Ὁ Ἅγιος Δημήτριος καί οἱ βαθύτεροι πόθοι τῶν νέων
Ὀφείλομεν εὐχαριστίας καί εὐγνωμοσύνην εἰς τόν ἐν Τριάδι Θεόν καί εἰς τόν Μεγαλομάρτυρα Ἅγιον Δημήτριον, ἀλλά καί εἰς Ὑμᾶς, Παναγιώτατε, διά τήν πλουσίαν πνευματικήν πανδαισίαν τήν ὁποίαν ἀπολαμβάνομεν κατά τάς ἡμέρας αὐτάς ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς μνήμης τοῦ Μεγαλομάρτυρος καί Μυροβλήτου Ἁγίου Δημητρίου.
Ἀπό ἔτους εἰς ἔτος συνειδητοποιοῦμεν ὅλο καί περισσότερον τήν πραγματικότητα τῶν ἑορτῶν εἰς τιμήν τοῦ Ἁγίου πολιούχου μας καί ἡ ὠφέλεια τῶν ψυχῶν μας συνεχῶς μεγαλώνει.
Θά ἤθελον ἐπίσης, Παναγιώτατε, νά ἐπισημάνω τό γεγονός ὅτι, ἐφ᾿ ὅσον τό ἔτος αὐτό ἀφιερώθη ἀπό τήν Παναγιότητά Σας εἰς τήν νεότητα, ἦτο πολύ φυσικόν καί τό γενικόν θέμα κατά τάς ἡμέρας αὐτάς νά ἀναφέρεται εἰς τόν Ἅγιον Δημήτριον καί τήν νεότητα, ὅπως πολύ ὀρθῶς ἀπεφασίσατε.
Δι᾿ αὐτό καί τό θέμα τῆς ἰδικῆς μου ὁμιλίας ἐντάσσεται εἰς τό γενικόν θέμα καί εἶναι· «Ὁ Ἅγιος Δημήτριος καί οἱ βαθύτεροι πόθοι τῶν νέων».
Παναγιώτατε,
Τίμιον πρεσβυτέριον,
Εὐλαβής ὁμήγυρις,
Ὁ Ἅγιος Δημήτριος δέν εἶναι μόνον ὁ Μεγαλομάρτυς τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ πολιοῦχος τῆς Θεσσαλονίκης. Εἶναι ἐπίσης τό πρότυπον πάντων τῶν χριστιανῶν καί μάλιστα τῶν νέων.
Τί ποθοῦν οἱ νέοι εἰς κάθε ἐποχήν, καί κυρίως οἱ νέοι τῶν ἡμερῶν μας; Ποθοῦν ζωήν, νεανικήν ζωήν, ἐλευθερίαν, πλήρη ἀναγνώρισιν, ἀγάπην. Καί ὅλα αὐτά εἰς τόν ἀπόλυτον βαθμόν.
Καί ἄς ἴδωμεν μέ τήν σειράν αὐτούς τούς πόθους τῶν νέων ἐν σχέσει μέ τόν Ἅγιον Δημήτριον.
Κάθε ἄνθρωπος ἐρχόμενος εἰς τόν κόσμον αὐτόν τό πρῶτον πού συνειδητοποιεῖ εἶναι τό ὅτι ὑπάρχει, τό ὅτι ζῆ. Καί ὅλος ὁ ἀγών καί ἡ προσπάθειά του εἶναι νά διατηρηθῇ εἰς τήν ζωήν. Αἰσθάνεται ἐντός του τήν ἐνέργειαν τῆς ζωῆς καί τήν τάσιν νά ὑπάρχῃ καί νά ζῇ πάντοτε. Καί ὅσον αἰσθάνεται ἐντός του καί τόν κίνδυνον νά παύσῃ νά ζῇ, τόσον περισσότερον ἀγκιστρώνεται εἰς τήν ζωήν καί ἀποδύεται εἰς ἀκαταπαύστους ἀγώνας διά τήν διατήρησιν τῆς ζωῆς.
Ἀλλ᾿ ὁ Κύριος εἶπε· «Ἐγώ εἰμι ἡ ζωή»1. Καί ἐπίσης εἶπε· «Ἐγὼ ἦλθον, ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσι»2. Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει· «Ἡ ζωὴ ἡμῶν κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ· ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ»3.
Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἀπό τήν στιγμήν πού ἐγνώρισε τόν Χριστόν, καθώς ἦτο εἰλικρινής μέ τόν ἑαυτόν του καί εὐθύς, δέν ἤργησε νά ἀντιληφθῇ ὅτι ζωή του εἶναι ὁ Χριστός. Δέν ἐδυσκολεύθη νά διαπιστώσῃ ὅτι ἡ νεανική του ζωή παρ᾿ ὅλον τόν δυναμισμόν της ἦτο σχεδόν ἀνύπαρκτος χωρίς Χριστόν. Ἤθελεν ὡς νέος ζωήν, περίσσειαν ζωῆς. Καί εὑρῆκεν αὐτήν εἰς τόν Χριστόν ὁ Ὁποῖος εἶπεν· «Ἐγὼ ἦλθον, ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσι». Καί καθώς ἐδέχθη ἀνεπιφυλάκτως τόν Κύριον καί παρεδόθη εἰς Αὐτόν μέ τόν βαθύν πόθον νά πραγματοποιηθῇ καί εἰς αὐτόν τό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου· «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ· ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός»4, εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ἀντελήφθη πλήρως τούς λόγους τοῦ Κυρίου· «Ὃς ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν»5. Δι᾿ αὐτό καί ὅταν τά πράγματα ἔδειξαν ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα νά ἀποθάνῃ διά τόν Χριστόν, τό ἔκαμεν εὐχαρίστως, μέ τήν πεποίθησιν ὅτι διά τοῦ ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ θανάτου του εἰσέρχεται εἰς τήν ἀληθινήν ζωήν, ἡ ὁποία ὑπερβαίνει ὁριστικῶς τόν θάνατον.
Νέε μου, καί γενικῶς πᾶς ἄνθρωπος, ποθεῖς τήν ζωήν; Καλῶς πράττεις. Ἐπλάσθης ἀπό τόν Θεόν διά τήν ζωήν. Ὁ Χριστός ἦλθε, διά νά σοῦ δώσῃ ζωήν καί περίσσειαν ζωῆς. Ἐάν ποθῇς τήν ζωήν, δέν τό κάνεις αὐτό, ἐπειδή σύ τό ἐσκέφθης. Εἶναι ὁ Θεός πού ἐνέβαλεν ἐντός σου τόν πόθον αὐτόν. Καί θέλημά του εἶναι νά ζῇς καί νά ποθῇς τήν ζωήν. Πλήν ὅμως ὀφείλεις ὡς λογικόν καί τίμιον ὄν πού εἶσαι, νά ἐννοήσῃς καλῶς ὅτι ζωή σου εἶναι ὁ Χριστός. Ὅσον περισσότερον ἡ ζωή σου κρύπτεται ἐν τῷ Χριστῷ, τόσον ὄντως ἔχεις ζωήν καί ζῆς. Καί αὐτό γίνεται πραγματικότης μέ τό νά θέτῃς εἰς ἐφαρμογήν τούς λόγους τοῦ Κυρίου· «Ὅς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν». Φωτεινόν παράδειγμα πρός τήν κατεύθυνσιν αὐτήν, ὡς προαναφέραμεν, εἶναι ὁ Ἅγιος Δημήτριος.
Εἶναι ὅμως καιρός νά μεταβῶμεν εἰς τόν δεύτερον πόθον τῶν νέων, ἀλλά καί κάθε ἀνθρώπου· Εἶναι ἡ ἐλευθερία.
Ὅπως ὁ ἄνθρωπος ὑπάρχει καί ζῆ, διά νά ὑπάρξῃ καί ζήσῃ ὄντως ἐν Χριστῷ, ἔτσι καί εἶναι ἐλεύθερος, διά νά ἀγαπήσῃ ἐλευθέρως τόν Χριστόν καί γίνει ὄντως ἐλεύθερος· «Ἐὰν ὁ Υἱὸς ἐλευθερώσῃ ὑμᾶς, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε»6. Ἡ ἐλευθερία τήν ὁποίαν ἔχει ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι καθ᾿ ἑαυτήν ἀγαθόν. Εἴμεθα ἐλεύθεροι, ὥστε, ἄν ποτέ ἀποφασίσωμεν νά ὑποταχθῶμεν εἰς τόν Χριστόν, νά δυνηθῶμεν ἐλευθέρως νά τό πράξωμεν. Ἔτσι ἔχει ἀξίαν ἡ ὑπακοή μας εἰς τόν Χριστόν. Ὅ,τι γίνεται ἐλευθέρως εἶναι σωτηρία διά τόν ἄνθρωπον. Τό ἐξ ἀνάγκης ὄχι μόνον δέν ὠφελεῖ, ἀλλά καί βλάπτει. Καθημερινῶς οἱ ἄνθρωποι, καί ἰδίως οἱ νέοι, ἐπηρεάζονται ἀπό πολλά πράγματα, εἰς τά ὁποῖα ὑποτάσσονται ἀπό ἀνάγκην. Καί ἐνῶ νομίζουν ὅτι ἐλευθέρως τά προτιμοῦν, τελικῶς δέν αἰσθάνονται ἐλεύθεροι, ἀλλά κυριολεκτικῶς ἁλυσοδεμένοι. Ἡ ἀληθινή ὑπακοή εἰς τόν Χριστόν γίνεται ἐλευθέρως καί ὄχι ἀπό κάποιαν ἀνάγκην. Δι᾿ αὐτό καί ὅσον ὑποτάσσεται κανείς, τόσον ἐλεύθερος γίνεται. Ἐκεῖνος πού καταφεύγει εἰς τόν Χριστόν ἀπό ἰδιοτέλειαν καί φιλαυτίαν δέν εὑρίσκει ἐλευθερίαν. Διότι ὅπου τό Πνεῦμα ἐκεῖ ἡ ἐλευθερία7. Ἀλλά τό Πνεῦμα ἔρχεται εἰς τόν ταπεινόν καί ἀνιδιοτελῆ καί ἀφίλαυτον ἄνθρωπον.
Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐγνώριζε καλῶς ὅτι ἡ ἐλευθερία πού δέν ὁδηγεῖ εἰς τόν Χριστόν εἶναι δεσμά δυσβάστακτα, καί δι᾿ αὐτό ὑπετάγη ἀνεπιφυλάκτως εἰς τόν Χριστόν καί ἔγινε ὄντως ἐλεύθερος, καί ἐν ἐλευθερίᾳ, χαίρων, ἐφυλακίσθη καί ἐμαρτύρησε.
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀνά τήν οἰκουμένην, καί κυρίως οἱ νέοι, μάχονται καθημερινῶς διά τήν ἐλευθερίαν. Εἶναι ὁ ἀσίγαστος πόθος πού ἐνέβαλεν ὁ Θεός εἰς τάς ψυχάς τῶν ἀνθρώπων. Καί κανείς, ἀπολύτως κανείς, δέν ἠμπορεῖ νά σβήσῃ καί νά ὑποδουλώσῃ αὐτόν τόν πόθον, αὐτό τό πολύτιμον δῶρον πού μᾶς ἔδωσεν ὁ Θεός. Μόνον ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας, κάμνων κακήν χρῆσιν τῆς ἐλευθερίας του, καταργεῖ αὐτό τό ἀγαθόν καί ἁλυσοδεμένος παραδίδεται εἰς διαφόρους δυνάστας. Δέν ὑπάρχει τίποτε εἰς τόν κόσμον, καθεστῶτα, ἰδεολογίαι, εὐχαριστήσεις, διάφοροι ἀδυναμίαι, πού δέν ἀναμένουν τήν πλήρη ὑποταγήν τοῦ ἀνθρώπου καί τό ὁλοκληρωτικόν ἁλυσόδεμά του. Μόνον ὁ πανάγαθος Θεός, ὁ Ποιητής πάντων τῶν δημιουργημάτων καί στοργικός Πλάστης τοῦ ἀνθρώπου δέχεται τήν ἀπόλυτον ὑπακοήν του διά νά τόν καταστήσῃ ἀπολύτως ἐλεύθερον. Ἐάν ἐγνώριζον οἱ νέοι ὁποίαν μέθην ἐλευθερίας θά ἐξασφαλίσουν ὑποτασσόμενοι πλήρως εἰς τόν Χριστόν, δέν θά ἀνεζήτουν αὐτήν εἰς οἱονδήποτε ἄλλον ἀφέντην. Εὐτυχῶς ὅμως, τό ἀδιέξοδον εἰς τό ὁποῖον ὁδηγεῖ ἡ σημερινή κατάστασις τῆς κοινωνίας ἀφυπνίζει καί θά συνεχίσῃ νά ἀφυπνίζῃ μέ ἁλματώδη αὔξησιν πολλούς νέους οἱ ὁποῖοι καταφεύγουν εἰς τόν Χριστόν, πλησίον τοῦ Ὁποίου καταργεῖται πᾶσα δουλεία καί ἀφανίζεται πᾶν ἀδιέξοδον, καί οἱ νέοι γίνονται ὄντως ἐλεύθεροι.
Τί ἄλλο ποθοῦν ἀκόμη οἱ νέοι; Τήν πλήρη ἀναγνώρισίν των.
Ἀπό τήν στιγμήν πού θά ἔλθῃ εἰς τόν κόσμον τό νήπιον πασχίζει μέ κάθε τρόπον νά εἴπῃ εἰς τούς γύρω του· «Ὑπάρχω καί ἐγώ». Καί ἀπαιτεῖ τρόπον τινά νά παραδεχθοῦν οἱ πάντες τήν ὕπαρξίν του. Τίποτε δέν σκοτώνει τήν ψυχήν τοῦ νηπίου, τοῦ παιδίου, τοῦ ἐφήβου, τοῦ νέου, τοῦ ἀνθρώπου ὁποιασδήποτε ἡλικίας, ὅσον ἡ περιφρόνησις ἀπό τούς ἄλλους καί ἡ κήρυξίς του εἰς ἄγνοιαν. Καί τίποτε δέν ζωογονεῖ τόσον τόν ἄνθρωπον ὅλων τῶν ἡλικιῶν ὅσον ἡ ἀναγνώρισίς του ἀπό τούς ἄλλους.
Ὁ Θεός ἔφερε τόν ἄνθρωπον ἀπό τό μηδέν εἰς τήν ὕπαρξιν. Καί ἡ δύναμις αὐτή καί ὁ πόθος τοῦ ὑπάρχειν ἔχουν θεϊκήν προέλευσιν καί θεϊκήν ἀπαίτησιν, οὕτως εἰπεῖν. Εἶναι Θεοῦ ἐντολή νά ὑπάρχῃ ὁ καθένας μας. Καί αὐτό τό αἰσθανόμεθα καί τό ζῶμεν, ἀλλά καί ὅλη ἡ κτίσις ὀφείλει νά τό ἀναγνωρίσῃ καί νά τό ἀποδεχθῇ. Πῶς ὅμως θά ἐξασφαλίσῃ κανείς αὐτήν τήν ἀναγνώρισιν, ὁ πόθος τῆς ὁποίας εἶναι ἔμφυτος εἰς τόν ἄνθρωπον; Ἐκεῖνος πού μᾶς ἐνεφύτευσεν αὐτόν τόν πόθον, Ἐκεῖνος καί θά μᾶς ἱκανοποιήσῃ πλήρως. Εἶναι ὁ Πλάστης καί Θεός μας. Εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ὡς ἄνθρωπος καί διά τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, τήν ὁποίαν προσέλαβε, προσέλαβεν ἕκαστον ἐξ ἡμῶν καί ἅπαξ διά παντός περιέσωσε τήν ὕπαρξίν μας, παρέχων εἰς τόν καθένα μας πλήρη ἀναγνώρισιν.
Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἦτο νέος καί αὐτός. Καί εἶχεν ἐντός του τόν ἀσίγαστον αὐτόν πόθον. Καί εἶναι ἀληθές ὅτι ἔτυχε τῆς ἀναγνωρίσεως ὅλων τῶν ἁρμοδίων καί ὑπευθύνων τῆς ἐποχῆς του. Ἀλλά, καθώς ἦτο τίμιος μέ τόν ἑαυτόν του, ἀντελήφθη ὅτι ὅλαι αἱ ἀναγνωρίσεις αὐταί ἦσαν πολύ πτωχαί καί δέν ἦτο δυνατόν νά ἱκανοποιήσουν τήν φλόγα τῆς ψυχῆς του. Εἰς τόν Χριστόν εὑρῆκε τό ποθούμενον. Ἔνοιωσε τόν Κύριον νά κύπτῃ ἐπάνω του μέ στοργήν καί τρυφερότητα καί νά ἀσχολῆται μέ αὐτόν, ὡσάν νά εἶναι τό μοναδικόν πλᾶσμα εἰς τήν κτίσιν. Ἔνοιωσε τήν ἀγάπην τοῦ Κυρίου, τό ἔλεος καί τήν χάριν Του. Ἔνοιωσε τόν Κύριον νά ἑνώνεται μαζί Του καί νά διαπερᾷ διά τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν ὅλην τήν ὕπαρξίν του καί νά τόν καθιστᾷ καί αὐτόν ἄκτιστον καί θεόν κατά χάριν. Τί ἄλλο ἤθελεν ὁ Ἅγιός μας; Ὁ Κύριος συνηθίζει νά δίνῃ εἰς αὐτούς πού τόν ἀκολουθοῦν μέ ὅλην τήν καρδίαν καί τήν ψυχήν των πάντοτε πολύ περισσότερα τῶν προσδοκωμένων. Ἔτσι, ὁ Ἅγιος Δημήτριος πεπληρωμένος ἀπό τήν ἀναγνώρισιν πού τοῦ ἔκαμεν ὁ ἴδιος ὁ Πλάστης, ὁ Χριστός, καί καθώς εἶχε σβήσει ὁ πόθος οἱασδήποτε ἄλλης ἀναγνωρίσεως, ἐξῆλθεν εἰς τάς ὁδούς τῆς Θεσσαλονίκης νά διαλαλήσῃ καί νά κηρύξῃ πρός ὅλους, καί κυρίως πρός τούς νέους, τόν Χριστόν ἀφ᾿ ἑνός καί ἀφ᾿ ἑτέρου ἀνταπεκρίθη μέ τόσην ἀγάπην πρός τόν Χριστόν διά τήν χάριν πού τοῦ ἔκαμεν, ὥστε χαίρων καί πανηγυρίζων ἐδέχθη τήν φυλακήν καί τό μαρτύριον.
Δυστυχής ὅστις ἀκούει περί Χριστοῦ ἤ καί ἔχει ποιάν τινα ψιλήν σχέσιν μέ Αὐτόν, ἀλλά δέν ἠσθάνθη ἀκόμη τήν ἀγάπην τοῦ Κυρίου, δέν ἠσθάνθη νά τοῦ συγχωρῇ τάς ἁμαρτίας, νά τόν καθαρίζῃ καί νά τόν ἁγιάζῃ, νά τόν θεωρῇ ἰδικόν Του, τέκνον Του, νά τόν ἀποδέχεται καί νά τόν ἀναγνωρίζῃ. Δυστυχής ὅστις στηρίζεται ἀκόμη εἰς ἄλλας παρηγορίας καί ἀναγνωρίσεις, πλήν τοῦ Χριστοῦ. Καί μακάριος ἐκεῖνος πού ἔχει ἐν αὐτῷ κατοικοῦντα τόν Χριστόν. Εἶναι πέραν ἀπό κάθε ἀνθρωπίνην σύλληψιν τό τί σημαίνει νά κύπτῃ ἐπάνω σου ὁ Χριστός μέ ὅλην τήν θεϊκήν τρυφερότητα καί νά σοῦ ψιθυρίζῃ· «Μή λυπῆσαι πλέον. Ἐγώ ἐδῶ εἶμαι. Διά σέ ἄνθρωπος γέγονα. Διά σέ ἐσταυρώθην, διά σέ ἀνεστήθην. Διά νά σέ σώσω καί νά σέ καταστήσω θεόν κατά χάριν, διά νά εἶσαι ἐν ἐμοί καί ἐγώ ἐν σοί καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς ἀτελευτήτους αἰῶνας».
Καί ἐφθάσαμεν εἰς τόν τελευταῖον πόθον. Τί ἀκόμη ἐπιθυμεῖ ὁ νέος καί πᾶς ἄνθρωπος; Ἀγάπην. Νά λάβῃ καί νά δώσῃ ἀγάπην.
Ποῖος δέν αἰσθάνεται ἐντός του αὐτήν τήν τυραννίδα; Καί δέν ἠμπορεῖ νά γίνῃ ἄλλως. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἐποίησεν οὕτω τόν ἄνθρωπον. Ἀπό ἀγάπην ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον καί ἀπό ἀγάπην ἦλθε, διά νά τόν σώσῃ· «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τὸν κόσμον, ὥστε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον»8. Αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκείνη πού ἀφυπνίζει τήν ἀγάπην τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεόν· «Ἡμεῖς ἀγαπῶμεν αὐτόν, ὅτι αὐτὸς πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς»9. Ἔτσι ἔχει νόημα ἡ ἐντολή· «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν»10.
Πασχίζουν οἱ ἄνθρωποι νά ἀγαπήσουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Καί ἐπιζητεῖ τόσον πολύ ὁ καθένας τήν ἀγάπην. Τό βαθύ παράπονον καί τό βουβόν κλάμα τοῦ κάθε νέου σήμερον, ὡς εἴμεθα εἰς θέσιν νά γνωρίζωμεν, εἶναι τό ὅτι δέν τούς ἀγαποῦν, δέν τούς ἀγαπᾷ κανείς. Καί μέ τήν σειράν των καί ἐκεῖνοι δέν ἀγαποῦν κανένα. Τί θλῖψις, τί δυστυχία ὑπάρχει ἀπό τῆς πλευρᾶς αὐτῆς! Οἱ ἄνθρωποι, καί δή οἱ νέοι, δίδουν τήν εἰκόνα ἀνθρώπου πού καίεται ἀπό ἀφόρητον δίψαν. Τοῦ προσφέρουν διάφορα καί πολλά ποτά, πλήν ὅμως οὐδέν ἔχει τήν ἰδιότητα καί ἱκανότητα νά κορέσῃ τήν δίψαν του. Τουναντίον, αὐτή συνεχῶς μεγαλώνει, διά τόν λόγον ὅτι ἡ ἐλπίς νά εὕρῃ ἀληθινόν ποτόν, διά νά ξεδιψάσῃ, συνεχῶς ὀλιγοστεύει.
Ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ταλαίπωρε νέε! Πῶς εἶναι δυνατόν νά πληρωθῇ ἡ ὕπαρξίς σου ἀπό οἱανδήποτε ἀγάπην, ἐάν δέν αἰσθανθῇς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ; Μήν ἀφήνῃς τόν ἑαυτόν σου νά ἀσφυκτιᾷ, κάμνων σπασμωδικάς κινήσεις εἰς τήν ἀναζήτησιν τῶν ὑποκαταστάτων τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Μιμήσου τόν Ἅγιον Δημήτριον, ὁ ὁποῖος μόλις ἐτρώθη ἡ καρδία του ἀπό τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, δέν ἔκανε πειράματα ἀναζητῶν καί δίδων ἐδῶ καί ἐκεῖ ἀγάπην. Ἀλλά ἐδόθη ὅλος εἰς τόν Χριστόν, χωρίς ποτέ νά στρέψῃ, ἔστω καί κατά διάνοιαν, εἰς τά ὀπίσω· «Οὐ μετὰ πολιάν _λέγει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Θεσσαλονίκης διά τόν Ἅγιον Δημήτριον_ οὐδ᾿ ἐν γήρᾳ (ὃ δὴ συμβαίνει τοῖς πλείστοις, παραχωροῦσι τὴν ἡλικίαν ταῖς ἡδοναῖς, καὶ τὴν τῆς φύσεως δύναμιν καθ᾿ ἑαυτῶν συγκινοῦσι, τῷ πολεμοῦντι καὶ μισοῦντι μᾶλλον, καὶ οὐ τῷ ποθοῦντι Δεσπότῃ ἑαυτοὺς ὑποτάττοντες, μόλις δέ που τὸ γῆρας καὶ τὴν ἀσθένειαν ἄκοντες ἀποδιδόντες τῷ Θεῷ τινες, ἐλέῳ μόνῳ καὶ οὐ προθέσει σωζόμενοι)· ἀλλ᾿ ὅλος εὐθὺς ἐκ πρώτης γραμμῆς ὅλον ἑαυτὸν τῷ Θεῷ ἀποδίδωσι, καὶ ῾῾πρὸ τοῦ εἰδέναι καλὸν ἢ κακόν᾿᾿11, καθὰ γέγραπται, ἐκλέγει μόνος προαιρέσει τὸ ἀγαθόν· ὃ καὶ συντηρεῖ ἑαυτῷ, ἄχρι δὴ καὶ τρίτην ἤλασεν ἡλικίαν, τὸν τοῦ μειρακίου ἤδη ὑπεραναβὰς χρόνον καὶ τοῦ νεανίσκου ἀρξάμενος· ὅτε δὴ καὶ τὸ νεανικὸν ἔδειξε μᾶλλον τῆς ψυχῆς καὶ γενναῖον, οὐχ ὑποκλιθεὶς ταῖς ἡδοναῖς, τῆς νεότητος ἐνοχλούσης, ἀλλὰ τὰ τῆς σαρκὸς παριδὼν, ὡς μηδόλως σάρκα φορῶν, νοῦς ὅλος ὀφθεὶς καὶ σχολάσας μόνῳ Θεῷ».
Ἄν δέν μᾶς ἠγάπα ὁ Θεός, οὐδείς ποτέ θά ἠδύνατο νά ἀγαπήσῃ τόν Θεόν καί τόν πλησίον. Πολλοί ἄνθρωποι, νέοι καί ἐνήλικες, εἶναι κατασκανδαλισμένοι ἀπό τήν ἀδικίαν καί τά διάφορα κακά πού ὑπάρχουν εἰς τόν κόσμον σήμερον. Λέγουν· «Δέν ἠμπορεῖ νά ὑπάρχῃ Θεός ἤ, ἄν ὑπάρχῃ, δέν εἶναι Θεός τῆς ἀγάπης».
Καί ὅμως ὁ Θεός ἀγάπη ἐστὶ καί ἀγαπᾶ τούς πάντας, ἁμαρτωλούς καί ἀγαθούς, δικαίους καί ἀδίκους. Αὐτά ὅλα πού διά τούς πολλούς ἀποτελοῦν σκάνδαλον καί αἰτίαν νά μή πιστεύουν εἰς τόν Θεόν, εἶναι μία μεγάλη ἀπόδειξις ὅτι ὁ Θεός εἶναι δίκαιος καί εἶναι ἀγάπη καί ἀκριβῶς ἐπειδή εἶναι ἀγάπη, καίτοι ἡμεῖς ἐν τῇ ἀσυδοσίᾳ καί αὐθαδείᾳ μας ἐκάναμε κόλασιν τήν ζωήν καί τήν κοινωνίαν, Ἐκεῖνος μᾶς ἀνέχεται καί μακροθυμεῖ καί ἀναμένει τήν μετάνοιάν μας, διά νά μᾶς σώσῃ. «Οὐ θελήσει θέλω τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ ὡς τὸ ἐπιστρέψαι καὶ ζῆν αὐτόν»12. «Μακροθυμεῖ ὁ Κύριος εἰς ἡμᾶς, μὴ βουλόμενός τινας ἀπολέσθαι, ἀλλὰ πάντας εἰς μετάνοιαν χωρῆσαι»13.
Ἡ μεγαλυτέρα δυστυχία τῶν ἀνθρώπων τῆς σήμερον εἶναι τό ὅτι ἐγέμισεν ἡ ψυχή των ἀπό ἕνα παράπονον πρός τούς συνανθρώπους των κατ᾿ ἀρχήν καί διά μέσου αὐτῶν πρός τόν Θεόν. Ἔτσι, ἔκλεισαν ἑρμητικῶς τάς ψυχάς των ἔναντι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί κυριολεκτικῶς λιμοκτονοῦν. Διότι ἡ οὐσιαστική τροφή τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος δέν ἔνοιωσε τήν ἀγάπην αὐτήν εἶναι πτωχός, δυστυχής, νεκρός.
Ἰδού ὅμως ὁ Ἅγιος Δημήτριος γίνεται ἀκόμη μίαν φοράν τό παράδειγμά μας. Ὅλη ἡ ἀθλιότης πού ἐπεκράτει εἰς τήν ἐποχήν του δέν τόν ἠμπόδισε νά ἐμπιστευθῇ ἑαυτόν εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ. Τουναντίον συνετέλεσε καί αὐτή ἐν πολλοῖς νά καταφύγῃ εἰς τόν Χριστόν, τόν μόνον ἀγαπῶντα ἀληθῶς τόν ἄνθρωπον καί τόν μόνον ἀφυπνίζοντα τήν ἀγάπην τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον. Μόλις ἤγγιξε τήν ψυχήν του ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἐκυριεύθη ἀπ᾿ αὐτήν εἰς τοιοῦτον βαθμόν, ὥστε ἀπό τήν παιδικήν ἀκόμη ἡλικίαν ἔκαμε ἅπαξ διά παντός αὐτό τό ὁποῖον λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος· «…δι᾿ ὃν τὰ πάντα ἐζημιώθην, καὶ ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι, ἵνα Χριστὸν κερδήσω»14.
Ἔτσι, ἠξιώθη καί νά κηρύξῃ τόν Χριστόν καί νά μαρτυρήσῃ ὑπέρ Χριστοῦ καί νά χαίρῃ καί εὐφραίνηται μετ᾿ Αὐτοῦ ἐν τῷ Παραδείσῳ καί νά εἶναι καί ἡμῶν θερμός καί γλυκύς προστάτης καί ἀντιλήπτωρ.
Παναγιώτατε,
Σεῖς ὁ Ἁγιόφιλος, πού ἔχετε εἰδικήν ἐπικοινωνίαν μέ τούς Θεσσαλονικεῖς Ἁγίους, καί δή μέ τόν πολιοῦχον καί Μυροβλήτην μεγαλομάρτυρα Ἅγιον Δημήτριον, δεήθητε τοῦ Κυρίου, διά πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων του, ὅπως ἐπιβλέψῃ ἐπί τήν πτωχείαν καί ταπείνωσιν καί μετάνοιαν ἡμῶν καί εὐδοκήσῃ, ἐν τῷ ἀπείρῳ Του ἐλέει, νά γίνῃ ἡ ζωή Του ζωή μας, ἡ ἐλευθερία Του ἐλευθερία μας καί ἡ ἀγάπη Του ἀγάπη μας διά τήν δόξαν Του καί τήν σωτηρίαν ἡμῶν.