Κεντρική διάθεση: Ἐκδόσεις «Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας»
https://toperivoli.gr/product/ἐλάβομεν-πνεῦμα-ἐπουράνιον/
Περιεχόμενα
Ἀντί προλόγου…………………………………………………….. 9
Κεφάλαιο Α΄
Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν
καί Πνεύματος ἐπιδημίαν
Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀναγεννᾶ
καί μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο……………………. 15
Δέν μπορεῖς νά εἶσαι χριστιανός,
ἄν δέν ἔχεις τό Ἅγιο Πνεῦμα…………………………. 32
Θέλω νά μέ κυβερνᾶ τό Ἅγιο Πνεῦμα;………………….. 42
Τά χαρακτηριστικά τῆς παρουσίας
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος……………………………………. 61
Κεφάλαιο Β΄
Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε…
Τά ἔργα τῆς σαρκός
καί ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος………………… 75
Θεός γίνεται ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά μέσα στόν Θεό…….. 96
Μήπως ἐμποδίζουμε τό Ἅγιο Πνεῦμα
νά ἐνεργήσει μέσα μας;………………………………. 107
Ἀνέκαθεν ὅλα ἀποσκοποῦν
στό νά λάβουμε τή θεία χάρη……………………….. 120
Δυστυχής ὁ ἄνθρωπος
πού δέν ἔχει τή χάρη τοῦ Θεοῦ……………………. 137
Κυβερνήτης τῆς ζωῆς μας τό Ἅγιο Πνεῦμα…………… 151
Κεφάλαιο Γ΄
Ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
Σάν τή σπίθα κρυμμένη στή στάχτη…………………….. 165
Αἰώνια νά ἔχουμε ἀγάπη καί χαρά………………………. 183
«Αὐτός πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς»……………………….. 192
Δέν ζητοῦμε τυχαῖα τήν εἰρήνη……………………………. 201
Εἶναι ὁ Κύριος πού ποιεῖ τίς ἀρετές………………………. 212
Μακροθυμία καί χρηστότητα……………………………….. 219
Ἀπαραίτητη ἡ ἀνθρώπινη προσπάθεια………………… 230
Ἡ ἀγαθότητα καί ἡ πίστη ὡς δῶρα Θεοῦ……………… 235
Πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ……………………….. 251
Τό δῶρο τῆς ἐγκρατείας…………………………………….. 261
Κεφάλαιο Δ΄
Τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἡ Ἐκκλησία, ὁ ἄνθρωπος
«Χριστούς» μᾶς κάνει τό Ἅγιο Πνεῦμα…………………. 279
Ἡ Ἐκκλησία πάντοτε ὑπῆρχε
στόν νοῦ τοῦ Θεοῦ…………………………………….. 283
Ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
καί ἡ ἀνθρώπινη συνεργία………………………….. 289
Ἐκεῖνο πού δέν πρέπει νά λείπει
ἀπό τόν ἄνθρωπο……………………………………… 295
Ἡ ἀπόδειξη ὅτι ὄντως τηροῦμε
τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ……………………………….. 311
Κεφάλαιο Ε΄
Οἱ Ἅγιοι Πάντες
Δέν μπορεῖ νά μήν εἶναι Θεός
ἀφοῦ θεώνει ἐμᾶς!……………………………………… 323
Οἱ ἅγιοι φανερώνουν τό Ἅγιο Πνεῦμα…………………. 336
Ἀντί ἐπιλόγου
Ἐλθέ, καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν……………………………… 343
Λένε οἱ πατέρες ὅτι ὁ Υἱός φανέρωσε τόν Πατέρα, τό Πνεῦμα τό Ἅγιο φανέρωσε τόν Υἱό καί οἱ ἅγιοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι φανερώνουν τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Ἡ ἀπόδειξη ὅτι ὁ Θεός Πατέρας εἶναι ἀγάπη, τήν ὁποία ἀγάπη φανέρωσε ὁ Υἱός, ἡ ἀπόδειξη ὅτι ὁ Υἱός ἔγινε ὄντως ἄνθρωπος καί ὄντως στό πρόσωπό του ἐνσωμάτωσε ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη φύση, ὅλους τούς ἀνθρώπους καί τούς ἁγίασε, ἡ ἀπόδειξη ὅτι ἦρθε τό Ἅγιο Πνεῦμα καί κατοικεῖ ἐν μέσῳ τῶν ἀνθρώπων, καί ἔτσι οἱ ἄνθρωποι ἁγιάζονται, χριστοποιοῦνται, γίνονται Πνεῦμα Ἅγιο, ἄν θέλετε νά ποῦμε ἔτσι, ἡ ἀπόδειξη ὅλων αὐτῶν εἶναι οἱ ἅγιοι.
Ὁμιλεῖ ὁ Χριστός μέσῳ τοῦ Εὐαγγελίου γιά τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, γιά τή σωτηρία, γιά τή λύτρωση, γιά τόν ἁγιασμό, ἀλλά αὐτά θά ἦταν κενά λόγια, καί ἄν θέλετε, κενές πράξεις τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀπόδειξη ὅτι οἱ πράξεις τοῦ Θεοῦ αὐτές ἔπιασαν, ἡ ἀπόδειξη ὅτι τό Εὐαγγέλιο βρῆκε ἀπήχηση καί ὅτι τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἐφαρμόσιμο, πραγματοποιήσιμο, εἶναι οἱ ἅγιοι. Οἱ ἅγιοι οἱ ὁποῖοι ὄντως χριστοποιήθηκαν, ὄντως ἦταν πνευματέμφοροι, ὄντως ἔγιναν ὅλο ἀγάπη, πού ἀγάπη εἶναι ὁ Θεός Πατήρ. Διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά γίνουμε κι ἐμεῖς ἅγιοι καί νά χριστοποιηθοῦμε καί νά νιώσουμε μέσα μας τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καί ἡ ὅλη ὕπαρξή μας νά γίνει ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. (σσ. 338-341)
Ξέρετε, ἅμα δέν γίνει ἀλλαγή μέσα στόν ἄνθρωπο, δέν φθάνουν τά ἐξωτερικά. Ἄν θέλετε καλύτερα, ἄν ὁ ἄνθρωπος μένει ἄνθρωπος, ἕνας κοινός ἄνθρωπος, δέν φθάνει πού θά ἀκούσει, δέν φθάνει ἁπλῶς πού θά δεῖ, ἄν αὐτά πού βλέπει ἤ ἀκούει δέν συντελέσουν στό νά ἀλλάξει μέσα του. Ἡ ὁποία πάλι ἀλλαγή δέν γίνεται ἐπειδή ἄκουσε κανείς κάποια σωστά πράγματα, κάποιες ἀλήθειες… Τήν ἀλλαγή τήν κάνει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Ἄν χρειάζεται νά ἀκούσει κανείς, ἄν ὠφελεῖται μέ τό νά ἀκούει καί ἄν χρειάζεται νά δεῖ, αὐτά ἀποβλέπουν στό νά σταθεῖ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἔτσι, πού νά δεχθεῖ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία θά ἀλλάξει τόν ἄνθρωπο. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀναγεννᾶ τόν ἄνθρωπο. Τό Ἅγιο Πνεῦμα μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο. Τό Ἅγιο Πνεῦμα συγχωρεῖ, καθαρίζει, ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο· τόν κάνει δηλαδή ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Τόν κάνει κατά Χριστόν ἄνθρωπο. Τόν κάνει ὅμοιο μέ τόν Χριστό. Τό Ἅγιο Πνεῦμα τό κάνει αὐτό. (σ. 18)
Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ἦρθε στήν Ἐκκλησία, ἦρθε γιά ὅλους, καί εἶναι ἀπορίας ἄξιο πῶς δέν μᾶς ἀπασχολεῖ αὐτό τό πράγμα καί δέν μᾶς βάζει σέ ἀνησυχία. Πήραμε Πνεῦμα Ἅγιο; Ἔχουμε Πνεῦμα Ἅγιο; Ζοῦμε ὅπως μᾶς ὁδηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο; Εἴμαστε πνευματέμφοροι; Εἴμαστε δοσμένοι στό Πνεῦμα τό Ἅγιο; Ἀφήνουμε τόν ἑαυτό μας στό Πνεῦμα τό Ἅγιο; Εἴμαστε ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως ἔγιναν οἱ ἀπόστολοι καί ὅλοι οἱ ἅγιοι; Ἤ μήπως ζοῦμε τή ζωή μας καί αὐτό τό ἀφήνουμε στήν ἄκρη; Καί τό θέμα δέν εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται ἀδύναμος, ἁμαρτωλός, ὁπότε ποῦ νά σκεφθεῖ ὅτι αὐτός μπορεῖ νά πλησιάσει τή ζωή τῶν ἁγίων. Δέν τό κάνουμε ἀπό ταπείνωση. Τό κάνουμε διότι βαθύτερα μᾶς ἀρέσει μιά ἄλλη ζωή καί ὄχι αὐτή πού δίνει, ὄχι αὐτή πού δημιουργεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὑπάρχει χειρότερη ἁμαρτία ἀπό αὐτήν, πού μέ τήν ὅλη στάση μας –μπορεῖ νά μήν τό λέμε– μέ τήν ὅλη τακτική μας περιφρονοῦμε τό ὅλο ἔργο τοῦ Θεοῦ; Καί τό ἔργο τοῦ Θεοῦ ἦταν καί εἶναι αὐτό ἀκριβῶς: νά γίνουμε κοινωνοί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νά λάβουμε τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. (σσ. 35-36)
Δέν ἔχει καμιά ἀξία ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου, διότι ὅλο τό μυστήριο εἶναι ὁ ἄνθρωπος νά ἐπικοινωνεῖ μέ τόν Θεό, ὁ Θεός νά ἐπικοινωνεῖ μέ τόν ἄνθρωπο, ὁ Θεός νά εἶναι μέσα στόν ἄνθρωπο, ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι ἐν τῷ Θεῷ καί νά εἶναι ἀπό κάποια πλευρά καί ὁ ἄνθρωπος ὅ,τι εἶναι ὁ Θεός, κατά χάριν βέβαια. Ἀλλιῶς, δέν ἔχει ἀξία ἡ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Μάλιστα, χωρίς τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί χωρίς αὐτή τήν ἐν Θεῷ ζωή, ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μιά ταλαιπωρία. Χωρίς τή χάρη τοῦ Θεοῦ, χωρίς αὐτή τήν κοινωνία μέ τόν Θεό, χωρίς νά ζωοποιεῖται ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν Θεό, ὁ ἄνθρωπος ζεῖ ἴσα-ἴσα γιά νά βασανίζεται. (σ. 43)
Πνευματική ζωή μέσα μας δημιουργεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο· ὄχι ἐμεῖς. Χριστιανική ζωή ζοῦμε, ὅταν εἶναι μέσα μας ὁ Χριστός, τόν ὁποῖο Χριστό τόν μορφώνει μέσα μας τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Καί ἄν θελήσουμε νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς, νομίζω πώς δέν θά δυσκολευτοῦμε πολύ νά ποῦμε ὅτι καθόλου δέν τό προσέξαμε αὐτό τό θέμα. (σ. 92)
Λέει ὁ ἅγιος Μακάριος: «Θά ἀγαπᾶς κι ἄς μήν ἔχεις ἀγάπη. Θά προσεύχεσαι κι ἄς μήν ἔχεις προσευχή. Θά ταπεινοφρονεῖς κι ἄς μήν ἔχεις ταπείνωση. Καί βλέποντας ὁ Κύριος τή διάθεσή σου, τήν προαίρεσή σου, τήν πρόθεσή σου» –καθώς θά κάνεις αὐτόν τόν ἀγώνα καί θά ζορίζεις τόν ἑαυτό σου, θά πιέζεις τήν καρδιά σου– «θά ἔλθει μέσα σου διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί μετά εἶναι ὁ Κύριος πού ποιεῖ αὐτές τίς ἀρετές». Ἡ ἀγάπη σου πλέον δέν εἶναι μιά ἀγάπη ἀνθρώπινη, ἀλλά εἶναι ἀγάπη τοῦ Κυρίου, διότι εἶναι μέσα σου ὁ Κύριος πού ἀγαπᾶ. Ὅπως ἐπίσης ἡ ταπεινοφροσύνη σου εἶναι ταπεινοφροσύνη τοῦ Κυρίου, ἡ προσευχή σου εἶναι προσευχή τοῦ Κυρίου. Ἡ ὁποιαδήποτε ἀρετή σου εἶναι τοῦ Κυρίου. Εἶναι ὅλα τοῦ Κυρίου. Αὐτό εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Θέλω, παρακαλῶ, νά τό προσέξουμε αὐτό. Ἀνθρωπίνως κανείς προσπαθεῖ νά ἀγαπήσει, νά προσευχηθεῖ, προσπαθεῖ νά εἶναι ταπεινός. Πρέπει νά τό κάνει αὐτό, δηλαδή νά προσπαθήσει. Ὅμως, δέν εἶναι αὐτό ἡ ἀρετή· δέν εἶναι ἁπλῶς μιά προσπάθεια ἀνθρώπινη ἡ πνευματική ζωή. Δέν εἶναι αὐτό ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ καρπός εἶναι αὐτό πού θά δώσει τό Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι αὐτό πού θά δώσει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Καί τό αἰσθάνεται αὐτό ὁ ἄνθρωπος. Αἰσθάνεται δηλαδή ὅτι δέν ἀγαπᾶ μέ μιά δική του ἀγάπη. Ἄν ἦταν δική του, θά ἦταν πολύ φτωχή. Αἰσθάνεται ὅτι ἔχει πραότητα μέσα του, ἔχει εἰρήνη, ἔχει τήν καθεμιά ἀρετή, ἀλλά αἰσθάνεται ὅτι εἶναι τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ὅμως, χρειάζεται ἡ ἀνθρώπινη προσπάθεια. (σσ. 212-213)