Ὅποιος στίς ἡμέρες μας θά σωθεῖ ἀπό τά σαρκικά ἁμαρτήματα –καλό εἶναι νά μήν πέσει ποτέ ἤ, ἄν ἔπεσε, νά μετανοήσει– αὐτός θά εἶναι μακάριος. Οἱ πατέρες μιλοῦν γιά τήν ἐποχή μας, τίς ἔσχατες αὐτές ἡμέρες, πού θά γίνει τοῦτο, ἐκεῖνο, καί θά εἶναι πολύ δύσκολα τά πράγματα.
Ὁ ἄνθρωπος πάντοτε παραμένει ξεχωριστή ὀντότητα
Σύμφωνα μέ τήν ὅλη διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων σχετικά μέ τή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ἔφηβος – θά τό τονίσω καί σήμερα – ἔχει αὐτό τό χαρακτηριστικό: θέλει νά ἐνηλικιωθεῖ. Τό μικρό ἀγόρι θέλει νά γίνει ἄνδρας, καί τό μικρό κορίτσι θέλει νά γίνει γυναίκα. Ἡ πορεία πρός τήν ἐνηλικίωση ἀρχίζει κυρίως μέ τήν εἴσοδό τους στήν ἐφηβική ἡλικία, στήν περίοδο τῆς ἐφηβείας. Αὐτό τό ξεκίνημα πρός τήν ἐνηλικίωση, πρός τήν ὡριμότητα, δέν γίνεται ἐρήμην τοῦ Θεοῦ ἤ ἄσχετα ἀπό τό θέλημα πού ἔχει ὁ Θεός γιά τόν ἄνθρωπο. Εἶναι μέσα στό σχέδιο καί στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ὁ νέος, ὁ ἔφηβος νά πορεύεται πρός τήν ἐνηλικίωση. Μάλιστα, αὐτή ἡ ἐνηλικίωση, αὐτή ἡ ὡρίμανση δέν εἶναι ἄσχετη ἀλλά πολύ σχετική μέ τή γενικότερη ὡρίμανση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό πνευματική ἄποψη· ἀπό τήν ἄποψη τῆς κοινωνίας του καί τῆς σχέσεώς του μέ τόν Θεό.
Ὁμιλία τῆς γερόντισσας Φιλοθέης γιά τούς γονείς καί τά παιδιά
Ἡ ἀληθινή χριστιανική οἰκογένεια μέσα στόν σύγχρονο κόσμο
Ὁμιλία τῆς Γερόντισσας Φιλοθέης μοναχῆς (νῦν Προηγουμένης) τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου «Γενέσιον τῆς Θεοτόκου», ἡ ὁποία ἔγινε στόν αὔλειο χῶρο τῆς Ἱ. Μονῆς ἁγίου Γεωργίου στή Ρητίνη Κατερίνης καί ἡ ὁποια ὀργανώθηκε ἀπό τόν ἐπιχώριο ἐπίσκοπο κ. Γεώργιον.
Σεβασμιώτατε Ἅγιε Γρεβενῶν,
Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τῆς Παναγίας, μέ τίς εὐχές καί εὐλογίες τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Ἀνθίμου, καί τοῦ μακαριστοῦ καί ἀειμνήστου πνευματικοῦ μας, πατρός Συμεών, αὐτή τήν ὥρα φτάσαμε στό τέλος μιᾶς ἀρχῆς πού ἄρχισε πρίν 36 καί πλέον χρόνια, μέ τή σύσταση τότε μιᾶς ὀλιγάριθμης, ἄτυπης ἀδελφότητος. Ἄτυπης μέν πολιτειακά, ἔγκυρης ὅμως ἐκκλησιαστικά, γιατί μέ ἐντολή καί εὐλογία τοῦ τότε ποιμενάρχου Θεσσαλονίκης, τοῦ μακαριστοῦ Παντελεήμονος τοῦ Β′, ἔγιναν κατά τρόπο πολύ ἀπρόσμενο καί θαυμαστό οἱ πρῶτες τέσσερις κουρές.
Δέν ξέρω ἄν ταιριάζει αὐτή τήν ὥρα νά ἀναφερθοῦμε σέ κάτι, μιά καί ἦρθε καί στή σκέψη αὐτή τή στιγμή. Ὅλοι, καί οἱ μέν καί οἱ δέ, ὅλες τίς ἡμέρες αὐτές, ναί, πιθανόν νά ἦταν πολύ ἀληθινότερο, πολύ καλύτερα, πολύ πιό εὐλογημένο νά τά δοῦμε τά πράγματα λίγο διαφορετικά –ἀλλά πρέπει νά τά βλέπει κανείς, νά ἔχει κουράγιο, διάθεση νά τά δεῖ ἔτσι– καθώς ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά συμβαίνουν πράγματα, τά ὁποῖα ὅμως εἶναι σημαδιακά, ἄς ποῦμε. Καί ἄλλοτε μπορεῖ νά εἶναι ἕνα κάτι πού δέν σέ προκαλεῖ καθόλου νά τό προσέξεις –ποῦ νά τό δεῖς;– καί ὅμως ἐκεῖ νά κρύβεται τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ· καί ἄλλοτε νά εἶναι τέτοια –πῶς νά ποῦμε;– ἡ πρόκληση, πού κυριολεκτικά νά τρελαίνεσαι. Καί χρειάζεται, λοιπόν, ἔτσι νά σιωπήσει κανείς πρό τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ, πρό τοῦ σημαδιοῦ, τοῦ σημείου πού δείχνει ὁ Θεός καί νά ἀφουγκραστεῖ κανείς, νά ἀνοίξει τά μάτια τῆς ψυχῆς του, νά ἀνοίξει τά αὐτιά τῆς ψυχῆς του καί νά δεῖ, νά ἀκούσει τό μυστήριο. Καί νά βγεῖ μέσα ἀπό ἐκεῖ εὐλογία! Νά βγεῖ μέσα ἀπό ἐκεῖ παρηγορία! Νά βγεῖ μέσα ἀπό ἐκεῖ λάμψη θεϊκή, φῶς οὐράνιο!
Στόν ἅγιο Ἀντώνιο τί δέν συνέβη! Τί δέν ἦρθε! Τί δέν ἔζησε ὁ ἅγιος! Τί δέν πέρασε! Σάν νά ἦταν παρατημένος ἀπό τόν Θεό. Τόν βασανίζει ἔτσι ὁ διάβολος, τόν βασανίζει ἀλλιῶς· πότε μέ φαντασίες, πότε μέπραγματικότητες, πότε μέ ὄνειρα. Μαρτύριο! Κάποια στιγμή ἐμφανίζεται καί ὁ Χριστός καί τόν λυτρώνει ἀπό τόν δαιμονικό πόλεμο. Τοῦ λέει τότε ὁ ἅγιος: «Κύριε, πού ἦσουν;» «Ἐδῶ ἤμουν», τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Κύριος, «ἀλλά ἐκ τοῦ ἀφανοῦς, καί παρακολουθοῦσα τό σόν ἀγώνισμα».
Τό θέμα μέ τό ὁποῖο θά ἀσχοληθοῦμε φέτος στή σύναξή μας αὐτή εἶναι: «Γονεῖς καί παιδιά».
Τό θέμα αὐτό θά τό ἐξετάσουμε ἀπό ψυχολογική ἄποψη, ὅπως ἐπίσης καί ἀπό χριστιανική ἄποψη. Σήμερα, προπαντός αὐτές τίς ἡμέρες, πού θά γιορτάσουμε τήν ἑβδομάδα, ὅπως λέγεται, τοῦ παιδιοῦ, λέγονται πάρα πολλά γιά τούς γονεῖς καί γιά τά παιδιά ἀπό ψυχολογικῆς καί παιδαγωγικῆς ἀπόψεως.
Καμιά φορά ὅμως ὅλα αὐτά εἶναι χωρίς τή χριστιανική ἄποψη, χωρίς τό χριστιανικό φῶς, τό εὐαγγελικό φῶς, χωρίς τήν ἀλήθεια τοῦ Κυρίου. Καί χωρίς αὐτή τήν ἀλήθεια εἶναι ἄψυχα καί δέν προσφέρουν τόσα, ὅσα ἐπαγγέλλονται καί ὑπόσχονται ὅτι μποροῦν νά προσφέρουν. Ὁ κόσμος ὅμως ἐλπίζει σ ̓ αὐτά. Ἐγώ προσωπικά πιστεύω ὅτι μόνη της ἡ ψυχολογία ἤ μόνη της ἡ παιδαγωγική, ἄν δέν ἁλατισθοῦν μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τελικά δέν κάνουν τίποτε καί ἴσως βλάπτουν κιόλας.
Ἀγαπητές ἐν Χριστῷ ἀδελφές μου,
«Χριστός γεννᾶται δοξάσατε…».
Μέ χαρά, πολλή χαρά καί μέ αὐτή τή δοξολογική διάθεση ἄς προσπαθήσουμε νά προσεγγίσουμε φέτος τό συγκλονιστικό μυστήριο τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ. Τό μυστήριο τῆς κατά σάρκα γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ μας, πού Θεός ὤν, ἔγινε κατά πάντα ἄνθρωπος, γιά νά κάνει τόν ἄνθρωπο θεό! «Αὐτός γάρ ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», ὅπως μᾶς λένε οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.
Καί τό κίνητρο τῆς ἐνανθρωπήσεως δέν ἦταν ἄλλο, ἀπό τήν ἀσύλληπτη γιά τή δική μας διάνοια ἀγάπη Του, καί αὐτό τό μάθημα καί παράδειγμα ὀφείλουμε καί ἐμεῖς νά ἀκολουθήσουμε. Ὅπως δηλαδή ὁ Κύριος ἐκένωσεν ἑαυτόν ἀπό τή θεότητα, γιά νά γίνει ἄνθρωπος, ἔτσι καί ἐμεῖς ὀφείλουμε νά κενώσουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀπό τή ματαιότητα καί τήν ἀλαζονία, γιά νά προσλάβουμε τή φοβερή δωρεά τῆς θεότητος.
Ἀγαπητές μου ἐν Χριστῷ ἀδελφές, χαίρετε.
Καθώς βαδίζουμε πρός τή Μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, τά ἅγια Χριστούγεννα, ἤθελα νά σᾶς ἀπευθύνω καί φέτος ἕναν ἁπλό χαιρετισμό καί νά κρατήσουμε ὅλες βαθιά στίς καρδιές μας ἕνα μήνυμα χαρᾶς καί εὐγνωμοσύνης πρός τόν ἅγιο Θεό μας.
Ὅπως καί νά ἔρθουν τά πράγματα, τά ἄνω κάτω νά γυρίσουν, ἡ γῆ καί ὁ οὐρανός νά κολλήσουν, δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε τίποτε, γιατί ὁ Χριστός κυβερνάει τόν κόσμο. Ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ αἰῶνος τούτου ποτέ δέν θά μποροῦσε νά φέρει τήν ἀνθρωπότητα σ᾿ αὐτή τή σύγχυση καί τήν ἀναταραχή, ἄν δέν ἔδινε πρῶτα ὁ Κύριος τήν ἄδειά του. Καί τήν ἔδωσε ἀκριβῶς ἀπό ἀγάπη στά πλάσματά του, γιατί θέλει μέ ὅλους τούς τρόπους νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία.
Οὗτος ὁ ἅγιος Μηνᾶς ἦτο κατά τούς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει 296, εὑρισκόμενος μέ τά βασιλικά στρατεύματα εἰς τά Νούμερα τά ὀνο- μαζόμενα Ρουταλικά, ὑπό τόν ἡγεμόνα Ἀργυρίσκον. Οὗτος λοιπόν εὐσεβέστατος ὤν δέν ὑπέφερε νά βλέπῃ τήν πλάνην τῶν εἰδώλων νά παρρησιάζεται εἰς τόν κόσμον· ὅθεν ἀνέβη εἰς τό βουνόν διά νά καθαρίσῃ ἑαυτόν μέ νηστείας καί προσευχάς.