἄν δέν τά ἀφήσουμε ὅλα στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Καί τότε ὄχι μόνο θά τά κάνει καλά ὁ Θεός, ἀλλά καί θά τά ἀναδημιουργήσει, θά τά ἀναπλάσει, θά μᾶς ἀναγεννήσει· δέν θά βάλει κάποιους ἄλλους ἑαυτούς στή θέση μας, τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας θά ἀναπλάσει, θά ἀναζωογονήσει. Αὐτή εἶναι ἡ ἀναγέννηση ἐν Κυρίῳ. Δέν θέλει οὔτε ξανά στήν κολυμβήθρα νά μποῦμε, οὔτε κάποιες πρακτικές ἐνέργειες νά κάνουμε, ἁπλά νά ταπεινωθοῦμε.
———–
Ὅλο τό θέμα εἶναι πῶς θά ἀδειάσει κανείς ἀπό τόν ἑαυτό του, πῶς θά καταλάβει ὅτι αὐτός ὄντως δέν ἔχει τίποτε· ὅλα εἶναι τοῦ Θεοῦ. Δέν ἀκοῦμε τόν ἀπόστολο Παῦλο; «Ἡ γάρ δύναμίς μου», λέει, «ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται», αὐτή εἶναι ἡ ἀντινομία. «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ». Καί τί ἄλλο λέει; «Ὅταν ἀσθενῶ τότε δυνατός εἰμι». Εἶναι γνωστά αὐτά.
Μήν ξεχνᾶμε ἐπίσης αὐτά πού εἶπε ἐπανειλημμένως ὁ Πάτερ καί τά διαβάζουμε στό βιβλίο «Σταυροαναστάσιμα» καί σέ ἄλλα βιβλία, ὅτι ὁ Χριστός δέν νίκησε τόν διάβολο, δέν νίκησε τόν θάνατο μέ τήν κοσμική δύναμη, τήν κοσμική ἀνδρεία καί γενναιότητα. Νίκησε μέ τήν «ἀδυναμία» τῆς ταπεινώσεως. Ἔφτασε στήν ἄκρα ταπείνωση ὁ Χριστός, δέχθηκε ὅλο τόν ἐμπαιγμό, τόν κολαφισμό, τόν ἐμπτυσμό καί ὅλα τά ἄλλα, πού δέν ὑπῆρχε περίπτωση ἄνθρωπος νά τά ἀντέξει. Τά ἄντεξε ὅμως, γιατί ἀκριβῶς αὐτό ἤθελε νά μᾶς μεταδώσει, νά μᾶς διδάξει.
Αὐτή εἶναι ἡ οὐσία τῆς ζωῆς, ἀδελφές. Ἄν λίγο τήν πιάσουμε, ἄν λίγο ἀρχίσουμε καί τή συναισθανόμαστε, τότε ὄχι μόνο θά ἀποβάλουμε τήν ἰδέα πού ἔχουμε γιά τόν ἑαυτό μας, ἀλλά θά χαιρόμαστε νά μᾶς τήν ἀποβάλει καί κάποιος ἄλλος, ἄν βέβαια ἔχουμε τό κουράγιο νά δεχτοῦμε αὐτή τήν ταπείνωση. Ἀλλά πῶς θά γίνει ὅμως, ἐφόσον αὐτό τό κάτι πού ἔχουμε μέσα μας, αὐτή ἡ ψεύτικη ἰδέα πού ἔχει διαμορφωθεῖ μέσα μας, μᾶς δίνει γλύκα, μᾶς δίνει μιά χαρά, μᾶς δίνει μιά ψευδαίσθηση ὅτι ζοῦμε, ὅτι ὑπάρχουμε;
Ὀκτώβριος 2020