Τῶν ἐν ἁγίοις πατέρων ἡμῶν Ἀθανασίου καί Κυρίλλου ἀρχιεπισκόπων Ἀλεξανδρείας.
Ἡ ἀποστολική περικοπή πού ἀκούσαμε ἀρχίζει μέ τή φράση· «Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ». Νά θυμᾶσθε τούς προεστῶτες σας, οἱ ὁποῖοι σᾶς κήρυξαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ.
Δέν μποροῦμε κι ἐμεῖς σήμερα νά μή θυμηθοῦμε τούς δύο μεγάλους ἱεράρχες καί ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, πού τελοῦμε τή μνήμη τους. Τόν ἅγιο Ἀθανάσιο καί τόν ἅγιο Κύριλλο. Σύντομα νά ποῦμε δυό λόγια.
Εἶναι γνωστός καί ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος καί ὁ ἅγιος Κύριλλος σ᾿ ὅλους τούς χριστιανούς, ὡστόσο ὅμως εἶναι ἀνάγκη πάντοτε ἀλλά ἰδιαίτερα τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τους νά τούς ἐνθυμούμαστε περισσότερο καί νά μελετοῦμε τή ζωή τους. Καί οἱ δύο κατάγονταν ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια καί οἱ δύο ἦταν πατριάρχες Ἀλεξανδρείας. Ὁ πρῶτος, ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, διάκονος ἀκόμη, ἔλαβε μέρος στήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο τό 325 στή Νίκαια καί ἔπαιξε ἐκεῖ τόν πρωτεύοντα ρόλο. Ὁ ἅγιος Κύριλλος ἔλαβε μέρος στήν Γ’ Οἰκουμενική Σύνοδο τό 431 στήν Ἔφεσο. Ἦταν πρόεδρος τῆς Συνόδου, ἡ ὁποία κατεδίκασε τόν Νεστόριο, ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι ἡ Παναγία δέν εἶναι Θεοτόκος ἀλλά Χριστοτόκος· δηλαδή γέννησε ἄνθρωπο.
Νιώθουμε ὅτι ἀνήκουμε στόν Θεό;
Ἐκεῖνο πού ἔχει σημασία καί πού, νομίζω, πρέπει νά θυμηθοῦμε καί νά σκεφθοῦμε σήμερα ἐμεῖς πού τελοῦμε τή μνήμη τους εἶναι ὅτι οἱ δύο αὐτοί ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας δέν ἦταν τυχαῖοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι βρέθηκαν στήν Ἐκκλησία, βρέθηκαν σέ κάποια θέση τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά λύσουν, ἄν θέλετε, τό προσωπικό ἤ τό οἰκογενειακό τους πρόβλημα, ἀλλά πίστευσαν στόν Χριστό μέ ὅλη τους τήν ψυχή καί ἔδωσαν τόν ἑαυτό τους στόν Χριστό, ἔδωσαν τόν ἑαυτό τους στήν Ἐκκλησία.
Δέν φρόντισαν νά κάνουν κάποια καρριέρα καί νά χρησιμοποιήσουν τίς ἱκανότητές τους καί ὅλα τά χαρίσματα πού τούς ἔδωσε ὁ Θεός κατά κάποιον ἄλλο τρόπο, ἀλλά ἔδωσαν τά χαρίσματά τους καί τίς ἱκανότητές τους στόν Θεό. Καταρχήν, θά λέγαμε, ἔνιωσαν ὅτι ἀνήκουν στόν Θεό. Κάθε ἄνθρωπος ἔτσι πρέπει νά νιώσει. Ὅλοι προερχόμαστε ἀπό τόν Θεό καί ὅλοι ἀνήκουμε στόν Θεό. Εἶναι μεγάλο, πολύ μεγάλο λάθος, πολύ μεγάλη ἁμαρτία, ἐνῶ κατάγεται κανείς ἀπό τόν Θεό, προέρχεται ἀπό τόν Θεό καί ἀνήκει στόν Θεό καί σ᾿ αὐτόν πρέπει νά καταλήξει, νά εἶναι βέβαια ἕνας καλός ἄνθρωπος, ἀλλά νά χρησιμοποιεῖ τόν ἑαυτό του κάπως ἀλλιῶς, καί ὄχι ὅπως θέλει ὁ Θεός. Μεγάλο λάθος αὐτό.
Οἱ ἅγιοι, ὅλοι οἱ ἅγιοι καί ἰδιαίτερα οἱ σημερινοί μας ἅγιοι, τό κατάλαβαν ὅτι ἀνήκουν στόν Θεό, τό ἔνιωσαν, τό πίστευσαν καί ἐνήργησαν ἀνάλογα. Οὔτε πρός στιγμή δέν διανοήθηκαν, ὅπως εἴπαμε, νά χρησιμοποιήσουν τά προσόντα τους γιά ἄλλες δουλειές. Ὅσο δύσκολο κι ἄν ἦταν ἀπό πολλές ἀπόψεις, καί διότι πολύ τούς ἐδίωξαν, ἰδιαίτερα τόν ἅγιο Ἀθανάσιο, ἐκεῖνοι ἔδωσαν τόν ἑαυτό τους στόν Θεό καί τόν ὑπηρέτησαν.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας πρωτίστως καί κυρίως ἦταν ἅγιοι
Καί οἱ δύο ἅγιοι κατάλαβαν καλά ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὑπάρχει σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, γιατί τόν ἔφερε ὁ Θεός, ὑπάρχει σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, γιά νά μπεῖ στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὑπάρχει σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, γιά νά μπεῖ στόν δρόμο τῆς ἁγιότητος· ὄχι σέ κάποιους ἄλλους δρόμους. Καί οἱ δύο αὐτοί Πατέρες ἦταν πρωτίστως καί κυρίως ἅγιοι καί ὡς ἅγιοι ὑπηρέτησαν τήν Ἐκκλησία καί ὡς ἅγιοι ἔκαναν τούς ἀγῶνες καί ὡς ἅγιοι ἔφεραν εἰς πέρας τούς ἀγῶνες καί τό ἔργο πού εἶχαν νά κάνουν.
Γνωρίζουμε καλά ὅτι ὅλοι οἱ Πατέρες πού ἔλαβαν μέρος καί στήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο καί στή Β’ καί στή Γ’ καί στήν Δ’ καί στήν Ε’ καί στήν ΣΤ’ καί στήν Ζ’ Οἰκουμενική Σύνοδο ἦταν ἅγιοι καί ὅλοι ἑορτάζονται ὡς ἅγιοι. Διότι μόνο ἅγιοι μέσα στήν Ἐκκλησία μποροῦν νά ποῦν τήν ἀλήθεια, μόνο ἅγιοι μποροῦν νά παραδώσουν τήν ἀλήθεια. Τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία ζοῦν οἱ ἴδιοι καί τήν παραδίδουν στούς ἑπομένους.
Καί ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος καί ὁ ἅγιος Κύριλλος ἦταν ἅγιοι. Δέν θά μποροῦσαν ποτέ νά κάνουν τό ἔργο πού ἔκαναν, ἄν δέν ἦταν ἅγιοι. Δέν θά μποροῦσαν νά παίξουν τόν ρόλο πού ἔπαιξαν καί ὁ ἕνας στή δική του Οἰκουμενική Σύνοδο καί ὁ ἄλλος, ἐάν δέν ἦταν ἅγιοι. Καί ἔγιναν ἅγιοι ὄχι τυχαῖα, ἀλλά διότι τό ποθοῦσε ἡ ψυχή τους. Ὅπως εἴπαμε, δέν μετροῦσε γι᾿ αὐτούς τίποτε ἄλλο παρά αὐτό· ὁ Χριστός, ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Μετροῦσε γι᾿ αὐτούς ἡ σωτηρία, μετροῦσε ὁ ἁγιασμός.
Σήμερα οἱ χριστιανοί, ὅπως εἴπαμε καί ἄλλη φορά, τρέχουν στούς ἁγίους, γιορτάζουν τούς ἁγίους, καταφεύγουν στούς ἁγίους, παρακαλοῦν τούς ἁγίους, ζητοῦν τή χάρι τῶν ἁγίων, ἀλλά δέν συναντᾶς χριστιανό πού ν᾿ ἀγαπᾶ τήν ἁγιότητα, νά θυσιάζει τά πάντα γιά τήν ἁγιότητα καί αὐτό νά εἶναι τό μέλημά του· πῶς θά βρεθεῖ στόν δρόμο αὐτό τοῦ Θεοῦ, στόν δρόμο τῆς ἁγιότητος, πῶς θά σωθεῖ ἡ ψυχή του καί θά τόν ἁγιάσει ὁ Θεός. Σπάνια νά συναντήσεις τέτοιο χριστιανό, καί ὅμως αὐτός εἶναι ὁ δρόμος μας, αὐτή εἶναι ἡ ζωή μας. Μόνο ἔτσι μποροῦμε νά εἴμαστε χριστιανοί, μόνο ἔτσι μποροῦμε νά ἔχουμε τή Χάρι τῶν ἁγίων καί νά τούς μιμηθοῦμε, μόνο ἔτσι μποροῦμε νά καταλάβουμε καί τούς σημερινούς ἁγίους καί νά τούς τιμήσουμε ἀληθινά.
Εἴθε ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, κάποτε, ὡς Θεός πού εἶναι καί τά ξέρει ὅλα καί τά μπορεῖ ὅλα, νά βρεῖ τρόπο νά μᾶς ξυπνήσει, νά βρεῖ τρόπο νά μᾶς βάλει σ᾿ αὐτόν τόν δρόμο, νά βρεῖ τρόπο νά μᾶς κάνει νά λαχταροῦμε τόν ἁγιασμό μας. «Τοῦτο γάρ ἐστι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμός ὑμῶν». Καί μέ τίς πρεσβεῖες ὅλων τῶν ἁγίων καί ἰδιαίτερα τῶν σημερινῶν νά βαδίσουμε τήν ὁδό τοῦ Κυρίου, ἀδελφοί μου, νά σωθοῦμε, νά ἁγιασθοῦμε, ἄν θέλετε, νά κερδίσουμε _μέ τή σωστή ἔννοια_ καί τή ζωή αὐτή καί τήν ἄλλη, γιά νά ζοῦμε αἰώνια μέ τόν Θεό καί μέ τούς ἁγίους του.
18-1-1987