Τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκη.
Ἡ φυσιολογική ζωή γιά τόν ἄνθρωπο
Σήμερα κάνουμε τήν ἀγρυπνία, γιά νά τιμήσουμε ἕναν νέο ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ὅσιο Ἀρσένιο τόν Καππαδόκη. Ὑποθέτω ὅτι οἱ περισσότεροι ἔχουμε μελετήσει τόν βίο τοῦ νέου αὐτοῦ ἁγίου.
Καθώς ἔχουμε ὑπ᾿ ὄψιν μας τή ζωή τοῦ ἁγίου Ἀρσενίου ἀλλά καί τή ζωή τῶν ἄλλων ἁγίων, καί καθώς ἀναφερόμαστε στούς ἁγίους καί ὅλο καί περισσότερο δίνουμε τήν ψυχή μας σ᾿ αὐτό πού ἔδωσαν κι αὐτοί τήν ψυχή τους, νομίζω ὅτι σιγά-σιγά ὅλοι μας βεβαιωνόμαστε πώς αὐτή εἶναι ἡ φυσιολογική ζωή γιά τόν ἄνθρωπο, ἡ ζωή τοῦ ἁγίου.
Αὐτό, ἄς ποῦμε, πού κάνουμε αὐτή τήν ὥρα, αὐτό εἶναι τό φυσιολογικό· τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ νά ξεπερνάει ἕνα σωρό πράγματα πού τό τραβοῦν, πού τό δένουν, καί ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ νά ὑμνεῖ τόν Θεό, νά δοξάζει τόν Θεό, νά προσεύχεται καί ὅλο νά ἀτενίζει πρός τόν οὐρανό, ὅλο νά ἑλκύεται ἀπό τόν οὐρανό. Αὐτή εἶναι ἡ φυσιολογική κατάσταση τοῦ πλάσματος τοῦ Θεοῦ· νά ἔχει μέσα του τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, νά ἔχει κοινωνία μέ τόν Θεό, νά ἔχει τή χαρά τοῦ Θεοῦ, νά ἔχει αὐτή τή σωτηρία, τήν ἁγιότητα, αὐτή τήν ἀναμαρτησία. Ὄχι ὅτι εἶναι ἀναμάρτητος ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά αἰσθάνεται νά δημιουργεῖ ἡ Χάρις αὐτή τήν κατάσταση τῆς ἀναμαρτησίας, γιατί ἡ Χάρις εἶναι ἔξω ἀπό κάθε ἁμαρτία. Αὐτή, ἐπαναλαμβάνω, εἶναι ἡ φυσιολογική ζωή τοῦ ἀνθρώπου.
Νά εὐγνωμονήσουμε τόν Θεό πού λίγο-λίγο ἀρχίζει καί μᾶς ἀποκαλύπτει τόν δρόμο του, τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, τή Χάρι Του, τό φῶς του, αὐτή τήν ἀληθινή ζωή, τήν κανονική γιά μᾶς ζωή. Νά εὐγνωμονοῦμε τόν Θεό, ἀλλά καί νά δινόμαστε πρός αὐτή τήν κατεύθυνση, καθώς τόν παρακαλοῦμε νά φανερώνει μέσα μας ὅλο καί πιό πολύ τήν ἀληθινή ζωή, νά μᾶς παρέχει αὐτή τήν ἀληθινή ζωή, νά μᾶς δίνει αὐτή τήν ἀληθινή ζωή. Πάντοτε παραμονεύει ἡ ἁμαρτία, παραμονεύει ἡ πτώση, παραμονεύει αὐτό τό τράβηγμα πρός τό κακό. Ἄν θέλετε, παραμονεύουν ὅλα αὐτά τά ὁποῖα φαίνονται καλά καί ὅτι εἶναι ἡ κανονική ζωή, γιά νά μᾶς τραβήξουν πρός αὐτά, ἐνῶ ἡ κανονική ζωή, ἡ ἀληθινή ζωή, εἶναι αὐτή ἡ θεία ζωή, ἡ οὐράνια ζωή, ἡ ζωή τῆς Χάριτος. Αὐτή εἶναι ἡ φυσιολογική ζωή. Ἐκεῖ βρίσκει κανείς τόν ἑαυτό του, ἐκεῖ βρίσκει τόν προορισμό του, ἐκεῖ βρίσκει τή χαρά του καί τήν ἁγιότητα.
Εἴθε ὁ Κύριος συνεχῶς νά μᾶς ἑλκύει πρός αὐτή τή ζωή, πρός αὐτόν τόν δρόμο, ἀλλά καί νά μᾶς δίνει καί τή διάθεση καί τόν ζῆλο καί τίς δυνάμεις νά ὠθοῦμε κι ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας ὅσο γίνεται πρός τά ἐκεῖ, ἑωσότου μᾶς κερδίσει πλήρως ἡ Χάρις.
10-11-1986