Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, ἀδελφοί μου, χρεωστοῦμε πολλές εὐχαριστίες σ᾿ ὅλους τούς ἁγίους καί εἰδικότερα σέ ὁρισμένους γνωστούς μας ἁγίους. Πολύ-πολύ ἰδιαίτερα ὀφείλουμε εὐγνωμοσύνη στόν μεγάλο ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ἱερό Χρυσόστομο, πού σήμερα τελοῦμε τή μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ λειψάνου του.
{Τί νά ἀνταποδώσουμε στόν ἱερό Χρυσόστομο περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν; }
Εἰδικά ἐμεῖς ὀφείλουμε εὐγνωμοσύνη στόν ἅγιο αὐτό τῆς Ἐκκλησίας, διότι σχεδόν ὅλες τίς ἡμέρες τοῦ ἔτους, ὅπως καί σήμερα, ἀξιωνόμαστε νά τελοῦμε τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τή Θεία Λειτουργία, ὅπως ὁ ἅγιος αὐτός τελοῦσε τό μυστήριο αὐτό. Ἔγραψε τή Θεία Λειτουργία ὅπως τόν φώτισε ὁ Θεός, ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί τήν παρέδωσε στήν Ἐκκλησία.
Ἡ Θεία Λειτουργία δέν εἶναι ἁπλῶς προσευχή, δέν εἶναι ἁπλῶς μιά ἀναφορά στόν Θεό, μιά σχέση, μιά ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, ἀλλά εἶναι ἡ τέλεση τοῦ μεγάλου μυστηρίου, τοῦ μοναδικοῦ μυστηρίου, τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὅπως ἔχουμε πεῖ πολλές φορές, εἶναι αὐτή ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, διότι αὐτό τό μυστήριο ὁ Θεός τό τελεῖ, διότι ὁ Θεός εἶναι τό μυστήριο καί ὁ Θεός εἶναι πού δέχεται τό μυστήριο. Εἶναι ἡ Βασιλεία του. Τί νά ἀνταποδώσουμε καί τί νά προσφέρουμε στόν ἅγιο γιά ὅλη αὐτή τή δωρεά, πού ἀξιωνόμαστε κάθε μέρα νά λειτουργοῦμε; Διότι πιστεύω, ὄχι μόνο τελοῦμε τό μυστήριο ὅπως τό ἔγραψε ἐκεῖνος, ἀλλά ὁπωσδήποτε κι ἐκεῖνος μαζί μέ ἄλλους ἁγίους πρεσβεύει καί βοηθάει μέ τόν δικό του τρόπο νά μποροῦμε νά τελοῦμε τό μυστήριο.
Ξέρουμε καί γνωρίζουμε ὅτι ὑπάρχουν πολλά ἐμπόδια. Πρῶτο καί κύριο ἐμπόδιο εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας. Ὁ ἄνθρωπος ραθυμεῖ, τεμπελιάζει, βαρύνεται, καί δέν θέλει, δέν ἔχει διάθεση, δέν μπορεῖ, ν᾿ ἀφήσει τόν ὕπνο του, ν᾿ ἀφήσει τήν ξεκούρασή του, ν᾿ ἀφήσει ὁτιδήποτε ἄλλο, καί νά σπεύσει νά βρεθεῖ στόν ναό τοῦ Θεοῦ, στή σύναξη τῆς Ἐκκλησίας, στό μυστήριο.
Ὄχι λοιπόν ἁπλῶς μᾶς ἀξιώνει ὁ ἅγιος νά τελοῦμε τό μυστήριο, ὅπως αὐτός τό ἔγραψε, ἀλλά ὁπωσδήποτε μαζί μέ ἄλλους ἁγίους εἶναι κι αὐτός πού μᾶς ξυπνάει, πού μᾶς ἐνδυναμώνει, πού μᾶς δίνει ζῆλο νά ξεπερνοῦμε πρωτίστως, ὅπως εἴπαμε, τό δικό μας ἐμπόδιο, τόν ἑαυτό μας ἀλλά καί ἄλλα ἐμπόδια, καί τελικά τελεῖται τό μυστήριο, καί ἐρχόμαστε. Τί ἀνταποδώσωμεν λοιπόν τῷ ἁγίῳ _ἐδῶ θά λέγαμε_ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν; Καί φυσικά «τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν;» (Πρβλ. Ψαλμ. 115, 3). Μόνο εὐγνωμοσύνη καί πάλι εὐγνωμοσύνη.
Καί θά ἔλεγα, μποροῦμε νά τόν εὐχαριστοῦμε ἀξίως τόν ἅγιο, πού μᾶς ἀξιώνει νά τελοῦμε τό μυστήριο, ἐάν τελοῦμε τό μυστήριο. Διότι γι᾿ αὐτό τό ἔγραψε, γι᾿ αὐτό τό παρέδωσε στήν Ἐκκλησία καί γι᾿ αὐτό πρεσβεύει ἀπό τόν οὐρανό. Νά τελοῦμε τό μυστήριο καί, εἰ δυνατόν, μέσα στό μυστήριο νά ζοῦμε καί μέσα στό μυστήριο νά πεθάνουμε καί μ᾿ αὐτό νά φύγουμε ἀπό τόν κόσμο αὐτό. Γιά, σκεφθεῖτε νά μᾶς ἀξίωνε ὁ Θεός κάποια μέρα, καθώς εἴμαστε μέσα στό μυστήριο, ὅπως καλή ὥρα τώρα, νά εἴμαστε κοινωνημένοι, καί νά μᾶς πάρει. Νά πρεσβεύσει ὁ ἅγιος ἔτσι νά μᾶς πάρει ὁ Θεός.
{Τί θέλει ὁ ἅγιος ἀπό μᾶς}
Αὐτή εἶναι ἡ καλύτερη εὐγνωμοσύνη, νά τελοῦμε τό μυστήριο. Ἀλλά καί νά παρευρισκόμαστε ὅσο τό δυνατον πιό συχνά, γιά νά ὠφελούμαστε ἀπό τό μυστήριο. Αὐτό θέλει ὁ ἅγιος· νά μιμηθοῦμε τή ζωή αὐτοῦ, πού ἀγάπησε πολύ τόν Χριστό, πού ἀγάπησε τόν Χριστό μέσα στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, πού κοινώνησε καί πάλι κοινώνησε τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού δέχθηκε ὅλος ὅλον τόν Χριστό καί χριστοποιήθηκε. Αὐτή εἶναι ἡ καλύτερη εὐγνωμοσύνη, αὐτή εἶναι ἡ καλύτερη εὐχαριστία, αὐτό εἶναι πού θέλει ὁ ἅγιος· νά ἀξιοποιοῦμε αὐτό πού μᾶς ἔδωσε, νά ἀπολαμβάνουμε αὐτό πού μᾶς ἔδωσε, καί νά μυούμαστε μέρα μέ τήν ἡμέρα ὅλο καί πιό πολύ στό μυστήριο, στό βάθος τοῦ μυστηρίου.
Νά κάνουμε αὐτή τήν εἰδική εὐχή καί νά ζητήσουμε αὐτή τήν εἰδική χάρι, ὅταν θά φεύγουμε ἀπό τόν κόσμο αὐτό, ὅπως θά ἔχει κανονίσει ὁ Θεός γιά τόν καθένας μας, νά φεύγουμε ἔχοντας μέσα μας τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Γιατί, ὅπως ξέρετε, ἰδιαίτερα τό προσέχει αὐτό ἡ Ἐκκλησία, καί τό διδάσκουν ὅλοι οἱ Πατέρες καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Ὅπως λέει κάπου ὁ ἅγιος, ἄν ἐνθυμοῦμαι καλά, χριστιανός πού κοινωνεῖ λίγο πρό τοῦ θανάτου του καί φεύγει ἔχοντας μέσα του τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι φοβερός στούς δαίμονες. Δέν μποροῦν νά τόν πλησιάσουν οἱ δαίμονες. Διασχίζει ὅ,τι ἔχει νά διασχίσει ἡ ψυχή, περνάει τά τελώνια καί φθάνει στόν θρόνο τοῦ Χριστοῦ καί σώζεται. Βέβαια αὐτό θά γίνει, ἄν ἔχει πάρει ἀξίως τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ· δέν εἶναι κάτι μαγικό.
Νά μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, μέσα στό μυστήριο νά ζοῦμε καί μέ τό μυστήριο αὐτό νά πεθάνουμε.
27-1-1987
* Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Θέλεις νά ἁγιάσεις;»