Τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου B΄
…γιά νά ζυγίζουμε καί τή δική μας ζωή
Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος καταδικάστηκε νά ριφθεῖ στά θηρία, ὅπως καί ἔγινε, καί τόν ἔφαγαν τά θηρία στή Ρώμη. Ὁρισμένα μόνο ἀπό τά ὀστά του, ὅπως ἀκούσαμε στό συναξάρι, ἔμειναν –διότι τά θηρία τρῶνε καί κόκαλα– καί ὑπάρχουν στήν Ἐκκλησία. Ἕνα πολύ-πολύ μικρό τεμάχιο ἔχουμε κι ἐμεῖς ἐδῶ.
Πάντοτε ὁ ἅγιος αὐτός εἶναι μιά πρόκληση γιά μᾶς. Ὅλοι οἱ ἅγιοι εἶναι μιά πρόκληση, ἀλλά καθένας μέ τόν δικό του τρόπο. Εἰδικά ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας πάντοτε εἶναι ἕνα παράδειγμα φλογερῆς ἀγάπης πρός τόν Κύριο, καί ὅποιος λίγο προσέξει τόν βίο του καί λίγο ἐπηρεαστεῖ ἀπό τήν ἀγάπη πού εἶχε πρός τόν Χριστό, ἀπό τή φλόγα πού εἶχε μέσα στήν καρδιά του, δέν μπορεῖ νά μή γίνει καλύτερος. Διότι τελικά, ὅλα γίνονται γιά νά ἀνάψει μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστό. Ἄν ἀγαπᾶ κανείς τόν Θεό, καί θά ταπεινωθεῖ καί θά ὑπομένει καί θά τά δεχθεῖ ὅλα εὐχαρίστως καί θά μαρτυρήσει.
Ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπο νά ἀγαπᾶ. Καί στήν ἀγάπη τήν ἀνθρώπινη δίνει ὁ Θεός τή δική του ἀγάπη, καί γίνεται φωτιά ἔπειτα αὐτή ἡ ἀγάπη. Ὁ ἄνθρωπος μαραζώνει, ἀκριβῶς διότι δέν ἀγαπᾶ. Ἤ δηλαδή σκοτώνει τήν ἀγάπη πού ἔχει μέσα του, τή μαραίνει, τήν ἀχρηστεύει, ἤ δίνει τήν ἀγάπη αὐτή πρός ἄλλη κατεύθυνση, ἐνῶ ἡ ἀγάπη εἶναι δοσμένη στόν ἄνθρωπο, γιά νά στραφεῖ αὐτή πρός τόν Θεό καί νά ὁδηγήσει ἔτσι τόν ἄνθρωπο στόν Θεό.
Τίποτε δέν μπορεῖ νά ἐμποδίσει τόν ἅγιο Ἰγνάτιο, ἀκριβῶς διότι ἔχει αὐτή τήν ἀγάπη μέσα του. Τό θεώρησε μεγάλη εὐλογία ἀπό τόν Θεό, πού καταδικάστηκε νά τόν ρίξουν στά θηρία. Καί ἤθελε νά ἔρθει τό γρηγορότερο ἡ ὥρα αὐτή, πού θά βρεθεῖ στό στόμα τῶν θηρίων. Ἄνθρωπος εἶναι καί αὐτός, σάρκα ἔχει. Καί δέν παραλογίζεται· ξέρει τί εἶναι τά θηρία καί πῶς δαγκώνουν. Καί ὅμως, θέλει τό γρηγορότερο νά βρεθεῖ ἐκεῖ στή Ρώμη, στό στάδιο, νά τόν φᾶνε τά θηρία· νά τόν ἀλέσουν μέ τά δόντια τους, γιά νά γίνει ἄρτος Θεοῦ, ὅπως λέει.
Δέν ἀφήνει κανέναν νά ἐμποδίσει τό μαρτύριό του. Στήν ἐπιστολή του Πρός Ρωμαίους παρακαλεῖ τούς χριστιανούς μήν τυχόν κανείς τόν ἐμποδίσει, μήν τυχόν κανείς βάλει κάποιο μέσο, καί τελικῶς δέν τόν ρίξουν στά θηρία. Αὐτή εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό, αὐτή εἶναι ἡ πίστη πρός τόν Θεό, αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή σχέση μέ τόν Θεό, καί αὐτά πρέπει νά διαβάζουμε, αὐτά πρέπει νά προσέχουμε, καί ἀπό ἐδῶ νά παρακινούμαστε. Καί ἔχοντας ὑπ᾿ ὄψιν αὐτά, νά ζυγίζουμε καί νά μετροῦμε καί τή δική μας ζωή καί νά τήν ἀκτινογραφοῦμε.
Ἐμεῖς κάνουμε ἐντελῶς διαφορετικά. Θέλουμε νά εἴμαστε χριστιανοί, ἀλλά μήν τυχόν πάθουμε τίποτε. Ἄν δέν θέλουμε, ἀλλάζει τό πράγμα. Ἀλλά ἄν θέλουμε, πρέπει νά εἴμαστε ἀληθινά χριστιανοί, σωστά χριστιανοί, καί ὄχι ὅπως τή φτιάξαμε καί τή φτιάχνουμε ἐμεῖς τή χριστιανική ζωή. Γι᾿ αὐτό εἶναι τόσο ἄχαρο πράγμα σήμερα τό νά εἶναι κανείς χριστιανός. Πάρα πολλοί χριστιανοί ζοῦμε ὅπως ζοῦμε, ἀκριβῶς διότι δέν θέλουμε αὐτό τό ἕνα: νά ἀγαπήσουμε τόν Θεό καί νά δώσουμε τόν ἑαυτό μας εἰς θάνατον γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐπειδή δέν κάνουμε αὐτό τό ἕνα, ἀπό ἐκεῖ καί πέρα γίνεται πολύ ἄχαρη ἡ ζωή μας. Καί ἔτσι, οὔτε ἐμεῖς χαιρόμαστε καί εὐφραινόμαστε πού εἴμαστε χριστιανοί –ἐνῶ θά ἔπρεπε κυριολεκτικά νά τό ἀπολαμβάνουμε, ἄσχετα τί συναντοῦμε σ᾿ αὐτή τή ζωή, τί πειρασμούς καί δυσκολίες ἔχουμε– οὔτε στούς ἄλλους δίνουμε καλή μαρτυρία.
Ὅποιος προσέξει τόν βίο τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου καί πιστέψει σ᾿ αὐτά τά ὁποῖα γράφονται ἐκεῖ, καί σ᾿ αὐτά τά ὁποῖαγράφει καί ὁ ἴδιος, καί τά ὁποῖα ἔζησε, γι᾿ αὐτόν τόν χριστιανό δέν μπορεῖ νά μήν εἶναι μαρτυρία ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος.
Ἄν ἀπό τό ἴδιο αὐτό πνεῦμα πάρουμε κι ἐμεῖς –καί πρέπει νά πάρουμε– κι ἐμεῖς μέ τή σειρά μας θά ζητοῦμε νά πάθουμε τά χειρότερα, φτάνει αὐτό νά μᾶς φέρει πιό κοντά στόν Χριστό, νά μᾶς κάνει πιό ἀληθινούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, νά μᾶς ἑνώσει μέ τόν Κύριο. Καί ἔτσι, καί θά ἔχουμε εὐφροσύνη καί χαρά, ἀλλά θά εἴμαστε καί μαρτυρία γιά τούς ἄλλους.
20-12-1984