Κυριακή τῆς Τυρινῆς
(Ματθ. 6, 14-21)
Θησαυρός μας νά εἶναι ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Θεό
Ἡ Σαρακοστή εἶναι περίοδος ἐπιστροφῆς στόν Θεό. Ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν μας εἴμαστε ἔξω ἀπό τόν παράδεισο. Συνειδητοποιοῦμε τό γεγονός αὐτό καί ζητοῦμε συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἀλλά προϋπόθεση γιά νά μᾶς συγχωρήσει ὁ Θεός, εἶναι νά συγχωρήσουμε κι ἐμεῖς τούς ἄλλους ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας, ὅ,τι κι ἄν μᾶς ἔχουν κάνει. Μήν περιμένουμε νά ἔχουμε κάποιον καρπό στόν πνευματικό μας ἀγώνα, ἄν δέν τό κάνουμε αὐτό.
Ἐπίσης, δέν μπορεῖ νά νοηθεῖ Μεγάλη Τεσσαρακοστή χωρίς νηστεία. Κατά κάποιον τρόπο, ἡ μεγάλη ἁμαρτία πού διέπραξαν οἱ πρωτόπλαστοι, ἕνεκα τῆς ὁποίας ἐκδιώχθηκαν ἀπό τόν παράδεισο, ἦταν ἡ παράβαση τῆς ἐντολῆς τῆς νηστείας. Γι᾿ αὐτό ἡ ἐπιστροφή μας στόν Θεό, στόν παράδεισο, δέν μπορεῖ νά μήν ἔχει καί τό στοιχεῖο τῆς νηστείας. Ἡ νηστεία εἶναι νόμος τοῦ Θεοῦ καί νόμος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Θεός, ἡ Ἐκκλησία κατά τήν περίοδο αὐτή θέλει νά νηστέψουμε καί ἀπό τίς ὑλικές τροφές καί ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας.
Καί ἐπιπλέον, θησαυρός μας νά εἶναι ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τό ἐλάττωμα νά θησαυρίζει ἐδῶ στή γῆ. Καί δέν γίνεται τυχαῖα αὐτό. Σ᾿ αὐτά στηρίζεται, νομίζει ὅτι αὐτά εἶναι ἡ ζωή του. Ὅμως ἄν ὅλη ἡ φροντίδα σου εἶναι νά μαζέψεις θησαυρούς σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, εἶναι ἀδύνατον ἡ καρδιά σου νά εἶναι στόν Θεό. Ἑπομένως, χρειάζεται νά ἀγαπήσουμε τόν Χριστό, νά θεωρήσουμε θησαυρό αὐτή τήν ἀγάπη μας πρός τόν Χριστό καί ὅλα στή ζωή μας νά γίνονται πρός αὐτή τήν κατεύθυνση.