Ἡ Παναγία εἰσῆλθε στόν ναό τοῦ Θεοῦ καί ἔμεινε ἐκεῖ δώδεκα χρόνια. Τῆς ἑτοίμασε ὁ Θεός καί τροφή, καί ὅλα τά εἶχε. Δέν ἔχει ἀνάγκη ἡ ψυχή μας ἀπό τίς ὑλικές τροφές, πού ἔχουμε πολλές σήμερα, ἀλλά ἀπό τροφή πνευματική· καί καθό πλούσιος ὁ Θεός, δίνει πλουσιοπάροχα στόν καθένα. Τήν ἁγίασε, λοιπόν, τή μέλλουσα Μητέρα του ὁ Κύριος, καί ὄντως ἔπειτα ἦρθε ἐκείνη ἡ συγκλονιστική, ἡ μοναδική στιγμή, πού τόσο φυσικότατα εἶπε στόν ἄγγελο: Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά τό ῥῆμά σου. Καί ἄρχισε τό ὅλο ἔργο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Παναγία μᾶς εἰσάγει, μᾶς μυεῖ στό ὅλο θεῖο αὐτό ἔργο τῆς σωτηρίας. Καί ἐνῶ ὄντως ἀρχίζει τό θαῦμα στήν ψυχή, ὄντως μυεῖται κανείς καί ἀπολαμβάνει τή δωρεά αὐτή τοῦ Θεοῦ, συγχρόνως ἑτοιμάζεται γιά νά τήν ἀπολαύσει ἀκόμη πιό πολύ, ὅπως ἑτοιμάστηκε ἡ Παναγία δώδεκα χρόνια στόν ναό καί ἔγινε Μητέρα τοῦ Θεοῦ.

Διαβάζουμε στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων: «Ὅταν τελείωσαν τήν προσευχή, σείστηκε ὁ τόπος ὅπου ἦταν συγκεντρωμένοι. Ὅλοι πλημμύρισαν ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί κήρυτταν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ μέ θάρρος». Ὅλοι! Δέν τό δέχθηκαν μόνο κάποιοι, καί οἱ ἄλλοι θαύμαζαν: «Πώ πώ, οἱ ἀπόστολοι ἔχουν Πνεῦμα Ἅγιο!» Ὅλοι εἶναι πλάσματα τοῦ Θεοῦ, καί ὁ Θεός ὅλους τούς ἀγαπᾶ καί ὅλους θέλει νά τούς σώσει. Γιά τόν Θεό δέν ὑπάρχει ἀνώτερος καί κατώτερος.
Τί ὄμορφα θά εἶναι νά ἀρχίσουμε νά τό ζοῦμε αὐτό! Νά νιώθουμε ὅτι εἴμαστε ἐν τῷ Θεῷ καί ὁ Θεός ἐν ἡμῖν, ἀλλά νά νιώθουμε μέσα μας καί ὅλο τόν κόσμο. Τόσο πλαταίνει ἡ καρδιά, ὅταν κανείς ἔχει Πνεῦμα Θεοῦ, ἀγάπη ἀληθινή τοῦ Χριστοῦ· ὄχι ἀνθρώπινη ἀγάπη. Ἡ ἀνθρώπινη ἀγάπη ὑπολογίζει, εἶναι ἰδιοτελής. Ὅταν ἔχεις ὅμως τήν ἀγάπη πού δίνει ὁ Θεός, τούς ἀγαπᾶς ὅλους, χωρίς ἐπιφυλάξεις, ὅπως ἀγαπᾶ ὁ Θεός.

«Κάποιος ἀπό τό πλῆθος εἶπε στόν Ἰησοῦ: ‘‘Διδάσκαλε, πές στόν ἀδελφό μου νά μοιράσουμε τήν κληρονομιά μας’’».
Οἱ περισσότεροι χριστιανοί πλησιάζουν τόν Θεό, τούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά λύσουν τά προβλήματα. Σήμερα χαλάει ὁ κόσμος ἀπό τά προβλήματα: «Ἔχουμε προβλήματα καί τί θά γίνει· πῶς θά τά λύσουμε». Καί δέν μπορεῖ νά δεῖ κανείς ἐκεῖνο τό βαθύτερο πού πρέπει νά δεῖ.
Γι᾿ αὐτό ὁ Χριστός πῆρε ἀφορμή ἀπό τήν ἐπέμβαση αὐτοῦ πού εἶχε διαφορές μέ τόν ἀδελφό του καί εἶπε τήν παραβολή τοῦ ἄφρονος πλουσίου, ὅπου ἐπισήμανε τήν αἰτία πού προκαλεῖ τέτοια προβλήματα καί ἄλλα παρόμοια λέγοντας: «Νά προσέχετε καί νά φυλάγεστε ἀπό κάθε εἴδους πλεονεξία». Μέ αὐτόν τόν τρόπο θέλει ὁ Κύριος νά θεραπεύσει τήν ψυχή μας: μέ τό νά μᾶς βοηθήσει νά ξεκολλήσουμε ἀπό αὐτά πού νομίζουμε ἐμεῖς ὅτι εἶναι τό πᾶν στή ζωή.

Ἡ αὐτομεμψία, τό νά καταδικάζει, δηλαδή, κανείς τόν ἑαυτό του καί ἀλύπητα νά τόν χτυπάει, θεωρεῖται ἀρετή. Ὄχι, βέβαια, ὅπως κάνουν οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν αἴσθημα κατωτερότητος, πού τρώγονται μέ τόν ἑαυτό τους καί κλαίγονται. Αὐτό εἶναι ἀρρώστια, εἶναι ἐγωισμός φοβερός, καί δέν τό καταλαβαίνουν. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πραγματικά νιώθει ὅτι εἶναι τίποτε μέμφεται τόν ἑαυτό του, τόν χτυπάει ἀλύπητα. Ἐνῶ αὐτός πού ἔχει αἴσθημα μειονεκτικότητος τό φέρνει βαρέως πού εἶναι ἕνα τίποτε, ὑποφέρει, καί γι᾿ αὐτό αἰσθάνεται τή μειονεξία. Ἄν ὅμως θελήσει νά σκεφθεῖ σωστά, τήν ἔχει ἕτοιμη τήν ταπείνωση. Ἄν, δηλαδή, πεῖ: «Μά, αὐτό εἶναι τό ζητούμενο, νά νιώθω ὅτι δέν εἶμαι τίποτε. Καί δέν χαίρομαι πού δέν εἶμαι τίποτε;», γιατρεύτηκε! Καί ἀπό τήν ἀρρώστια του γιατρεύτηκε, καί θά τόν εὐλογήσει ὁ Θεός, καθώς θά γίνει μετά ὅλο αὐτό ταπείνωση.

Ἀνέκαθεν, ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη ἀκόμη, ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἐπρόκειτο νά κάνει προσφορά στόν Θεό, ἔδινε τό καλύτερο. Καί τό ἔκανε αὐτό καί διότι αἰσθανόταν ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός, πεπτωκώς, ἐκτεθειμένος ἀπέναντι στόν Θεό, ἀλλά καί διότι ὅλα ἀνήκουν στόν Θεό· πρωτίστως καί κυρίως τά καλύτερα. Τό βλέπει αὐτό κανείς στήν ἁγία Αἰκατερίνη καί σέ ἄλλες ψυχές. Λές καί ὑπάρχει κάτι μέσα τους, κυρίως στίς ἅγιες γυναῖκες, καί ἀκριβῶς ἐπειδή ἔχουν ὁρισμένα πολύ καλά δεδομένα –τά ὁποῖα θά ἦταν ὅ,τι χρειαζόταν γιά νά ἀναδειχθοῦν στήν ἐπίγεια ζωή– προσφέρουν τόν ἑαυτό τους καί ὅλα αὐτά πού ἔχουν στόν Θεό. Ἔτσι νά κάνει καί ὁ κάθε χριστιανός. Νά μήν τσιγκουνεύεται, νά μήν κάνει λογαριασμούς, νά μήν προσπαθεῖ νά συμβιβάσει τά πράγματα, ἀλλά ὁ καθένας, ὅπου κι ἄν εἶναι, νά ἔχει στόν νοῦ του πάντοτε γιά τόν Θεό νά φυλάγει τό καλύτερο· τό καλύτερο ἀπό τόν ἑαυτό του.

Καλό εἶναι καί γενικότερα νά παίρνει κανείς μιά στάση μετανοίας καί νά ζητάει νά συγχωρηθεῖ, νά ἐλεηθεῖ, ἀλλά καί εἰδικότερα στήν ἐξομολόγηση. Ὅταν ἐξομολογεῖται, ἄς λέει: «Καί πόσα ἄλλα μπορεῖ νά ἔχω μέσα μου, πού οὔτε τά παίρνω εἴδηση· μετανοῶ καί γιά ὅλα ἐκεῖνα καί τά ἐξομολογοῦμαι, ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπό μένα».
Μερικοί νομίζουν ὅτι, ὅταν κανείς σκεφθεῖ: «Μήπως εἶμαι ἔνοχος γιά πράγματα τά ὁποῖα οὔτε κάν τά πῆρα εἴδηση;», φορτώνει τή συνείδησή του. Ὄχι! Δέν φορτώνεται ἡ συνείδηση μέ τά ἀνύπαρκτα. Οὔτε ὁ Θεός θά μᾶς κατηγορήσει ἤ θά μᾶς ἐλέγξει γιά ὅ,τι δέν ἔγινε. Τήν ὥρα πού παίρνεις μιά τέτοια στάση καί μετανοεῖς γιά τό καθετί, καί γιά ἐκεῖνα ἀκόμη πού δέν ξέρεις, ἴσα-ἴσα ξεφορτώνεις τή συνείδηση. Ὅταν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ταπεινώνεσαι καί ζητᾶς συγγνώμη γιά ὅλα, νιώθεις αὐτή τή συγχώρηση πού σοῦ δίνει ὁ Θεός. Εἶναι ἕνα ὡραῖο βίωμα αὐτό.

Μπορεῖ νά ἐπιτρέψει ὁ Θεός ὅλοι νά τά βάλουν μαζί σου, ὅλοι νά εἶναι ἐναντίον σου καί νά θέλουν νά σοῦ κάνουν κακό. Ὅσο περισσότερο βλέπεις νά ξεσηκώνονται οἱ ἄνθρωποι ἐναντίον σου, τόσο πιό πολύ νά ἐμπιστεύεσαι τόν ἑαυτό σου στόν Θεό.
Τό δένδρο πού εἶναι σέ ἕνα ὕψωμα καί δέρνεται συνεχῶς ἀπό τούς ἀνέμους, ἀκόμη πιό βαθιά ρίχνει τίς ρίζες στό χῶμα. Ἡ αὔξηση τοῦ δένδρου πρός τά ἐπάνω εἶναι ἀνάλογη μέ τίς ρίζες πού ἔχει μέσα στό χῶμα. Ἑπομένως, ὅσο πιό πολύ μεγαλώνουν καί βαθαίνουν οἱ ρίζες, τόσο πιό πολύ μεγαλώνει τό δένδρο καί ἐξωτερικά. Καί ἐμεῖς, ἐάν θέλουμε νά μεγαλώσουμε πνευματικά, νά προκόψουμε, καί νά μᾶς φθάσει ὁ Θεός ἐκεῖ πού θέλει νά μᾶς φθάσει, θά πρέπει νά δεχθοῦμε ὅλα ἐκεῖνα πού συντελοῦν σ᾿ αὐτό –πού εἶναι οἱ θλίψεις, οἱ δυσκολίες, οἱ κίνδυνοι– καί νά τά ἀντιμετωπίσουμε ὡς χριστιανοί μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ.