Ὁ ἅγιος Διονύσιος, ὅταν ἔκρυψε τόν φονιά τοῦ ἀδελφοῦ του, εἶπε ἕνα ψέμα. Τήν ὥρα ἐκείνη ὅμως ἁγιάζονταν καί τά χείλη του καί ὅλη ἡ ὕπαρξή του. Πῆγε ὁ φονιάς ἐκεῖ πού ἀσκήτευε ὁ ἅγιος καί, ὅταν ἦλθαν οἱ διῶκτες τοῦ φονιᾶ, τούς εἶπε: «Δέν πέρασε ἀπό ἐδῶ», ἐνῶ τόν εἶχε κρυμμένο, καί τόν γλίτωσε. Γιά νά μήν πεῖ ψέμα, ἔπρεπε νά φανερώσει τόν φονιά καί νά τόν παρουσιάσει στούς διῶκτες του; Ὄχι. Διότι, ἄν ἔκανε κάτι τέτοιο, ἐκείνη τήν ὥρα θά θανάτωναν τόν φονιά καί ἔτσι καί ἡ ψυχή τοῦ φονιᾶ θά χανόταν, διότι ἦταν ἀκόμη ἀμετανόητος, καί οἱ διῶκτες του θά γίνονταν φονιάδες. Ἐνῶ, μέ τό νά πεῖ τό ψέμα αὐτό –ἀλλά τέτοιο ψέμα· χρειάζεται προσοχή καί πρέπει πολύ νά ζυγίζει κανείς τά πράγματα– σώζει καί τήν ψυχή τοῦ φονιᾶ, πού ἀργότερα γίνεται μοναχός, καί προλαμβάνει τούς διῶκτες του ἀπό τό νά γίνουν φονιάδες. Καί ἀργότερα, πού θά ἔμαθαν καί ἐκεῖνοι τήν ἀλήθεια, πολύ θά ὠφελήθηκαν ἀπό αὐτό.

Ὁ Θεός δέν ἦρθε στή γῆ νά μιλήσει ἀφ᾿ ὑψηλοῦ ἤ ἁπλῶς νά δώσει κάποιες ἐντολές, ἀλλά ἔγινε ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, ἔζησε ὅλη τήν ἀνθρώπινη ζωή, τήν ἁγίασε στιγμή πρός στιγμή καί ἔκανε ὅλο τό ἔργο τῆς σωτηρίας γιά τόν ἄνθρωπο. Καί ὁπωσδήποτε τό ἀποτέλεσμα εἶναι νά ἔχουμε πείρα αὐτῆς τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Θεοῦ. Δυστυχής ἐκεῖνος πού ἀκόμη παλεύει μέ τίς ἀμφιβολίες: «Ἦρθε ὁ Θεός; Ὑπάρχει ὁ Χριστός; Εἶναι ἀλήθεια αὐτά; Γίνονται αὐτά πού λέει τό Εὐαγγέλιο;» Καί μακάριος ὅποιος τά ξεπέρασε αὐτά, πίστεψε στόν Χριστό καί δέχτηκε τήν ἐπίσκεψη τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο γενικά ἀλλά καί προσωπικά. Διότι ὅλα αὐτά πού ἔκανε ὁ Θεός ἀπό τότε πού ἦρθε στή γῆ μέχρι σήμερα, εἶναι γιά νά λάβει ὁ ἄνθρωπος πείρα αὐτῆς τῆς ἐπισκέψεως. Ἔτσι βιώνει κανείς τί σημαίνει νά ἔχεις κοινωνία μέ τόν Θεό· τί σημαίνει νά βρεῖ τρόπο ὁ Θεός νά σέ κάνει νά νιώσεις τήν ἀγάπη του καί νά τόν ἀγαπήσεις.

Σήμερα, πού ἦρθαν τά πάνω κάτω καί τά κάτω πάνω, πού ἔχει πάθει ἀλλοίωση τό ἀνθρώπινο γένος –καί νά δοῦμε ποῦ θά πάει τό πράγμα– ἔχει πρόβλημα καί μέ τόν ὕπνο ὁ ἄνθρωπος. Πόσοι καί πόσοι δέν μποροῦν νά κοιμηθοῦν καί παίρνουν φάρμακα, χαπάκια, γιά νά κοιμηθοῦν λίγο. Ἐνῶ ὁ εὐλογημένος ὁ ὕπνος ἔρχεται, ὅταν κανείς ἔχει μέσα του τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ· ὄχι ὅμως θεωρητικά. Χρειάζεται νά ὑπάρχει οὐσιαστικά ἡ εἰρήνη μέσα στόν ἄνθρωπο, γιά νά ἔρθει ὁ ὕπνος.
Πρέπει πολύ νά προβληματισθοῦμε, πρωτίστως ὁ καθένας γιά τόν ἑαυτό του ἀλλά καί γενικότερα, καί νά κάνουμε ὅ,τι χρειάζεται, γιά νά νορμαλοποιηθεῖ ὁ ἑαυτός μας καί νά ξεπεράσουμε ὅλες ἐκεῖνες τίς ἀόρατες δυνάμεις καί καταστάσεις πού, παρά τήν καλή μας διάθεση, δέν ἀφήνουν νά ἁπλωθεῖ μέσα μας ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἡ λύτρωση καί ἡ χαρά πού δίνει ὁ Χριστός.

Ὅταν ὁ ἀσκητής, ὁ ἐρημίτης παίρνει τό κομποσκοίνι καί ἀρχίζει τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», μπορεῖ νά πεῖ αὐτή τήν προσευχή δέκα, δεκαπέντε χιλιάδες φορές τήν ἡμέρα, σάν κανόνα. Μήπως θέλει ὁ Θεός νά ἀκούσει πολλές φορές τήν προσευχή; Οὔτε μία φορά. Τί νά τήν κάνει; Μήπως ἔχει ἀνάγκη ἐκεῖνος ἀπό τήν προσευχή μας ἤ δέν ξέρει τί ἔχουμε στήν καρδιά μας; Ὅλα αὐτά ἔχουν σκοπό νά βοηθήσουν τόν ἄνθρωπο νά σταθεῖ σωστά ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης: «Ὅταν πεῖς τόν ψαλμό “Ἐλέησόν με ὁ Θεός...” καί, ἀφοῦ τόν τελειώσεις, νιώθεις ὅτι σάν νά μήν τόν εἶπες, πές τον ἀπό τήν ἀρχή πάλι. Καί ἄν καί πάλι μέσα σου δέν ἔγινε τίποτε, πές τον ἀκόμη μιά φορά». Ὅταν πῶ τυπικά καί ἀπρόσεκτα χιλιάδες φορές τό «Κύριε ἐλέησον», δέν θά βγεῖ τίποτε. Ἀλλά ὅταν τό πῶ μέ ὅλη μου τήν καρδιά, τότε μέ βοηθάει ὅλο καί περισσότερο νά εἶμαι κάτω ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ.

Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀναφέρεται ἕνας κατάλογος ὀνομάτων ἀπό ὅπου ξεκινάει τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου καί καταλήγει στόν Ἰησοῦ Χριστό. Καί ἐμεῖς βέβαια τώρα τά βρίσκουμε ὅλα ἕτοιμα· εἶναι ξεκαθαρισμένα καί βαλμένα σέ μιά σειρά. Ὅμως καί τότε καί ἔπειτα καί πάντοτε, γιά καθέναν στήν ἐποχή του, αὐτή ἡ γραμμή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι πάντοτε εὐδιάκριτη. Τελικά, βλέπουν αὐτή τή γραμμή καί πιάνονται ἀπό αὐτήν ὄχι ἁπλῶς ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, ἄς ποῦμε, τό ἐπιθυμοῦν, ἀλλά ἐκεῖνοι πού τελικά θά τούς τή φανερώσει ὁ Θεός. Μπορεῖ νά μιλοῦμε γιά τόν Κύριο, ἀλλά τό θέμα εἶναι ποιός θά βρεῖ τόν Κύριο, ποιός θά ἑνωθεῖ μέ τόν Κύριο, ποιός θά σωθεῖ. Τελικά, θά τόν βροῦν αὐτοί πού ἔχουν αὐτή τή διάθεση. Καί ὁ Κύριος ξέρει ποιοί εἶναι αὐτοί. Εἶναι οἱ ταπεινοί, οἱ μετανοημένοι, αὐτοί πού δέν ἔχουν θέλημα δικό τους καί παραδίδονται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι᾿ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ,σωθήσεται. .Ὁ κλέπτης οὐκ ἔρχεται εἰ μή ἵνα κλέψῃ καί θύσῃ καί ἀπολέσῃ.. Καί μόνο αὐτά τά λόγια τοῦ Χριστοῦ νά ἔχουμε ὑπ᾿ ὄψιν μας καί νά τά πιστέψουμε καί νά μυηθοῦμε στό ὅλο νόημά τους κάτω ἀπό τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν θέλουμε τίποτε ἄλλο. Ὅ,τι δέν εἶναι Χριστός, ὅσο κι ἄν φαίνεται καλό πράγμα, εἶναι κλέφτης τῆς ψυχῆς καί ἔρχεται καί ὀργιάζει μέσα μας. Σέ μερικές ψυχές τό βλέπει κανείς αὐτό. Οὔτε ὁ λύκος δέν κάνει ἔτσι, ὅταν θά μπεῖ στό μαντρί. Ὁ κλέφτης αὐτός, ἄσχετα μέ ποιά μορφή ἔρχεται, εἶναι πολύ πιό ἄγριος, πιό ἄσπλαχνος ἀπό τόν λύκο· κυριολεκτικά ἁλωνίζει, ὀργιάζει μέσα στήν ψυχή. Καί ταλαίπωρος ὁ ἄνθρωπος –ἄς εἶναι χριστιανός, μοναχός, κληρικός– ὁ ὁποῖος ἀφήνει τόν ληστή αὐτόν, πού ἔρχεται καί καταληστεύει τήν ψυχή. Μακάριος ὅποιος κλείνει τήν πόρτα τῆς ψυχῆς του σέ ὅλα αὐτά καί τήν ἀνοίγει στόν Χριστό.

Δέν θά καταλάβουμε ποτέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, δέν θά μυηθοῦμε ποτέ στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί δέν θά ἔλθει μέσα μας ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἄν δέν πάρουμε τήν ἀπόφαση νά πεθάνουμε μαζί του. Δέν ἔρχεται ὁ Χριστός στή γῆ ἁπλῶς γιά νά τά κάνει καλύτερα τά πράγματα. Θά γίνουν καλύτερα, ἀλλά πρῶτα πρέπει νά πεθάνουν, νά σβήσουν αὐτά γιά μᾶς. Δέν πεθαίνει τυχαῖα ὁ Χριστός, δέν θυσιάζεται τυχαῖα, δέν εἶναι τυχαῖα ἡ ζωή του ἀπό τήν πρώτη στιγμή ὥς τό τέλος μιά θυσία. Αὐτό εἶναι τό μεγάλο μυστήριο: Μαζί μέ τόν Χριστό ἀπαρνούμαστε ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας, παραιτούμαστε ἀπό τόν ἑαυτό μας, ἀφήνουμε ὅλα αὐτά τά ὁποῖα τά ἔχουμε περί πολλοῦ. Μαζί του καί ἐμεῖς θυσιαζόμαστε, πεθαίνουμε. Ἔτσι γινόμαστε κοινωνοί τῆς ἀγάπης του, τῆς θυσίας του, τῆς συγκαταβάσεώς του, κοινωνοί τῆς θείας χάριτος. Ἔτσι γινόμαστε κοινωνοί ὄντως τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ.