Τῶν ἁγίων καί θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα τιμᾶ τή μνήμη τῶν ἁγίων καί θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ καί τῆς μητέρας τους Θεοδότης. Καί ὅπως κάθε μέρα καί σήμερα ἡ Ἐκκλησία, καθώς τιμᾶ τή μνήμη τῶν ἁγίων καί προβάλλει τούς ἁγίους, μᾶς καλεῖ νά τιμήσουμε τούς ἁγίους, νά τούς παρακαλέσουμε νά πρεσβεύσουν γιά μᾶς καί νά ζητήσουμε τή Χάρι τους καί τήν εὐλογία τους. Ἀλλά μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία καί νά σκεφθοῦμε σοβαρά, πολύ σοβαρά, ἐπάνω στό ἑξῆς θέμα.
Δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος παρά ὁ δρόμος τῆς ἁγιότητος
Ὁ Θεός πού δημιούργησε, πού ἔπλασε, τόν ἄνθρωπο, ἀλλά καί πού ἀνέπλασε τόν ἄνθρωπο, καί τό ἕνα καί τό ἄλλο, τά ἔκανε, γιά νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἅγιος, ὅπως εἶναι ὁ Θεός ἅγιος. Καί καλεῖ ὁ Θεός τόν κάθε ἄνθρωπο νά γίνει ἅγιος. Ἀπ᾿ αὐτῆς τῆς ἀπόψεως σωτηρία καί ἁγιασμός ταυτίζονται. «Τοῦτό ἐστι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμός ὑμῶν».1 «Ὁ Θεός πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν».2
Ξέρουμε ὅτι ὅλοι οἱ χριστιανοί κάποτε, πρίν ἀκόμη ἐπικρατήσει τό ὄνομα χριστιανός, ὀνομάζονταν ἅγιοι. Δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος παρά αὐτός ὁ δρόμος τῆς ἁγιότητος, πού εἶναι ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ χριστιανός, ἤ βαδίζει τόν δρόμο τῆς ἁγιότητος, μέ τήν ἔννοια ὅτι μέρα μέ τήν ἡμέρα ἁγιάζεται, μέρα μέ τήν ἡμέρα ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἰσχωρεῖ πιό πολύ μέσα του καί τόν ἁγιάζει, ἤ ταλανίζει τόν ἑαυτό του, μέμφεται τόν ἑαυτό του, κατηγορεῖ τόν ἑαυτό του, πού δέν ἀκολουθεῖ αὐτόν τόν δρόμο. Βλέπει τούς ἁγίους, βλέπει τή ζωή τῶν ἁγίων, βλέπει καί τή δική του ζωή καί αὐτό τόν κάνει νά ταπεινώνεται πολύ, νά μετανοεῖ, νά μήν ἔχει ἴχνος αὐτοδικαιώσεως μέσα του καί ἴχνος αὐταρκείας καί φυσικά καί αὐτό εἶναι ἀρχή ἁγιότητος. Διότι ὅποιος παίρνει αὐτή τή θέση, δέν μπορεῖ παρά νά ἑλκύσει τή χάρι τοῦ Θεοῦ. Καί ὅπου ἔλθει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, μετά ὅλα γίνονται.
Εἶναι μεγάλο λάθος καί πολύ ἐπικίνδυνο νά βλέπει κανείς τούς ἁγίους, τή ζωή τῶν ἁγίων, νά βλέπει τόν δρόμο αὐτό τῆς ἁγιότητος, ἀπό μακριά. Τιμᾶ βέβαια, θαυμάζει, ἀλλά αὐτός ὅμως, ἄς ποῦμε, ζεῖ μιά δική του ζωή· χριστιανική ζωή ἀλλά δική του. Δέν τολμᾶ νά βάλει τόν ἑαυτό του σ᾿ αὐτόν τόν δρόμο. Δέν τολμᾶ ὄχι μέ τήν ἔννοια ὅτι τόν βλέπει πολύ δύσκολο, τόν βλέπει πολύ ὑψηλό, ἀλλά μέ τήν ἔννοια ὅτι δέν θά τό ἤθελε. Σάν νά λέει· «Ὄχι καί νά γίνουμε ἅγιοι. Νά ζήσουμε χριστιανικά, ἀλλά ὄχι καί νά γίνουμε ἅγιοι καί νά χάσουμε ἕνα σωρό ἄλλα πράγματα». Αὐτό εἶναι λάθος μεγάλο καί ἐπικίνδυνο.
Ὅλοι καλούμαστε νά γίνουμε ἅγιοι, ὅλοι καλούμαστε στόν δρόμο τῆς ἁγιότητος. Αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμός μας. Ὅλοι ἀτενίζουμε αὐτόν τόν δρόμο καί μπαίνουμε σ᾿ αὐτόν τόν δρόμο καί ὅπου φθάσει ὁ καθένας. Ἀλλά ὅλοι συνειδητοποιοῦμε ὅτι αὐτός εἶναι ὁ δρόμος. Δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος. Αὐτός εἶναι ὁ δρόμος. Αὐτή εἶναι ἡ ζωή μας. Αὐτή εἶναι ἡ ἀγάπη μας. Αὐτός εἶναι ὁ πόθος καί ὁ καημός μας. Τό νά βγάζει κανείς τόν ἑαυτό του ἔξω ἀπ᾿ αὐτόν τόν δρόμο καί νά δημιουργεῖ ἕναν ἄλλο δρόμο, μιά ἄλλη ζωή, χριστιανική ἀλλά ἄλλου εἴδους ζωή, ἐπαναλαμβάνω, καί λάθος εἶναι καί ἐπικίνδυνο εἶναι.
Μήπως θέλουμε νά εἴμαστε χριστιανοί κατά τόν τρόπο πού ἐμεῖς θέλουμε;
Ἀπό δῶ προέρχονται ὅλα τά κακά· θέλουμε νά εἴμαστε χριστιανοί ἀλλά κατά ἕναν τρόπο δικό μας. Οὔτε χριστιανοί θά εἴμαστε ποτέ ἔτσι οὔτε θά ἀναπαυθοῦμε ποτέ ἔτσι καί δέν θά ξέρουμε καί τί μᾶς φταίει. Ὅταν ὅμως βλέπει κανείς τούς ἁγίους, ἀτενίζει τούς ἁγίους, τούς θαυμάζει καί τούς μιμεῖται, πολλά πράγματα παραμερίζονται, πολλά πράγματα ἐξαφανίζονται. Δηλαδή ὅλα αὐτά πού ταλαιπωροῦν ὅλους τούς χριστιανούς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι κατά κάποιον τρόπο ἔχουν κλείσει αὐτόν τόν δρόμο καί προσπαθοῦν νά δημιουργήσουν ἄλλο δρόμο.
Νά τό προσέξουμε. Εἶναι ἐνδεχόμενο νά περάσουμε ὅλες τίς ἡμέρες μας καί νά ἔλθει ἡ ὥρα τοῦ θανάτου, εἶναι ἐνδεχόμενο ὅλο νά βρισκόμαστε σέ κάποιες δουλειές, τάχα πνευματικές, ἀλλά τελικά νά μείνουμε μόνο μέ τόν παιδεμό μας, ἐπειδή θέλουμε νά φτιάξουμε δική μας ζωή, δικό μας δρόμο. Χριστιανική ζωή, χριστιανικό δρόμο, ἀλλά κατά τόν τρόπο πού μᾶς βολεύει, κατά τόν τρόπο πού ἐμεῖς θέλουμε. Δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος παρά αὐτός τῶν ἁγίων. Αὐτό, ὅπως πολλές φορές ἔχουμε πεῖ, στήν πράξη σημαίνει ὅτι τό παίρνει κανείς ἀπόφαση. Τί εἶναι ὁ ἑαυτός του, τί νόμιζε ὅτι εἶναι, τί νόμιζε ὅτι θά κάνει κλπ., αὐτά ὅλα πεθαίνουν. Τό παίρνει κανείς ἀπόφαση ὅτι πεθαίνει γιά πάντα. Πεθαίνει ἐν Χριστῷ, πεθαίνει μαζί μέ τόν Χριστό καί παίρνει ἀπόφαση νά ζήσει, ὅπως θά τόν ζήσει ὁ Χριστός, ὅπως θά τόν ὁδηγήσει ὁ Χριστός. Δέν ζεῖ δική του ζωή, ἔστω καί χριστιανική.
Ὁ Κύριος διά πρεσβειῶν ὅλων τῶν ἁγίων, καί ἰδιαίτερα τῶν ἁγίων πού γιορτάζουμε σήμερα, νά μᾶς φωτίσει, νά μᾶς ἐνδυναμώσει, νά βρεῖ τρόπο νά μᾶς δώσει νά ἐννοήσουμε ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια, νά βρεῖ τρόπο νά μᾶς βάλει στόν δρόμο αὐτό, στόν δρόμο τῆς ἁγιότητος, στόν δρόμο πού ἐκεῖνος ἀκριβῶς θέλει καί νά μᾶς ἁγιάσει, γιά νά εἴμαστε αἰώνια μαζί του.
1-11-1986