Κυριακή Α´ Λουκᾶ, 5, 1-11
( Ἡ θαυμαστή ἁλιεία)
Νά πιαστοῦμε ἀπό τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ
Ὁ Πέτρος ὅλη τή νύχτα ψάρευε χωρίς νά ἔχει κανένα ἀποτέλεσμα ὁ κόπος του. Καί καθώς συνειδητοποιεῖ τήν ὅλη ἀδυναμία του καί τήν ἀποτυχία του, προσέχει τί τοῦ λέει ὁ Χριστός, ἐμπιστεύεται στόν λόγο του καί ἀνταποκρίνεται ἀμέσως. Καί γίνεται τό θαῦμα: γέμισε τό δίχτυ του ψάρια.
Στήν κάθε συγκεκριμένη περίπτωση εἶναι παρών ὁ Κύριος καί μᾶς λέει αὐτό πού ἔχει νά μᾶς πεῖ. Μένει στόν καθένα νά ἔχει καλή διάθεση καί νά εἶναι ἕτοιμος νά ἀκούσει, νά καταλάβει καί νά ἀνταποκριθεῖ. Δέν ἔχει σημασία ποιοί εἴμαστε ὥς αὐτή τήν ὥρα. Ἐάν συνειδητοποιήσουμε τή φτώχεια μας, τήν πνευματική ἀποτυχία μας, τό τίποτέ μας καί πιαστοῦμε ἀπό τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ καί ἀρχίσουμε ἀπό τήν ἀρχή, ὁπωσδήποτε θά ἔρθουν ὅλες οἱ εὐλογίες στήν ψυχή μας· θά νιώσουμε ὅτι εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν ὁ Πέτρος εἶδε τά πολλά ψάρια πού ἔπιασε κατά θαυμαστό τρόπο, εἶπε στόν Χριστό: «Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε». Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πρέπει νά φθάσει στήν ψυχή σου καί νά σέ συγκλονίσει· νά σέ κάνει νά νιώσεις τήν ἁμαρτωλότητά σου καί νά γίνει κρίση ἐκείνη τήν ὥρα μέσα σου, σάν νά κρίνεσαι. Καί μπορεῖ νά νιώσεις μιά ὤθηση νά κάνεις πίσω. Ὄχι· νά συναισθανθεῖς τήν κατάστασή σου, καί νά ἔρθει ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ μέσα σου, ἀλλά συγχρόνως νά ἀκούσεις τή φωνή τοῦ Χριστοῦ: «Μή φοβοῦ». Εἶναι ἀδύνατον ὁ Χριστός νά μήν παρηγορήσει τήν ψυχή, νά μήν τή θωπεύσει, νά μήν τή γλυκάνει. Καί ὁπωσδήποτε, ἐάν συντελεστοῦν τέτοια πράγματα μέσα στήν ψυχή, δέν μένεις ἀδρανής. Ἀμέσως ἐπί τό ἔργον, δέν καθυστερεῖς καθόλου, ὅπως οἱ μαθηταί: «ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ».