Ἀγαπητές ἐν Χριστῷ ἀδελφές μου,
Ὁ Ἅγιος Θεός μᾶς ἀξίωσε καί φέτος –παρά τό ἀνελέητο κυνηγητό τοῦ ἀντιδίκου, πού προσπαθεῖ μέ ὅλους τούς τρόπους καί τά μέσα πού ἐπιστρατεύει νά μᾶς φοβίσει καί νά μᾶς ἐξαντλήσει, προφανῶς γιά νά μᾶς αἰχμαλωτίσει μέ εὐκολία στά θανατηφόρα δίχτυα του– νά φθάσουμε αἰσίως καί πάλι στό τέλος τῆς εὐλογημένης Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὅμως χωρίς νά τό καταλάβει, ὅλες αὐτές οἱ τακτικές του, βγῆκαν σέ καλό: αὔξησαν τήν πίστη μας καί ἐνίσχυσαν τό ψυχικό φρόνημά μας, ὥστε νά μυηθοῦμε βαθύτερα καί νά ζήσουμε κάτι περισσότερο ἀπό τίς συγκλονιστικές ἀλήθειες αὐτῶν τῶν ἡμερῶν. Ἤδη μπαίνουμε στήν Ἑβδομάδα τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου μας καί ἀνοίγεται μπροστά μας τό τελευταῖο στάδιο τῶν μεγάλων ἀγώνων μας.
Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ἀπό κάποια πλευρά ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα εἶναι ἡ ἑβδομάδα τῶν προκριματικῶν ἀγώνων μας προκειμένου νά φτάσουμε στόν τελικό, ὅπου ὁ Ἀναστάς Κύριός μας περιμένει νά μᾶς δώσει «τόν στέφανον τῆς δικαιοσύνης», πού σύμφωνα ὅμως μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο τόν λαμβάνουν ὅσοι ἀθλοῦνται νομίμως· «ἐάν δέ καί ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐάν μή νομίμως ἀθλήσῃ». Ὁ ἀγωνιζόμενος χριστιανός τότε ἀθλεῖται νομίμως, ὅταν ἀγόγγυστα καί ὑπομονετικά, μέ προθυμία καί εὐγνωμοσύνη σηκώνει τόν σταυρό του.
Καί σταυρός δέν εἶναι ἁπλῶς τά βάσανα καί οἱ ὁποιεσδήποτε ἄλλες δοκιμασίες καί ἀντιξοότητες πού οἰκονομεῖ ὁ Κύριος νά περάσουμε σ᾿ αὐτή τή ζωή γιά τή θεραπεία τῆς ψυχῆς μας. Σταυρός εἶναι βασικά ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας μέ ὅλη τήν «περιουσία» του: τό κατεστημένο του, τά πάθη του, τίς ἀδυναμίες του, τά κουσούρια του καί τά διάφορα κόμπλεξ πού τόν βασανίζουν καί χύνει κυριολεκτικά τό αἷμα τῆς καρδιᾶς του γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν ἀνυπόφορη ἐνόχλησή τους.
Ἀδελφές μου, ὅπως κι ἄν τό κάνουμε, ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος ὄχι γιά νά πάθει, ἀλλά γιά νά φθάσει στήν ἀνάπαυση –ὅπως μᾶς ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος Γέροντάς μας π. Συμεών. Καί ἀκριβῶς ἐπειδή φθάνει στήν ἀνάπαυση, εὐχαρίστως δέχεται νά πάθει, εὐχαρίστως δέχεται νά πεθάνει μαζί μέ τό Χριστό. Ἀγωνιζόμενος μυεῖται στήν ὅλη πορεία τοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί στήν Ἀνάστασή Του.
Ἄν θέλετε καί μιά προσωπική μου θέση, ὁ ἀγώνας μας γίνεται πολύ πιό ἄκοπα καί ἀποτελεσματικά, ὅταν μέ πλήρη συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας καί τῆς τελείας ἀδυναμίας μας νά κατορθώσουμε κάτι μόνοι μας, ἀφηνόμαστε ἔτσι ἁπλά καί ἁπαλά στήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας, ἀποθέτοντας πάνω στόν σταυρό του καί τό δικό μας βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας. Γι᾿ αὐτό ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Χριστός μας καί γι᾿ αὐτό σταυρώθηκε καί ἔχυσε τό αἷμα του· γιά νά σηκώσει τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ἔτσι ὅταν ἀγωνίζεται ἡ ψυχή, ἀποθέτοντας δηλαδή ὅλη τήν ἀχρειότητά της στόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ μας, τοῦ αἴροντος τάς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου, ξενοιάζει καί δέν μένει ποτέ μόνη, γιατί τότε, ὅπως λέει πολύ παραστατικά καί ὁ ποιητής: «… Κάποιος βαδίζει στό πλευρό, τῆς ἁπαλαίνει τόν σταυρό, σπογγίζει τόν ἱδρῶτα».
Λίγο κουράγιο ἀκόμη, ἀδελφές μου, γιά νά φτάσουμε στό ποθητό «τέλος». Νά ἐντείνουμε τήν προσοχή μας γιά νά μᾶς βρεῖ ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας σέ ἐγρήγορση καί νά μᾶς κατατάξει στήν ὁμάδα τῶν φρονίμων παρθένων καί ὄχι τῶν μωρῶν πού κάπου ξεχάστηκαν, «κοιμήθηκαν» καί ἔμειναν τελικά ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ.
Νά μή βρεθοῦμε, χωρίς νά τό καταλάβουμε, στήν ὁμάδα τῶν σταυρωτῶν τοῦ Κυρίου μας καί ἀκούσουμε κι ἐμεῖς τό «οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι». Νά μποῦμε στή θέση τοῦ εὐγνώμονος ληστοῦ καί νά ποῦμε μαζί του πολύ τίμια καί εἰλικρινά, πολύ συνειδητά τό «μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου», γιά ν᾿ ἀκούσουμε κι ἐμεῖς μαζί μέ τόν ληστή ἀπό τό στόμα τοῦ Κυρίου μας τό «σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ»· καί ἔτσι θά ἀξιωθοῦμε μαζί μέ τόν Ἀναστάντα Κύριο νά δοῦμε κι ἐμεῖς τήν ἀληθινή ἀνάσταση μέσα στή δική μας ψυχή. Ἀμήν.
Καλόν ἀγώνα καί εὐλογημένη Ἀνάσταση.
Μέ πολλή ἐν Χριστῷ ἀδελφική ἀγάπη
Ἡ Γερόντισσα
Φιλοθέη μοναχή