Ἡ ἁγία Μακρίνα ἕνας συνηθισμένος ἄνθρωπος ἦταν, ἀλλά ἔγινε ἁγία. Δέν τήν ἐμπόδισε τό ὅτι πέθανε ὁ μνηστήρας της, τό ὅτι δέν πῆγαν τά πράγματα ἀνθρωπίνως ὅπως ἀρχικά ἤθελε καί ὅπως, τρόπον τινά, ὀνειρεύεται κάθε νέος, κάθε νέα σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο. Καθόλου δέν ἔγινε ἐμπόδιο αὐτό· ἴσα-ἴσα, ἄνοιξε ἀκόμη καλύτερα ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας.
Καί ἐμεῖς, ἄν θέλουμε –καί πρέπει νά θέλουμε– νά εἴμαστε χριστιανοί, ἄν θέλουμε νά εἴμαστε στήν ἀλήθεια, νά μήν πέφτουμε ἔξω, νά μήν κάνουμε λάθος, ἄν θέλουμε νά μήν παρασυρόμαστε ἀπό τά διάφορα πνεύματα καί ρεύματα τῆς ἐποχῆς, νά μελετοῦμε τούς βίους τῶν ἁγίων· νά πιστεύουμε ὅλα ὅσα λέγονται γι᾿ αὐτούς καί νά τούς μιμούμαστε, μέ τό νά ἀφηνόμαστε καί ἐμεῖς στά χέρια τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐκεῖνοι. Εἴθε ὁ Θεός νά μᾶς ἀξιώσει νά κάνουμε σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο ὅ,τι θέλει ὁ Θεός καί νά τύχουμε τῆς οὐρανίου βασιλείας.

Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι, ἐάν δέν σιωπήσουμε βαθιά μέσα μας, ἐάν δέν μάθουμε νά σιωποῦμε, δέν θά βροῦμε τόν ἀληθινό Θεό. Αὐτό δέν ἔδειξε ὁ Θεός στόν προφήτη Ἠλία; Οὔτε στόν δυνατό ἄνεμο οὔτε στή φωτιά οὔτε στόν σεισμό ἦταν ὁ Θεός, ἀλλά ὅταν ἔπνευσε αὔρα λεπτή, ἐκεῖ ἦταν ὁ Θεός. Νά τό ἔχουμε αὐτό κατά νοῦν.
Λίγα δευτερόλεπτα κανείς νά θελήσει νά σιωπήσει ἐντελῶς μέσα του, νά σιωπήσει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό κάτι ἄλλο. Νά σιωπήσει τό ὅλο εἶναι τοῦ ἀνθρώπου μέ εὐλάβεια πρός τόν Θεό. Νά ὑποχωρήσει καί ὁ ἐγωισμός, νά ὑποχωρήσει καί ἡ φιλαυτία, νά ὑποχωρήσουν καί τά καμώματα καί τά χούγια καί ὅλα αὐτά. Ναί, σιωπή. Θά εὐλογηθεῖ πάρα πολύ ἡ ψυχή ἐκείνη ἡ ὁποία ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν θά τό κάνει αὐτό. Καί, θά λέγαμε, μακάρι νά φτάσει στό σημεῖο ἐκεῖνο ἡ ψυχή, πού συνεχῶς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ θά σιωπᾶ καί θά πάσχει τά θεῖα.

Ἄν σκεφθοῦμε καλά, θά δοῦμε ὅτι πολλά πράγματα τά ὁποῖα εἶναι ἔργο δικό μας, τά περιμένουμε ἀπό τόν Θεό, καί μάλιστα παραπονούμαστε καμιά φορά ὅτι ὁ Θεός δέν μᾶς ἀκούει. Πόσα προβλήματα δημιουργοῦμε μέ τήν ἀπερισκεψία μας, μέ τήν ἐπιπολαιότητά μας!
Δέν πρέπει νά περιμένουμε ἀπό τόν Θεό ἐκεῖνα τά ὁποῖα μποροῦμε νά κάνουμε ἐμεῖς ὡς ἄνθρωποι. Ὁ Θεός θά κάνει γιά τόν ἄνθρωπο κάτι θεϊκό· θά κάνει κάτι πέρα ἀπό ἐκεῖνο πού μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος. Θά μεταμορφώσει τόν ἄνθρωπο, θά τόν ἀναγεννήσει, θά εἶναι ὡς δύναμη θεϊκή μέσα του καί θά τόν στηρίζει σέ ὅλα. Κάτι ὅμως πού εἶναι ἔργο ἀνθρώπινο, δέν πρέπει νά περιμένει κανείς νά τοῦ τό κάνει ὁ Θεός. Γι᾿ αὐτό, νά κάνουμε ἐμεῖς ὅ,τι μποροῦμε ὥς ἐκεῖ πού ἀντέχει ἡ δύναμή μας, καί ὥς ἐκεῖ πού μποροῦν νά μᾶς βοηθήσουν καί οἱ ἄλλοι. Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα θά ἐνεργήσει ὁ Θεός.

Συγκαταβαίνει ὁ Κύριος καί φανερώνεται μετά τήν ἀνάστασή του πρῶτα στή Μαρία τή Μαγδαληνή, ἀφ’ ἧς ἐκβεβλήκει ἑπτά δαιμόνια. Ἦταν δαιμονισμένη ἡ καημένη πιό μπροστά, καί τή θεράπευσε ὁ Χριστός· καί τώρα ἐκείνη εἶναι πού τόν ἀγαπᾶ πιό πολύ. Ὁ Κύριος, καί ἐπειδή πολλή ἀγάπη εἶχε πρός αὐτόν ἡ Μαρία, ἀλλά καί ἐπειδή ἦταν πολύ πονεμένη ψυχή, ἐμφανίζεται πρῶτα σ᾿ αὐτήν καί ὕστερα στίς ἄλλες μυροφόρες, καθώς ἔφευγαν ἀπό τό μνῆμα τοῦ Κυρίου, καί ἀργότερα στούς μαθητές.
Εἶναι ἀδύνατον ὁ Θεός νά μήν ἱκανοποιήσει τήν καθεμιά ψυχή ἀνάλογα μέ τόν πόνο της. Πόνεσες πολύ; Πολύ-πολύ θά σέ παρηγορήσει ὁ Θεός· δέν θά σέ παρηγορήσει λίγο. Ἔχεις μεγάλη ἀνάγκη ἐσύ τῆς παρηγορίας, ἐπειδή ἀκριβῶς πόνεσες πολύ. Τό βλέπουμε ἐδῶ στή Μαρία τή Μαγδαληνή. Τῆς κάνει τή χάρη ὁ Χριστός νά ἐμφανισθεῖ πρῶτα σ’ αὐτήν καί μάλιστα νά τήν καλέσει μέ τό ὄνομά της.

Ὡς ζωντανός ἄνθρωπος, πού εἶσαι φτιαγμένος κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ, κοιμᾶσαι, ξυπνᾶς, ἔχεις τίς καλές στιγμές, περνᾶς ὅμως καί τούς κινδύνους, τίς λύπες καί τίς δυσκολίες σου. Ὅλα αὐτά μπορεῖς νά τά περνᾶς ὡς ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέν ἔχει καμιά ἀμφιβολία ὅτι μαζί του, πάνω του, κοντά του, μέσα του εἶναι ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ, ὁ ὁποῖος ἐξουσιάζει τά πάντα· τίποτε δέν μπορεῖ νά συμβεῖ, ἄν δέν τό ἐπιτρέψει αὐτός ὁ Παντοκράτωρ Κύριος. Καί ἕνα σπουργίτι, λέει τό Εὐαγγέλιο, δέν πέφτει, ἐάν δέν δώσει ἄδεια ὁ Πατήρ. Καί μιά τρίχα τῆς κεφαλῆς μας δέν μπορεῖ νά πέσει, ἄν δέν δώσει ἄδεια ὁ Πατήρ. Ὁ Θεός εἶναι καί προνοητής· προνοεῖ γιά ὅλα. Ὅσο ζεῖ κανείς αὐτή τήν ἀλήθεια, τόσο περισσότερο καί τήν καταλαβαίνει, τόσο καί πιό πολύ λυτρώνεται ἐσωτερικά, ἀναπαύεται καί ἔχει ἕνα αἴσθημα ἀσφάλειας, πού δέν μπορεῖ νά τοῦ τό προσφέρει κανείς σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, ἀλλά οὔτε καί νά τοῦ τό ἀφαιρέσει.

Αὐτή καθ᾿ ἑαυτήν ἡ ζωή τοῦ γάμου εἶναι ἕνα μυστήριο, γι᾿ αὐτό καί τελεῖται τό μυστήριο τοῦ γάμου. Μέσα στόν γάμο ἀνακαλύπτει κανείς τήν ψυχή τοῦ ἄλλου. Ἐκεῖ πρέπει νά φτάσουν τά ζευγάρια, νά ἀγαπήσουν ἀλλήλους, καί τήν ψυχή καί τό πνεῦμα φυσικά. Συναντᾶ κανείς μέσα στήν ψυχή καί στήν ὅλη ὕπαρξη τοῦ ἄλλου τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πού ἔχει, καί ἔτσι ἔχουν τέλεια ἀγάπη. Ἀλλιῶς, πῶς θά μποροῦσε νά διατηρηθεῖ ὁ γάμος; Τά πρῶτα χρόνια ὑπάρχουν κάποια θέλγητρα ἐξωτερικά, σωματικά, ἀνθρώπινα, ἀλλά αὐτά σιγά-σιγά ἀρχίζουν νά ἐκλείπουν. Πῶς θά διατηρηθεῖ ὁ γάμος; Καί ὅμως, ὑπάρχουν ἀνδρόγυνα τά ὁποῖα εἶναι πολύ πιό ἀγαπημένα στά ἑξήντα τους, στά ἑβδομήντα τους ἀπό ὅ,τι ἦταν στά εἴκοσί τους, πού παντρεύτηκαν. Ἀκριβῶς διότι πλέον ἔγινε σύγκραση ψυχῶν. Ἀλλά γιά νά γίνουν αὐτά χρειάζεται ἀνάλογη ἐσωτερική διάθεση, κίνητρο ἐσωτερικό, στάση σωστή τοῦ καθενός.

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη καί ἔπειτα στήν Καινή Διαθήκη καί μέχρι σήμερα, ἔχουν αὐτόν τόν καημό μέσα τους: νά ἀναφέρονται πάντοτε στόν Θεό, νά ἔχουν καλή σχέση μέ τόν Θεό, νά γίνεται πάντοτε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά εἶναι ὄργανα τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι ἄνθρωποι, δηλαδή, πού ζοῦν γιά τόν κόσμο αὐτόν. Ζοῦν σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, περνοῦν τίς μέρες τους, σταυρώνονται ἐδῶ, θέλουν δέν θέλουν κάνουν ὁρισμένα πράγματα, ἀλλά εἶναι ἁπλῶς περαστικοί ἀπό ἐδῶ. Ὁ νοῦς τους, ἡ καρδιά τους, ἡ ὅλη διάθεσή τους εἶναι στόν Θεό. Ἔτσι κινοῦνται σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο καί ἔτσι περνοῦν ἀπό αὐτόν.
Καί οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, οἱ ἅγιοι εἶναι πρότυπα ὅλων μας· ἀπό αὐτούς πρέπει νά ἐπηρεαζόμαστε στή ζωή. Εἶναι μεγάλο λάθος, ὅταν λέει κανείς: «Ἔ, αὐτός ἅγιος ἦταν, ἐγώ δέν θά γίνω ἅγιος». Καί μόνο πού τό σκέπτεται καί τό λέει ἔτσι, εἶναι πολύ σοβαρό. Νά προσέξουμε!