Κυριακή Ι´ Ματθ. 13.08.2017
Ματθ. 17, 14-23
Ὑπάρχει κάτι πού πρέπει νά γίνει ἀπό μέρους τοῦ ἀνθρώπου
Ὁ Κύριος ἔχει μπροστά του ἕναν πονεμένο πατέρα, ὁ ὁποῖος τόν παρακαλεῖ νά θεραπεύσει τό παιδί του. Καί ὁ Κύριος σάν νά ὁμιλεῖ σκληρά ὄχι μόνο ἀπευθυνόμενος πρός τόν πατέρα αὐτόν, ἀλλά καί πρός ὅλους τούς ἀκροατάς καί πρός τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων: «Ὦ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν, ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμᾶς;»
Ἡ ἁμαρτία πέρασε μέσα στόν ἄνθρωπο· αὐτό εἶναι δεδομένο. Ἀλλά τό μεγάλο κακό εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀφήνει νά τόν διαστρέψει ἡ ἁμαρτία καί νά τόν κάνει νά παίρνει ἀρνητική στάση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, στάση ἀπιστίας· καί σάν νά θέλει νά μένει στήν κατάσταση αὐτή. Ὑπάρχει ὅμως κάτι πού πρέπει νά γίνει ἀπό μέρους τοῦ ἀνθρώπου, καί ὁ Θεός τό περιμένει. Αὐτός ὁ πονεμένος πατέρας ὅ,τι μποροῦσε νά κάνει τό ἔκανε· εἶπε ἐκείνη τή φοβερή φράση –«Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ»– πού ἦταν μιά πράξη βαθιά μέσα στήν ψυχή του, πού συγκλόνισε τήν ἴδια του τήν ὕπαρξη. Αὐτό εἶναι ἕνα ἄνοιγμα, μιά πίστη, μιά παράδοση στόν Θεό, καθώς παράλληλα καταδικάζει τόν ἑαυτό του. Καί ἔγινε θαῦμα ἐκείνη τήν ὥρα, φωτίστηκε.
Ὁ ἄνθρωπος σέ πολλούς κόπους μπορεῖ νά μπεῖ εὐχαρίστως καί πολλά πράγματα νά κάνει, ὅμως φοβᾶται νά κάνει αὐτό: νά ἀποδοκιμάσει πλήρως τόν ἑαυτό του, νά ὁμολογήσει τήν ὅλη ἀρνητική κατάστασή του, ἀλλά συγχρόνως νά καταφύγει στόν Κύριο μέ ἐμπιστοσύνη: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Καθώς ὁ ἄνθρωπος εἶναι παγιδευμένος ἀπό τήν ἁμαρτία, πού εἶναι καί διαστροφή καί ἄρνηση καί ἀπιστία, προκειμένου νά βγεῖ ἀπό κεῖ, χρειάζεται νά πιαστεῖ ἀπό κάπου ἔξω ἀπό αὐτόν (ὅπως ὁ πατέρας αὐτός): ἀπό τόν Χριστό, ἀπό τήν Ἐκκλησία. Καί ὄντως τό θαῦμα θά γίνει.