Ἑρμηνεία τῆς Ἀποκαλύψεως Κεφ.2o
(τά κύρια νοήματα τῶν ὁμιλιῶν)
Τί θά μᾶς ἔλεγε σήμερα ὁ Χριστός;
Στό 2ο καί 3ο κεφ. ἔχουμε τίς ἑπτά ἐπιστολές πού ὁ ἴδιος ὁ Κύριος διά τοῦ Ἰωάννου ἀποστέλλει στούς ἑπτά ἐπισκόπους τῶν ἑπτά Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σάν νά κάθεται νά γράφει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τήν κάθε ἐπιστολή. Γιά, νά σκεφθοῦμε ὁ καθένας τί θά μᾶς ἔγραφε ὁ Χριστός, ἐάν μᾶς ἔστελνε μιά ἐπιστολή. Καί ὅσοι θέλουν, νά καθίσουν νά γράψουν ὅ,τι αἰσθανθεῖ ἡ καρδιά τους πώς θά τούς ἔγραφε ὁ Κύριος. Θά μᾶς κάνει πάρα πολύ καλό αὐτό. Ἄν ζορίσουμε λίγο τόν ἑαυτό μας νά ἔρθει σ᾿ αὐτή τή θέση, κάποια πράγματα ἀληθινά θά ποῦμε. Καί θά ἀρχίσουμε νά δεσμευόμαστε κιόλας. Τό μεγάλο κακό εἶναι ὅτι οἱ χριστιανοί δέν θέλουν νά δεσμευθοῦν. Ὁπότε, ἄν δέν δεσμευθεῖς, δέν μπορεῖς νά ἀνταποκριθεῖς.
Ὁ Θεός κυβερνάει. Ὅλα τά ἔχει στά χέρια του ὁ Θεός. Κι ἐμεῖς ἀνήκουμε σ᾿ αὐτόν, καί αὐτός μᾶς δέχεται, μᾶς ἀγαπάει, θέλει νά μᾶς σώσει. Ὅποιος κι ἄν εἶσαι, σέ γιατρεύει ὁ Κύριος, σέ συγχωρεῖ, σέ λυτρώνει, σέ ζωογονεῖ, σέ κάνει δικό του, καί ζεῖς ἔτσι μέσα στήν ὅλη πρόνοια καί οἰκονομία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός κυβερνάει. Αὐτό ὅταν τό πιστέψεις καί ἀρχίσεις νά τό βιώνεις, ἔχει συνέπειες σέ ὅλες τίς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς. Ὅ,τι κι ἄν συμβεῖ, δέν θά ταραχθεῖς, δέν θά τρομοκρατηθεῖς, δέν θά τά χάσεις. Πόσο ἔτσι ἀναπαύεται κανείς καί εἰρηνεύει. Αἰσθάνεσαι ὅτι εἶσαι μέ τόν Θεό, εἶσαι τοῦ Θεοῦ, σέ ἔχει ἀναλάβει ὁ Θεός. Ἀρκεῖ ἐσύ νά ἀνταποκρίνεσαι. Ἅμα ἀρχίσεις νά νιώθεις τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὅτι κυβερνᾶ ὁ Θεός, εἶναι ἀδιανόητο μετά νά ξεχαστεῖς ἤ νά χαλαρώσεις. Ἐκεῖ, τρέχεις, ἀκολουθεῖς τόν Κύριο. Ἀλλά χρειάζεται νά ἀποφασίσεις νά εἶσαι τοῦ Χριστοῦ.
Βλέπει ὁ Θεός πόσο κοπιᾶς, πόσο ὑπομένεις, πόσο δυσκολεύεσαι. Ἡ ἀρετή τῆς ὑπομονῆς ὑπονοεῖ μαρτύριο. Ζορίζεσαι, δυσκολεύεσαι, ὑπομένεις ὅμως. Αὐτά εἶναι ἀναπόφευκτα. Ἀλλά ὅμως σέ στηρίζει ὁ Κύριος, σέ βοηθάει, καί μέσα ἀπό αὐτά σέ ὁδηγεῖ ἐκεῖ ἀκριβῶς πού τελικά θέλει νά βγεῖ ἡ ψυχή· καί τά αἰσθάνεται μετά ὅλα εὐλογία, ὅσες δυσκολίες κι ἄν ἔρθουν. Διότι αὐτές οἱ δυσκολίες σέ βοηθοῦν νά ταπεινωθεῖς, νά προσγειωθεῖς, νά συνειδητοποιήσεις τήν πραγματικότητα, νά βρεῖς ἀληθινά τόν Θεό, νά λυτρωθεῖς ἀπό τόν ἑαυτό σου.
Τό ὅλο πνεῦμα τῶν ἀνθρώπων σήμερα εἶναι ἐντελῶς ἀκατάλληλο γιά νά βρεῖς τόν Θεό. Τό ὅλο πνεῦμα τῆς ἐποχῆς, τῆς σημερινῆς κοινωνίας εἶναι τέτοιο πού σέ βγάζει ἐντελῶς ἀπό τό πνεῦμα τό χριστιανικό· δέν σέ ἀφήνει νά ἔχεις καμιά σχέση μέ αὐτό. Ἄν δέν τό καταλάβουμε καί ἄν δέν λάβουμε τά μέτρα μας, ἔτσι θά φυτοζωοῦμε. Δέν θά ἔχουμε προκοπή πνευματική. Θά βασανιζόμαστε, πάντως χριστιανοί δέν θά εἴμαστε τελικά, ὅσο κι ἄν τυχόν παιδευόμαστε. Διότι δέν εἶναι ἁπλῶς ὁ παιδεμός πού ὠφελεῖ. Ὠφελεῖ τό καθετί, ὅταν σέ βγάζει στό φῶς τοῦ Θεοῦ, στή χάρη τοῦ Θεοῦ, στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, καί εἶσαι στά χέρια τοῦ Θεοῦ, πού κυβερνάει τά πάντα.
Δυό φοβερά πράγματα –πού εἶναι ὄχι ἁπλῶς ἐπικίνδυνα ἀλλά θανατηφόρα– εἶναι ἀγκαλιασμένα σήμερα γιά τά καλά. Τό ὅλο πνεῦμα τῆς κοινωνίας εἶναι πάρα πολύ συντονισμένο μέ τήν πραγματικότητα πού ἔχει ὁ καθένας μέσα του. Ὁ κάθε ἄνθρωπος, καθότι ἁμαρτωλός, πεπτωκώς, θεοποίησε τόν ἑαυτό του, καί ὅλο αὐτό τό πνεῦμα καλλιεργεῖ ἕνα τέτοιο πράγμα: Τά πάντα, τά πάντα, τά πάντα, ἀκόμη καί τά τοῦ Θεοῦ καί τά πνευματικά καί τά καλά, τά πάντα νά ὑπηρετοῦν τή θεότητα αὐτή, τό ἐγώ σου. Καί οἱ ἄνθρωποι προχωροῦν ἀπό δυστυχία σέ δυστυχία, ἀπό κακή κατάσταση σέ χειρότερη. Καί, ἄφρονες, δέν θέλουν νά τό καταλάβουν. Ὅλο αὐτό τό πνεῦμα εἶναι ἄνευ προηγουμένου εἰδωλολατρία. Καί γι᾿ αὐτό οἱ ἄνθρωποι δέν ἔχουν καμιά σχέση μέ τόν Χριστό, δέν μποροῦν νά ἔχουν σχέση μέ τόν Χριστό. Ἀκόμη κι ἐκεῖνοι πού θρησκεύουν, τάχα θρησκεύουν, ἀλλά πᾶνε καί κάνουν ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα λέει ἡ σημερινή νοοτροπία. Τελικά ἐμεῖς οἱ χριστιανοί λίγο ψευτοπιστεύουμε, ψευτοαγωνιζόμαστε κτλ., ἀλλά δέν ἔχει γίνει καί δέν γίνεται μέσα στήν καρδιά μας αὐτό ἀκριβῶς πού πρέπει νά γίνει, τό τέλειο, τό ἀπόλυτο· νά πιστεύουμε ἀπόλυτα στόν Χριστό καί νά τόν ἀκολουθοῦμε. Ἑπομένως αὐτή ἡ στάση πού παίρνουμε ἤδη μᾶς καταδικάζει. Δέν εἶναι τυχαῖο τό ὅτι σήμερα σάν νά μήν ἦρθε ὁ Χριστός, σάν νά μή ζεῖ ὁ Χριστός μέσα στήν Ἐκκλησία, σάν νά μήν ἔχει δύναμη ὁ Χριστός, τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Εἴμαστε εἰδωλολάτρες κατά τό πνεῦμα τό σημερινό.
Ἀφήνει ὁ Κύριος νά περνοῦμε δυσκολίες, πού δέν θά τίς περνούσαμε, ἄν δέν ἤμασταν χαλαροί, ἄν δέν ἤμασταν χριστιανοί κατά τό κέφι μας, ἄν δέν ἤμασταν χριστιανοί ἔτσι ὅπως ἐμεῖς νομίζουμε. Ἀλλά ἐφόσον ὅμως μᾶς παίρνει στά σοβαρά ὁ Κύριος καί μᾶς δέχεται καί δέν μᾶς ἀπορρίπτει, ἐπιτρέπει νά σοῦ συμβεῖ τό ἄλφα, τό βῆτα, γιά νά ταρακουνηθεῖς, νά συνέλθεις, νά πιστέψεις ἀληθινά, καί ὁ Κύριος θά σέ βάλει στόν δρόμο του καί θά σέ ὁδηγήσει στήν ἀληθινή συγχώρηση, θά σέ ἁγιάσει, θά σέ λυτρώσει, θά σέ κάνει ἄνθρωπό του.
Νά φιλοτιμηθοῦμε νά γίνουμε ἀληθινοί χριστιανοί, γνήσιοι· χριστιανοί πού ὄντως μᾶς βρῆκε ὁ Θεός, ὄντως βρήκαμε τόν Θεό, ὄντως ἔχουμε μέσα μας τόν Χριστό. Καί εἶναι ἡ ζωή μας μέσα στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καί δέν μᾶς τρομάζει τίποτε, καί δέν μᾶς ἀπειλεῖ τίποτε, καί δέν ἔχει σημασία εἴτε μᾶς πάρει ὁ Θεός ἀπό αὐτή τή ζωή εἴτε μᾶς ἀφήσει.
09/09/2003