22 Ἰουλίου
Τῆς ἁγίας μυροφόρου καί ἰσαποστόλου
Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς
Πρίν ποῦμε ὁτιδήποτε ἄλλο, ἴσως δέν εἶναι ἄτοπο αὐτό πού σκέφτηκα ἀπόψε, καθώς τελοῦμε τήν ὅλη ἀκολουθία: νά καθιερώσουμε ἕναν ἀπό τούς ναούς, πού θά γίνουν στό ἑξῆς, στό ὄνομα τῆς ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς καί τῶν λοιπῶν μυροφόρων καί νά βροῦμε καί τήν κατάλληλη ἡμέρα πού θά γιορτάζουμε· μπορεῖ νά εἶναι ἡ σημερινή ἡμέρα, δηλαδή ἡ 22α Ἰουλίου, μπορεῖ νά εἶναι ἡ Κυριακή τῶν Μυροφόρων, ἤ κάποια ἄλλη ἡμέρα.
Θά ἐνθυμεῖσθε ὅτι εἴχαμε κάνει μιά ὁμιλία κάποτε, πού συνέπεσε νά διαβάσουμε ὡς εὐαγγελική περικοπή αὐτήν ἀκριβῶς πού ἀκούσαμε μόλις προηγουμένως, ἡ ὁποία εἶναι ἀπό τό κατά Λουκᾶν εὐαγγέλιο καί ἀναφέρεται στήν ἁγία Μαρία τή Μαγδαληνή, ἀλλά καί στίς ἄλλες μυροφόρες. Εἴπαμε τότε κάποια λόγια πού, ἄν δέν ἀπατῶμαι, γιά πρώτη φορά τά λέγαμε κατά τέτοιο τρόπο, καί ἀπόψε ἀκόμη περισσότερα φέρνει ὁ Θεός στή σκέψη μας καί στήν καρδιά μας, ἀλλά δέν εἶναι τῆς ὥρας νά τά ποῦμε.
Προσωπικά, καίτοι τά εἴχαμε πεῖ τήν ἄλλη φορά κατά ἰδιαίτερο τρόπο, ἀπόψε νιώθω νά μέ συνέχει ἀκόμη περισσότερο ὅλο αὐτό τό συγκλονιστικό γεγονός πού ἀναφέρεται ἀκριβῶς στήν ἁγία Μαρία τή Μαγδαληνή καί στίς ἄλλες μυροφόρες.
Ἡ εὐαγγελική περικοπή εἶναι πολύ σύντομη∙ ἄς τήν ἀκούσουμε ἀπό τή μετάφραση: Λίγο καιρό ἀργότερα ὁ Ἰησοῦς περιόδευε ἀπό πόλη σέ πόλη καί ἀπό χωριό σέ χωριό κηρύττοντας καί φέρνοντας τό χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Μαζί του ἦταν καί οἱ δώδεκα μαθητές του, καθώς καί μερικές γυναῖκες πού εἶχαν θεραπευτεῖ ἀπό ἀρρώστιες καί βάσανα, ἀπό δαιμονικά πνεύματα καί ἀσθένειες. Αὐτές ἦταν ἡ Μαρία, πού ὀνομαζόταν Μαγδαληνή, ἀπ᾿ τήν ὁποία ὁ Ἰησοῦς εἶχε βγάλει ἑπτά δαιμόνια, ἡ Ἰωάννα ἡ γυναίκα τοῦ Χουζᾶ, ἀξιωματούχου τοῦ Ἡρώδη, ἡ Σουσάννα καί ἄλλες πολλές, πού τόν ὑπηρετοῦσαν μέ τά ὑπάρχοντά τους.
Αὐτά τά λίγα λέει ἡ εὐαγγελική περικοπή. Καί κάνει, νομίζω, φοβερή ἐντύπωση τό ὅτι σάν νά διάλεξε, τρόπον τινά, ὁ Κύριος αὐτές τίς γυναῖκες, πού ὄχι ἁπλῶς εἶχαν κάποιες ἀρρώστιες καί κάποια βάσανα, ἀλλά, ὅπως λέει τό κείμενο, ἦσαν τεθεραπευμέναι ἀπό νόσων καί μαστίγων καί πνευμάτων πονηρῶν καί ἀσθενειῶν.
Θά λέγαμε ὅτι σάν νά εἶναι αὐτή ἡ εὐαγγελική περικοπή, σάν νά εἶναι αὐτή ἡ γιορτή, αὐτή ἡ ὅλη ἀναφορά, εἰδική γιά τή σημερινή κοινωνία, στήν ὁποία –μέ βάση αὐτά πού ἐγώ ὡς ἐκ τῆς θέσεώς μου γνωρίζω, ἀλλά καί ὅλοι λίγο πολύ καταλαβαίνουμε– οἱ ἄνθρωποι γιά πολλούς καί διαφόρους λόγους πολλά πάσχουν, πολλά βάσανα περνοῦν, πολύ ὑποφέρουν.
Σ᾿ αὐτό πού λέμε ὅτι πάσχουν πολλά περιλαμβάνονται βέβαια ὅλες οἱ ἀσθένειες, ἀλλά ἰδιαίτερα οἱ ψυχοπαθολογικές ἀσθένειες, ὅπως τίς λέμε σήμερα. Κάπου ἐκεῖ εἶναι καί ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος ὀργιάζει. Ὁ Κύριος σάν νά διάλεξε εἰδικά αὐτές τίς γυναῖκες· τίς κάλεσε, ἀνταποκρίθηκαν, τίς θεράπευσε, καί νά, εἶναι τώρα πολύ κοντά του καί τόν ὑπηρετοῦν. Εἶναι αὐτές πού τόν εἶδαν μετά τήν ἀνάσταση πρίν τούς ἀποστόλους, καί ἰδιαίτερα ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ ὁποία μίλησε μέ τόν ἀναστημένο Κύριο.
Ἐλπίζω νά μή μοιάζει γιά ὑπερβολή αὐτό τό ὁποῖο λέμε, ὅτι, ἀφοῦ ὁ Κύριος τό ἔκανε αὐτό, δέν τό ἔκανε τυχαῖα· εἶχε τόν λόγο του. Καί ἐπίσης δέν εἶναι ὑπερβολή ἄν θά ποῦμε ὅτι εἰδικότερα στήν ἐποχή μας αὐτό μᾶς χρειάζεται. Ἄν θέλετε, σάν νά τό ἔκανε γιά τήν ἐποχή μας ὁ Κύριος. Θεράπευσε αὐτές τίς γυναῖκες, ἀλλά σάν νά τό ἔκανε εἰδικά γιά τή σημερινή ἐποχή, πού ἄνθρωποι καί ἄνθρωποι ὑποφέρουν, πάσχουν καί ἀπό τέτοιες ἀσθένειες, στίς ὁποῖες πλήττεται ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, πλήττεται, τό κέντρο, τρόπον τινά, τῆς ὑπάρξεώς του. Δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας πόνος, δέν εἶναι ἁπλῶς μιά δυσκολία, ἕνα βάσανο, ἀλλά σάν νά ἔχει βαθύτερη ρίζα τό ὅλο κακό.
Μοῦ ἦρθαν πάρα πολλά στόν νοῦ ἀπόψε· πάρα πολλά. Τί νά πρωτοπεῖ κανείς; Πάντως, χρειάζεται νά θελήσουμε νά ταπεινωθοῦμε, γιά νά προσεγγίσουμε καλύτερα τό βαθύτερο νόημα. Παρακαλῶ, νά μήν τό πάρουμε ὅτι νά, αὐτή τήν ὥρα λέμε κάποια λόγια· ἦταν νά ποῦμε ἄλλα, ἀλλά λέμε αὐτά. Δέν εἶναι ἔτσι ἀκριβῶς.
Ἡ ἀσθένεια τρώει τή ρίζα τῆς φιλαυτίας
Κάνει ἐντύπωση ἐδῶ ὅτι οἱ μυροφόρες, καί πρώτη καί καλύτερη ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἀγάπησαν τόν Χριστό περισσότερο ἀπό τούς μαθητάς του. Ἄν καί ἐκεῖνοι ἦταν πιό κοντά του, καί ὡς ἐκ τούτου εἶδαν πολύ περισσότερα ἀπό ὅσα εἶδαν αὐτές καί ἄκουσαν πολύ περισσότερα ἀπό ὅσα ἄκουσαν αὐτές, ὡστόσο οἱ μυροφόρες τόν ἀγάπησαν περισσότερο∙ ᾧ πολύ ἀφίεται, πολύ ἀγαπᾷ, ὅπως εἶπε σέ ἄλλη περίπτωση ὁ Κύριος.
Τώρα αὐτά βέβαια ἄν τά ἀκούει κανείς ἁπλῶς ὡς λόγια, ὅπως εἴπαμε, δέν λένε τίποτε. Ἄν ὅμως μέ τή βοήθεια τῶν λόγων αὐτῶν, τῶν λέξεων αὐτῶν δοῦμε βαθύτερα, εἶναι συγκλονιστικό τό ὅλο γεγονός.
Τό μεγάλο κακό πού περνάει κληρονομικῷ τῷ τρόπῳ ἀπό τόν ἕνα στόν ἄλλο, ἀπό τούς προγόνους στούς ἀπογόνους, καί ὑπάρχει στήν καθεμιά ψυχή πού ἔρχεται σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, εἶναι ἡ ἔπαρση πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος μέσα του. Αὐτό δέν σημαίνει βέβαια ὅτι κατ᾿ ἀνάγκην εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτωλός.
Ὑπάρχει αὐτό τό κακό κατά τέτοιο τρόπο, πού ἀγκαλιάζει κανείς αὐτή τήν τάση τήν ἐγωιστική, τήν περιποιεῖται, τήν προφυλάσσει, τήν προσέχει· καί ἀπό τήν ἀνθρώπινη πλευρά ἄν τό δοῦμε τό θέμα, δέν ταπεινώνεται κανείς. Γιά πολλούς καί διαφόρους λόγους ὅλο καί τοῦ ξεφεύγει σάν χέλι τό ἐγώ, ἡ φιλαυτία, καί τελικά πάλι ἐγωιστής εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πάλι φίλαυτος εἶναι. Νά λάβουμε ὑπ᾿ ὄψιν μας ὅτι, ὅσο κι ἄν θέλει ὁ Κύριος νά χαριτώσει τόν ἄνθρωπο, ὅσο κι ἄν θέλει νά τόν βοηθήσει, γιά νά γίνει αὐτό, πρέπει νά εἶναι δεκτικός ὁ ἄνθρωπος, καί ἡ ἔπαρση δέν ἀφήνει.
Σ᾿ αὐτές ἐδῶ τίς περιπτώσεις τίς ψυχοπαθολογικές, ὅπως ἔχουμε πεῖ καί ἄλλη φορά, ὁ ἐγωισμός τρώει τόν ἐγωισμό, ἐπειδή ἀκριβῶς δέν εἶναι τά παθήματα αὐτά κάπως ἐξωτερικά, ὅπως εἶναι ὁ ὅποιος πόνος ὁ σωματικός, ἡ ὅποια ἀρρώστια ἡ σωματική, ἀλλά σάν νά προσβάλλεται ἡ οὐσία τῆς ψυχῆς. Ὁ Θεός τά οἰκονομεῖ ἔτσι τά πράγματα. Βλέπουμε ἐδῶ καθαρά στήν περίπτωση αὐτῶν τῶν ἀσθενειῶν ὅτι ὁ Κύριος οἰκονομεῖ ἔτσι τά πράγματα, πού τελικά αὐτές οἱ ψυχές γίνονται πολύ δεκτικές τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή χάνουν πᾶσαν ἰδέαν γιά τόν ἑαυτό τους.
Δέν μποροῦν οἱ ψυχές αὐτές νά στηρίξουν πουθενά τήν ἰδέα γιά τόν ἑαυτό τους. Ὅπως ἕνα φυτό, πού μόλις φυτρώσει, ὅλο ξεπετάγεται, ὅλο ξεπετάγεται καί μεγαλώνει, ἀλλά ἅμα τό βρεῖ τό σκουλήκι βαθιά ἐκεῖ στή ρίζα, τό θανάτωσε, πάει, ἔτσι, ἡ φύση τῆς ἀσθένειας αὐτῆς εἶναι, φαίνεται, τέτοια, πού σάν ἄλλο σκουλήκι τρώει ἡ ἀσθένεια αὐτή τή ρίζα τῆς φιλαυτίας, τή ρίζα τοῦ ἐγώ ὅσο παίρνει περισσότερο ἀπό τήν ἀνθρώπινη πλευρά.
Ἐξ ὅσων γνωρίζω ἐγώ τώρα ὡς ἐκ τῆς θέσεώς μου, ὑπάρχουν ψυχές οἱ ὁποῖες βιώνουν αὐτό τό γεγονός τῆς καταστροφῆς τοῦ ἐγώ, τῆς φιλαυτίας, καθώς δέν ἔχει κανείς ποῦ νά στηρίξει τό ἐγώ του. (Αὐτό δέν τό γνωρίζουν πολλές ψυχές καί ὑποφέρουν.) Πλήρως ἀπελπίζεται κανείς, πλήρως ἀπογοητεύεται, καθώς δέν μπορεῖ νά στηριχθεῖ πουθενά γιά νά κρατήσει τό ἐγώ, τή φιλαυτία, πού εἶναι ὅ,τι χειρότερο ἀπέναντι στόν Θεό.
Ὅσες ψυχές θά τό καταλάβουν καί θά τό πιστέψουν ἔτσι αὐτό πού λέμε καί δέν θά ἀπελπισθοῦν, ἀλλά θά πᾶνε στόν Χριστό –ὅμως μέ τή διάθεση αὐτή: «Μή φοβᾶσαι, ἑαυτέ μου. Ἄς καταστραφεῖ τό ἐγώ, ἡ φιλαυτία»– σ᾿ αὐτές τίς ψυχές (ὤ, τοῦ παραδόξου θαύματος!) ἔχουμε, ἄν ἐπιτρέπεται νά ποῦμε, ἕνα τέλειο ἄδειασμα ἀπό τήν ὅποια ἀνθρώπινη παρηγορία, ἀπό τή φιλαυτία, τόν ἐγωισμό. Ἀλλά πρέπει νά βοηθηθοῦν ἀπό κάποιον πού ξέρει ἀπό τά θέματα αὐτά, καί ἐφόσον δέν ἔχασαν τά μυαλά τους, μποροῦν νά σκεφθοῦν σωστά.
Ὅσο κι ἄν πασχίζει κανείς νά εἶναι κάτι, θέλει δέν θέλει τελικά γίνεται ἕνα τέλειο ἄδειασμα ἀπό τό ἐγώ, καί ἔρχεται ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Τό βλέπει μετά κανείς στήν πράξη ὅτι εἶναι ἕνα ἔργο πού τό κάνει ὁ Χριστός. Δέν διάλεξε τυχαῖα αὐτές τίς γυναῖκες ἐδῶ.
Χαρά σ᾿ ὅποιον θά πεῖ: «Νά ᾿ναι εὐλογημένο, Θεέ μου»
Καί εἶμαι τῆς ταπεινῆς γνώμης ὅτι σέ ὅλες τίς ἐποχές, ἀλλά, ἄν θέλετε, ἰδιαίτερα στή δική μας ἐποχή, δέν ἄφησε καί δέν ἀφήνει ὁ Θεός χωρίς λόγο νά ὑπάρχουν αὐτές οἱ ἀρρωστημένες καταστάσεις. Πιστεύω ὅτι εἶναι ἀπό Θεοῦ αὐτό πού λέμε, νά κάνουμε ἕνα ναόν πρός τιμήν τῆς ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς καί τῶν μυροφόρων γενικότερα, καί νά ἔχει αὐτόν τόν χαρακτήρα: καταφύγιο παρηγοριᾶς καί θεραπείας αὐτῶν τῶν ψυχῶν.
Στίς ψυχοπαθολογικές καταστάσεις λοιπόν γίνεται, ὅσο μπορεῖ νά γίνει ἀπό τήν ἀνθρώπινη πλευρά, αὐτή ἡ καταστροφή τῆς φιλαυτίας. Αὐτό τό αἰσθάνεται κανείς. Καί δέν μπορεῖ νά ἀντέξει ἀλλιῶς, ἄν δέν πάει στόν Χριστό. Kαί νιώθει ὅτι τό κάνει ὁ Χριστός. Εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα σ᾿ αὐτό· εἶναι ἀκριβῶς αὐτή ἡ γνώση ὅτι ὁ Χριστός ἀγαπάει τίς ψυχές αὐτές, ἐργάζεται κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπο καί κάνει αὐτό τό καλό σ᾿ αὐτές. Ὁπότε ἔρχεται ἡ ἀγάπη γιά τόν Χριστό. Πολλή ἀγάπη, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου ᾧ πολύ ἀφίεται, πολύ ἀγαπᾶ. Καί ἄλλες ψυχές τόν ἀγαποῦν, ἀλλά δέν ἔχουν τήν αἴσθηση, τή συναίσθηση, τή συνείδηση ὅτι τίς γιάτρεψε ὁ Χριστός ἀπό αὐτή τή φοβερή μάστιγα· καί εἶναι κάτι πού δέν μετριέται μέ τίποτε καί δέν συγκρίνεται μέ τίποτε. Ἐδῶ ξεπέρασε, τρόπον τινά, ἡ ἐπέμβαση τοῦ Κυρίου κάθε μέτρο. Συγχώρησε πλήρως τήν ψυχή, τήν ἐπισκέφθηκε καί τή γέμισε πλήρως. Καί ἔρχεται ἡ ἀγάπη αὐτή∙ ἡ ἀγάπη πού εἶχαν ἡ ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί οἱ ἄλλες μυροφόρες, πού ἀκολουθοῦσαν τόν Χριστό. Καί ὁ Κύριος ὄχι ἁπλῶς τίς θεράπευσε, ἀλλά καί τίς βράβευσε, καθώς αὐτές πρῶτες ἀξιώθηκαν νά τόν δοῦν ἀναστημένο.
Πρώτη τόν εἶδε ἀναστημένο ἡ Παναγία, ἡ μητέρα του, καί μετά ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί στή συνέχεια οἱ ἄλλες μυροφόρες. Καί εἶναι ἕνα γεγονός, τό ὅτι εἶδαν πρῶτες οἱ Μυροφόρες τόν ἀναστημένο Κύριο, πού δέν καταργεῖται μέ τίποτε, εἶναι ἕνα γεγονός πού θά παραμείνει στόν αἰώνα.
Καί χαρά, θά ἔλεγα, σ᾿ ἐκείνους, ἀπό αὐτούς πού πάσχουν ψυχοπαθολογικά, οἱ ὁποῖοι θά τό προσέξουν ὅτι εἶναι ἴσως μιά οἰκονομία Θεοῦ τό ὅτι ἐπιτρέπει ὁ Κύριος αὐτές τίς ἀσθένειες, καθώς σήμερα, ἐξ ὅσων πάλι καταλαβαίνω, ὄχι λίγοι πάσχουν.
Μοιάζει ἀπό μιά πλευρά νά εἶναι ὀργή Θεοῦ, ἀλλά ἴσως εἶναι μιά οἰκονομία Θεοῦ πού ὄχι λίγοι ἀρρωσταίνουν σήμερα ψυχολογικά. Κι ἐκεῖνοι πού φαίνονται ὅτι εἶναι καλά, ὅτι δέν ἔχουν τίποτε ἀπό αὐτές τίς καταστάσεις, πού σάν νά αἰχμαλωτίζουν πέρα γιά πέρα τίς ψυχές ἀλλά καί σάν νά τίς γδέρνουν, καί αὐτοί κάτι ἔχουν. Ὑπάρχει ὅμως Κύριος ὁ Θεός. Ζεῖ Κύριος Παντοκράτωρ!
Ἄν λάβει ὑπ᾿ ὄψιν αὐτά πού λέμε τώρα ἐδῶ ἡ καθεμιά ψυχή –καθώς σήμερα δέν εἶναι λίγες αὐτές οἱ ψυχές πού πάσχουν– μπορεῖ νά πιστέψει ἔτσι στόν Χριστό, νά ἐλπίζει ἔτσι στόν Χριστό καί νά ἀντέξει ὅ,τι κι ἄν γίνει. Σέ πάρα πολλές ψυχές ὁ Κύριος χρησιμοποιεῖ μιά τέτοια ἀρρώστια. Νά μή φοβηθεῖς, νά μήν ταραχθεῖς, νά κάνεις κουράγιο. Πίστεψε στά λόγια αὐτά. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ ἀσθένειες αὐτές κάνουν αὐτό τό κακό· ξετινάζουν, τρόπον τινά, τόν ἄρρωστο. Ἀλλά ὁ Κύριος χρησιμοποιεῖ γιά καλό ὅλο αὐτό τό ξετίναγμα, ὅλο αὐτό, ἄν θέλετε, τό ρεζίλεμα_−πρώτη φορά ἀναφέρω σήμερα τή λέξη αὐτή, καί ταιριάζει ἀπόλυτα.
Πραγματικά, διά μέσου αὐτῶν τῶν καταστάσεων ὁ Κύριος ἐπιτρέπει νά ρεζιλευθεῖ κανείς –νά ρεζιλευθεῖ· παρακαλῶ, νά τήν κρατήσουμε αὐτή τή λέξη– ὁπότε χαρά σ᾿ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος δέν θά θιγεῖ ἀπό αὐτό, δέν θά θυμώσει, δέν θά τά βάλει μέ τόν Θεό, ἀλλά θά πεῖ μέσα ἀπό τήν καρδιά του: «Νά ᾿ναι εὐλογημένο, Θεέ μου. Νά ᾿ναι εὐλογημένο!»
Ἡ ταπείνωση δέν ἔρχεται, ἄν δέν σοῦ στοιχίσει
Καί ἔρχεται στήν ψυχή πολλή ταπείνωση. Διότι λέμε γιά ταπείνωση, ἀλλά ἡ ταπείνωση δέν ἔρχεται, ἄν δέν σοῦ στοιχίσει. Καί σ᾿ αὐτές τίς περιπτώσεις σοῦ στοιχίζει, καθώς, σύν τοῖς ἄλλοις, ἐνυπάρχει καί τό ρεζίλεμα. Ὅμως νά μήν πάθεις τίποτε μέσα σου, νά μή φοβηθεῖς. Ὁπότε γίνεται αὐτή ἡ καταστροφή τῆς φιλαυτίας, ἡ καταστροφή τοῦ ἐγωισμοῦ. Ἀλλά ὅλο αὐτό τό ἔργο εἶναι ἔργο ἐν Χριστῷ, καί τό νιώθει ἡ ψυχή, ὅπως εἴπαμε, ὅτι τό κάνει ὁ Χριστός, τό ἔκανε ὁ Χριστός. Ἀλλιῶς, δέν ἀντέχει κανείς, καθώς δέν μπορεῖ νά καταλάβει, μπερδεύεται, ἐνῶ μέ τήν ἐπέμβαση τοῦ Χριστοῦ σάν νά βρῆκε κανείς τό μονοπάτι καί προχωράει.
Ὅποιος θέλει ἀγάπη πολλή, νά, ἔτσι θά ἔρθει ἡ ἀγάπη. Ὅποιος θέλει θεραπεία ἀπό τόν ἐγωισμό, ἔτσι θά ἔρθει. Ὅποιος θέλει νά τόν ἔχει σέ τιμή, ἄν ἐπιτρέπεται νά ποῦμε, ὁ Κύριος, αὐτό εἶναι τό μονοπάτι. Δέν θά ποῦμε περισσότερα, παρότι πολλά ἦρθαν αὐτές τίς ὧρες στόν νοῦ μας, στήν καρδιά μας, ἕνεκα αὐτῆς τῆς ἡμέρας τῆς εὐλογημένης, πού γιορτάζουμε κατ᾿ ἀρχήν τήν ἁγία Μαρία τή Μαγδαληνή ἀλλά καί τίς ἄλλες μυροφόρες.
Εὔχεστε παρακαλῶ, κι ἐσεῖς ὥστε, σύν τοῖς ἄλλοις, νά ἔρθει αὐτή ἡ εὐλογημένη μέρα πού θά κάνουμε καί ναό καί θά ἔχουμε εἰδική γιορτή, καί ἔτσι πολύς λαός, πολύς κόσμος πού πάσχει, πραγματικά νά βρίσκει ἔλεος, λύτρωση, θεραπεία, νά βρίσκει ἀληθινή κοινωνία μέ τόν Χριστό. Δέν εἶναι μικρό πράγμα νά αἰσθάνεσαι ὅτι σ᾿ ἔκανε ὁ Κύριος μέ τήν ἀγάπη του νά τόν ἀγαπᾶς πολύ. Καί εἶναι αὐτό καί μιά ἀσφάλεια σύν τοῖς ἄλλοις. Ὁ ἄλλος ὅλο καί κρατάει μέσα του ἴχνη ὑπερηφανείας καί ἐγωισμοῦ, ἐνῶ στήν ψυχή πού θά περάσει τέτοια πράγματα καί θά ἀντέξει, ἔχουμε μιά πλήρη καταστροφή τοῦ κακοῦ, καί βασιλεύει μέσα της ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρός τήν ψυχή, ἀλλά συγχρόνως καί ἡ ψυχή αὐτή καίγεται ἀπό ἀγάπη γιά τόν Χριστό.
22-7-2004