Σάν νά ἄνοιξαν οἱ οὐρανοί
Καί ψυχές ἀκόμη, ἄνθρωποι πού θά περίμενε κανείς νά ἔχουν μάθει κάτι, νά ἔχουν καταλάβει κάτι, ὥστε νά παίρνουν ταπεινή στάση καί εὐλαβή, ἀφήνουν νά βγαίνει ἀπό μέσα –καί μέ μιά πεποίθηση ὅτι καλά κάνουν– νά βγαίνει ἀπό μέσα αὐτή ἡ ἀνευλάβεια· νά μήν ποῦμε ἄλλη λέξη βαρύτερη. Πῶς λές μερικά πράγματα; Πῶς τολμᾶς καί τά λές; Πῶς τά βγάζεις ἀπό μέσα σου; Καί μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι… Ναί, μέρα μέ τήν ἡμέρα καταλαβαίνει κανείς γιατί τόσο χωλαίνουμε στήν πνευματική ζωή. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι ἔχει τό ὅποιο κατεστημένο ὁ καθένας καί λίγο πολύ τό ἔχει ἐξαγιάσει ‒κατεστημένο ὅμως‒ καί ὅλα ὅσα ἀκούει, ὅλα ὅσα παίρνει ἀπό τόν Θεό, τά χρησιμοποιεῖ ἀκριβῶς γιά νά ἐξαγιάσει τό κατεστημένο. Μήν τυχόν διασαλευθεῖ τό κατεστημένο, μήν τυχόν ἀλλάξει τό κατεστημένο πού ἔχει μέσα του. Εἶναι ἐπικίνδυνος ὁ σημερινός ἄνθρωπος· ἐπικίνδυνος στόν ἑαυτό του. Δέν θέλει νά ἀκούσει, δέν θέλει νά καταλάβει, νά ταπεινωθεῖ καί νά παραδοθεῖ ἔτσι: νά ᾿ναι εὐλογημένο, Θεέ μου.
Διά τοῦ βιβλίου του αὐτοῦ –πού ὁ Θεός θέλησε νά ἐγκύψουμε κάπως καί νά προσέξουμε, νά προσέλθουμε ἔτσι ταπεινά καί νά ἀκούσουμε τό περιεχόμενό του– ἀπό κάποια πλευρά νά πῶ ἄνοιξαν οἱ οὐρανοί; Νά πῶ σάν νά ἄνοιξαν οἱ οὐρανοί; Ἀλλά καί τό σάν αὐτό ἔχει αὐτή τήν ἔννοια: τό νιώθουμε ὅτι ἄνοιξαν οἱ οὐρανοί. Καί γενικῶς στά πνευματικά θέματα περνάει κανείς ἀπό τή μιά κατάσταση χάριτος στήν ἄλλη, ἀπό τή μιά καλή κατάσταση στήν ἄλλη. «Χάριν ἀντί χάριτος», λέει ὁ εὐαγγελιστής πάλι Ἰωάννης στό εὐαγγέλιό του.
Βέβαια, λίγο-λίγο ἀνοίγουν τά μάτια, λίγο-λίγο ἀνοίγει ἡ ψυχή, λίγο-λίγο φωτίζεται κανείς, λίγο-λίγο δέχεται κανείς τή χάρη τοῦ Θεοῦ, διότι θά πάθει ἄν ἀπότομα ἔρθουν ὅλα. Ἀλλά κυρίως ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά ἐπαρθεῖ κανείς, νά πάρει ἀέρα. Καί ἄν μέσα στόν ἀέρα του αὐτόν σφετεριστεῖ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νά φθάσει σέ κατάσταση νά μή γιατρεύεται. Τά ξέρει ὁ Θεός αὐτά, ἀλλά νά ἔχουμε κι ἐμεῖς τόν νοῦ μας.
Ἔτσι λοιπόν τώρα σάν νά ἄνοιξαν οἱ οὐρανοί. Ναί, ναί, σάν νά μήν εἴχαμε καί πολύ-πολύ ἰδέα τί γίνεται, καί ἀνοίγοντας οἱ οὐρανοί… Καί θέλει ὁ Θεός καί μᾶς μυεῖ κατά κάποιον τρόπο. Διά τῆς πίστεως βλέπουμε τήν οὐράνια Λειτουργία, βλέπουμε… Αὐτά ἐν πολλοῖς πού παρουσιάζονται ἐδῶ εἶναι τό τέλος· ὅταν θά λήξει ὁ κόσμος αὐτός καί θά μᾶς πάρει ὁ Θεός ὅλους ἐκεῖ στή βασιλεία του. Καί βλέπεις, καί ἀμέσως δημιουργεῖται ἄλλη κατάσταση μέσα σου. Ναί, ἔρχεται ἡ μυστική αὐτή χάρη, ἡ μυστική χαρά –ἡ αἰώνια ζωή εἶναι χαρά– πού μοιάζει ὅτι ἔρχεται ἀπό ἄλλο κόσμο, ἀπό ἄλλο τόπο. Καί κατά τήν ταπεινή μου γνώμη, ὅταν κανείς τά πάρει αὐτά σωστά, γιατί ὅλη, ἄν ἐπιτρέπεται νά ποῦμε, ἡ προσπάθεια τοῦ Θεοῦ γιά τόν καθένα μας εἶναι νά μᾶς κάνει λίγο νά ἀρχίσουμε νά ἐπιθυμοῦμε τά οὐράνια –«Τά ἄνω ζητεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς»– μετά τρόπον τινά τρέχει μόνη της ἡ ψυχή. Μετά δηλαδή ἡ μιά ἐμπειρία ἔρχεται κατόπιν τῆς ἄλλης· ἡ μιά χαρά, ἡ μιά χάρη κατόπιν τῆς ἄλλης.
Ἀπ᾿ αὐτῆς τῆς ἀπόψεως, νομίζω, αὐτές οἱ ἡμέρες εἶναι εὐλογημένες. Βέβαια, ἐμεῖς ἀπό πολλές ἀπόψεις, ἀπό πολλές πλευρές εἴμαστε ἀνέτοιμοι. Ἀλλά ἀφοῦ ἔγινε μιά ἀρχή, ἀφοῦ μᾶς κάνει αὐτή τή χάρη ὁ Θεός… Ἄν ἐπιτρέπεται νά πῶ, καί τό ὅτι ἤρθατε καί ἀπόψε, καί αὐτό εἶναι ἕνα σημάδι. Ὑποθέτω –μπορεῖ νά ὑπάρχουν κανα-δυό ἐξαιρέσεις– οἱ περισσότεροι ἤρθαμε διότι νά, κάτι σάν νά διαισθανόμαστε, κάτι σάν νά παίρνουμε. Εἶναι πολύ καλό σημάδι. Νά εὐχηθοῦμε ὁ Θεός λίγο, ἔστω λίγο ἔτσι νά μᾶς φέρει σέ κοινωνία, σέ ἐπικοινωνία μέ αὐτά ἐδῶ τά νοήματα, μέ αὐτά ἐδῶ τά βιώματα, μέ αὐτές τίς ἀλήθειες, πού μοιάζουν δηλαδή ὅτι εἶναι ἄλλου κόσμου. Εἶναι τῆς βασιλείας αὐτῆς. Βέβαια, ἡ χάρη εἶναι πάντοτε ἡ μία χάρη, ὅλες οἱ πνευματικές ἐμπειρίες εἶναι πνευματικές ἐμπειρίες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς χάριτος.
Τό βιβλίο αὐτό σύν τοῖς ἄλλοις –πού ἐκλήθη ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης νά τό γράψει καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τοῦ τό ὑπαγόρευε– ἔχει καί αὐτόν τόν σκοπό, ἄν ἐπιτρέπεται νά ποῦμε: δηλαδή νά ἀνοίξει ὁ οὐρανός, κάπως νά δοῦμε τά ἐκεῖ· νά ξυπνήσουν οἱ ψυχές μας, νά παλαβώσουν, ἄν ἐπιτρέπεται νά πῶ, οἱ ψυχές μας.
Προσέξτε. Ἐξ ὅσων γνωρίζουμε, ἀπό τήν ἐμπειρία πού ἔχουμε ὅλοι μας, τό πρῶτο πλησίασμα πού κάνουμε στόν Θεό, πού τό κάνουμε ἔτσι μέ εἰλικρίνεια –λίγο ἀδέξια βέβαια, ἀλλά ἔχει εἰλικρίνεια τό πράγμα, ἔχει μιά πίστη– μᾶς δίνει χαρά καί ἀνάπαυση. Ὕστερα ὅμως ἔρχεται ἡ πίκρα. Ἀπό κεῖ καί πέρα λοιπόν θά ἀκολουθήσουν πολλά. Ἐδῶ προμηνύονται φοβερά πράγματα πού θά ὑποστοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἀλλά θά σωθοῦν. Οἱ ἄλλοι θά καταστραφοῦν. Ἑπομένως, θά περιμένεις καί τά δύσκολα. Ἅμα πλησιάσεις τόν Κύριο ἀληθινά, μέλι θά αἰσθανθεῖς. Ὅ,τι γλυκύτερο καί ὅ,τι ὡραιότερο καί ὅ,τι… Ἀλλά, δέν γίνεται ἀλλιῶς, θά ἀκολουθήσουν μαρτύρια, θά ἀκολουθήσουν τά δύσκολα, θά ἀκολουθήσει ὅλη αὐτή ἡ πίκρα –πού αὐτό τό ἴδιο τό βιβλίο μέσα στήν κοιλιά του, ὅπως λέει ἐδῶ, ἔφερε πίκρα.
17/09/2003