Νά πιστέψουμε πλήρως στόν Χριστό, χωρίς ἐνδοιασμούς, χωρίς ἐπιφυλάξεις, χωρίς σκανδαλισμό –«γιατί ἔτσι, γιατί ἀλλιῶς»– καί νά εἴμαστε ἕτοιμοι ὄντως νά βαδίσουμε μαζί του, ὄντως νά ἀναστηθοῦμε μαζί του καί ὄντως νά καταλήξουμε ἐκεῖ πού εἶναι ἡ ἀληθινή ζωή, ἐκεῖ πού εἶναι ἡ μόνιμη κατοικία μας, στόν οὐρανό. Ἄν τά πιστεύουμε ἔτσι τά πράγματα, θά δοῦμε καί τά τῆς παρούσης ζωῆς, τά καθημερινά, σωστότερα καί θά τά ζήσουμε ὅπως τά ζοῦσαν οἱ ἅγιοι. Διότι ἄλλο εἶναι ἔτσι γενικά-γενικά νά πιστεύεις, νά ἀκοῦς τό Εὐαγγέλιο, νά παρακολουθεῖς τίς ἀκολουθίες, νά ἀκοῦς τά τροπάρια, καί ἄλλο μέσα στήν καρδιά σου –ἐκεῖ θά γίνει τό πᾶν– ὄντως νά πιστέψεις στόν Χριστό, ὄντως νά κοινωνήσεις μέ τόν Χριστό, ὄντως νά σηκώσεις ὅ,τι ἐπιτρέψει ὁ Χριστός νά περάσεις καί ἐσύ, νά πάθεις καί ἐσύ, καί ἔτσι νά σταυρωθεῖς μαζί του καί νά ἀναστηθεῖς μαζί του μέσα στήν καρδιά σου.

Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια, μᾶς λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός σέ ἕνα τροπάριο τοῦ κανόνα τοῦ Πάσχα. Ἐμεῖς ἔχουμε τό φῶς αὐτό; Λάμπουμε; Ἦλθε στήν ψυχή μας αὐτό τό φῶς καί χύνεται πρός τά ἔξω; Βρήκαμε τήν εἰρήνη, βρήκαμε τήν ἀλήθεια, βρήκαμε ὄντως τόν ἁγιασμό; Εἶναι μέσα μας ἡ ἄκτιστη ἐνέργεια, τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ; Εἴμαστε ὄντως –διότι ἐκεῖ ἀποβλέπουν ὅλα– μικροί Χριστοί; Εἴμαστε ἅγια ἀρτοφόρια, πού φέρουμε μέσα μας τόν Χριστό, πού φέρουμε αὐτό τό φῶς, καί καταπλημμυρισμένοι ἐμεῖς ἀπό τό φῶς ἀκτινοβολοῦμε καί φωτίζουμε καί ἄλλους; Ἔχει τή δυνατότητα ἡ ψυχή νά φτάσει στήν «ἀτέλεστο τελειότητα». Φτάνει, δηλαδή, σέ κάποια τελειότητα σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο· θά λέγαμε ἐδῶ, φτάνει στό ἐτήσιο Πάσχα, πού εἶναι εὐφρόσυνο καί φωτίζει τά πάντα, ὅπως μᾶς λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Λέει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Εἰς τά ἴδια ἦλθε, καί οἱ ἴδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον.Ὅσοι δέ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι.» Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, στόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ καρδιά μας. Σ᾿ αὐτόν ἀνήκει τό εἶναι μας, σ᾿ αὐτόν ἀνήκουν ὅλα. Καί ὅμως συχνά γίνεται αὐτό πού ἔγινε ὅταν ἦταν ὡς ἄνθρωπος στή γῆ. Ἦλθε στά δικά του μέρη, καί οἱ δικοί του δέν τόν δέχθηκαν· ὄχι μόνο τότε, ἀλλά καί μέχρι σήμερα. Πολλοί ἀπό μᾶς τελικά πιθανόν νά μή δεχόμαστε τόν Χριστό. Εἴτε συνειδητά εἴτε ἀπό λάθος, κανείς ζεῖ σάν νά θέλει νά βρίσκεται σέ δουλειές, καί τρώγεται μέ τόν ἑαυτό του, μέ τά ἐλαττώματά του, μέ τίς ἁμαρτίες του. Ἄσ᾿ τα αὐτά. Εἶναι ὑπόθεση τοῦ Χριστοῦ. Δέξου τόν Χριστό καί γίνε παιδί του. Πίστεψε ὅτι σέ δέχεται καί ἀκολούθησέ τον. Ἀμέσως ἔχεις τήν αἴσθηση ὅτι σέ δέχθηκε ὁ Χριστός, καθώς τόν δέχθηκες ἐσύ, ὅτι σέ ἀνέλαβε καί σοῦ δίνει τήν ἐξουσία νά γίνεις τέκνο τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ὀρθόδοξη εἰκόνα τῆς ἀναστάσεως παρουσιάζει τόν Χριστό νά εἶναι στόν ἅδη καί νά συντρίβει μέ ὅλη τή θεϊκή του δύναμη τά πάντα. Ὑπάρχουν στήν ὅλη παράσταση τῆς ἀναστάσεως καί κάτι πόρτες πεσμένες, κάτι πόμολα, κάτι καρφιά. Γκρεμίστηκαν ὅλα, ἄνοιξαν ὅλα, καί οἱ ψυχές εἶναι ἐλεύθερες νά φύγουν. Ἔτσι καί μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ἄν δέν μπεῖ ὁ Χριστός, δέν θά ἀλλάξει τίποτε. Δέν ἀρκοῦν ἁπλῶς κάποιες ἀλήθειες πού τίς δεχόμαστε, ἄν θέλετε, καί τίς σπρώχνουμε πρός τά βάθη κάπως τῆς ψυχῆς μας, φιλτραρισμένες ὅμως μέ τό δικό μας φίλτρο, ἔτσι ὥστε νά μή διατρέχει κίνδυνο ὁ παλαιός ἄνθρωπος. Ὁ Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος, ἀκριβῶς γιά νά συντρίψει τό εἴδωλο τῆς ἁμαρτίας, ὅπως συνέτριψε τόν ἅδη, ὁ Θεός πού θέλει νά καθαρίσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας καί ὄντως νά τόν θεραπεύσει, μπορεῖ νά μπεῖ καί στή δική μας καρδιά καί νά μᾶς ἁγιάσει.

Ὑπάρχουν πολλές ψυχές πού τό παίρνουν λίγο στά ζεστά καί θέλουν νά ζήσουν πνευματικά καί ἀγωνίζονται, προχωροῦν, κάνουν κάποιον κόπο, κάποια προσπάθεια, κάτι γίνεται, ἀλλά κάπου φρακάρουν. Πηγαίνουν ὥς ἕνα σημεῖο καί φρακάρουν –προπαντός οἱ γυναικεῖες καρδιές λόγῳ τοῦ συναισθηματισμοῦ τους. Ἀκούει, ξανακούει κανείς τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά κάτι τή δένει τήν ψυχή καί δέν μπορεῖ νά προχωρήσει· σάν νά κλείνουν ὅλοι οἱ δρόμοι, σάν νά μήν ξέρει κανείς τί τοῦ γίνεται. Λοιπόν, τότε εἶναι ὅ,τι χρειάζεται νά προστρέξει κανείς στήν Παναγία. Νά παρακαλέσει θερμά, μέ ἀπόλυτη πεποίθηση, χωρίς τήν παραμικρή ἐπιφύλαξη ὅτι ἡ Παναγία θά βοηθήσει καί θά ἀνοίξει ὁ δρόμος. Εἶναι ἀδύνατον νά μή μᾶς βοηθήσει, νά μᾶς ἀφήσει ἔτσι. Διότι ποιόν ἄφησε ποτέ ἡ Παναγία;

Συναντᾶσαι, ἄς ποῦμε, μέ καθολικούς ἤ προτεστάντες ἤ μουσουλμάνους. Οὔτε θά μαλώσεις οὔτε θά ἀρχίσεις νά τούς κάνεις κήρυγμα. Τό κήρυγμα πάντοτε γίνεται σ᾿ αὐτούς πού ἔχουν διάθεση νά ἀκούσουν. Ὁ Κύριος εἶπε ὅτι οἱ ἀπόστολοί του, οἱ μαθηταί τῶν ἀποστόλων, ὅλοι ἐμεῖς οἱ χριστιανοί πρέπει νά προσέχουμε. Θά μιλήσουμε, θά ποῦμε τίς ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ, θά δώσουμε τά μαργαριτάρια τοῦ Θεοῦ σ᾿ ἐκείνους πού θέλουν νά ἀκούσουν. Ἐφόσον καταλαβαίνεις ὅτι ὁ ἄλλος δέν ἔχει διάθεση νά ὠφεληθεῖ, ἀλλά ἐπίτηδες σέ προκαλεῖ, γιά νά σέ στενοχωρήσει ἤ γιά νά βρίσκεται σέ κουβέντες, δέν θά μιλήσεις. Πῶς νά τοῦ πεῖς τήν ἀλήθεια; Νά πῶ ἐδῶ ὅτι φοβᾶσαι νά πεῖς τήν ἀλήθεια; Ὄχι τόσο φοβᾶσαι μέ τήν ἔννοια ὅτι θά ἀστράψει καί θά βροντήξει ὁ ἄλλος, ἄν τοῦ πεῖς τήν ἀλήθεια, ἀλλά, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει βαθύτερα ἡ διάθεση νά δεχθεῖ τήν ἀλήθεια, σ᾿ αὐτή τήν περίπτωση θά ποῦμε: «φοβᾶται ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ».

Ὁ Θωμᾶς ἔκανε μιά φοβερή ὁμολογία· καί τό μόνο πού θά ταίριαζε νά ἀκούσει εἶναι μιά ἐπιδοκιμασία, μιά ἐπιβράβευση, ἕνας ἔπαινος. Ὅμως δέν γίνεται ἔτσι. Ὁ Κύριος τόν ἐλέγχει: ««Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες. »»Πρέπει νά προσέχουμε πῶς ἐνεργεῖ κάθε φορά ὁ Κύριος, πῶς ἐκδηλώνεται, πῶς συμπεριφέρεται. Ἐδῶ, γιά τόν ἔπαινο, βλέπουμε τόν Κύριο νά μήν εἶναι τόσο «πρόθυμος». Ἐνῶ ἡ ὁμολογία τοῦ Θωμᾶ δέν εἶναι ἐπιτυχία προσωπική ἀλλά χάρη καί φώτιση Θεοῦ –ὁπότε τό μόνο πού θά ταίριαζε θά ἦταν νά τοῦ πεῖ ὁ Χριστός: «Μπράβο, αὐτό περίμενα νά ἀκούσω, Θωμᾶ»– ὅμως ὁ Κύριος τόν ἐπιτιμᾶ ἔμμεσα. Γιατί; Ἀφ᾿ ἑνός γιά νά μή βλαφτεῖ ἡ ψυχή του, καθώς θά ἐπαρθεῖ, ἀλλά κυρίως διότι μέ τόν ἔλεγχο αὐτόν λαμπικάρεται τό πνευματικό, τό θεϊκό βίωμα, τό βίωμα τῆς χάριτος καί μένει ἀτόφια ἡ χάρη μέσα στήν ψυχή του. Ἐνῶ μέ μιά ἐπιδοκιμασία τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ ὁ Θωμᾶς νά τά ἔχανε ὅλα!