Μήνυμα τῆς Γερόντισσας Φιλοθέης μοναχῆς πρός τίς ἀδελφές κυρίες τῶν συνάξεων
Ἀγαπητές ἐν Χριστῷ ἀδελφές μου, εὐλογεῖτε.
Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ φθάσαμε καί πάλι, γιά μία ἀκόμη φορά, στήν πιό εὐλογημένη περίοδο τῆς Ἐκκλησίας μας, στήν Ἁγία καί Μ. Τεσσαρακοστή.
Φέτος ἴσως μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία –καθώς καί ὅλα τά παγκόσμια γεγονότα ἐνισχύουν τή σκέψη αὐτή– νά ζήσουμε τή φετινή Μ. Τεσσαρακοστή σάν νά εἶναι ἡ τελευταία τῆς ζωῆς μας.
Ὁ Θεός ξέρει, βέβαια, πόσες ἄλλες Τεσσαρακοστές θά ζήσει ὁ καθένας μας, ἀλλά ἀπό πλευρᾶς καθαρά πνευματικῆς συμφέρει, νομίζω, νά τή βιώσουμε ὡς τήν τελευταία τῆς ζωῆς μας, ὅπως ἐπανειλημμένα μᾶς παρότρυνε καί ὁ σεβαστός ἀείμνηστος Γέροντάς μας, ὁ π. Συμεών.
Αὐτή ἡ σκέψη καί αὐτή ἡ συναίσθηση θά μᾶς βοηθήσει, πιστεύω, στό νά ἐντείνουμε περισσότερο τήν προσπάθειά μας γιά ἕναν πιό ἀποτελεσματικό, μέ περισσότερο φιλότιμο καί σοβαρότητα ἀγώνα. Καί ὁ ἀγώνας αὐτός δέν ἐντοπίζεται μόνο στή νηστεία καί σέ ὅλες τίς ἄλλες σωματικές ἀσκήσεις, ἀλλά στό νά προσεγγίσουμε, ὅσο γίνεται περισσότερο, τήν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας· καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός. «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. 14, 6) μᾶς λέει ὁ Κύριος καί αὐτή τήν ὁδό πού βάδισε ὁ ἴδιος καλούμαστε καί ὀφείλουμε νά βαδίσουμε κι ἐμεῖς μαζί του, τηρώντας πρόθυμα τίς ἅγιες ἐντολές του.
Καημός μας καί ἐπιδίωξή μας νά εἶναι πάντα ἡ ταπείνωση, ἡ μετάνοια, ἡ προσευχή, ἡ ἀνοχή, ἡ ὑπομονή καί ὅλες οἱ ἄλλες ἀρετές. Πάνω ἀπό ὅλα ἡ συγχωρητικότητα, πού εἶναι τό ἐπισφράγισμα τοῦ ἀγώνα καί ἔχει πάντα τήν προτεραιότητα, ἰδιαίτερα κατά τήν περίοδο τῆς Σαρακοστῆς.
Εἶναι γνωστό ἀπό τήν εὐαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς ὅτι ὁ Κύριος γιά νά συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες μας θέτει ὡς προϋπόθεση τό νά συγχωροῦμε κι ἐμεῖς τά παραπτώματα τῶν ἀδελφῶν: «Ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος» (Ματθ. 6, 14).
Δέν μποροῦμε νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεό μας –πού εἶναι καί ὁ τελικός σκοπός μας– ἄν δέν εἴμαστε ἑνωμένοι, συμφιλιωμένοι μέ τούς ἀνθρώπους. Καθετί τό ὁποῖο μᾶς χωρίζει ἀπό τούς συνανθρώπους μας, μᾶς χωρίζει καί ἀπό τόν Θεό μας. Καί αὐτό πού μᾶς χωρίζει καί μᾶς ἀποστασιοποιεῖ ἀπό τούς συνανθρώπους μας, δέν εἶναι φυσικά κάτι ἄλλο ἔξω ἀπό τήν ἁμαρτία. Εἶναι ὁ παλαιός μας ἑαυτός μέ τό ἐγώ του, τά πάθη του, τίς ἀδυναμίες του καί τά πολλά κουσούρια του καί αὐτά ὅλα εἶναι πού δημιουργοῦν μέσα μας τίς ψυχρότητες, τίς ἀντιπάθειες, τίς ἐπιθετικότητες, τά παράπονα καί ὅλα τά ἄλλα παράσιτα, τά ὁποῖα μᾶς χωρίζουν τελικά ἀπό τούς συνανθρώπους μας. Καί ὅταν λέμε συνάνθρωπο, δέν ἐννοοῦμε ἔτσι γενικά καί ἀόριστα τόν μακρινό γιά μᾶς «ἄγνωστο», ἀλλά κατ᾿ ἀρχάς τούς πολύ οἰκείους καί στενούς συγγενεῖς μας (γονεῖς, ἀδέλφια, παιδιά, σύζυγο, συνεργάτες κτλ.). Ὅλους αὐτούς πού γιά τόν Κύριό μας εἶναι ὁ πλησίον, ἔχουμε τήν ὑποχρέωση νά τούς ἀγαποῦμε ὅπως καί τούς ἑαυτούς μας, «ὡς σεαυτόν», καί νά τούς χωρᾶμε ὅλους μέσα στήν καρδιά μας. Ἀλλιῶς, δέν μποροῦμε νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεό. Καί αὐτή ἡ ἕνωση γίνεται μόνο μέ τή συγχώρηση. Τότε ἀνοίγει ἡ καρδιά μας, διευρύνονται τά ὅριά της καί χωράει μέσα της ὄχι μόνο ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀλλά καί τόν ἴδιο τόν Θεό, πού εἶναι στό πρόσωπό τους, καί ζεῖ κανείς ἔν τινι μέτρῳ ἀπό δῶ ἀκόμη στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Μέ αὐτές τίς ταπεινές σκέψεις θέλω νά εὐχηθῶ νά μποῦμε μέ περισσότερο κουράγιο καί χαρά στόν δύσκολο μέν, ἀλλά τόσο ὄμορφο καί λυτρωτικό αὐτόν ἀγώνα, γιά νά φτάσουμε νά δοῦμε –ὅσο πάλι δοῦμε– καί τήν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας.
Ὡς πρῶτο βοήθημα σ᾿ αὐτή τήν εὐλογημένη προσπάθεια ἄς ἔχουμε τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ μας, πού πάνω ἀπό τόν Σταυρό συγχωροῦσε τούς σταυρωτές του! Ὡς δεύτερο βοήθημα μᾶς προσφέρεται σ᾿ αὐτή τήν περίοδο καί ἡ εὐχή τοῦ ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου: «Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου».
Ἡ ψυχή πού θά φτάσει στό σημεῖο νά συνειδητοποιεῖ καί νά βλέπει τά δικά της πταίσματα, δέν ἔχει μετά κανένα πρόβλημα νά συγχωρεῖ τούς πάντες, καί τούς ἐχθρούς της ἀκόμη, γιατί –ὅπως μᾶς λένε οἱ ἅγιοι– ὅλους τούς βλέπει σάν ἀγγέλους.
Εἴθε ὁ καλός Θεός νά μᾶς ἀξιώσει ὅλες νά ζήσουμε –κατά τή δύναμή μας– αὐτή τήν εὐλογημένη ἐμπειρία, πού εἶναι βασικά ὁ ἐπί γῆς παράδεισος.
Ὁ Θεός καί ἡ Παναγία μαζί μας!