«Ἄφρων, ταύτῃ τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ· ἅ δέ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;»λέει ὁ Θεός στόν πλούσιο τῆς σημερινῆς παραβολῆς. Δέν εἶναι αὐτά καθ᾿ ἑαυτά τά χρήματα ἤ τά ὁποιαδήποτε ὑλικά ἀγαθά ἁμαρτία. Ὁ Θεός ἔδωσε γιά τούς ἀνθρώπους ὅλα τά ἀγαθά πού ὑπάρχουν στή γῆ καί δέν εἶναι ἁμαρτία νά τά χρησιμοποιοῦν. Ἁμαρτία εἶναι ὅταν προσκολλῶνται σ᾿ αὐτά, ἀντί δι᾿ αὐτῶν νά βροῦν τόν Θεό καί νά τόν λατρεύουν. Ἴσα-ἴσα, διά μέσου αὐτῶν νά βρίσκεις τόν Θεό καί ἐκεῖ νά ἀναπαύεται ἡ ψυχή σου· ὄχι ἁπλῶς νά τόν εὐχαριστεῖς πού σοῦ τά δίνει, διότι ἔτσι πάλι μένεις στόν ἑαυτό σου. Ἄν σέ ἀξιώσει ὁ Θεός καί γευθεῖς τήν ἀληθινή ζωή, μετά δέν γίνεσαι ἄφρων νά τό ἀπεμπολήσεις αὐτό. Γλυκαίνεσαι καί δέν γυρίζεις στόν ἑαυτό σου, στά πικρά καμώματά σου, στά «πλούτη σου». Διότι αὐτά μόνο βάρος σοῦ γίνονται καί ἐμπόδιο στήν πορεία σου πρός τήν αἰώνιο ζωή.

Σήμερα σάν νά γέμισε ἡ ἀτμόσφαιρα διαβόλους, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἀφιονίζουν. Ὄχι ἁπλῶς δηλαδή ἀκοῦμε ἀπαθῶς ὅσα λέγονται, ὅσα βιώνονται στήν κοινωνία, ἀλλά σάν νά μᾶς ἀρέσουν. Μή νομίσετε ὅτι εἶναι βαριά ἡ φράση «σάν νά μᾶς ἀρέσουν». Ὑπάρχουν φάρμακα, ναρκωτικά, μέ τά ὁποῖα μπορεῖ κανείς νά σκοτώσει κάποιον βάζοντας ἐλαχιστότατη δόση ἀπό αὐτή τήν οὐσία στό φαγητό, καί λίγο-λίγο αὐτή δουλεύει καί φέρνει τόν θάνατο. Ἄν αὐτή τήν οὐσία τήν ἀναλύσουμε χημικά, θά δοῦμε ὅτι εἶναι τέτοια, πού μετά σάν νά τή θέλει ὁ ὀργανισμός. Ἕνα τέτοιο πράγμα παθαίνουμε ὡς κοινωνία, καί ρουφοῦμε, καταπίνουμε ὅλα αὐτά τά ὁποῖα μᾶς ἀχρηστεύουν, μᾶς θανατώνουν. Καί μάλιστα ὄχι μόνο δέν ἔχουμε τή δύναμη νά ἀντιδράσουμε, ἀλλά δείχνουμε καί λαιμαργία, ἀχορτασιά, σάν νά ἐπιθυμοῦμε νά μᾶς προσφέρουν κάτι τέτοιο. Καί μᾶς προσφέρουν ἀφειδῶς. Πολύ νά προσέξουμε, ἀδελφοί μου.

Εἶναι ὁρισμένοι πού ἀσχολοῦνται μέ αὐτά: «Νά, γίνεται αὐτό, γίνεται ἐκεῖνο, ὅπου νά ᾽ναι θά ἔρθει ἡ Δευτέρα Παρουσία». Προσπαθοῦν νά βγάλουν καί συγκεκριμένες ἡμερομηνίες διαβάζοντας διάφορες προφητεῖες καί κείμενα. Καί δέν μποροῦν νά καταλάβουν, καί οἱ ἴδιοι καί οἱ ἄλλοι πού τά προσέχουν αὐτά καί ἀκολουθοῦν, ὅτι εἶναι καί αὐτό μιά ἀδυναμία. Ἔχουν οἱ ἄνθρωποι βασικές ἀδυναμίες, πού δέν καταλαβαίνουν ὅτι εἶναι ἀδυναμίες. Ἄς ποῦμε, κυκλοφορεῖ ἕνα βιβλίο τό ὁποῖο εἶναι πνευματικό, πολύ ὠφέλιμο, πολύ ἐποικοδομητικό· θά τό διαβάσει κανείς μέ τήν ἄνεσή του, λίγο σήμερα, λίγο αὔριο, λίγο τήν ἄλλη ἑβδομάδα, σιγά-σιγά. Ἅμα κυκλοφορήσει κανένα βιβλίο σκανδαλῶδες, πού ἔχει κουτσομπολιό, κατηγορίες, ἀπνευστί θά τό διαβάσουν οἱ ἄνθρωποι ὅλη τή νύχτα καί θά τό τελειώσουν ἕως ὅτου νά ξημερώσει. Εἶναι ἡ τάση αὐτή· καί δέν τό καταλαβαίνουμε ὅτι ὑπάρχει ἀρρώστια μέσα μας, ἀδυναμία.

Ἡ μητέρα ἑνός παιδιοῦ ἔφυγε ταξίδι καί τό ἄφησε στή γειτόνισσα γιά λίγες μέρες. Ὅταν τό παιδί ἀντιλήφθηκε ὅτι εἶχε φύγει ἡ μητέρα του, χάλασε τόν κόσμο. Ἡ γειτόνισσα τό περιέβαλε μέ ἀγάπη, καί τά παιδιά της τό κατάφεραν νά πάρει μέρος στά παιχνίδια τους. Τό ἔβλεπες νά γελάει, νά χαίρεται, ὥσπου κάποια στιγμή πάλι θυμόταν καί ἄρχιζε: «Ἐγώ θέλω τή μαμά μου». Καί αὐτό μέν εἶναι κάτι φυσικό, ἀπό τόν Θεό δοσμένο. Στή σχέση μας τώρα μέ τόν Θεό, ὁ καθένας ἔχει περί πολλοῦ τόν ἑαυτό του, ἄς ἔχει πάθη καί ἀδυναμίες. Καί τήν ὥρα πού ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν ξεγλιτώνει ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, ἀνησυχεῖ καί κάνει μιά ἀνοησία: ξαναγυρίζει στόν ἑαυτό του –ὅπως τό παιδί θυμᾶται τή μητέρα του– καί βουλιάζει μέσα ἐκεῖ. Ὅμως, ὅ,τι κι ἄν συμβαίνει μέσα σου, ἐσύ ὅλο καί πιό πολύ νά στρέφεσαι στόν Χριστό, ὁ ὁποῖος σέ δέχεται ὅλος ἀγάπη. Εἶναι ὁ πλάστης, ὁ πατέρας, ὁ ἀδελφός, ὁ φίλος τοῦ καθενός.

Ἡ Παναγία εἰσῆλθε στόν ναό καί ἔμεινε ἐκεῖ δώδεκα ἔτη καί καθηγιάσθη, καθώς παρεδόθη στή χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἔπαψε πλέον νά ἀσχολεῖται μέ τόν ἑαυτό της. Ἀκούει καί δέχεται ἐκεῖ στό ἱερό τή φωνή τοῦ Θεοῦ καί τρέφεται μέ οὐράνια τροφή. Ὅλα ἀπό τόν Θεό τά δέχεται μέσα στή σιωπή. Τρέφεται ἀπό τόν Θεό καί ἀκροᾶται τόν Θεό. Ἐμεῖς προσπαθοῦμε, ἀγωνιζόμαστε, προσευχόμαστε, ἀλλά τό σπουδαιότερο εἶναι νά ἀφήσουμε τόν ἑαυτό μας νά ἀκούσει τόν ὁμιλοῦντα Θεό. Ὁ Θεός δίδει ἀφειδῶς δωρεάν τή χάρη του καί μιλᾶ στόν ἄνθρωπο, ὅμως ἐπειδή συνεχῶς αὐτός μιλάει γιά τόν ἑαυτό του, δέν ἀκούει τόν Θεό, δέν πιάνει τή χάρη του. Νά ζοῦμε, νά μελετοῦμε, νά προσευχόμαστε ἐν σιωπῇ, ἐν ταπεινώσει, ἐν ἀναμονῇ. Νά περιμένουμε τή φωνή τοῦ Θεοῦ καί νά δεχθοῦμε τό φῶς του. Ἄς σιωπήσουμε μέ ἕναν θαυμασμό, μέ λαχτάρα, καί ὁ Κύριος θά κάνει κάποιο θαῦμα καί στή δική μας ψυχή.

Ὑπάρχουν ψυχές πού ξεκίνησαν καλά στήν πνευματική ζωή, προχώρησαν καλά, τελικά ὅμως δέν πῆγαν τά πράγματα ἔτσι ὅπως ἤλπιζαν. Πιό συγκεκριμένα, σάν νά δεσμεύτηκαν αὐτές οἱ ψυχές βαθύτερα μέ τόν Κύριο, μέ τήν ἔννοια ὅτι βρῆκαν τόν σωστό δρόμο, πῆραν τόν δρόμο αὐτό καί δέχθηκαν τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ καί σάν νά σιγούρεψαν λίγο αὐτή τήν καλή κατάσταση. Ὅμως, ὁ ἄνθρωπος εἶναι χάος, εἶναι ἄβυσσος μέσα του. Καί κάποτε αὐτά τά ἀκατέργαστα στοιχεῖα πού εἶναι ἐκεῖ μέσα ἀπωθημένα βγαίνουν. Καί καλά ἄν ἔχει κουράγιο ἡ ψυχή νά πεῖ: «Νά ᾿ναι εὐλογημένο, Κύριε», καί νά βάλει ἀρχή. Δέν μπορεῖ ὅμως νά τό κάνει αὐτό ἡ καθεμιά ψυχή. Ντρέπεται νά ἀποδεχθεῖ τά ἀπωθημένα πού βγαίνουν. Ἐνῶ εἶναι ὅ,τι χρειάζεται γιά τό καλό της, ἄν τά συνειδητοποιήσει καί πεῖ: «Θεέ μου, ἐγώ εἶμαι ὁ ἁμαρτωλός». Καί ἔτσι νά στρωθεῖ στήν ὑπακοή καί στή μαθητεία, καί ξέρει ὁ Κύριος πῶς θά τήν ἁγιάσει.

Βλέπεις ἕναν θάμνο, ἕνα δενδράκι στό δάσος κοντά σέ ἕνα ρυάκι, καί εἶναι ὄχι ἁπλῶς πράσινο, ὄχι ἁπλῶς χλωρό, ἀλλά ὁλοζώντανο, καί τό χαίρεσαι, καθώς εἶναι στήν καλύτερή του κατάσταση. Ὅλο ζωή, ὅλο ζωντάνια, ὅλο σφρίγος. Καταπράσινο, μέ τά ἄνθη του, ἄλλο ἔχει τή μιά πράσινη ἀπόχρωση, ἄλλο τήν ἄλλη. Ἐάν αὐτό τό δενδράκι ἀρρωστήσει, διότι βαθιά μέσα κάποιο σκουλήκι ἔφαγε τή ρίζα του, ὥσπου νά ξεραθεῖ, ἔχει λίγο πράσινο χρῶμα, κρατάει λίγο τά κλαδιά χλωρά, ἀλλά φυτοζωεῖ· δέν ἔχει ζωή. Ἔτσι εἶναι σήμερα ἡ κοινωνία ἀπό πλευρᾶς χριστιανικῆς ἀληθείας. Μπορεῖ νά χορεύουν, νά τραγουδοῦν, νά γλεντοῦν οἱ ἄνθρωποι, μπορεῖ νά ἔχουν ὅλα τά καλά –τόσα πού ἔχουν μπουχτίσει– καί ὅλο ψάχνουν νά βροῦν ἄλλα γιά νά εὐχαριστοῦνται περισσότερο, ἀλλά δέν ὑπάρχει ἀληθινή ζωή. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι φτιαγμένος νά ἀγαπάει, πρωτίστως τόν Θεό. Ἀλλιῶς, εἶναι ἕνα ἄχαρο πλάσμα.