Εἴπαμε ἀρκετά τήν περασμένη Κυριακή πιό εἰδικά γιά τό θέμα τῆς νοερᾶς προσευχῆς καί νά προσπαθήσουμε, ὅσο γίνεται, νά συμπληρώσουμε σήμερα καί νά ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα καλύτερα.

Τό θέμα βέβαια δέν εἶναι μόνο νά κάνει κανείς κάτι. Τό θέμα εἶναι νά ξέρει τί κάνει. Καί ἐπίσης, νά ξέρει ποιός εἶναι αὐτός πού τό κάνει καί γιατί τό κάνει. Ὅλα ξεκινοῦν ἀπό τό ὅτι εἴμαστε πλάσματα τοῦ Θεοῦ, εἴμαστε πλασμένοι «κατ᾿ εἰκόνα» Θεοῦ. Ὅσο καί ἄν ἁμάρτησε ὁ ἄνθρωπος, ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ δέν ἔσβησε ἀπό μέσα του. Ἀμαυρώθηκε ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὅμως δέν χάθηκε. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος «κατ᾿ εἰκόνα» Θεοῦ, ἀλλιῶς δέν θά μποροῦσε νά ἔχει ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, νά ἔχει ἀναφορά στόν Θεό ἤ δέν θά μποροῦσε νά προσπαθεῖ νά ἐπικοινωνήσει μέ τόν Θεό, δηλαδή νά ἔχει ἐλπίδες ὅτι προσπαθώντας θά τό πετύχει αὐτό.