Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι᾿ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ,σωθήσεται. .Ὁ κλέπτης οὐκ ἔρχεται εἰ μή ἵνα κλέψῃ καί θύσῃ καί ἀπολέσῃ.. Καί μόνο αὐτά τά λόγια τοῦ Χριστοῦ νά ἔχουμε ὑπ᾿ ὄψιν μας καί νά τά πιστέψουμε καί νά μυηθοῦμε στό ὅλο νόημά τους κάτω ἀπό τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν θέλουμε τίποτε ἄλλο. Ὅ,τι δέν εἶναι Χριστός, ὅσο κι ἄν φαίνεται καλό πράγμα, εἶναι κλέφτης τῆς ψυχῆς καί ἔρχεται καί ὀργιάζει μέσα μας. Σέ μερικές ψυχές τό βλέπει κανείς αὐτό. Οὔτε ὁ λύκος δέν κάνει ἔτσι, ὅταν θά μπεῖ στό μαντρί. Ὁ κλέφτης αὐτός, ἄσχετα μέ ποιά μορφή ἔρχεται, εἶναι πολύ πιό ἄγριος, πιό ἄσπλαχνος ἀπό τόν λύκο· κυριολεκτικά ἁλωνίζει, ὀργιάζει μέσα στήν ψυχή. Καί ταλαίπωρος ὁ ἄνθρωπος –ἄς εἶναι χριστιανός, μοναχός, κληρικός– ὁ ὁποῖος ἀφήνει τόν ληστή αὐτόν, πού ἔρχεται καί καταληστεύει τήν ψυχή. Μακάριος ὅποιος κλείνει τήν πόρτα τῆς ψυχῆς του σέ ὅλα αὐτά καί τήν ἀνοίγει στόν Χριστό.

Δέν θά καταλάβουμε ποτέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, δέν θά μυηθοῦμε ποτέ στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί δέν θά ἔλθει μέσα μας ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἄν δέν πάρουμε τήν ἀπόφαση νά πεθάνουμε μαζί του. Δέν ἔρχεται ὁ Χριστός στή γῆ ἁπλῶς γιά νά τά κάνει καλύτερα τά πράγματα. Θά γίνουν καλύτερα, ἀλλά πρῶτα πρέπει νά πεθάνουν, νά σβήσουν αὐτά γιά μᾶς. Δέν πεθαίνει τυχαῖα ὁ Χριστός, δέν θυσιάζεται τυχαῖα, δέν εἶναι τυχαῖα ἡ ζωή του ἀπό τήν πρώτη στιγμή ὥς τό τέλος μιά θυσία. Αὐτό εἶναι τό μεγάλο μυστήριο: Μαζί μέ τόν Χριστό ἀπαρνούμαστε ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας, παραιτούμαστε ἀπό τόν ἑαυτό μας, ἀφήνουμε ὅλα αὐτά τά ὁποῖα τά ἔχουμε περί πολλοῦ. Μαζί του καί ἐμεῖς θυσιαζόμαστε, πεθαίνουμε. Ἔτσι γινόμαστε κοινωνοί τῆς ἀγάπης του, τῆς θυσίας του, τῆς συγκαταβάσεώς του, κοινωνοί τῆς θείας χάριτος. Ἔτσι γινόμαστε κοινωνοί ὄντως τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, εἶναι τό φῶς, ἡ ἀνατολή. Ὅπως ἡ νύχτα, πού τώρα τόν χειμώνα ὅλο μεγαλώνει, μεγαλώνει, καί πάει νά ἐξαφανίσει τήν ἡμέρα, ἔτσι ἀκριβῶς ἔρχεται ἡ νύχτα τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἁμαρτία ὡς νύχτα καί θέλει νά ἐξαφανίσει τόν ἄνθρωπο. Νά μήν τό ἀγνοοῦμε αὐτό, νά μήν κάνουμε πώς δέν καταλαβαίνουμε. Ἡ ἁμαρτία θέλει, εἰ δυνατόν, νά κατασπαράξει τόν ἄνθρωπο, νά τόν καταπιεῖ ὁλόκληρο! Καί πολλές φορές ὁ ἄνθρωπος σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο κινδυνεύει νά καταποντιστεῖ, νά ἀφανιστεῖ, νά κυριευθεῖ ὅλος ἀπό τήν ἁμαρτία.
Ὅμως ὄχι. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάτω ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας, κάτω ἀπό τό σκοτάδι αὐτό καί τήν πίεση τοῦ κακοῦ, δεῖ τόν χαμό, τήν καταστροφή στήν ὁποία πηγαίνει, καί ἀποφασίσει νά πιστέψει καί νά δεχθεῖ τό ἀληθινό φῶς, πού εἶναι ὁ Χριστός –πού ἦρθε ὡς ἄνθρωπος στή γῆ γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό σκότος τῆς ἁμαρτίας– τότε σώζεται.

Χριστούγεννα, ἀδελφοί μου, γιορτάζουμε ἀκόμη μιά φορά. Ἄραγε, πόσοι ἀπό μᾶς θά σκύψουμε ἐκεῖ στή φάτνη, στόν σταῦλο, γιά νά δοῦμε, νά γνωρίσουμε, νά μυηθοῦμε σ᾿ αὐτό τό μυστήριο πού μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Θεός διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου; Ὅλοι μας ἀκοῦμε ὅτι ἦρθε ὁ Θεός στή γῆ, ἔγινε ἄνθρωπος· ὁ Θεός ὁ ἴδιος ὡς ἄνθρωπος ἄρχισε νά μορφώνεται μέσα στήν κοιλιά τῆς Παναγίας καί, ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα του, γεννήθηκε. Γεννήθηκε καί μεγάλωσε καί ἀνετράφη ὡς ἄνθρωπος καί μία-μία τίς στιγμές τῆς ζωῆς τίς πέρασε ὡς ἄνθρωπος. Ὄχι ἁπλῶς ἐμφανίσθηκε ὁ Θεός, ἀλλά ἔγινε ἄνθρωπος. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Θεός ὄχι ἁπλῶς πλησιάζει τόν ἄνθρωπο, ὄχι ἁπλῶς ἑνώνεται μαζί του, ὄχι ἁπλῶς, ἄν θέλετε, ἔρχεται μέσα του. Παίρνει τόν καθένα μας, ἐσένα, ἐμένα, καί τόν κάνει ἑαυτό του. Διότι δέν εἶναι ἄλλος ὁ ἄνθρωπος Χριστός καί ἄλλοι ἐμεῖς. Ἐμεῖς εἴμαστε ὁ ἄνθρωπος Χριστός.

Ὁ Θεός ἀποφάσισε νά γίνει ἄνθρωπος, ἀλλά τήν ἀνθρώπινη φύση θά τήν ἔπαιρνε ἀπό τούς ἀνθρώπους. Καί βρέθηκε ἡ Παναγία, ἡ ἀμόλυντη, ἡ ἄσπιλη, ἡ ἁγνότατη, ἡ κεχαριτωμένη Παναγία, ἀπό τήν ὁποία πῆρε τήν ἀνθρώπινη φύση ὁ Θεός· καί ἔτσι στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἑνώθηκε ἡ ἀνθρώπινη καί ἡ θεία φύση. Ὁ Κύριος διά τοῦ κηρύγματός του, διά τοῦ θανάτου του –πού προσέφερε αὐτή τήν ἀνθρώπινη ζωή θυσία στόν Γολγοθᾶ– διά τῆς ἀναστάσεώς του ἔσωσε τό ἀνθρώπινο γένος. Ὅλα αὐτά ἔγιναν μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, τήν ὁποία πῆρε ἀπό τήν Παναγία. Πρώτη ἡ Παναγία ὑπακούει στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἔρθει ἔπειτα ὁ δεύτερος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, νά δείξει τήν ὑπακοή του, μέ τό νά γίνει ὑπήκοος μέχρι θανάτου στόν Θεό Πατέρα. Πρώτη ἡ Παναγία, λοιπόν, ἄνοιξε τόν δρόμο αὐτόν καί γιά μᾶς καί θέλει καί μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει νά ἀκολουθήσουμε τόν δρόμο τῆς ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὅσο ἁμαρτωλός κι ἄν εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὅσο κι ἄν εἶναι ἐπηρεασμένος ἀπό τό σκοτάδι του, ὅσο ἀμαυρωμένη κι ἄν εἶναι ἡ ψυχή του, ὅταν εἶναι ἀληθινός, δέν εἶναι δύσκολο νά μήν μπερδευτεῖ. Ἄφησε ὁ Θεός ἐλεύθερο τόν ἄνθρωπο, παρά τήν πτώση, νά εἶναι ἤ νά μήν εἶναι εἰλικρινής, νά εἶναι ἤ νά μήν εἶναι ἀληθινός. Ὅ,τι κι ἄν συμβαίνει, ἀπό μέσα σου μπορεῖς πολύ ἀληθινά καί πολύ ἀπλανῶς νά ἐπιθυμήσεις τόν Θεό· ἡ προαίρεσή σου, ὁ πόθος σου νά εἶναι πρός τόν Θεό καί νά μήν ἐπηρεάζεσαι ἀπό τίποτε. Ὁπότε ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καί σοῦ δίνει τή βεβαιότητα αὐτή, ὅτι ὀρθῶς πιστεύεις, ὅτι πιστεύεις τήν ἀλήθεια, ἀγαπᾶς τήν ἀλήθεια, καί ἔτσι εἶσαι ἕτοιμος νά πεθάνεις γιά τήν ἀλήθεια.
Καί ὁ ἅγιος Στέφανος καί ὁ ἅγιος Θεόδωρος καί ἄλλοι ἅγιοι, ἔτσι, ἔχοντας μέσα τους τή χάρη τοῦ Θεοῦ, στερεώθηκαν στήν ἀλήθεια καί τελικά μαρτύρησαν.

Ὁ Κύριος γεννιέται σέ ἕνα σπήλαιο, στή φάτνη, γεννιέται πτωχός, πτωχότατος. Ἐπιπλέον, ἀκόμη δέν ἦρθε καλά-καλά στή γῆ, καί εἶναι ἀφιλόξενοι οἱ ἄνθρωποι καί ἤδη ἐκδηλώνονται ἐχθρικά, ὥστε ἀναγκάζεται ὁ Κύριος νά φύγει πρόσφυγας στήν Αἴγυπτο. Καί κοντά σ᾿ αὐτά, γίνεται καί ἡ σφαγή τῶν νηπίων, πού πάλι ὁ Κύριος τήν ἀνέχεται. Ἔχουμε αὐτά τά τρία, πού δείχνουν ὅτι ναί μέν ὁ Κύριος ἦρθε νά σώσει τόν ἄνθρωπο, νά φέρει εἰρήνη, ἀγάπη, χαρά στόν κόσμο, ἀλλά ὅλο αὐτό γίνεται μέσα ἀπό παθήματα ἀπό τήν πρώτη κιόλας στιγμή. Γιατί; Διότι, ἀπό τό ἕνα μέρος, αὐτός εἶναι ὁ κόσμος, αὐτοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι, αὐτός εἶναι ὁ ἑαυτός μας. Ὅσο πιό πολύ ἔρχεται μέσα μας ὁ Χριστός, τόσο περισσότερο θά ὑπάρχουν οἱ ἀντιδράσεις. Ἀλλά ἀπό τό ἄλλο μέρος ἔτσι πρέπει νά γίνει. Ὁ Χριστός μποροῦσε ὅλα νά τά ἀποφύγει καί δέν τά ἀπέφυγε, γιά νά μᾶς ἐνθαρρύνει καί ἐμᾶς νά κάνουμε τό ἴδιο καί νά σωθοῦμε.