Ὑποθῆκες αἰωνιότητος
Πρωτοχρονιά
Ἐάν δέν ἀγαπήσουμε τήν ἀλήθεια, δέν θά βροῦμε τόν Χριστό
Αὐτό χρήζει νά τό τονίσουμε, ἀδελφοί μου, σήμερα πού ἀρχίζει μιά νέα χρονιά: Χρειάζεται νά γίνουμε ἀληθινοί. Nά ἀγαπήσουμε τήν ἀλήθεια.
Αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά ξεκινήσουμε μέ αὐτό πού λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στή Β’ πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή, 2ο κεφ. Μιλάει γιά τή Δευτέρα Παρουσία καί μᾶς καθησυχάζει. Ἔχουν σημασία αὐτά πού λέει στό τέλος.
Πρίν ἀπό τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ θά προηγηθεῖ τό μυστήριο τῆς ἀνομίας, πού θά ξεκαθαρίσει, τρόπον τινά, τά πράγματα, δηλαδή τίς βαθύτερες διαθέσεις τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἄνομος, λέει, θά ἔλθει μέ τήν ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ καί θά κάνει σημεῖα καί τέρατα. Θά εἶναι τόσο συγκεχυμένα τά πράγματα καί θά καταπλήσσει τόσο, πού τελικά πῶς θά καταλάβεις ἐσύ ἄν λέει καί κάνει σωστά πράγματα;
Πόσοι καί πόσοι παρασύρονται. Ὅσοι ὅμως ἀγαποῦν τήν ἀλήθεια, δέν θά τούς ἀφήσει ὁ Θεός νά πλανηθοῦν.
Ὁ ἀντίχριστος δέν θά κουρασθεῖ νά παρασύρει τούς ἀνθρώπους καί δέν θά προβεῖ σέ φοβερά καί ἀπειλητικά γεγονότα. Θά κατακτήσει εὔκολα τίς ψυχές –ἀκόμη καί τούς ἐκλεκτούς!– γιατί καθένας θά προδοθεῖ ἀπό μόνος του, ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του. Καί δέν θά γίνει αὐτό τυχαῖα. Γιατί;
Διότι ἤδη τό μυστήριο τῆς ἀνομίας συντελεῖται, μυστικά καί ἀθόρυβα, μέσα σέ κάθε ψυχή. Καθένας τό ζεῖ μέσα του αὐτό. Καί τό γνωρίζει, καθώς μπορεῖ νά τό ἀναγνωρίσει εὔκολα ἀπό τίς ἐπιλογές πού κάνει κάθε στιγμή. Διότι ἡ κάθε στιγμή ἔχει καί τήν ἀλήθεια καί τό ψέμα. Καί καθένας μας διαλέγει ἀνά πᾶσαν στιγμήν τό ἕνα ἤ τό ἄλλο. Αὐτό δέν γίνεται κατά χτυπητό τρόπο. Φαίνεται στό τί προτιμᾶς: αὐτό πού σέ βολεύει, πού σέ κάνει νά χαλαρώσεις ἤ αὐτό πού σοῦ στοιχίζει, καθώς σέ καλεῖ νά ἀπαρνηθεῖς τόν ἑαυτό σου;
Ναί, ἐκείνη τήν περίοδο πού θά βασιλεύει ὁ ἄνομος, θά εἶναι τόσο μπερδεμένα ὅλα, καθώς θά καταπλήσσει ὄντως μέ τίς ἐπιτυχίες του, διότι θά κάνει χρήσιμα καί ὠφέλιμα πράγματα. Ὅμως, αὐτούς πού ἀγαποῦν τήν ἀλήθεια θά τούς βοηθήσει μυστικά, ἐσωτερικά ὁ Θεός θά τούς ἐμπνεύσει, ὥστε νά μήν παραπλανηθοῦν, νά μήν παρασυρθοῦν καί νά μή χάσουν τήν ἀλήθεια, τόν Χριστό, ἀφοῦ ὄντως ἐπιζητοῦν τήν ἀλήθεια καί ὄχι ἁπλῶς τό νά περνοῦν καλά.
Αὐτό ὅμως δέν θά γίνει τότε ξαφνικά ἤ μαγικά.
Στήν καθημερινή μας ζωή φαίνεται κάθε στιγμή ποιό πνεῦμα ἀκολουθοῦμε, ποῦ πορευόμαστε
Ὁ παλαιός ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ὑποψιασθεῖ κάν τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, γιατί ἐπιζητεῖ ὅ,τι τόν βολεύει καί τόν εὐχαριστεῖ. Δέν ἀγαπᾶ δηλαδή τήν ἀλήθεια. Καί ἄγεται καί φέρεται κανείς ἀπό αὐτά πού τοῦ ὑπαγορεύει ὁ παλαιός ἄνθρωπος. Γι’ αὐτό, θά παρασυρθοῦν ὅσοι δέν ἀγάπησαν τήν ἀλήθεια καί θά ἀκολουθήσουν τόν ἄνομο. Θά λένε: «Μά δέν βλέπετε τί καλά, τί θαυμαστά πράγματα κάνει; Πόσους σώζει ἀπό πείνα, ἀπό ἀνάγκες;» Καί μοιάζει, ἀπό αὐτῆς τῆς ἀπόψεως, σάν νά στέλνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός δύναμη πλάνης («πέμψει αὐτοῖς ὁ Θεός ἐνέργειαν πλάνης») σ᾿ αὐτόν πού ἀγαπᾶ τό ψέμα καί ὄχι τήν ἀλήθεια, ὥστε τελικά νά μή δεῖ τήν ἀλήθεια.
Δέν εἶναι ἀστεῖα τά πράγματα, ἀδελφοί μου. Ὅταν σέ ὅλη σου τή ζωή στήν καθημερινή πραγματικότητα φέρεσαι, αἰσθάνεσαι, κινεῖσαι σέ ὅλα σύμφωνα μέ τή βούληση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἀκριβῶς θέλει ἁπλῶς τήν καλοπέραση, πῶς ἐκείνη τήν κρίσιμη ὥρα θά δεῖς ἐσύ τήν ἀλήθεια;
Ὁ Χριστός λέει νά ἀπαρνηθεῖς τόν ἑαυτό σου. Ὅλο αὐτό δηλαδή πού ἔχει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μέσα του καί τόν κάνει νά εἶναι δραστήριος, νά ἀνοίγει δουλειές, νά κάνει μπίζνες, νά τρέχει στό ἕνα, στό ἄλλο γιά νά ἀποκτήσει ἱκανότητες, προσόντα…
Ποῦ νά καταλάβει αὐτός ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καί νά μπορέσει νά τή δεῖ, ὥστε νά μήν πλανηθεῖ καί χαθεῖ;
Ζεῖς μέ τό ἐγώ. Ὁ καημός σου εἶναι νά εὐχαριστηθεῖ ὁ ἑαυτός σου: πῶς θά πᾶνε τά πράγματα ὅπως σοῦ ἀρέσουν, ὥστε νά μή ζοριστεῖς. Καθόλου δέν ὑποψιάζεσαι ὅτι ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ μᾶς θέλει κάπως ἀλλιῶς. Πῶς τότε θά μπορέσεις νά διακρίνεις τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψέμα, καί δέν θά πλανηθεῖς, ὅσο κι ἄν, τάχα, ἔχεις ἀνοιχτά τά μάτια σου καί τάχα θά προσέξεις;
Μπορεῖ νά εἶσαι καλός χριστιανός καί νά κάνεις καλά πράγματα, ἡ ψυχή σου ὅμως ζεῖ μέ αὐτόν τόν καημό: νά εὐχαριστηθεῖ τό ἐγώ, αὐτό πού εἶναι παλαιός ἄνθρωπος καί τό ὁποῖο πρέπει νά ἀπαρνηθεῖς.
Ἤδη, λοιπόν, τό ὅλο πνεῦμα τοῦ ἀντιχρίστου ἐνεργεῖ. Δέν εἶναι δηλαδή ὅτι, ἄχ, τί καλά πού περνοῦμε καί θά ἔρθει αὐτός καί θά μᾶς τά χαλάσει. Ὄχι. Ἤδη τό μίασμα τῆς ἀνομίας ἐνεργεῖται μέσα μας, κάθε φορά πού ἀφηνόμαστε στήν εὐχαρίστηση, στήν καλοπέραση, στήν ἱκανοποίηση τοῦ ἐγώ μέ ὁποιονδήποτε τρόπο. Καί δρᾶ αὐτό τό μίασμα ὅπως τό ναρκωτικό, σιγά-σιγά ἀλλά καταλυτικά. Καί σέ ἀποκοιμίζει, ἀλλά κυρίως σέ κάνει τόσο νά ταυτισθεῖς μέ αὐτό, ὥστε ὄχι μόνο νά μήν μπορεῖς, ἀλλά νά μή θέλεις κάν νά τό ἀφήσεις. Δέν μπορεῖς πλέον νά ζήσεις χωρίς αὐτό.
Ἑπομένως, πρέπει ἀπό τώρα νά μήν ἀφηνόμαστε στό πνεῦμα τοῦ ψεύδους καί τῆς πλάνης καί νά μήν ἐπηρεαζόμαστε ἀπό αὐτό, ὥστε νά μή βρεθοῦμε ἀνέτοιμοι, ἀνώριμοι καί χαθοῦμε, ὅταν θά ἔρθει ἡ δύσκολη ὥρα.
Ἀγαπᾶς τήν ἀλήθεια ἤ τό ψέμα;
Νά ξέρεις ὅτι αὐτό τό μυστήριο δέν θά τό καταλάβεις μέ τίς ἱκανότητές σου, μέ τά προσόντα σου. Ἀγαπᾶς τήν ἀλήθεια ἤ τό ψέμα; Καί μπορεῖς πάρα πολύ εὔκολα καί χειροπιαστά νά τό καταλάβεις: Ἄν ἐσύ τήν κάθε στιγμή κάνεις τό κέφι σου –ὅποιο κέφι καί ἄν εἶναι αὐτό, ἀσήμαντο ἤ σπουδαῖο– παραδίδεσαι ἑκουσίως στό ψεῦδος. Καί ἄν μέν λές τουλάχιστον ἐκείνη τή στιγμή: «Θεέ μου, πάλι νικήθηκα, πάλι τό κέφι μου κάνω, συγχώρησέ με!», ὑπάρχει ἐλπίδα νά σέ φωτίσει ὁ Θεός νά δεῖς τήν ἀλήθεια κάποτε. Ἄν ὅμως ἀφήνεσαι στό ὅποιο κέφι σου σάν νά κάνεις τό πιό καλό πράγμα, τότε μόνος σου παραδίδεσαι στήν πλάνη. Διότι δέν εἶσαι τῆς ἀληθείας, ἀλλά τοῦ ψεύδους. Καί θά χαθεῖς.
Παρακαλῶ πολύ, ἀδελφοί μου, τώρα πού φτάσαμε στήν καμπή αὐτή, καθώς μπαίνουμε σέ νέο χρόνο, καί μᾶς βοηθᾶ αὐτό νά βάλουμε σέ μιά σειρά καί τάξη τόν ἑαυτό μας, ἔχει μεγάλη σημασία νά κάνουμε μιά νέα ἀρχή.
Τήν ἀλήθεια δέν τή βρίσκεις μέ ὑπολογισμούς καί σκέψεις ἀνθρώπινες, δικές σου. Ὅ,τι εἶναι ἀληθινό μέσα σου, ὅ,τι εἶναι ἀλήθεια, ὅ,τι εἶναι ἐνέργεια τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, τό κάνει ὁ Θεός. Ἐσύ θά κάνεις ἀνθρωπίνως ὅ,τι χρειάζεται, ἀλλά πιστεύοντας ἀκράδαντα ὅτι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτή πού σέ κάνει νά δεῖς τήν ἀλήθεια, ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτή πού σέ ἀλλάζει, σέ φωτίζει καί σέ κάνει νά ἀφήσεις τή μέχρι τώρα τακτική.
Ἡ πνευματική ζωή δέν εἶναι μιά σπουδή, ὅπως πᾶς στό σχολεῖο καί καταστρώνεις σχέδια, μαθήματα καί προγράμματα δικά σου. Ὅταν κάνεις ἔτσι, πάντα εἶναι στή μέση τό ἐγώ πού ἔστρωσε προγράμματα καί πέτυχε, πού ἀποφάσισε νά ἀλλάξει καί ἄλλαξε, τά κατάφερε… κτλ. Ὅλο αὐτό, τό νά ζήσεις ἐν Χριστῷ στήν πράξη εἶναι ἕνα μυστήριο καί εἶναι ὁ Χριστός πού θά σέ φωτίσει νά τό καταλάβεις καί θά σέ βοηθήσει νά τό βιώσεις. Ἐκεῖνος θά μᾶς τό μάθει. Δέν μποροῦμε μόνοι μας νά φωτισθοῦμε, νά δοῦμε τήν ἀλήθεια.
Ναί, τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ σέ σώζει, ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ σέ σώζει, ἀλλά εἶναι ἀδιανόητο νά τά πάρεις ἔτσι τά πράγματα καί νά μήν ἀρχίσεις νά ζεῖς ἀλλιῶς.
Καλεῖσαι, ὅποιος κι ἄν εἶσαι, νά ἀκούσεις τόν Χριστό καί νά τόν ἀκολουθήσεις. Ὅποιος ἄνθρωπος στή γῆ πιστέψει ἔτσι, τόν σώζει ὁ Κύριος. Ὅταν ὅμως τά πάρεις ἔτσι, ἀμέσως ἀλλάζεις. Ὁ τρόπος πού μιλᾶς, πού κινεῖσαι, πού συμπεριφέρεσαι, ἀλλάζει. Περνάει ἄλλη ζωή μέσα σου· ὅπως ὅταν ἔχει δηλητηριασθεῖ τό αἷμα σου καί τό ἀφαιροῦν καί σοῦ κάνουν μετάγγιση μέ νέο, καθαρό αἷμα. Ἔτσι γίνεται καί μέ τό πνεῦμα τῆς ἀληθείας, τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ πού περνάει μέσα σου. Μετά πλέον δέν σέ ἀφήνει νά πέσεις σέ πλάνες, δέν ξιπάζεσαι. Δέν ἐντυπωσιάζεσαι ἀπό πράγματα ψεύτικα καί ἀπατηλά οὔτε παρασύρεσαι.
Ὁ χριστιανός δέν ζεῖ σέ ἕνα γυάλινο κλουβί
Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί δέν ἔχουμε κανένα θέμα. Μή λές πώς ἔχεις προβλήματα, ἀρρώστιες καί ἄλλα δύσκολα νά ἀντιμετωπίσεις. Ἐντάξει, αὐτά εἶναι ὑπαρκτά καί τά ξέρει ὁ Θεός. Νά ποῦμε ὅτι δέν μπορεῖ νά τά ἀντιμετωπίσει; Μή γένοιτο! Ἀλλά τί; Νά σκεφτεῖς μήπως αὐτά μένουν, ἀκριβῶς διότι ἀκόμη δέν βρῆκες τόν Χριστό ἀληθινά, μολονότι διατείνεσαι ὅτι τόν ἀγαπᾶς καί προσεύχεσαι καί κάνεις καί ἄλλα καλά πράγματα. Ὁπότε, ὅλα αὐτά πού περνᾶς κάτι ἔχουν νά σοῦ ποῦν. Μήπως γι’ αὐτό τά ἐπιτρέπει ὁ Θεός, σάν ἐπίτηδες μάλιστα κάποιες φορές;
Δυστυχῶς, ὁ ἄνθρωπος εἶναι τόσο σκληροτράχηλος, τόσο ἐγωιστής, τόσο ἀρνητικός, πού δέν θέλει μέ τίποτε νά δεῖ τήν ἀλήθεια καί νά ὁδηγεῖται ἀπό τήν ἀλήθεια. Καί μέσα ἀπό ὅλα αὐτά πού ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά ἔχεις –θλίψεις καί βάσανα– θέλει νά σοῦ δώσει τό μήνυμα αὐτό: «Πρόσεξε. Κάπου δέν βρῆκες τόν δρόμο, δέν βαδίζεις σωστά. Ἀρνεῖσαι νά δεχτεῖς τήν ἀλήθεια, ἀρνεῖσαι νά ἀκολουθήσεις τόν Χριστό».
Μέ αὐτό τό πνεῦμα μποροῦμε ἄνετα νά ποῦμε πώς ἐμεῖς ὡς χριστιανοί δέν ἔχουμε κανένα θέμα ὅπως οἱ λοιποί ἄνθρωποι πού ζοῦν μέ ἐκκρεμότητες, ἀμφιβολίες, ψευδαισθήσεις. Ὁ χριστιανός φυσικά δέν ζεῖ σέ ἕνα γυάλινο κλουβί. Ἔχει καί αὐτός ὅλα αὐτά πού περνοῦν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά ξέρει ὅτι ὁ Θεός κυβερνάει, δέν κυβερνοῦν οἱ ἄνθρωποι.
Τό πρῶτο πού ἔχουμε ἐμεῖς εἶναι ἡ πίστη ὅτι ὁ Χριστός εἶναι πού δημιούργησε τόν κόσμο, τό σύμπαν καί αὐτός ὁ Χριστός ἦλθε νά μᾶς σώσει. Τόν κάθε ἄνθρωπο. Καί δέν ἐξαρτᾶται ἡ ἀγάπη του ἀπό τήν ὅλη δική μας στάση.
Ὁ Χριστός μᾶς ἀγαπάει!
Ὁ Χριστός μᾶς ἀγάπησε ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν –δέν γίναμε δίκαιοι καί καλοί καί γι’ αὐτό μᾶς ἀγάπησε. Αὐτό ἰσχύει καί τώρα, ὄχι μόνο στά χρόνια ἐκεῖνα πού ἦταν στή γῆ ὁ Χριστός. Καί τίποτε δέν μπορεῖ νά τό χαλάσει. Καθένας μας (ὅποιος κι ἄν εἶναι) μπορεῖ αὐτή τή στιγμή νά λάβει μέσα του πληροφορίαν αὐτῆς τῆς πραγματικότητος καί μάλιστα κατά προσωπικό τρόπο:
«Ὅποιος κι ἄν εἶσαι, ὅπως κι ἄν εἶσαι, ἐγώ σέ ἀγαπῶ». Φωνάζει ὁ Κύριος, κραυγάζει ὅτι χωρίς νά τό ἀξίζουμε μᾶς ἀγαπάει καί μᾶς σώζει.
Τό πιστεύεις αὐτό; Τρέξε στόν Χριστό.
Αὐτή τή στιγμή ἀκοῦμε αὐτά τά λόγια. Ἄν κάθε λέξη πού ἀκοῦς, ὄχι ἁπλῶς τή δέχεσαι ἀνεπιφύλακτα, ἀλλά χωρίς νά δείξεις ἀδιαφορία καί χωρίς νά ἀντιδράσεις ἀφήνεις τό νόημά της νά περάσει καί νά φθάσει βαθιά μέσα σου, μέ μιά ἐμπιστοσύνη ὅμως, τό θαῦμα θά γίνει στήν ψυχή σου. Θά εἶναι ὁ καρπός τοῦ Χριστοῦ στήν ψυχή σου αὐτό τό ἔργο. Ὁ Χριστός τό κάνει, ἀλλά μέσα ἀπό τή δική σου συνεργία, καί ὁ καρπός μένει μέσα στή δική σου ψυχή. Καί μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός μιά συγκεκριμένη προσωπικότητα, ὥστε μέ αὐτήν νά καρποφορήσουμε τή σωτηρία μας. Ἀπό αὐτῆς τῆς ἀπόψεως, ἡ προσωπικότητά μας εἶναι μιά περιουσία, πού μᾶς ἐμπιστεύτηκε ὁ Χριστός. Ὅμως παίζει ρόλο ἡ ἐμπιστοσύνη. Ὅ,τι θά γίνει, θά γίνει μέ τήν ἐμπιστοσύνη πού θά δείξεις. Ἄν σέ δεῖ ὁ Χριστός νά εἶσαι ἐσύ πρόθυμος νά δεχτεῖς τό καθετί πού ἐπιτρέπει χωρίς καθόλου νά σκανδαλίζεσαι, ὅπως κι ἄν ἔχουν τά κατά σέ, τότε θά ἔρθει στιγμή πού θά σέ εὐλογήσει ἀφειδῶς. Βέβαια, θά ἀφήσει νά πάθεις πολλά· ὄχι γιά ἄλλο λόγο, ἀλλά γιά νά σέ πείσει νά ἀφήσεις τήν ὅλη ἀρνητικότητά σου.
Ἐπί τό ἔργον, λοιπόν!
Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει, ἀδελφοί μου, πώς ἔχουμε ἐργασία νά κάνουμε. Μήν ἀφήνεσαι στήν ἁμαρτία νά σέ νεκρώσει, νά σέ ἀχρηστέψει μέ τήν ὅλη ἀθυμία πού προκαλεῖ, καθώς σέ βάζει νά βουλιάζεις στήν ὅποια ἀρνητικότητά σου, στήν ἀπογοήτευση, στή μελαγχολία, στήν ἀκεφιά, στή δυσθυμία, στήν κατάθλιψή σου. Ὄχι, ὄχι. Ζεῖ Κύριος παντοκράτωρ! Ἔγειρε ὁ καθεύδων καί ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν καί ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός. Ἔτσι θά σέ φωτίσει ὁ Χριστός γιά τά περαιτέρω.
Καί γιά νά μή νομίζει κανείς πώς αὐτά εἶναι θεωρίες ἄπιαστες καί χαθεῖ στά λόγια, θά πάει ἀμέσως νά ἀναζητήσει τήν ἀσφάλεια, πού εἶναι ἡ τήρηση τῶν συγκεκριμένων ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, τό συγκεκριμένο θέλημα τοῦ Θεοῦ κάθε στιγμή.
Γι’ αὐτό ὁ Κύριος στέλνει τούς μαθητάς καί τούς λέει: Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη … διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν.
Οἱ πρῶτοι πού ἀπετέλεσαν τήν Ἐκκλησία τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἀφοῦ βαπτίσθηκαν, μετά ἔνιωσαν τήν ἀνάγκη νά εἶναι κάθε μέρα προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων. Τό ζοῦσαν αὐτό μέσα τους σάν μιά ἀνάγκη γιά τροφή τῆς ψυχῆς. Βρῆκαν τόν δρόμο τους, βρῆκαν τή σωτηρία –τό βίωναν αὐτό– καί μέσα τους εἶχαν αὐτό τό πνεῦμα, αὐτή τή νοοτροπία: Μέ ἐπιμονή καί σταθερότητα συνεχῶς βρίσκονταν κοντά στούς ἀποστόλους καί ἐντρυφοῦσαν στή διδαχή τους.
Διδαχή κάθε μέρα.
Κάπως ἔτσι θά ἦταν καλό νά ξεκινήσουμε τόν καινούργιο χρόνο.
Κάπως ἔτσι νά βάλουμε μιά ἀρχή.
Ἐσύ γνωρίζεις τί ἔχει πεῖ ὁ Χριστός;
Μήπως ἐπαναπαύεσαι ἁπλῶς στό ὅτι εἶσαι ὀρθόδοξος; Μά εἶσαι ὀρθόδοξος, ἀκριβῶς γιά νά ζήσεις ὡς ὀρθόδοξος.
Τί εἴδους χριστιανισμός εἶναι αὐτός πού ζοῦμε ἐμεῖς σήμερα; Ἀγάπη ἔχουμε, θέλουμε νά ἔχουμε;
Αἰσθάνεσαι τήν ἀνάγκη νά βρεῖς τροφή γιά τήν ψυχή σου; Διψᾶς τή διδαχή τοῦ Χριστοῦ μέ ἕνα τέτοιο πνεῦμα; Ἔχεις καημό νά ἀνοίξει ἡ καρδιά σου καί νά ἔχεις κοινωνία μέ τόν πλησίον, νά τόν ἀγαπήσεις ἤ δέν σέ ἀφήνει ὁ φιλοτομαρισμός νά δεῖς κάν τόν διπλανό σου;
——————————–
Κάποτε καθένας μας θά συνειδητοποιήσει τήν ἀξία τῆς στιγμῆς αὐτῆς καί θά πεῖ: «Καλά πού μέ ἀξίωσε ὁ Θεός καί βρέθηκα τότε ἐκεῖ πού βρέθηκα καί ἄκουσα αὐτά πού ἄκουσα καί τά δέχτηκα ἔτσι ἐκεῖνο τό βράδυ…»
Διότι ὁ καρπός πού θά φέρει ὁ Χριστός εἶναι καρπός. Ὅταν θά ἔλθει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, δίνει καρπό στόν ἄνθρωπο. Δέν εἶναι λόγια αὐτά οὔτε τῆς φαντασίας ἀποκυήματα οὔτε ἁπλῶς εὐγένειες ἀνθρώπινες.
Ὅλα αὐτά μᾶς τά προσφέρει ἡ Ἐκκλησία.
Ἔτσι εἶναι ἕτοιμος κανείς ἀνά πᾶσαν στιγμήν γιά τήν παρουσία τοῦ Κυρίου καί ποτέ δέν θά κινδυνεύσει ἀπό κάποιον λαοπλάνο καί ψεύτη.
Μέ αὐτό τό πνεῦμα, ἀδελφοί μου, Καλή Χρονιά!
Καλό δρόμο νά ἔχουμε στήν πορεία μας αὐτή.
Μή φοβᾶσθε. Οὔτε θά πεθάνουμε οὔτε τίποτε. Ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα. Ἄν εἶσαι χριστιανός, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα ἐκείνη, καί μόνος σου τό ἐπιζητεῖς: νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, Δέσποτα. Οὔτε τίς ἀρρώστιες τίς φοβᾶται κανείς οὔτε τά ὅποια ἄλλα. Ὁ ἄλλος κόσμος, ὁ καημένος, πού δέν ξέρει, ποῦ νά στηριχθεῖ;
Ἐμεῖς ἔχουμε τόν Χριστό!
01/01/2008
(δεξίωση καί κόψιμο τῆς βασιλόπιττας)