Τήν ὥρα πού θανατώνεται κανείς, τότε εἶναι πού ξεπερνᾶ τόν θάνατο τῆς ἁμαρτίας ὁριστικά
Κάποτε πέρασαν ἀπό τό μαχαίρι καί ἀπό χειρότερα πράγματα ὅλοι οἱ μάρτυρες· ὅλοι οἱ χριστιανοί περνοῦσαν. Τώρα ἐκεῖνα πᾶνε. Τώρα ἐπιτρέπει ὁ Θεός ἄλλα. Ὅποιος μπεῖ γιά τά καλά καί στά σοβαρά στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ καί ἀφήσει ἔτσι ἄνετα τόν ἑαυτό του στά χέρια τοῦ Θεοῦ, καί ὁ Θεός ἀφήσει νά βγεῖ τό ὅποιο κακό ὑπάρχει μέσα, ναί, θά νιώσει κανείς ὅτι σάν νά κινδυνεύει ἀπό λύκους, ἀπό θεριά πού ἔχει ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός του, πού θέλουν νά φᾶνε, νά καταστρέψουν τήν ψυχή του. Κι ἄν ἀκόμη μοιάζει ὅτι θά σέ φᾶνε, θά σέ θανατώσουν ‒ἐννοῶ τώρα ἐδῶ ὄχι τό σῶμα ἁπλῶς ἀλλά καί τό μέσα σου– καί νά ὑποτίθεται ὅτι θά φθάσουν στό σημεῖο νά σέ θανατώσουν ἄς ποῦμε ἐσωτερικά, θά σέ ἀναστήσει ὁ Θεός. Οἱ μάρτυρες μέχρι τελευταία στιγμή ἦταν μάρτυρες. Ὅλη ἡ ἀδυναμία ἡ ἀνθρώπινη φάνηκε, διότι δύο ἦταν αὐτοί. Οἱ ἄλλοι οἱ πολλοί τούς συνέλαβαν, τούς θανάτωσαν, ἀλλά τούς ἀνέστησε ὁ Χριστός. (κεφ. 11, στ. 3-12) Αὐτοί εἶχαν μέσα τους, ἄν ἐπιτρέπεται νά πῶ, αὐτή τήν πίστη, εἶχαν αὐτή τή διαίσθηση. Μπορεῖ νά ἀφήνει ὁ Θεός νά κάνουν οἱ ἐχθροί ὅ,τι θέλουν νά κάνουν, ἀλλά τελικά θά κάνει ὁ Θεός αὐτό πού θά κάνει. Ὁ Θεός εἶναι πιό δυνατός, πολύ‑πολύ πιό δυνατός.
Τί ὡραῖο εἶναι, τί βιώματα μπορεῖς νά ζήσεις μέσα σου, ὅταν σκεφθεῖς ὅτι μᾶς ἔχει μετρημένους ὁ Θεός, ἀκόμη καί τίς τρίχες τῆς κεφαλῆς μας ἔχει μετρημένες, καί μᾶς ἔχει ἀνάμεσα σ᾿ αὐτούς πού ἔχει μετρήσει καί πού τούς περιμένει καί αὐτούς νά συμπληρώσουν τόν ἀριθμό. Δέν ἔχεις νά φοβηθεῖς μετά ὅ,τι κι ἄν συμβεῖ. Νά, παράδειγμα ἐδῶ οἱ μάρτυρες, πού τούς διακηρύσσει ἐδῶ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ὅτι εἶναι οἱ μάρτυρες τοῦ Θεοῦ, καί ὅμως θανατώνονται, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι θανατώθηκαν. Ἀλλά ἀκριβῶς τήν ὥρα πού θανατώνεται κανείς, τότε εἶναι πού ξεπερνᾶ τόν θάνατο τῆς ἁμαρτίας ὁριστικά, τόν θάνατο τῶν παθῶν, τόν θάνατο πού φέρνει ὁ παλαιός ἄνθρωπος. Καί ἀνασταίνεται κανείς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καί ζεῖ αἰώνια ἀναστημένος. Γιά, νά τά προσέξουμε, παρακαλῶ, αὐτά.
Νά τό ξέρουμε καλά ὅτι, ὅσο περισσότερο ἀγριεύει ὁ διάβολος, ὅσο περισσότερο ἀγριεύει τό κακό, ὅσο περισσότερο ἄς ποῦμε τό κακό προσλαμβάνει διαστάσεις πού μοιάζουν σάν μιά πλημμύρα πού θά καταποντίσει, θά πνίξει τά πάντα, τόσο ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ὁ Θεός, πού εἶναι πιό δυνατός, θά ἀποκαλύψει καί θά φανερώσει καί θά ἀποκαλύπτει καί θά φανερώνει τά δικά του.
Κατά τήν ταπεινή μου γνώμη δηλαδή, ὅλο τό θέμα εἶναι ἐμεῖς νά μείνουμε στόν Θεό μας. Νά πιστεύουμε, τό καθετί νά μᾶς βοηθάει νά πιστεύουμε περισσότερο, νά ὑπακοῦμε, νά κάνουμε τίς ἐντολές του, καί θά γίνει ἀλλαγή μέσα μας. Δέν ξέρω. Λέμε γιά τήν πλημμύρα τοῦ κακοῦ ἀπό τό ἕνα μέρος, ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ὅμως εἶναι ἡ πλημμύρα τοῦ θείου φωτός, ἡ πλημμύρα τῶν ἀληθειῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ πλημμύρα, ἡ ἄβυσσος αὐτή τοῦ Θεοῦ, πού χορταίνει καθέναν ὁ ὁποῖος θά πιστέψει στόν Χριστό καί θά ἀκολουθήσει τόν Χριστό. Καί τόν κάνει δυνατό ὁ Χριστός. Νά μή φοβόμαστε.
Τήν ὥρα πού μπροστά σου, εἴτε μέ τόν ἕναν εἴτε μέ τόν ἄλλο τρόπο, παρουσιάζονται ὅλα αὐτά τά φοβερά τῆς σημερινῆς πραγματικότητος, καί τρόπον τινά ὅλα ἔχουν διάθεση νά σέ πείσουν, νά σέ μεταστρέψουν, νά σέ πάρουν μέ τό μέρος τους, νά σέ παρασύρουν, νά μή φοβηθεῖς. Διότι εἶναι ἕνα τίποτε. Μόλις ἐσύ ὡς ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καί ταπεινωθεῖς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί μετανοήσεις ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τό θεωρήσεις σάν κατάλληλη ὥρα νά δείξεις τήν πίστη σου καί τήν ἀγάπη στόν Χριστό, ὅλα αὐτά διαλύονται σάν καπνός, σάν ἀνύπαρκτα. Καί τά ἐξωτερικά, τά ὅποια ἐξωτερικά, πού ἔρχονται νά παραπλανήσουν τόν χριστιανό, καί τά ἐσωτερικά. Ἐγώ γιά τούς χριστιανούς πιό πολύ φοβοῦμαι ὄχι τά ἐξωτερικά τόσο –αὐτά εἶναι ἀρκετοί πού λίγο‑λίγο τά ξεπερνοῦν –ὅσο τά ἐσωτερικά. Εἶναι τά πάθη μέσα στόν ἄνθρωπο, εἶναι ἡ ἁμαρτία πού ἔχει τρόπον τινά νομιμοποιηθεῖ ἐκεῖ μέσα, τό ὅλο κατεστημένο. Ἔχει κανείς τό κατεστημένο του, ἔχει τήν ὅλη ἁμαρτωλή κατάσταση μέσα του, καί πῶς τά κατάφερε, πῶς βολεύτηκε, σάν νά τά πασάλειψε μέ ἕνα χρίσμα ἔτσι χριστιανικό καί τά νιώθει καί τά ζεῖ καί τά προβάλλει κιόλας σάν νά εἶναι ἁγιασμένα πράγματα, ἐνῶ δέν εἶναι. Ἐδῶ εἶναι ὁ κίνδυνος.
Ἀλλά ταπεινά λέω ὅτι οὔτε αὐτά νά τά φοβηθοῦμε. Τρόπον τινά λέει ὑπεύθυνα κανείς, δέν ἔχει δυσκολία νά πεῖ: Ἄν κάνουμε ὑπακοή, ἄν δείξουμε πίστη, ἐφόσον εἴμαστε χριστιανοί, καί ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας καί μᾶς θέλει μαζί του, φωτιά θά βγεῖ ἀπό τίς ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ νά κάψει τήν ἁμαρτία. Γι᾿ αὐτό τά λέμε. Ἄν καθόμαστε ἐδῶ ἁπλῶς μόνο νά ἀκοῦμε, ἀλλά δέν ἀφήνουμε νά προχωρήσει μέσα βαθιά ἡ ὅποια ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ –πού λέγονται τόσες ἀλήθειες– θά μένει τό κατεστημένο ἐκεῖ ἀνέπαφο. Κρίμα. Ἄν ὅμως θελήσεις… Ναί, ἀλλά μόνο ἄν ἀποφασίσεις νά ταπεινωθεῖς ἀληθινά, ἄν ἀποφασίσεις νά παραδοθεῖς στόν Χριστό νά σέ φτιάξει καί ἀφεθεῖς στά χέρια του μέ πίστη ὅτι ὁ Χριστός θά σέ φτιάξει –αὐτά τά εἴπαμε πολλές φορές, ἀλλά στήν πράξη βλέπω ὅτι σάν νά μήν τά καταλαβαίνουμε– μέχρι τά κατάβαθα τῆς ψυχῆς σου θά κατέβει αὐτό τό φῶς, αὐτή ἡ φωτιά ἡ πνευματική, καί θά κάψει κάθε ἁμαρτία, κάθε παλαιότητα, κάθε εἴδωλο, κάθε κατεστημένη πραγματικότητα, ὅσο καμουφλαρισμένη κι ἄν εἶναι.
18/09/2020