Κυριακή ΙΒ Ματθαίου (Ματθ. 19, 16-26)
Ὁ πλούσιος νέος
Ὅταν ἔχει ἀγάπη κανείς, δίνει ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχει
Ὁ νεανίσκος τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἦταν θρησκευτικός ἄνθρωπος καί τηροῦσε τίς ἐντολές τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἔνιωθε ὅμως κάποιο κενό, καί γι᾿ αὐτό πλησίασε τόν Χριστό καί τόν ρώτησε τί νά κάνει, γιά νά κερδίσει τήν αἰώνια ζωή. Περίμενε νά τοῦ πεῖ ὁ Χριστός ὅτι αὐτό πού κάνει φτάνει ἤ ἔστω ὅτι χρειάζεται κάτι ἀκόμη νά κάνει, καθώς ρώτησε: «Τί ἔτι ὑστερῶ;» Δέν πῆγαν ὅμως καλά τά πράγματα, γιατί ὁ Χριστός τοῦ ζήτησε τά πάντα.
Συμβαίνει συχνά ὁ ἄνθρωπος νά μή δυσκολεύεται πολύ νά ἐγκαταλείψει, νά ἀποσπασθεῖ ἀπό κάποια πράγματα, ἀλλά ὅμως κάπου εἶναι κολλημένος, μέ κάτι εἶναι δεμένος. Καί ὅσες φορές καταφεύγει στόν Θεό μέ διάθεση νά ἀνταποκριθεῖ στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, εἶναι πρόθυμος νά δώσει τά πάντα, ἐκτός ἀπό αὐτά μέ τά ὁποῖα εἶναι δεμένος, στά ὁποῖα εἶναι προσκολλημένος καί τά κρατάει περίζηλα. Δέν μπορεῖ ὅμως νά γίνει καί τό ἕνα καί τό ἄλλο. Ἄν κρατᾶς τά πλούτη σου, χάνεις τόν Θεό. Ἄν θέλεις τόν Θεό, θά χάσεις τά πλούτη σου, τήν ὅποια περιουσία ἔχεις ἤ τά «πλούτη» σου ἐντός εἰσαγωγικῶν, αὐτά δηλαδή πού γιά σένα, ἔστω καί ἄν δέν εἶναι χρήματα, εἶναι πολύτιμα καί πολύ χρήσιμα, καί γι᾿ αὐτό δέν θέλεις νά τά ἀποχωρισθεῖς.
Ὅταν ἔχει ἀγάπη κανείς, δίνει ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχει. Ὁ Θεός ἔδωσε τόν Υἱό του τόν μονογενή. Καί περιμένει νά ἀνταποκριθοῦμε σ᾿ αὐτή τήν ἀγάπη μέ τό νά δώσουμε τά πάντα καί τόν ἑαυτό μας τόν ἴδιο. Ἄν δέν δώσουμε τόν ἑαυτό μας στόν Θεό, δέν ζοῦμε φυσιολογικά, εἶναι ἀνώμαλη ἡ ζωή μας, καί δέν πρόκειται νά βροῦμε ἀνάπαυση. Ἄς τολμήσουμε, ἔστω λίγο, νά κάνουμε αὐτό πού φαίνεται τόσο δύσκολο. Ἄν τό κάνουμε, ὅλα εἶναι εὔκολα μετά ἀπό κεῖ καί πέρα.
Σήμερα νά βάλει κάτω ὁ καθένας τόν ἑαυτό του καί νά σκεφτεῖ πολύ συγκεκριμένα: Ὁ Θεός ἔδωσε τόν Υἱό του γιά μένα. Ἐγώ ἔδωσα τόν ἑαυτό μου στόν Θεό;