Δέν ἔχεις νά φοβηθεῖς τίποτε
Ἀπό κάποια πλευρά, ἄν καταλαβαίνω καλά, ὅταν ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, ὅταν ἔρχονται αὐτά τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἡ ζωή πού θά ζοῦν αἰώνια οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ στόν οὐρανό, στήν αἰώνια βασιλεία, ὅταν ἔρχονται αὐτά τά θεϊκά, ἡ ποιότητά τους εἶναι ἔτσι, ὅτι πάει, κυβερνάει ὁ Θεός, καί τέλειωσαν ὅλα καί γιά πάντα λοιπόν θά εἶναι αὐτή ἡ αἰώνια ζωή. Ἔχει δηλαδή μιά τέτοια γεύση κανείς, ἔχει ἕνα τέτοιο βίωμα –ὅσο μπορεῖ νά τό βιώσει ὁ καθένας· ὁ Θεός γνωρίζει. Ἀλλά ποιοτικά ὅμως εἶναι αὐτό ἀκριβῶς πού λέμε τώρα.
Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἐδῶ τό παρουσιάζει τετελεσμένο μέ τήν εἰκόνα αὐτή. Ἀλλά αὐτό ὅμως ποιοτικά –αὐτή τή γεύση, αὐτή τήν ποιότητα, αὐτό τό βίωμα– τό δίνει ὁ Θεός στήν καθεμιά ψυχή, ὅσο χωράει ἡ καθεμιά ψυχή. Διότι σέ σμικρογραφία, ὅλα αὐτά πού λέει ἡ Ἀποκάλυψη, ἔχουν σχέση καί μέ τήν καθεμιά ψυχή. Διαχρονικά ἰσχύουν σέ ὅλους τούς αἰῶνες, ἰσχύουν γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, ἀλλά καί γιά τήν καθεμιά ψυχή. Ὅπως ὅλοι μαζί εἴμαστε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί καθεμιά ψυχή εἶναι ἡ Ἐκκλησιά τοῦ Χριστοῦ. Ὅλη μαζί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ νύμφη τοῦ Χριστοῦ, καί καθεμιά ψυχή εἶναι ἡ νύμφη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτά, μόνο ἔτσι ἄν τά πιάσουμε, καταλαβαίνουμε κάτι. Ἀλλιῶς, μένουν ἁπλῶς μιά φαντασία.
Ὅσοι περνοῦν ἔτσι μπόρες φοβερές ἐσωτερικές –πού ἐν σμικρογραφίᾳ εἶναι αὐτά πού λέει ἐδῶ ὁ εὐαγγελιστής στήν Ἀποκάλυψή του– πού μοιάζει πολλές φορές νά γίνεται φοβερό μακελειό, μαρτύριο, ὅταν περνάει αὐτό, καθώς ἔχει κάνει συγκατάβαση ὁ Θεός καί δείχνει σπλαχνικότητα –ἔχεις νά περάσεις ἀκόμη πολλά, ἀλλά ὅμως νά, θέλει νά σέ ξεκουράσει, νά σέ παρηγορήσει, νά σέ γλυκάνει· νά μήν εἶναι δηλαδή ὅλο αὐτό μόνο μιά πίστη· τό πιστεύεις, ἀλλά ἔχεις καί γεύση– τότε ἔρχεται αὐτή ἡ ἀλλαγή μέσα στόν ἄνθρωπο, ἔρχεται αὐτή ἡ οὐράνια κατάσταση, σάν νά τέλειωσαν ὅλα, σάν νά μήν ὑπάρχουν ὅλα ἐκεῖνα πού συμβαίνουν τίς ἄλλες, τίς δύσκολες ὧρες, σάν νά μήν πρόκειται νά ἔρθουν. Νά τά μάθουμε αὐτά· νά μάθουμε καί νά ξέρουμε οἱ χριστιανοί νά ἀγωνιζόμαστε.
Ἔτσι ἀλλιῶς, τελικά ὁ κάθε ἕνας χριστιανός πρέπει νά βγεῖ νικητής ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Ἀλλά αὐτό νά τό πιστέψουμε ὅτι ἔτσι εἶναι, ἔτσι τά κανόνισε ὁ Θεός, ἔτσι μπορεῖ νά τά κάνει ὁ Θεός. Νά πιστέψεις, καί ἔρχεται ἀνακούφιση στήν ψυχή.
Ὅσοι τά παίρνουν κάπως ἔτσι πιό ἀληθινά, βουλιάζουν ἕνεκα τοῦ ἐγωισμοῦ. Νομίζει κανείς ὅτι τό ἐγώ του θά τά βγάλει πέρα, νομίζει κανείς ὅτι θά πείσει τόν Θεό μέ τό ἐγώ του νά τοῦ δώσει ἀρετές, νά τοῦ δώσει χάρη. Δέν εἶναι ἔτσι. Κυβερνάει ὁ Θεός. Ἐμᾶς δέν μᾶς θέλει νά πεθάνουμε, νά ἐξαφανιστοῦμε. Ἁπλῶς νά ἀπαρνούμαστε τό ἐγώ, νά ἀπαρνούμαστε τόν ἑαυτό μας. Καί ὤ τοῦ θαύματος, ζεῖ μέσα μας ὁ Θεός καί μᾶς ζωογονεῖ. Ὁπότε ἐάν, ὅλα αὐτά πού λέμε τώρα, κάπως τά καταλάβουμε, κάπως φθάσουν οἱ ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ μέσα μας, ἀλλιῶς θά ἀγωνιζόμαστε μετά, ἀλλιῶς.
Ὅλο τό θέμα εἶναι ὁ ἄνθρωπος νά μήν ἄγεται καί φέρεται ἀπό τόν ἑαυτό του, καί εἶναι θύμα τοῦ ἑαυτοῦ του ἤ ὅποιου ἄλλου. Ὁ ἄνθρωπος νά βρεῖ τόν ἀληθινό Θεό, νά ἀγαπάει τήν ἀλήθεια, νά ἀγαπάει τόν ἀληθινό Θεό, τίς ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ. Καί νά πιαστεῖ ἀπό κεῖ. Πολύ ὄμορφα καί ὡραῖα ὕστερα ὅλα. Θά διωχτεῖς, θά πονέσεις, θά πληγωθεῖς, θά περάσεις πολλά. Ὅλοι οἱ δαίμονες θά πέσουν ἐπάνω σου τρόπον τινά. Δέν ἔχεις νά φοβηθεῖς τίποτε. Κάθε τόσο ὁ Κύριος θά σέ παρηγορεῖ, θά σέ γλυκαίνει, καί πάλι ὕστερα θά ἀφήνει νά πάθεις. Δέν μαθαίνει ὁ ἄνθρωπος τό μάθημα ἀλλιῶς.
Ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά εἴμαστε ἁμαρτωλοί, γιά νά μήν ξανασηκώσουμε κεφάλι ἐγωιστικό. Ἕνας πού ἔχει μιά ἐντιμότητα μέσα του, μιά εἰλικρίνεια, μιά κάποια ἀλήθεια καί θέλει νά βρεῖ τόν Θεό, θά τόν βρεῖ. Θά βοηθήσει ὁ Θεός. Ἀλλά θά τόν βρεῖ ἀληθινά. Καθώς κάθε τόσο, κάνοντας τάχα τί κάνει, θά τοῦ ᾿ρχεται νά ὑπερηφανευθεῖ, κατακέφαλα θά τοῦ ἔρχεται τό χτύπημα. Ὄχι γιατί τόν χτυπάει ὁ Θεός. Ποῦ πᾶς, ἄνθρωπέ μου, ποῦ πᾶς μέ ὑπερηφάνεια καί μέ ἐγωισμό καί μέ ἀγέρωχο ὕφος; Μόνο ταπεινά μπορεῖς νά προχωρήσεις. Καί σιγά‑σιγά μαθαίνει κανείς τήν ταπείνωση. Καί τό βλέπει ξεκάθαρα μέσα του: «Θεέ μου, ὄχι τόσα πού πέρασα· καί ἄλλα τόσα νά περνοῦσα, μοῦ ἦταν χρειαζούμενα». Δέν βρίσκει καθόλου κανείς ὅτι εἶναι πολλά αὐτά πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός, ὅ,τι κι ἄν περάσει κανείς.
Ὅ,τι καί νά γίνει,
ὁ Χριστός θά εἶναι ἐκεῖ μαζί σου
Κάνουν μεγάλο λάθος ἐκεῖνοι πού ἀσχολοῦνται μέ τό πότε θά ἔρθει ὁ ἀντίχριστος καί πότε θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία, καί θέλουν νά βροῦν ἡμερομηνίες καί ἀκριβεῖς, ἄς ποῦμε ἔτσι, χρονολογίες. Μεγάλο λάθος. Ἄν ἦταν νά τό ξέρουμε, θά μᾶς τό ἔδειχνε ὁ Θεός. Δέν χρειάζεται νά τό ξέρουμε. Καί ἄν προσπαθήσεις νά τό μάθεις, μᾶλλον ζημιώνεις τόν ἑαυτό σου. Ὁ Θεός θέλει νά ἀγνοοῦμε. Γιατί ὅταν γνωρίζεις, κάνεις λογαριασμούς δικούς σου: «Ἄ, ἐντάξει, ἔχω καιρό. Ἄς ἁμαρτήσω καί ὕστερα μετανοῶ». Ἀλλά τί εἶπε ὁ Κύριος; «Δέν ξέρετε ποιά ὥρα ἔρχεται ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἑπομένως, ἀφοῦ δέν ξέρετε, πρέπει νά εἶναι κανείς ἐπί ποδός, ἕτοιμος συνεχῶς». Αὐτό πάλι δέν σημαίνει ὅτι μᾶς κρατάει ὁ Θεός σέ μιά τυραννία. Καί γιατί δέν μᾶς τό λέει πότε θά ἔρθει, ὥστε νά εἴμαστε ἕτοιμοι; Δέν εἶναι ἔτσι. Εἶσαι ἕτοιμος ἀληθινά, ὅταν πιστεύεις στόν Θεό καί τά ἀφήνεις ὅλα σ᾿ ἐκεῖνον κι ἐσύ ἀγωνίζεσαι νά κάνεις τό θέλημά του. Τότε εἶσαι ἕτοιμος ἀληθινά· ἀλλιῶς, δέν εἶσαι ἕτοιμος. Αὐτή εἶναι ἡ ἔννοια. Δέν μᾶς παιδεύει ὁ Κύριος.
Ὅποιος βάλει μέσα του τήν πίστη, ἀρχίσει νά φοβᾶται τόν Θεό, νά ἔχει καημό καί ἀγάπη γιά τόν Θεό, εἶναι ὁ θεῖος σπόρος αὐτός, πού εἶναι ὠδίνες. Ἔχει ὠδίνες αὐτό τό πράγμα. Δηλαδή κοιλοπονάει κανείς. Ὄχι ἁπλῶς ἔχει στενοχώριες. «Ἐν γαστρί ἐλάβομεν καί ὠδινήσαμεν καί ἐτέκομεν πνεῦμα σωτηρίας». Καί ὤ τοῦ θαύματος, αἰσθάνεσαι μέσα σου τόν Χριστό, διότι τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, πού ἔρχεται μέσα σου, ἀκριβῶς μορφώνει μέσα σου τόν Χριστό. Αὐτό πρέπει νά εἴμαστε οἱ χριστιανοί, αὐτό νά ποθοῦμε, αὐτό νά θέλουμε. Καί ἅμα δεῖ ὁ Θεός ὅτι τό ποθοῦμε, θά τό κάνει ἔτσι μέσα μας. Ἀλλιῶς, δέν καταλάβαμε τίποτε.
Ὁ Θεός προστατεύει τήν Ἐκκλησία. Ἄσχετα τί σχέδια ἔχει ὁ διάβολος ἐναντίον μας, καί γενικά τό κακό, ἡ ἁμαρτία, καί τί ὀνειρεύεται καί τί νομίζει ὅτι θά πετύχει, ὁ Θεός θά μᾶς φυλάξει, θά μᾶς σκεπάσει. Καί τήν ὥρα πού μοιάζει σάν νά νικήθηκες, μή χάσεις τήν πίστη σου. Μπορεῖ νά ἀφήσει ὁ Θεός νά αἰσθανθεῖς ὅτι ἦρθε τό τέλος σου. Ἀλλά ὅμως ὁ Θεός ὑπάρχει. Ἑπομένως ἐξακολουθεῖς νά πιστεύεις, καί ὤ τοῦ θαύματος, ἀκόμη καί λίγο μετά τό ἀμήν ὁ Θεός ἐπεμβαίνει καί σέ σώζει. Ὄχι ὅτι σέ σώζει ἁπλῶς ἀπό ἐξωτερικούς κινδύνους. Δέν εἶναι τίποτε αὐτό, ἄν μᾶς φυλάξει μήν πάθει τίποτε ἡ ζωή μας. Μᾶς σώζει ἀπό τό βούλιαγμα στήν ἁμαρτία, ἀπό τό νά γίνουμε τροφή τοῦ δράκοντος, νά παρασυρθοῦμε ἀπό τόν δράκοντα. Ἀπό κεῖ μᾶς σώζει.
Νά τό ἔχουμε ὑπ᾿ ὄψιν μας λοιπόν. Τηρεῖς τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ; Πιστεύεις στόν Ἰησοῦ Χριστό; Γίνεσαι στόχος τοῦ δράκοντος. Μή φοβᾶσαι ὅμως. Ὁ δράκοντας θά νικηθεῖ, ὄχι ἐσύ. Εἶναι ὡραῖο νά ἀρχίσουμε νά πιστεύουμε ἔτσι καί νά ἀρχίσει ἡ ψυχή μας νά ἀναλαμβάνει ἔτσι. Ἀλλά δέν μπορεῖ νά ἔρθει τέτοιο πράγμα, ἄν δέν εἶσαι ταπεινός. Ἀλλιῶς, θά εἶναι θράσος, καί θά σέ γκρεμίσει, θά τσακιστεῖς. Ὅταν ὅμως μάθει κανείς τό μάθημα τῆς ταπεινώσεως, ἔρχεται ὁ Θεός καί ἀναλαμβάνει τήν ψυχή καί τήν καλύπτει, τή σκεπάζει, τή σώζει.
Ὁ Πέτρος ἦταν αὐτός πού ἐπρόκειτο νά γίνει ὁ πρῶτος τῶν ἀποστόλων. Ἀλλά κάτι εἶχε μέσα του καί ἄφησε ὁ Θεός νά πέσει γιά τά καλά, ὥστε νά συντριβεῖ αὐτό τό πράγμα πού δέν συντρίβεται –προσέξτε το αὐτό– ἁπλῶς μέ τό νά θέλεις νά συντριβεῖ. Ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά πάθει τό πάθημα αὐτό καί ἔμαθε τό μάθημα τῆς συντριβῆς ὁ ἀπόστολος Πέτρος. Ἀπό κεῖ καί πέρα τόν ἀποκατέστησε ὁ Κύριος καί ἔγινε ὁ πρῶτος.
Καί ἀπό αὐτό καταλαβαίνουμε καλύτερα γιατί τά παθαίνουμε ὅλα αὐτά στή ζωή μας. Διότι δέν μαθαίνεις ἀλλιῶς τό μάθημα τῆς συντριβῆς, δέν μαθαίνεις τό μάθημα αὐτό τῆς ταπεινώσεως. Καί αὐτό ὅλο θά γίνει, θά συντελεσθεῖ –θά ἰσοπεδωθεῖς, θά ταπεινωθεῖς, θά μετανοήσεις ἀληθινά, θά πιστέψεις– ἄν δέν ἐκλείψει ἡ πίστη. Καί ἀπ᾿ ὅ,τι φαίνεται δηλαδή, ὅ,τι κι ἄν συμβεῖ –καί νά μᾶς σφάζουν καί νά μᾶς κάψουν κτλ.– ἡ πίστη δέν ἐκλείπει, ὅταν θέλουμε νά μήν ἐκλείψει. Δέν ἐκλείπει, γιατί δέεται ὁ Κύριος. Μυστήριο μέγα. Ἀλλά εἶναι πολύ σημαντικό νά ξέρεις ὅτι ὁ Χριστός, ὅ,τι καί νά γίνει, τελικά θά εἶναι ἐκεῖ μαζί σου, θά προσευχηθεῖ γιά σένα, θά δεηθεῖ γιά σένα νά μήν ἐκλείψει ἡ πίστη σου. Ἅμα δέν ἐκλείψει ἡ πίστη σου, ὅ,τι καί νά πάθεις, θά πάρεις καλό μάθημα.
19/09/2003